Ενδιαφεροντα αρθρα Ψυχολογιας

[-nick-]

Γίνεται κάποιος να έχει πάθει ψυχωτικό επεισόδιο/επεισόδια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι σχιζοφρενής (συχνά drug-induced) ...

[slygeo87]

Τοξοβόλε ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για το άρθρο σου.

 

...Ακόμα και σε περιόδους ειρήνης και με ευγενείς σκοπούς, η αποτελεσματικότητα του φέροντα τη στολή έχει προτεραιότητα επί της συμπόνοιας προς το είδος -αλλιώς όλοι οι γιατροί θα ήταν με το πρόζακ στην κωλότσεπη.

 

Διάβασε το. Αναφέρθηκα στους μπάτσους γιατι ΔΕΝ επιλέγεις τυχαία να γίνεις ματατζής! Κάποιος γουστάρει να δέρνει και κάποιος ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΙ την προσωπικότητα του στον καμβά or whatever. Τσέκαρε Van Vogh, στάζουν μανία οι άτιμες!

 

Τώρα όσον αφορά το πείραμα, εγώ ως σλαη (ως άσχετος δηλαδή), δε νομίζω πως είμαι τόσο παράλογος που ζητάω να ξέρω τι προσωπικότητα είχαν οι τύποι που πήραν μέρος σε αυτό. (όταν ΔΕΧΕΣΑΙ να πάρεις μέρος σε ένα τέτοιο πείραμα και όταν ΔΕΧΕΣΑΙ να σκας ρεύμα στον άλλον, μάλλον δείχνει πόσο υποτακτικός είσαι τελικά στην εξουσία. Άρα τι; Βγαίνει συμπέρασμα από αυτό το ΔΕΙΓΜΑ. Εσύ θα το 'κανες; Εγώ ρε φίλε ούτε θα πήγαινα ούτε θα το 'κανα. Επίσης παιζουν ρόλο και τα χρόνια τότε).

Ένα ακραίο παράδειγμα, πετάνε εσένα και εμένα στη ζούγκλα για να επιβιώσουμε. Εγώ δεν τη παλεύω και αυτοκτονώ εσύ σφάζεις λιοντάρια και τα τρως ωμά.

Δε ξέρω, με μπερδέψατε. Όποιος θέλει συνεχίζει.

[Τοξοβολος_UK]

Γίνεται κάποιος να έχει πάθει ψυχωτικό επεισόδιο/επεισόδια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι σχιζοφρενής (συχνά drug-induced) ...

 

Ναι, ειναι δυνατον κ το εχω δει απο δει κοντα οταν επιτελουσα κλινικο εργο, ειτε με την μορφη βραχεως ψυχωτικου επεισοδιου ειτε με την μορφη πληρης εκδηλωσης σχιζοφρενιας ως αποτελεσμα καταχρησης ναρκωτικων ουσιων.Μαλιστα το εχω αναφερει σε αλλο σχετικο νημα στο παρελθον.Φυσικα ειναι πολυ εξατομικευμενα τα πραγματα κ διαφορετικα ανα περιπτωση.

 

Σλαι,ευχαριστω.

[-nick-]

Μια υποσημείωση, μιας και είσαι και ψυχολόγος , το 'ναρκωτική' ουσία είναι παραπλανητικός όρος και λάθος μετάφραση της λέξης drug, ναρκωτικές είναι μονο οι ουσίες που ναρκώνουν, σωστότερος όρος που περιλαμβάνει όλες τις ουσίες είναι "ψυχοτρόπες" ...

[Τοξοβολος_UK]

σωστα,μαλωμενος με την Ελληνικη γλωσσα χρονια τωρα

[Garnele]

Τοξοβόλε ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για το άρθρο σου.

 

 

 

Διάβασε το. Αναφέρθηκα στους μπάτσους γιατι ΔΕΝ επιλέγεις τυχαία να γίνεις ματατζής! Κάποιος γουστάρει να δέρνει και κάποιος ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΕΙ την προσωπικότητα του στον καμβά or whatever. Τσέκαρε Van Vogh, στάζουν μανία οι άτιμες!

 

Τώρα όσον αφορά το πείραμα, εγώ ως σλαη (ως άσχετος δηλαδή), δε νομίζω πως είμαι τόσο παράλογος που ζητάω να ξέρω τι προσωπικότητα είχαν οι τύποι που πήραν μέρος σε αυτό. (όταν ΔΕΧΕΣΑΙ να πάρεις μέρος σε ένα τέτοιο πείραμα και όταν ΔΕΧΕΣΑΙ να σκας ρεύμα στον άλλον, μάλλον δείχνει πόσο υποτακτικός είσαι τελικά στην εξουσία. Άρα τι; Βγαίνει συμπέρασμα από αυτό το ΔΕΙΓΜΑ. Εσύ θα το 'κανες; Εγώ ρε φίλε ούτε θα πήγαινα ούτε θα το 'κανα. Επίσης παιζουν ρόλο και τα χρόνια τότε).

Ένα ακραίο παράδειγμα, πετάνε εσένα και εμένα στη ζούγκλα για να επιβιώσουμε. Εγώ δεν τη παλεύω και αυτοκτονώ εσύ σφάζεις λιοντάρια και τα τρως ωμά.

Δε ξέρω, με μπερδέψατε. Όποιος θέλει συνεχίζει.

 

Ρε σλάη, ξεκόλλα, πληρώθηκαν.

Φοιτητές που έψαχναν μερικής απασχόλησης εργασία ήταν.

[Τοξοβολος_UK]

 

Η σχιζοφρένεια είναι νευροψυχιατρική νόσος. Απ' ότι πληροφορούμαι, η ψυχιατρική έχει κάνει πολύ μεγάλα βήματα εμπρός σε αυτή την ασθένεια και με τα κατάλληλα φάρμακα ψιλοεξαλείφεται. Φυσικά παίζει ρόλο και το περιβάλλον κτλ.

 

 

Να κανω μια παρεμβαση μοναχα μιας κ τωρα προσεξα το παραπανω.Δυστυχως ακομα και σημερα παρα τις οποιες μεγαλες προοδους στην ψυχιατρικη φαρμακολογια η Σχιζοφρενεια δεν ειναι μια ιασιμη διαταραχη.Απο οσο γνωριζω στην διεθνη βιβλιογραφια δεν εχει αναφερθει καμια περιπτωση με πληρες remission* σε βαθος χρονου η δια βιου απο την στιγμη της εκδηλωσης της διαταραχης.Αυτο που προσπαθουν τοσο οι Ψυχιατροι οσο και οι Κλινικοι Ψυχολογοι να καταφερουν διεθνως σημερα ειναι α)η αποασυλοποιηση β)κοινωνικοποιηση και ομαλοτερη ψυχοκοινωνικη προσαρμογη γ)επαναφορα στο βαθμο που ειναι δυνατο της ευρυτερης λειτουργικοτητας του ασθενους δ)εξαλειψη του στιγματος.Πραγματα τα οποια τα εχουμε καταφερει σχετικα ικανοποιητικα σημερα.

 

Σε καθε περιπτωση το πεπατημενο θεραπευτικο σχημα για την Σχιζοφρενεια ειναι η λεγομενη συνδιαστικη θεραπεια.Δλδ φαρμακευτικη αγωγη και ψυχοθεραπεια η οποια γνωριζουμε πως εχει τα καλυτερα αποτελεσματα παγκοσμιως κ για ενα σωρο αλλες διαταραχες.Το προβλημα συνηθως ομως ειναι το non compliance απο αρκετα μεγαλη μεριδα ασθενων.

 

*νομιζω 2-3 περιπτωσεις με ολικο remission εχουν αναφερθει διεθνως αλλα κ σε αυτες υπαρχει παρακολουθηση με σκεπτικισμο ακομα κ σημερα.

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Aρκετα ενδιαφερουσα προσεγγιση του προσφατου τσουναμι στην Ιαπωνια απο την πλευρα της Ψυχολογιας στο παρακατω αρθρο

 

Τσουνάμι - η ευκαιρία της ενσυναίσθησης

 

e-psychology.gr

 

Τα τελευταία γεγονότα με την καταστροφή στην Ιαπωνία συγκλόνισαν με εικόνες κάθε σπίτι. Ποιος δεν έμεινε γεμάτος συγκίνηση και συμπόνια για αυτόν το περήφανο λαό.

Μέσα από την ασφάλεια της απόστασης, χαμένοι στην παραίσθηση της βολικής πραγματικότητας, επανερχόμαστε στην καθημερινότητα μας. Παρηγορούμαστε, έχοντας αυτά που θεωρούμε ως δεδομένα, την στέγη κάτω από το κεφάλι μας, το αυτοκίνητο που θα κάνει τις μετακινήσεις μας πιο γρήγορες, το φαγητό που θα χορτάσει την πείνα ή την λαιμαργία μας, τη δουλειά που θα εξασφαλίζει το μέλλον μας, τα χρήματα που θα ικανοποιήσουν τις ανάγκες μας.

 

Είναι στιγμές που η σκέψη επανέρχεται ροτώντας επίμονα, στο τι θα συνέβαινε εάν γινόταν κάτι αντίστοιχο σε εμάς τους ίδιους, πως θα νοιώθαμε και τι θα βιώναμε;

 

Μέσα στο αυτό το δράμα και το κουρέλιασμα της ψυχής, αντικρίζει κανείς την ανθρώπινη φύση κατάματα, τον έσχατο πόνο, την μέγιστη αγωνία και την απόλυτη αδυναμία. Εκεί βλέπεις τον άνθρωπο στις πιό ακραίες του καταστάσεις, στις πιο οριακές στιγμές και την μικρή αδιόρατη γραμμή που χωρίζει τον θάνατο απ’ την ζωή.

 

Σωρεία ειδήσεων δείχνουν τα όσα τραγικά συμβαίνουν στις γειτονιές του πλανήτη μας. Βλέπουμε την απόγνωση ζωγραφισμένη παντού αλλά και την μικρότητα που νιώθουμε σαν άνθρωποι μπροστά στα ακραία φαινόμενα, καθώς και τις περιορισμένες δυνατότητες που έχουμε για να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας.

 

Βλέπουμε ανθρώπους να βγαίνουν τρέχοντας στην ζωή από τα κτίρια για να σωθούν και όταν συναντούν τον συνάνθρωπο τους να χάνονται στην αγκαλιά τους με λυγμούς.

Στα καταφύγια, μας περιγράφουν, ο ένας να βοηθά τον διπλανό του και αγκαλίζονται σας να βρίσκουν το αντίδοτο στην μοναξιά και τον πόνο. Εκεί στον ώμο του άλλου ίσως νοιώθουν ότι μπορούν να γείρουν και να ξαποστάσουν για λίγο την ανθρώπινη αδυναμία και τους φόβους τους και να αφουγκραστούν την αόρατη μεταμόρφωση του συναισθήματος τους για ζωή.

 

Πολλές φορές σε ακραίες καταστάσεις εκεί που τα δάκρυα έχουν στερέψει και διαφαίνεται η ανημποριά του ανθρώπου ακούγεται σαν την ηχώ η φράση: “Ούτε στον χειρότερο εχθρό σου δεν θα ευχόσουν να συμβεί κάτι τέτοιο”.

Αλήθεια τι πλούτος ανθρωπιάς για αυτούς που δείχνουν την καλοσύνη και την αληθινή περι-ουσία τους στον διπλανό τους. Ίσως, εκεί να γίνεται ορατό το εσωτερικό χαμόγελο της ελπίδας σε ότι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στις δύσκολες στιγμές. Πόσο υπέροχο να αποκαλύπτεται και αυτή η διάσταση ανθρωπιάς και ενσυναίσθησης• αυτή που δεν βλέπουμε πλέον τόσο συχνά στην καθημερινότητα μας.

 

 

Αν υπάρχει ένα μήνυμα για μας, θα ήταν εποικοδομητικό να αναλογιστούμε ότι: Προσεγγίζοντας το δικό μας αναπόφευκτο τέλος πόσο έτοιμοι θα είμαστε να καλλιεργήσουμε στο έπακρο την βαθιά ανθρωπινή μας διάσταση. Αυτή που θα μας γαληνεύει και θα μας καλλιεργεί την ιδέα της προσφοράς με πνεύμα ενσυναίσθησης. Ο ιδρυτής της προσωποκεντρικής προσέγγισης, Carl Rogers(1902-1987), συχνά διετύπωνε ότι: “το βαθιά ατομικό είναι οικουμενικό”.

 

Ίσως μέσα από την πρόκληση του πόνου και της απώλειας, την πάλη για τη ζωή ο άνθρωπος να ανακαλύπτει τα αποθέματα της αγάπης του για τον συνάνθρωπο του. Μέσα στο δράμα που βιώνει διακρίνεται πιο ξεκάθαρα το φως της ελπίδα. Εκεί που χάνεται μια ελπίδα για ζωή βρίσκεται η ανθρωπιά. Τότε ίσως, να μπορεί να γίνει εμφανές το μεγάλωμα της ομαδικότητας και της συσπείρωσης από την ατομικότητα και τον εγωκεντρισμό της καθημερινότητας.

 

Το περιβάλλον και οι άνθρωποι γύρω μας, με τα ευχάριστα ή τα δυσάρεστα- ακραία ή μη γεγονότα- είναι αυτοί που επιχειρούν να μας δώσουν μια σπρωξιά, στις εσωτερικές γειτονιές της ψυχής μας για νέες ανακαλύψεις.

Αυτός που θα καταφέρει να τολμήσει να βουτήξει μέσα του, εάν επιτρέψει να εκφραστούν οι ψίθυροι των συναισθημάτων του, είναι πολύ πιθανόν να οδηγηθεί σε νέες ανακαλύψεις που θα τον ξαφνιάσουν για το εύρος και την ποιότητα του ωκεανού της αγάπης που διαθέτει._₪

 

 

Κων/νος Βαλιώζης - B.Sc. Ψυχολογίας

Σύμβουλος Προσωποκεντρικής Προσέγγισης

[alan2]

Η περίπτωση του νομπελίστα John Forbes Nash, Jr. θεωρείται πλήρης ίαση?

 

edit : Δεν το ειπα σωστά. ολικο remission , απο την παρανοϊκη σχιζοφρένεια ήθελα να πώ.

[Τοξοβολος_UK]

Η περίπτωση του νομπελίστα John Forbes Nash, Jr. θεωρείται πλήρης ίαση?

 

Δεν εχω ιδεα.Απο οτι γνωριζω ομως γενικα μεχρι σημερα δεν εχουμε καμια περιπτωση ''πληρους ιασης'' της Σχιζοφρενειας να αναφερεται στην βιβλιογραφια.

 

εντιτ.

ως απαντηση του εντιτ σου -μετρημενες στα δαχτυλα περιπτωσεις κ αυτες νομιζω τις αντιμετωπιζουν με σκεπτικισμο.Για το συγκεκριμενο παραδειγμα οπως ειπα δεν γνωριζω.

Επεξ/σία 17 Απριλίου 2011 από Τοξοβολος_UK

[Τοξοβολος_UK]

Κατ εξαιρεση κ μονο για σημερα ενα πιο αναλαφρο αρθρο απο την στηλη Ψυχολογια του Vita.Γενικα μου αρεσε το κειμενακι κ ειμαι επισης της αποψης οτι στο μετρο που μπορουμε να κυνηγαμε τα ονειρα μας.Σε καποιες περιπτωσεις ακομα κ οι ριζικες αλλαγες στην ζωη ειναι θεμιτες.Ποτε δεν ειναι αργα...κ οσοι το σκεφτεστε καντε το

 

http://www.vita.gr/html/ent/038/ent.11038.asp

 

Απραγματοποίητα όνειρα: «Είναι αργά πια»... ή μήπως όχι;

 

της Λουίζας Βογιατζή

ΤΕΥΧΟΣ - Μάρτιος 2010

 

Στην πορεία της ζωής μας, κάνουμε όνειρα. Κάποια τα έχουμε από μικρά παιδιά, όταν μας ρωτούσαν «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;», και τα κρατήσαμε ζωντανά σε μια γωνιά του εαυτού μας, και άλλα γεννήθηκαν αργότερα, χωρίς να μπορούν πάντα να πραγματοποιηθούν. Έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να παραδεχτούμε ότι «είναι αργά πια» ή μήπως δεν είναι ποτέ αργά γι’ αυτά που πραγματικά θέλουμε;

 

Τα συνήθη βήματα

Εκκίνηση Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να ακολουθούμε στις σημαντικές αποφάσεις της ζωής μας τη λογική. Διδασκόμαστε να μην είμαστε παρορμητικοί, να μην αφήνουμε εφήμερες επιθυμίες να μας παρασύρουν, να ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά, να υπολογίζουμε τις συνέπειες, να είμαστε ρεαλιστές, να μη ρισκάρουμε χωρίς λόγο, να μην ξεκινάμε κάτι αν δεν εξασφαλίσουμε τη μέγιστη δυνατή βεβαιότητα για το αποτέλεσμα. Όλα αυτά, βέβαια, είναι πολύ χρήσιμα και σωστά και μας βοηθούν πολύ όταν σχεδιάζουμε τα βήματα της ζωής μας.

Παρέκκλιση Μέσα σε όλη αυτή τη λογική της σιγουριάς, της εξασφάλισης και της ελαχιστοποίησης του ρίσκου, όμως, δεν μπορεί παρά να διαλέξουμε και δρόμους που καμιά φορά παρεκκλίνουν πολύ από αυτά που επιθυμούμε, ονειρευόμαστε ή πιστεύουμε.

Σύγχυση Φτάνει, λοιπόν, κάποια στιγμή -και όχι μόνο μία φορά- στη ζωή μας που κάνουμε μια στάση, ρίχνουμε μια κριτική ματιά σε ό,τι είμαστε και κάνουμε, και αναρωτιόμαστε: «Αυτό είναι, λοιπόν;». Συνειδητοποιούμε τότε με λύπη, παράπονο, θυμό, απογοήτευση, ή απλώς με μια μικρή δόση νοσταλγίας, ότι ίσως βρισκόμαστε κάπου αλλού από εκεί που είχαμε φανταστεί. Ή ότι κάποια πράγματα που θέλαμε πολύ έχουν γίνει πια πολύ μακρινά και απρόσιτα για εμάς.

 

Μαρτυρία:

Η στιγμή της κρίσης

Αυτό κατάλαβε και ο Πέτρος στα 35 του, όταν, χωρίς εμφανή αιτία, βυθίστηκε στην κατάθλιψη και αναγκάστηκε να κάνει έναν απολογισμό της ζωής του: «Εκ πρώτης όψεως, όλα έβαιναν λίαν καλώς. Είχα μια δουλειά που πολλοί θα ζήλευαν, έβγαζα αρκετά χρήματα, κι επιπλέον είχα μια καλή οικογενειακή ζωή. Κι όμως, ένιωθα από καιρό πως κάτι έλειπε, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό. Η κατάθλιψη με ανάγκασε να «κόψω ταχύτητα» και να κάτσω να σκεφτώ. Τότε, εμφανίστηκαν στο προσκήνιο κάποιες επιθυμίες και όνειρα που είχα κάνει στο παρελθόν. Το όνειρό μου ήταν να σπουδάσω Αρχιτεκτονική, αλλά αυτό φαινόταν τότε σαν αποκοτιά, τη στιγμή που ο πατέρας μου είχε μια επιτυχημένη επιχείρηση με μέλλον και ήμουν μοναχοπαίδι. Έτσι, μπήκα στη δουλειά, έπεσα με τα μούτρα και προχώρησα πολύ. Η Aρχιτεκτονική έγινε κάτι που θυμόμουν σαν σε όνειρο. Εδώ και πολλά χρόνια, αν και όταν το ανέφερα, φαι­νόμουν γραφικός ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό. Κι όμως, στην πραγματικότητα δεν ξεχάστηκε ποτέ και ξαφνικά έπρεπε να δω τι θα κάνω μ’ αυτό». Το σκέφτηκα πολύ, ξεκίνησα σχέδιο σε μια ιδιωτική σχολή και άρχισα να νιώθω ότι ξαναζωντανεύει ένα κομμάτι του πραγματικού μου ευατού…».

 

«Μήπως τρελαίνομαι;» Τέτοιες στιγμές σύγχυσης και αμηχανίας σε σχέση με κάποια όνειρα ή ιδανικά που φαίνονται ξεπερασμένα ή ιδέες και επιθυμίες που μοιάζουν ουτοπικές βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, λιγότερο ή περισσότερο έντονα. Αισθανόμαστε ανικανο­ποίητοι και δεκάδες αγωνιώδη ερωτήματα αναδύονται από μέσα μας: «Πόσο ευτυχισμένος/η είμαι με τη ζωή μου;», «Από πού ήρθε τώρα αυτό;», «Μήπως αρχίζω να τρελαίνομαι;», «Να τα τινάξω όλα στον αέρα;», «Τελικά το θέλω πραγματικά ή έχω απλώς κολλήσει;» «Κι αν είναι μόνο μια φαντασίωση χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο;». Από την άλλη, όσο πιο πιεστικά γίνονται τα ερωτήματα αυτά, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι αυτή η ζωή είναι η μόνη που έχουμε και όχι μια prova generale μιας άλλης, καλύτερης ζωής που πρόκειται να έρθει.

 

Όνειρο ή... βάρος;

Ως εκ τούτου, το δίλημμα είναι μεγάλο και η αγωνία συχνά ανυπόφορη. Το πιο δύσκολο από όλα είναι ότι πρέπει να αφήσουμε μια κατάσταση οικεία και συνήθως βολική για κάτι άγνωστο και απρόβλεπτο. Ακόμη κι αν είμαστε εντελώς δυσαρεστημένοι με τη δουλειά, το γάμο, τη γενικότερη τροπή που έχει πάρει η ζωή μας, δεν παύουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα στο γνώριμο πλαίσιο που αυτά μας παρέχουν. Το «άλλο» αντίθετα, το όνειρο, το ιδανικό, η ιδέα, δεν έχει συνήθως καμία σχέση με την πραγματικότητά μας. Κάθε άλλο μάλιστα: Είναι συχνά αόριστο, υπερεκτιμημένο και τόσο εξιδα­νικευμένο, που φοβόμαστε να το πλησιά­σουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που κάτι τέτοιο μπορεί να μετατραπεί από όνειρο που δίνει φτε­ρά σε φορτίο που μας παραλύει.

 

Μαρτυρία:

Σπάζοντας τη «φούσκα»

Κάτι τέτοιο συνέβη στο Μιχάλη: «Εμένα το απωθημένο μου ήταν η μουσική. Είχα μάθει μόνος μου να παίζω πιάνο, είχα ριχτεί για 4-5 χρόνια στο τέλος της εφηβείας μου με πάθος σ’ αυτό, αλλά μετά, όταν ήρθε η ώρα των μεγάλων αποφά­σεων, τα παράτησα, έκανα διάφορες δουλειές, έμπλεξα με άλλα πράγματα τελοσπάντων. Και όσο απομακρυνόμουν απ’ αυτό, τόσο το εξιδανίκευα μέσα μου κι έλεγα ότι το πιάνο είναι κάτι που πρέ­πει να του αφιερωθείς και, αν το κάνεις, πρέπει να αφήσεις όλα τ’ άλλα: «Ή μόνο μουσική ή καθόλου», έλεγα. Πέρασαν 16 χρόνια χωρίς να το αγγίξω, και κάθε φορά που άκουγα μουσική, έφτυνα τον εαυτό μου, ένιωθα άχρηστος. Η γυναίκα μου έβλεπε πόσο βασανιζόμουν και με παρακαλούσε να παίξω, αλλά τίποτα. Η κρίσιμη στιγμή ήρθε όταν άρχισε να παίζει πιάνο η κόρη μου. Τότε πια φάνηκε καθαρά ότι είχα φτιάξει μέσα μου μια «φούσκα», με πολύ βάρος όμως. Στην ουσία, αυτό που δεν ήθελα να αντιμετωπίσω ήταν το να παίζω πιάνο για την ευχαρίστησή μου και μόνο, χωρίς να έχω γίνει ο μεγάλος τζαζ πιανίστας που κάποτε ονειρευόμουν. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση ήταν που άφησα πίσω μου αυτή τη φαντασίωση».

H σημασία της φαντασίωσης Φαίνεται πως συχνά το ουσιώδες ερώτημα δεν είναι αν είναι αργά ή όχι για να πραγματοποιήσουμε μια φαντασίωση, αλλά τι σημαίνει για εμάς αυτή η φαντασίωση. Είναι το καταφύγιο ή το άλλοθι που μας βοηθά να αντέχουμε τη δύσκολη πραγματικότητα της ζωής μας; Είναι απομεινάρι από έναν εαυτό ξεχασμένο; Είναι μια επιθυμία ζωντανή, που νιώθουμε ότι χρωστάμε στον εαυτό μας να πραγματοποιήσουμε; Είναι κάτι που έχουμε μυθοποιήσει, επειδή όλα όσα κάνουμε δεν μας ικανοποιούν; Για να το βρούμε, πρέπει να κάνουμε μια ενδοσκόπηση και να σκύψουμε με λίγο περισσότερη προσοχή πάνω από τη ζωή μας και τον εαυτό μας.

 

Το ουσιώδες ερώτημα είναι τι σημαίνει για εμάς η φαντασίωσή μας

 

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία...

Όταν έρχεται η στιγμή που νοσταλγούμε, μετανιώνουμε, λυπόμαστε ή λαχταράμε κάτι που φαίνεται δύσκολο, τότε καλούμαστε να καταλάβουμε τι θέλουμε πραγματικά και τι μας ωθεί ή μας εμποδίζει να το ακολουθήσουμε. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται σίγουρα δύναμη, ηρεμία, θάρρος. Ιδιότητες που έχουμε όλοι μέσα μας, αλλά συνήθως δεν συνειδητοποιούμε παρά μόνο όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τέτοια όνειρα και επιθυμίες. Αυτή είναι και η συνεισφορά τους στη ζωή μας: Ότι μας αναγκάζουν να βγούμε από την κάπως νεφελώδη κατάσταση της ανασφάλειας, της βολής, του φόβου και των ενδοιασμών και να ψηλαφίσουμε καλύτερα τα όρια του εαυτού μας. Το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα η πραγματοποίηση του ονείρου. Είναι, όμως, η επίγνωση του ποιοι είμαστε και πού βρισκόμαστε, τι ξέρουμε, τι μπορούμε, ποιους αγαπάμε και ποιοι μας αγαπούν.

 

Δίνοντας στο όνειρο σάρκα και οστά

Αν τελικά αυτή η αναζήτηση δείξει πως το όνειρό μας εξακολουθεί να είναι επίκαιρο και δελεαστικό και θέλουμε ακόμη να το ακολουθήσουμε, τότε κάποια πρακτικά βήματα θα κάνουν πιο πιθανή και πιο εύκολη την πραγματοποίησή του. Το κυριότερο είναι ότι κάτι που υπήρχε μόνο μέσα στο μυαλό μας, σαν ιδέα και φαντασίωση, πρέπει να πάρει πραγματικές διαστάσεις. Εκτός από οραματιστές, πρέπει λοιπόν να γίνουμε και ορθολογιστές. Σκεφτείτε:

• Η πραγματοποίηση κάθε σχε­δίου δεν γίνεται ποτέ με τη μία. Είναι απαραίτητο να σκεφτούμε μικρά βήματα και να προχωρήσουμε σταδιακά στην πραγματοποίησή τους.

• Δύο μυαλά σκέφτονται συνήθως πιο καθαρά από ένα. Ακόμη κι αν σκοπεύουμε να προχωρήσουμε μόνοι, μπορεί να είναι πολύ αποδοτική μια συζήτηση με κάποιον που εμπιστευόμαστε και που έχει κάποια γνώση του θέματος, είτε αυτός είναι φίλος είτε ειδικός.

• Η αλλαγή από μια κατάσταση σε μια άλλη έχει συνήθως μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία δεν είμαστε ούτε εδώ ούτε εκεί. Όσο πιο καλά έχουμε σχεδιάσει και προνοήσει γι’ αυτή την περίοδο, τόσο πιο ομαλά θα βιώσουμε την αλλαγή, και εμείς αλλά και οι άνθρωποι γύρω μας.

 

 

 

«Είναι αργά πια για...;»

 

Το κρίσιμο αυτό ερώτημα δεν μας τίθεται μόνο σε προχωρημένη ηλικία. Τέτοιες φάσεις αμφισβήτησης και «επαναπροσδιορισμού των στόχων» περνάμε -με διαφορετικό τρόπο- σε διάφορα στάδια της ζωής μας. Η πρώτη μπορεί να είναι στην εφηβεία, όταν καλούμαστε να διαλέξουμε προσανατολισμό, αργότερα κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος των σπουδών, αν διαπιστώσουμε ότι αυτό που επιλέξαμε δεν μας αντιπροσωπεύει καθόλου ή όταν αποφασίσουμε να ζήσουμε με κάποιον που πιστεύουμε ότι αγαπάμε. Όσο κι αν φαίνεται πιο δύσκολο να πάρουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις όταν έχουν περάσει τα χρόνια και οι συνθήκες της ζωής μας είναι πιο παγιωμένες, μια αλλαγή πορείας είναι πάντα δύσκολη και σχετίζεται περισσότερο με την ευελιξία που είμαστε σε θέση να δείξουμε παρά με την ηλικία.

[Garnele]

Ρε συ τοξοβόλε, είχα πετύχει κάποτε σε ένα ένθετο του βίτα ένα ψυχολογικό τεστ, στο οποίο έβλεπες 7-8 φωτογραφίες ανθρώπων (όχι ιδιαίτερα ευχάριστες) και έπρεπε να διαλέξεις τον ένα που δεν θα ήθελες να πετύχεις μόνος σου σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι. Το αποτέλεσμα του τεστ σου αποκάλυπτε για τι είχε καταδικαστεί ο καθένας και λίγο πιο περιγραφικά ποια είναι η καταπιεσμένη (ή και όχι) προσωπικότητά σου. Σου λέει κάτι;

[Τοξοβολος_UK]

Ρε συ τοξοβόλε, είχα πετύχει κάποτε σε ένα ένθετο του βίτα ένα ψυχολογικό τεστ, στο οποίο έβλεπες 7-8 φωτογραφίες ανθρώπων (όχι ιδιαίτερα ευχάριστες) και έπρεπε να διαλέξεις τον ένα που δεν θα ήθελες να πετύχεις μόνος σου σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι. Το αποτέλεσμα του τεστ σου αποκάλυπτε για τι είχε καταδικαστεί ο καθένας και λίγο πιο περιγραφικά ποια είναι η καταπιεσμένη (ή και όχι) προσωπικότητά σου. Σου λέει κάτι;

Αν κ το ενθετο του Vita στην Ψυχολογια κανει καλη δουλεια κ γενικα ξερουν να κανουν το homework τους καλα μιας κ το διαβαζα συχνα πυκνα στην Ελλαδα,δεν μου ερχεται κατι στο μυαλο.Βασιζομενος παντως στην περιγραφη σου αμφιβαλλω οτι προκειται για καποια γνωστη/επισημη Ψυχομετρικη δοκιμασια.

[Garnele]

Ήταν ίσως το πιο πετυχημένο τεστ μέσα σε ολόκληρο το βιβλιαράκι. Το φαντάζομαι ότι δεν πρόκειται για κάτι πιο επίσημο, απλά το έψαχνα τις προάλλες και είπα μπας και έχεις καμία ιδέα. Ή γενικά αν έχει κάποιος τέλος πάντων.

[slygeo87]

Ρε σλάη, ξεκόλλα, πληρώθηκαν.

Φοιτητές που έψαχναν μερικής απασχόλησης εργασία ήταν.

 

Οκ, πάσο. Έχετε δίκιο. Λέω μαλακίες.

 

αυτό:

 

...όταν ΔΕΧΕΣΑΙ να πάρεις μέρος σε ένα τέτοιο πείραμα και όταν ΔΕΧΕΣΑΙ να σκας ρεύμα στον άλλον, μάλλον δείχνει πόσο υποτακτικός είσαι τελικά στην εξουσία. Άρα τι; Βγαίνει συμπέρασμα από αυτό το ΔΕΙΓΜΑ.

 

είναι το μοναδικό επιχείρημα (έστω χαζό) που πιστεύω θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω. Επίσης κάτι άλλο που ξέχασα να πω, μη ξεχνάτε ότι οι αμερικάνοι ρε παιδί μου γενικά τους γουστάρουν ΤΗΓΑΝΗΤΟΥΣ τους ανθρώπους ξέρω 'γω. Γιατί όχι; Θανατική ποινή κι έτσι;

Α και σχετικά με τους ναζί είναι ΝΟΜΙΖΩ λίγο fail γιατί αυτοί που σκότωναν τότε (έστω και αν μετά λέγανε "εκτελούσαμε διαταγές") είχαν ΜΙΑ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ. Προπαγάνδα του Χίτλερ.

 

ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ. =ρ

[-nick-]

Τοξοβόλε, νομίζω μιλάς για περιπτώσεις που κάποιος έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια ( = μονιμη ψυχωση ?) . Πολλες περιπτωσεις ανθρωπων υπαρχουν που ειχαν 1-2 ψυχωτικα επεισοδια και υστερα απο φαρμακευτικη αγωγη(1-2 χρονων) η/και ψυχοθεραπεια δεν ξαναπαρουσιαζουν συμπτωματα ψυχωσης στη ζωη τους.