Ενδιαφεροντα αρθρα Ψυχολογιας

[Τοξοβολος_UK]

Αν κ αρκετά εξιδικευμενο το παρακάτω άρθρο κ παρότι απευθύνεται περισσότερο σε γνωστες,παρόλα αυτα βρίσκω ιδιαιτερα ενδιαφέρουσες τις προτάσεις για interdisciplinary συνεργασία Ψυχολόγων κ Ψυχιατρων για την νέα έκδοση του πασιγνωστου DSM το 2013

 

http://m.psychologytoday.com/blog/evil-deeds/201003/how-psychologists-can-help-correct-dsm-v-response

--------------------------------------------------

How Psychologists Can Help Correct DSM-V: A Response

 

Psychiatrist Dr. Allen Frances deserves congratulations and gratitude for his recent posting here at Psychology Today regarding the American Psychiatric Association's forthcoming revised diagnostic manual, the DSM-V. As he makes quite clear, the new manual has potential problems, and psychologists now have both an opportunity and responsibility to try to correct (or at least minimize) such problems prior to publication.

 

One problem is that the DSM-V is created and published exclusively by the American Psychiatric Association. Dr. Frances points out that now is the time to question whether it is appropriate for the American Psychiatric Association to control the contents and publication of the DSM-V. Psychiatrists are, by definition and training, physicians first. As medical doctors, they have been indoctrinated to conceptualize and treat syndromes or symptoms as medical diseases or illnesses. A diagnosis based on the DSM-V is, by definition, a psychiatric diagnosis. Despite the shift in DSM over the years toward using the term "mental disorder" instead of "mental illness," most psychiatrists still tend to take a decidedly biological view of such disorders. For this reason, the vast majority of psychiatrists being trained and practicing today have become little more than psychopharmacologists, limiting themselves to the prescription of psychotropic medications over what was once the mainstay of psychiatry--psychotherapy. Of course, the pharmaceutical companies strongly support this biochemical trend. As do the insurance companies, who resist paying for extensive (and expensive) psychotherapy. Clearly, the more psychiatric diagnoses contained in the DSM-V, the broader the definition of mental disorders, the more profit can supposedly be made by so-called Big Pharma in providing the drugs psychiatrists so often prescribe.

 

While clinical psychology has to some extent leaped onto this same biological bandwagon driven by contemporary psychiatry, seeking prescription privileges, some psychologists and other non-medical mental health professionals have practically written off the relevance, value and importance of psychodiagnosis today--in part precisely due to its inherent medicalization, biological bias, dehumanizing labeling, and notorious inaccuracy. As a result, I suspect many psychologists and other psychotherapists may be less than enthusiastic about participating in improving the standardized diagnostic system they despise yet are nonetheless forced to use by the insurance companies and other third party payors. But this professional apathy is itself a big part of the problem. And such resigned passivity on the part of psychologists at the present moment would be a major mistake.

 

I believe it is time for the leadership of the American Psychological Association to take a far more active and public role in the revision and direction of the DSM-V. Clearly, the publication of this diagnostic manual should be a collaborative effort between the American Psychiatric Association and the American Psychological Association. Yet, one wonders exactly what, if anything, the American Psychological Association is doing about DSM-V. Or about the hypermedicalization of psychology. As Dr. Frances, former chair of the DSM-IV Task Force indicates, the next six months or so is a window of opportunity for both the American Psychological Association, clinical and forensic psychologists, and other mental health professionals to provide vitally needed feedback about the proposed DSM-V revisions. And, due to external criticism about the revision process thus far, the American Psychiatric Association is apparently more receptive than ever before to such feedback.

 

This is not about scrapping the DSM-V. Speaking as a clinical psychologist, psychodiagnosis can be extremely valuable in treatment planning and psychotherapy. Diagnosis is an initial, though admittedly limited and potentially limiting, way of understanding the patient, his or her symptoms, and their possible sources. (See, for example, my enthusiastically supportive previous post on the proposed DSM-V diagnosis of Posttraumatic Embitterment Disorder.) It gives the clinician a starting point in hypothesizing about the nature of the symptoms, and it provides the patient with the often encouraging and humanizing sense that his or her problem can be known, is shared by others, and will be treatable. In forensic psychology, diagnosis is an integral aspect and focal point of every forensic evaluation, especially in the field of forensic criminal psychology. A good diagnosis can aid a jury or judge in reaching difficult, far-reaching, possibly life and death decisions regarding the fate of a criminal defendant. Of course, a bad diagnosis can have disastrous consequences. And different clinicians or expert witnesses frequently disagree regarding the diagnosis after having evaluated the same defendant. Which is why it is terribly important, as Dr. Frances suggests, that the DSM-V revisions strive to make it not a less but more reliable and accurate system by carefully reviewing and choosing not only the specific diagnostic criteria required for each old and new disorder, but the language that is used in describing these criteria and the disorder itself.

 

The DSM-V was designed to be a primarily phenomenological and descriptive rather than etiological system of recognizing and categorizing commonly (I would say archetypally) occurring patterns of mental disturbance. It still cannot, except rarely, presume to know with any certainty the cause of any given disorder. (Though there are presently implicit presumptions in psychiatry based on their biological paradigm.) This means that just because a person, client or patient receives a DSM-V diagnosis, there is no preordained prerequisite that psychiatric medication must always be part of their treatment. Nor psychotherapy for that matter. The interpretation and particular treatment of the disorder should be left to the clinician's judgment, though that judgment must take into consideration accepted standards of competent treatment in the clinical community.

 

But if DSM-V were to explicitly presume etiology, as say, in the case of anger disorders like the proposed Posttraumatic Embitterment Disorder and Temper Dysregulation Disorder with Dysphoria, it would need to counterbalance biology with psychology. Psychology must aggressively reassert its influence into the understanding and treatment of mental disorders as, for the most part, primarily psychological phenomena. In this sense, psychology has an obligation to correct psychiatry's lopsided biological bias. It was Sigmund Freud who first demonstrated the powerful role of psychology and the unconscious in both the etiology and treatment of mental suffering. Prior to Freud, a century ago, mental illness was seen purely as a physiological aberration. Today, sadly, psychiatry has come practically full circle. And many psychologists have followed suit. But despite this regressive state of affairs in both psychiatry and psychology, psychodiagnosis remains an essential and indispensable part of clinical practice, whether regarding psychological assessment, psychotherapy or forensic psychology. Simply throwing the baby out with the proverbial bathwater is really not an option as regards DSM-V. What the DSM-V and psychiatry need to re-integrate into their neurobiological paradigm is the dynamic power of psychology to both cause mental disorders and to heal them.

[alan2]

Ουάσινγκτον

Δεν μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί, λέει μια αγγλική παροιμία. Κι όμως, Κινέζοι ερευνητές διαπιστώνουν ότι ο εγκέφαλος των ενήλικων ανθρώπων μπορεί να εκπαιδεύεται ταχύτατα σε νέες δραστηριότητες αυξάνοντας τη φαιά ουσία του όπως τα μικρά παιδιά.

 

Φαιά ουσία ονομάζεται το εξωτερικό, γκρίζο στρώμα των εγκεφαλικών ημισφαιρίων, το οποίο περιλαμβάνει τα κυρίως σώματα των νευρώνων, καθώς και τις απολήξεις τους που ονομάζονται άξονες και δενδρίτες.

 

Στα βρέφη και τα νήπια, τα οποία καλούνται να μάθουν νέες δραστηριότητες και να αναπτύξουν νέες δεξιότητες, η φαιά ουσία αυξάνεται ταχύτατα λόγω του πολλαπλασιασμού των νευρώνων, και κυρίως μέσω της δημιουργίας νέων συνδέσεων ανάμεσά τους.

 

Τα τελευταία χρόνια, οι νευροεπιστήμονες συγκεντρώνουν όλο και περισσότερες ενδείξεις ότι ο ενήλικος εγκέφαλος διατηρεί σε κάποιο βαθμό αυτή την ικανότητα -διατηρεί με άλλα λόγια την πλαστικότητά του.

 

«Τα ευρήματά μας υποδεικνύουν ότι ο ενήλικος ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πολύ πιο πλαστικός από ό,τι πιστεύαμε ως σήμερα» δήλωσε στο LiveScience ο Λι-Χάι Ταν, γνωστικός νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ.

 

Η έρευνά του δημοσιεύεται στο Proceedings of the National Academy of Sciences.

 

Λέξεις και χρώματα

 

Η ομάδα του Δρ Ταν εξέτασε τις δομικές μεταβολές στους εγκεφάλους 19 εθελοντών που κλήθηκαν να μάθουν τέσσερις νέες «λέξεις» που επινόησαν οι ερευνητές, οι οποίες αντιστοιχούσαν σε χρώματα, και συγκεκριμένα σε δύο τόνους του πράσινου και δύο τόνους του μπλε.

 

Το πείραμα ήταν σχεδιασμένο να μιμείται τους νέους συσχετισμούς ανάμεσα σε έννοιες και λέξεις που καλούνται να αναπτύξουν τα νήπια.

 

Για τις ανάγκες της μελέτης, οι εθελοντές κλήθηκαν να ακούσουν τις νέες λέξεις ενώ ταυτόχρονα κοίταζαν τα αντίστοιχα χρώματα. Στη συνέχεια κλήθηκαν να κατονομάσουν τα χρώματα που εμφανίζονταν στην οθόνη, ή να εντοπίσουν τυχόν λάθη όταν οι λέξεις και τα αντίστοιχα χρώματα προβάλλονταν μαζί στην οθόνη.

 

Οι εθελοντές συμμετείχαν σε πέντε συνεδρίες μοιρασμένες σε τρεις ημέρες. Ο συνολικός χρόνος άσκησης ήταν μόλις 1 ώρα και 48 λεπτά.

 

Κι όμως, οι τομογραφίες έδειξαν ότι μέσα σε αυτές τις τρεις ημέρες οι εγκέφαλοι των εθελοντών παρουσίασαν αύξηση της φαιάς ουσίας στον αριστερό οπτικό φλοιό, μια περιοχή που βρίσκεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού και σχετίζεται με την έγχρωμη όραση και την αντίληψη.

 

«Μείναμε έκπληκτοι, δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Η δομή του ανθρώπινου ενήλικου εγκεφάλου αλλάζει τόσο γρήγορα» σχολίασε ο Ταν.

 

Εκτός του ότι επιβεβαιώνουν την πλαστικότητα του ενήλικου εγκεφάλου, τα ευρήματα φαίνεται επίσης να συνηγορούν στη θεωρία ότι η γλώσσα -οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για κάθε έννοια- επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Αυτή είναι μια θεωρία που πρότεινε πριν από μερικές δεκαετίες ο γλωσσολόγος Μπένζαμιν Λι Γουόρφ.

 

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι λέξεις που δίνουμε στα χρώματα μπορεί να επηρεάζουν το πώς αντιλαμβανόμαστε τις χρωματικές διαφορές: Δύο ελαφρώς διαφορετικές αποχρώσεις μπορεί να φαίνονται ίδιες σε κάποιον που μιλάει την τάδε γλώσσα, αλλά να φαίνονται διαφορετικές σε κάποιον που μιλάει μια άλλη γλώσσα, στην οποία υπάρχουν ξεχωριστές λέξεις για τους διαφορετικούς τόνους (π.χ. μπλε και γαλάζιο).

 

Ο Δρ Ταν δηλώνει πάντως περίεργος να μάθει αν το φαινόμενο που παρατήρησε ισχύει όχι μόνο στην περίπτωση των χρωμάτων, αλλά και στην περίπτωση των κινητικών δεξιοτήτων.

 

«Αυτό που μένει να διαπιστώσουμε είναι το εάν οι κινητικές δραστηριότητες οδηγούν σε ταχείες αλλαγές του εγκεφάλου σε μακροσκοπικό επίπεδο -δηλαδή, στη φαιά ουσία» είπε.

 

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231102977

[Τοξοβολος_UK]

Να γιατι λατρευω το επαγγελμα μου,πληθωρα ενδιαφεροντων θεματων.Η συναισθηματικη νοημοσυνη ανεκαθεν με μαγευε..

 

 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 

Η συναισθηματική νοημοσύνη στο ζενίθ της, μετά τα 60

 

Η ικανότητα των ανθρώπων να συναισθάνονται και να καταλαβαίνουν την ψυχική κατάσταση των άλλων, κορυφώνεται μετά την ηλικία των 60 ετών. Οι μεγαλύτερες γενιές έχουν αυξημένη «συναισθηματική νοημοσύνη» σε σχέση με τις νεότερες, σύμφωνα με δύο νέες αμερικανικές επιστημονικές έρευνες.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχολογίας Ρόμπερτ Λέβενσον του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Μπέρκλεϊ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό Psychology and Aging, σύμφωνα με τη βρετανική Telegraph, συμπέραναν ότι οι ηλικιωμένοι σημειώνουν καλύτερα ποσοστά σε σχέση με τους νεότερους, στο να βλέπουν τη θετική πλευρά των πραγμάτων, ακόμα και των αρνητικών καταστάσεων, ενώ όσο γερνάνε, αναπτύσσουν μεγαλύτερη ικανότητα να νοιάζονται για τους γύρω τους.

 

"Όλο και περισσότερο, φαίνεται πως το νόημα στην ύστερη φάση της ζωής επικεντρώνεται στις κοινωνικές σχέσεις και στη φροντίδα προς και από τους άλλους. Η εξέλιξη φαίνεται πως έχει προσαρμόσει τα νευρικά μας συστήματα, καθώς γερνάμε, με τρόπους που είναι οι πιο κατάλληλοι για αυτές τις διαπροσωπικές και συμπονετικές δραστηριότητες", εξήγησε ο Ρ. Λέβενσον.

 

Οι επιστήμονες μελέτησαν με ποιο τρόπο διάφορες ομάδες ενηλίκων σε διαφορετικές ηλικίες (μετά τα 20, τα 40 και τα 60 τους) αντιδρούσαν σε μια σειρά από αποσπάσματα κινηματογραφικών ταινιών (λυπητερά, αηδιαστικά, ουδέτερα κ.α.). Αποδείχτηκε ότι ήταν ευκολότερο στους ηλικιωμένους να βλέπουν με θετικό μάτι τις αρνητικές σκηνές, αξιοποιώντας έτσι τις εμπειρίες και τα "μαθήματα" που είχαν αποκομίσει από την προηγούμενη ζωή τους.

 

Αντίθετα, οι νεότεροι (άνω των 20 και άνω των 40 ετών) φαίνονταν ικανότεροι να νιώθουν λιγότερη ενσυναίσθηση και να αποσπούν την προσοχή τους (να "αποσυντονίζονται") σε σχέση με όσα αρνητικά έβλεπαν. Αυτή η ψυχική "απόσπαση" και αποστασιοποίηση βασίζεται σε εγκεφαλικές λειτουργίες (μνήμη, σχεδιασμός, έλεγχος ορμών), που εξασθενούν με το πέρασμα του χρόνου.

 

Σε μια παρόμοια μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό γνωσιακής νευροεπιστήμης Social Cognitive and Affective Neuroscience, ερευνητές από το ίδιο αμερικανικό πανεπιστήμιο, υπό τον δρα Μπένζαμιν Σάιντερ, χρησιμοποίησαν παρεμφερείς μεθόδους για να μελετήσουν την ευαισθησία στη λύπη ανθρώπων διαφορετικών ηλικιών. Συνολικά 222 υγιείς εθελοντές, χωρισμένοι επίσης σε τρεις ηλικιακές ομάδες (άνω των 20, 40 και 60 ετών), κλήθηκαν να παρακολουθήσουν συναισθηματικά φορτισμένα αποσπάσματα κινηματογραφικών ταινιών, ενώ ηλεκτρόδια συνδεμένα στον εγκέφαλό τους κατέγραφαν τις αντιδράσεις τους.

 

Οι γηραιότεροι έδειξαν να αισθάνονται γενικά μεγαλύτερη λύπη σε σχέση με τους νεότερους. Όπως δήλωσε ο Σάιντερ, όσο περνάνε τα χρόνια, οι άνθρωποι βλέπουν τα πράγματα με άλλα μάτια και εστιάζουν περισσότερο στις στενές διαπροσωπικές σχέσεις. Γίνονται, έτσι, πιο ευαισθητοποιημένοι στη λύπη και μπορούν να συναισθανθούν και να μοιραστούν καλύτερα τα προβλήματα των άλλων.

 

Όπως τόνισε ο Λέβενσον, αντίθετα με τη διαδεδομένη αντίληψη, η αυξημένη ευαισθητοποίηση των ηλικιωμένων δεν αυξάνει τον κίνδυνο για κατάθλιψη, αλλά μάλλον αποτελεί σημάδι μεγαλύτερης ψυχικής υγείας, καθώς οι άνθρωποι, που έχουν νιώσει διάφορες απώλειες στην προσωπική ζωή τους, είναι πιο ικανοί στη συνέχεια να συναισθανθούν τους άλλους και να τους προσφέρουν ανακούφιση.

 

Εξαιρετικο αρθρο απο τον συναδελφο Νικολαο Βακονδιο,με παντα επικαιρο κλεισιμο...

 

 

http://www.nvakondios.gr/articles-posts/o-kathimerinos-anthropos-os-psyxologos-tis-prosopikotitas-tou

 

Ο καθημερινός άνθρωπος ως «ψυχολόγος» της προσωπικότητάς του

 

Ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που αντιμετωπίζουν έντονο άγχος, δυσθυμία, «κατάθλιψη» έχει την «τάση» να αποδίδει λανθασμένα τις ψυχικές αυτές καταστάσεις, σε έναν «προβληματικό εαυτό του», (μία δυστυχώς «κλασικά» λανθασμένη «αυτο-διάγνωση» που κάνει ο καθημερινός άνθρωπος), και όχι σε επιδράσεις του ξεχωριστού για τον κάθε άνθρωπο περιβάλλοντος μέσα στο οποίο μεγαλώνει. Επιδράσεις τις οποίες δέχονται όλοι οι άνθρωποι από μικρή ηλικία, ηλικία κατά την οποία διαμορφώνεται η προσωπικότητα μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι το περιβάλλον μας είχε ποτέ πρόθεση να μας βλάψει. Ακόμα και η υπερπροστασία του παιδιού για παράδειγμα, από την οικογένεια, η οποία έχει αμιγώς θετικά κίνητρα, θα μπορούσε να «συνδράμει» στην «διαμόρφωση» μιας πχ αγχώδους προσωπικότητας.

Το ερώτημα είναι αν «αναστρέφονται» οι επιδράσεις που δεχόμαστε σε μικρή ηλικία από το περιβάλλον μας, επιδράσεις που ούτε καν τις θυμόμαστε, ούτε γνωρίζουμε πως επέδρασαν στην ενήλικη συμπεριφορά μας. Η απάντηση είναι ναι.

 

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό όμως, είναι το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι το άγχος, η μελαγχολία, η κατάθλιψή που μπορεί να νιώθουν, «υποδεικνύει» ότι οι ίδιοι είναι «προβληματικά άτομα», καθώς είναι επιστημονικά αδύνατον να διακρίνουν αντικειμενικά, ποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους οφείλονται σε επιδράσεις του περιβάλλοντος. Αντιθέτως, συχνά κάνουν μία λανθασμένη, υποκειμενική, «αυτό-ανάλυση-διάγνωση» του εαυτού τους, αποδίδοντας για παράδειγμα το άγχος, σαν ένα έμφυτο, «γενετικό» τους χαρακτηριστικό, το οποίο θεωρούν ότι είναι κάτι «ανίατο»

 

Αυτή η θεώρηση του καθημερινού ανθρώπου για την επιστήμη της ψυχολογίας, «επιβαρύνεται» συνήθως και από μία λανθασμένη εφαρμογή της ενημέρωσης που παρέχεται από διάφορες πηγές, ως «διαγνωστικό εργαλείο». Το ιδιαίτερα λεπτό θέμα με την επιστήμη της ψυχολογίας είναι ότι συγχέεται με την «καθημερινή ψυχολογία» που χρησιμοποιεί ο κάθε άνθρωπος για να ερμηνεύσει τους άλλους και τον εαυτό του. Σε αυτή την ισοπέδωση μιας επιστήμης, συμβάλλει πιθανά και η υπεραπλούστευσή στην ενημέρωση του κόσμου μέσα από θέματα μέσα από οδηγούς «πως να αναλύετε τον εαυτό σας» κλπ.

 

Υπάρχει επομένως η εσφαλμένη, πλατιά διαδεδομένη αντίληψη, ότι το άγχος, η κατάθλιψη, αποτελούν «προκαθορισμένα χαρακτηριστικά» της προσωπικότητας, τα οποία οι άνθρωποι θεωρούν ότι δεν μεταβάλλονται. Στην πραγματικότητα πολύ συχνά ισχύει το αντίθετο, μπορούν να μεταβληθούν και αυτό αποτελεί σημαντικό αντικείμενο και έργο της επιστήμης της ψυχολογίας.

 

Είναι όμως κατανοητό πως έχει προκύψει η διαδεδομένη αυτή αντίληψη. Το ανθρώπινο μυαλό βιώνει τον εαυτό μας, την προσωπικότητά μας, στο τώρα, την στιγμή που μιλάμε. Ακόμη και να έχει ένας άνθρωπος τις γνώσεις ενός ειδικού, και πάλι μεγάλο μέρος του περιεχομένου της μνήμης μας, δεν είναι έτσι απλά προσβάσιμο από την συνείδησή μας. Και να ήταν, οι επιδράσεις που δέχθηκε στην διαμόρφωση της προσωπικότητάς του, δεν θα ήταν κατανοητές από το ίδιο το άτομο.

 

Ο κάθε άνθρωπος, παρ όλα αυτά, όχι μόνο λειτουργεί ως ένας καθημερινός «αναλυτής» που ερμηνεύει την συμπεριφορά του και των άλλων, αλλά επιπλέον λόγω αυτής της ικανότητας του μυαλού μας, να αναλύει, θεωρεί ότι ο ειδικός ψυχολόγος λειτουργεί κατά τον ίδιο τρόπο με αυτόν.

 

Το χειρότερο, συχνό αποτέλεσμα της «αυτό-ανάλυσης» που κάνουν και θεωρούν ότι κάνουν σωστά πολλοί άνθρωποι για τον εαυτό τους, είναι ότι «καταλήγουν» σε συμπεράσματα-«διαγνώσεις» αρνητικές για τον εαυτό τους, τα οποία θεωρούν ως δεδομένα, και πιστεύουν ότι η προσωπική επαφή με ειδικό, απλά θα επιβεβαιώσει τα συμπεράσματά τους αυτά.

 

Κάπως έτσι δημιουργείται ως επόμενο βήμα, ο φόβος για τον ειδικό, και η προτίμηση του ατόμου να προσπαθήσει να τον «αποφύγει», ακόμη και αν «φθείρεται» ψυχολογικά για χρόνια.

 

Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι όταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα βρει ένας άνθρωπος το «θάρρος» να απευθυνθεί στον ειδικό, ο ειδικός βλέπει συχνά ότι το άτομο έχει «κάνει για τον εαυτό του», μία «διάγνωση» πολύ δυσμενή, σαν να έχει κάτι το ανίατο και γι αυτό τον λόγο απέφευγε για καιρό την επαφή με τον ειδικό.

 

Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται όμως, είναι το εξής, όταν η προσωπικότητά σχετίζεται για παράδειγμα με το άγχος ή την κατάθλιψη που βιώνει ένας άνθρωπος, αρμόζει η χρήση του όρου «ψυχολογικό πρόβλημα»; Όπως έχει αναφερθεί στο άρθρο «Η βιολογική ερμηνεία της προσωπικότητας», η προσωπικότητα αποτελεί έναν «σχετικά σταθερό τρόπο «φιλτραρίσματος» και αντίδρασης απέναντι σε διάφορες καταστάσεις», η οποία διαμορφώνεται σε μικρή ηλικία, σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, κυρίως τους γονείς. Ο όρος «σχετικά σταθερό» σημαίνει ότι έχουμε μια σταθερή συμπεριφορά απέναντι στο περιβάλλον, αυτό που θεωρούν οι άλλοι άνθρωποι ως τον εαυτό μας. Σημαίνει όμως επίσης και ότι παρά το γεγονός ότι η προσωπικότητά μας διαμορφώνεται κυρίως σε μικρή ηλικία, μεταβάλλεται σε όλη μας την ζωή.

 

Ένα γεγονός το οποίο σημαίνει ότι αντικείμενο της ψυχολογίας είναι και η μεταβολή των τρόπων αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, τους οποίους «μάθαμε» να «χρησιμοποιούμε» μη συνειδητά, και οι οποίοι μπορούν να «επιβαρύνουν» την ψυχική μας διάθεση. Ένας τέτοιος τρόπος αντίδρασης, συμπεριφοράς σε καταστάσεις, μπορεί να είναι συχνά για παράδειγμα το άγχος, και όμως ακόμη και στην εποχή μας υπάρχει άγνοια και πολλοί άνθρωποι νιώθουν, πραγματικά αδίκως, καταδικασμένοι σαν να πάσχουν από κάτι «ανίατο».

 

 

 

 

 

 

 

Τελικά όμως τι σημαίνει ψυχολογικά «παντοδύναμος» άνθρωπος; Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι σαφέστατα όχι! Αν στην σκέψη έρχεται ότι ψυχολογική δύναμη είναι να μην εκφράζει κάποιος τα συναισθήματά του, στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν «φόβο», ο οποίος συνήθως παρατηρείται στο ανδρικό φύλο, λόγω ανατροφής. Οι γονείς, άθελά τους, από μικρή ηλικία, συχνά ενισχύουν το στερεότυπο ότι τα κορίτσια είναι καλό να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, ενώ τα αγόρια να τα κρατούν στον εαυτό τους. Αυτό επιδρά αρνητικά στην εκμάθηση από τον εγκέφαλό μας να περιγράφει λεκτικά τα συναισθήματά του. Ικανότητα όμως η οποία είναι εκπαιδεύσιμη και μπορεί να αποκτηθεί ακόμη και σε μεγάλη ηλικία. Αρκεί να νικηθεί ο φόβος, ότι έτσι γινόμαστε «ευάλωτοι». Είναι χαρακτηριστικό ότι στατιστικά, οι γυναίκες «δέχονται» ότι ένας ψυχολόγος μπορεί να τους δώσει περισσότερες γνώσεις για τον εαυτό τους, θεωρώντας το αυτό θετικό, ενώ πολλοί άντρες το αρνούνται ή ουσιαστικά «το φοβούνται», καθώς το νιώθουν ως απειλή για την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους..

 

Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι πολλοί άνθρωποι επισκέπτονται τον ειδικό μετά ακόμη και από χρόνια ταλαιπωρίας τους, ακόμη και για θέματα όπως η σωματοποίηση του άγχους, τα οποία αντιμετωπίζονται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το γεγονός αυτό δείχνει βεβαίως έναν μεγάλο φόβο, για ένα «στίγμα», ένα στερεότυπο που υπάρχει στην κοινωνία. Δηλαδή ότι «αποκτούμε ένα ψυχολογικό θέμα από την στιγμή που θα δούμε ειδικό». Αν το παλέψουμε και δεν δούμε ειδικό, το «θέμα» που αντιμετωπίζουμε, δεν υπάρχει, του «κρυβόμαστε» και έτσι νιώθουμε «δυνατοί» όπως θεωρεί τον δυνατό η κοινωνία, παρ ότι δεν υπάρχει αυτός ο «τέλειος» άνθρωπος.

 

Το σημαντικότερο όμως όλων είναι η στερεοτυπική εικόνα ότι τα «ψυχολογικά θέματα» δεν αντιμετωπίζονται, ότι είναι ανίατα. Η ταύτιση δηλαδή από άγνοια του άγχους, της κατάθλιψης με την «βαριά ψυχοπαθολογία». Επόμενο είναι ότι όσο υπάρχει μία τέτοια εικόνα, πολλοί άνθρωποι θα συνεχίζουν να χρησιμοποιούν ακόμη και αυτο-καταστροφικές μεθόδους (πχ αλκοόλ) προκειμένου να αντιμετωπίσουν «από μόνοι» τους θέματα όπως πχ το άγχος.

 

Είναι εξαιρετικά τραγική η φράση η οποία χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη, ακόμη και μεταξύ ζευγαριών, και η οποία χρησιμοποιείται ως «προσβολή», η φράση «χρειάζεσαι ψυχολόγο». Χρησιμοποιείται με την έννοια ότι «δεν είσαι καλά, και δεν θα γίνεις ποτέ καλά». Δυστυχώς οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτοί την φράση, συχνά φοβούνται περισσότερο τον ειδικό και το τι θα τους πει. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποι που μίλησαν με ειδικό, έμαθαν να απαντούν σε αυτή την φράση, ή έστω να γνωρίζουν χωρίς να το λένε, ότι η γνώση της προσωπικότητάς μας μέσα από την δική μας υποκειμενική ερμηνεία δεν είναι πλήρης και αντικειμενική. Κατανόησαν ότι όπως δεν θα προσβάλλονταν από την φράση «χρειάζεσαι οδοντίατρο», το ίδιο ισχύει για την επιστήμη της ψυχολογίας. Κατανόησαν επίσης ότι το να προσπαθούν μέσα από την ενημέρωση και μόνο, να «ελέγξουν» το άγχος τους για παράδειγμα, είναι σαν να διαβάζουν άρθρα καρδιολογίας, και μετά να προσπαθούν να κάνουν οι ίδιοι ερμηνεία των κτύπων της καρδιάς τους.

 

Η γνωστή φράση του Σωκράτη γηράσκων αεί διδασκόμενος είναι ίσως η καλύτερη κατακλείδα, τονίζοντας ότι η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου μυαλού είναι κάτι το οποίο μαθαίνουμε σε όλη μας την ζωή, και η απόκτηση γνώσης ποτέ δεν πρέπει να στιγματίζεται ως πρόβλημα. Αντιθέτως, απαιτείται δύναμη από τους ανθρώπους προκειμένου να παραδεχτούν ότι δεν γνωρίζουν τα πάντα, ακόμη και για τον εαυτό τους, και να θελήσουν να μάθουν. Όσο όμως η γνώση για το αντικείμενο της ψυχολογίας είναι ελλιπής, η επιστήμη αυτή θα συνοδεύεται από τον φόβο που δημιουργεί η άγνοια.

[-nick-]

Πρεπει ομως να καταλεβετε επιτελους οτι ΔΕΝ ειστε απαραιτητοι στη διαδικασια αυτοαναλυσης και εξελιξης ενος ανθρωπου

 

Παραδειγμα, εγω εκανα ψυχοθεραπεια για 1,5 χρονο, δεν μου προσεφερε κατι παραπανω απο οτι μου προσφερουν καλες παρεες/καλοι φιλοι και θυληκα

[viper2005]

δεν μου προσεφερε κατι παραπανω απο οτι μου προσφερουν καλες παρεες/καλοι φιλοι και θυληκα

 

i'll drink to that

[Τοξοβολος_UK]

Νομίζω οτι εαν δούμε την Ψυχολογία ως βοηθητική και συμπληρωματική των προσπαθειών μας τότε το όφελος για εμάς θα είναι μεγαλύτερο απο το να την αντιμετωπίζουμε συγκριτικά η ανταγωνιστικά.

 

Σε κάθε περίπτωση πάντως οι Ψυχολόγοι αμφιβάλω οτι έχουν αξιώσει αποκλειστικότητα ειδικά σε οτι αφορά αυτό που λες Νικ.

[Τοξοβολος_UK]

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο από τον Βρετανικό Ψυχολογικό Σύλλογο,μου το έστειλαν τη περασμένη βδομάδα και μπορείτε να το βρείτε στο BPS Research Digest μαζί με άλλα αρθράκια fortnightly

 

Ουσιαστικά μιλάει για το πως αντιδράμε σε καταστάσεις απομόνωσης κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες και εξηγεί πως η υιοθέτηση adaptive coping strategies όπως συνεχή επικοινωνία,αλληλουποστήριξη και τεχνικές χαλάρωσης είναι αρκετές για να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε σε άσχημες συνθήκες.Επίσης καταρίπτει το μύθο της ανταγωνιστικότητας μεταξύ αντρών σε αντίξοες συνθήκες.

 

 

Psychology at the end of the world

 

 

Epic adventures into the world's last wildernesses often prompt poetic reflection about the triumph of the human spirit. Such expeditions also attract the scientific eye of psychologists, who are interested in studying what happens to the human psyche and social relationships under extreme conditions.

 

A new paper by Gloria Leon and her colleagues has gauged the psychological profile and experiences of two polar explorers - given the pseudonyms Bill (age 32) and Andrew (age 35) - who in 2009 became the first team from the USA to reach the North Pole without outside support. Starting out from Ward Hut Island in Canada, they reached their target in 55 days.

 

Personality profiles of the men prior to the challenge were largely as you might expect - they were both high-scorers in leadership and extraversion and low scorers on harm-avoidance. Andrew also scored low in conscientiousness, which may be unexpected given the preparation required for an expedition, and had a tendency to become highly engrossed in his own thoughts and surroundings.

 

The challenge itself was gruelling, with each man hauling a 300 pound sled. Temperatures ranged from minus 60 degrees Fahrenheit at the start to zero degrees Fahrenheit at the end. Both men lost significant amounts of weight. At one point, Bill fell through ice and was submerged up to his neck, only narrowly escaping hypothermia. The final leg of the trip was the most arduous as the duo fought to reach their destination before their helicopter arrived on Day 56 (it was to pick them up whether they'd reached their target or not). For the last 66 hours, the pair had just one hour of sleep for every 16 hours on the move. Throughout, the men filled out weekly questionnaires about their coping methods, their relationship, and mood. They were also interviewed a few weeks after their return and again six months later.

 

For the duration of the expedition both men scored high on positive mood and low on negative mood. They survived and succeeded by supporting each other and communicating effectively, and by adopting flexible coping strategies, including positive re-interpretation of challenges and use of relaxation and meditation. Their relationship hit a low point around day 40 when Andrew aired his grievances about planning for the trip, but they worked through this constructively. These observations contradict some earlier research suggesting that all-male groups suffer from excess competitiveness.

 

"We were basically one persona when it came to goal orientation," Bill said. "We had a high degree of self-care for each other and ourselves," he explained. Andrew said: "Anytime we expressed ourselves it brought us closer ... We talked more about recognising differences and embracing our similarities and we celebrated that it was really fun." Based on this, the researchers said it was important not to overgeneralise the effects of gender on group processes. "By focusing their interactions on supporting each other, competition between them was minimised or essentially eliminated," they said.

 

The men were affected somewhat differently by their adventure. Bill's changes were entirely positive: he felt more at peace spiritually and in his relations to other people. Andrew actually saw negative changes in his outlook, due largely to his personal circumstances on return, in terms of his work and relationships. "Seeing the same patterns emerge of the past which I did not want there anymore," was how he put it. However, both men experienced a greater sense of unity with nature and a reduction in their need for conventional achievement, in terms of social status and prestige.

 

Research of this kind is used to inform the training, selection and support of teams for challenging environments, including space exploration. To find out more, check out the features Psychology at the End of the World, about mind and behaviour in the Antarctic, and New Horizons, about the psychology of space travel, published in The Psychologist magazine in 2011 and 2008, respectively.

_________________________________

 

Leon, G., Sandal, G., Fink, B., and Ciofani, P. (2011). Positive Experiences and Personal Growth in a Two-Man North Pole Expedition Team. Environment and Behavior, 43 (5), 710-731 DOI: 10.1177/0013916510375039

[LongTom]

Δεν μου φαίνεται περίεργο,από ότι έχω διαβάσει(για τις αποστολές του Σκοτ,Αμουνδσεν,Σακλετον και λοιπών εξερευνητών των πόλων) σε τέτοιες περιπτώσεις οι εξερευνητές γενικά είναι πολύ δεμένοι και οι αντιπαλότητες γενικά εξομαλύνονται μέχρι να βγουν από τον κίνδυνο.

Πάντως από ότι έχω καταλάβει σε τέτοιες περιπτώσεις ένας αρχηγός είναι πολύ σημαντικός για να λάβει αποφάσεις σε αναπάντεχες καταστάσεις.

 

 

btw:Οι γνώσεις ψυχολογίας που έχω προσεγγίζουν το απόλυτο μηδέν για αυτό δεν μιλάω με αποδείξεις,μόνο ότι έχω καταλάβει μόνος από τις μαρτυρίες.

[Toxoman_UK]

Μια ωραία συλλογή από διάφορες σημαντικές Ψυχολογικές έρευνες σύμφωνα με το PSYBLOG. Personal favorites από τη λίστα το Ν.3 and N.8

 

 

 

 

Top Ten Psychology Studies

 

Ten studies that have changed psychology and the way we see humanity.

 

After being told about these psychology studies, generations of psychology students have wandered out into the world seeing themselves and other people in a new light.In this series of posts I look at ten studies that have changed psychology and the way we see humanity:

 

1. What Are Babies Watching?

"What do babies understand about the world and how can you possibly find out, given that babies are not so hot on answering complex questions about their perceptual abilities?"

 

2. The Magical Number Seven, Plus or Minus Two.

"It's not just Miller who was persecuted by this number though, it's all of us. What this magical number represents - 7 plus or minus 2 - is the number of items we can hold in our short-term memory."

 

3. Revolutionary Treatment of Depression

"It seems incredible that a successful form of psychological therapy could be based on telling people their thoughts are mistaken. And yet that is partly how cognitive therapy works."

 

4. Euphoria Induced by Experimental Trickery

"Imagine it's the 1960s and you're a first year psychology student at the University of Minnesota. Being a brave soul, along with wanting a better final grade, you've agreed to take part in a psychology experiment. You've heard that it involves testing a new vitamin injection but that hasn't put you off."

 

5. Even 24,576 Measurements Couldn't Prove Plants Have Souls

"It was Fechner who, with the publication of his masterwork Elements of Psychophysics in 1860, is often credited with helping to found experimental psychology (Fechner, 1860). Strange, really, for a man who set out to prove plants have souls."

 

6. Stanley Milgram: Obedience to Authority Or Just Conformity?

"What psychological experiment could so be so powerful that simply taking part might change your view of yourself and human nature? What experimental procedure could provoke some people to profuse sweating and trembling, leaving 10% extremely upset, while others broke into unexplained hysterical laughter?"

 

7. Memory Manipulated After The Event

"...we examine the quality of our memories, in particular the ways in which memory can be changed after the event we are remembering. The work of Elizabeth Loftus has been extremely influential in this area as one of her early studies demonstrates."

 

8. Personality or Situation? The Psychology of Individual Differences

"...what can psychologists tell us about the systematic differences between people? To answer this question I have to break the pattern just this once and include two studies, from two apparently warring factions of personality psychology."

 

9. Nobel Prize-Winning Research on Risky Decision Making

"Would you bet £10 on the flip of a coin if you stood to win £20? So you've got a 50% chance of losing £10 and a 50% chance of winning £20. This seems like a good bet to take and yet studies show that people tend not to take it. Why?"

 

10. Sigmund Freud and Unconscious Mental Processes

"To really understand the revolutionary nature of Freud's work you need to do something for me: to forget you've every heard of him or his ideas. Just lie back...relax...."

[Toxoman_UK]

Ευγενική χορηγία του περιοδικού Ψυχολογικά Θέματα του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.Interesting read

 

 

Ιστορία της Ψυχολογίας στην Ελλάδα.doc

[ZELDA]

αν και καθυστεριμένα  θα απαντήσω γιατί το 2011 ακόμα έψαχνα τί στο καλό φταίει..

Πάντως το να δίνουν φάρμακα τύπου Ritalin σε ανήλικα παιδιά (γίνεται κατά κόρον στην αμερική) που έχουν διαγνωστεί (ή "διαγνωστεί" ) με ADHD είναι εγκληματικό ...

εγκληματικό να με συνχωρέσεις άλλα  είναι η αμάθια των δασκάλων και γονεων και γενικά τις κοινωνίας που ζούμε  και στο λέω εγώ που  έχω ADHD & ΔΕΠ-Υ  μην έχοντας καταφέρει να σπουδάσω να μάθω ξένες γλώσσες και να εκπληρώσω  τα όνειρα μου και άλλα πολλά  , εκληματικη είναι επίσεις η άγνοια των γιατρων που δεν μπορουν καν να διαχωρίσουν  καταστάσεις ΔΕΠ με κατάθλιψη για δικά τους συμφέροντα υποθέτω , εγώ στο λέω ειλικρινά αν κάποτε θα κάνω παιδί και έχει adhd  δεν θα το αφήσω να περάσει αυτα που πέρασα εγώ 25 χρόνια αναζητώντας το αίτιο..  άλλο χρήση και άλλο κατάχρηση , αν είναι να κάνεις κατάχρηση  με ριταλιν πάρε καλύτερα κόκα ,  το να γράφεις απλά  οτι είναι εγκληματικό  να πάρει  ένα παιδί τα φάρμακα του χωρίς να έχεις ιδέα υποθέτω  το σκέφτηκες καλά ?  θα μπορούσε να τρομοκρατίσεις με τα λεγόμενα σου  κάποιον γονέα και να διέκοπτε την θεραπεια του παιδιού  , είσαι τόσο σίγουρ