Αντρέας – Παρασκευάς Τσουρινάκης τέλος εποχής από το PCmaster!!

Για τι πράγμα όμως να γράψει ρε παιδιά; Για τα 10 -γερμανικά- adventures που βγαίνουν κάθε χρόνο (και αν);

 

ps: εγώ πάντως θα γούσταρα να διαβάσω Τσουρινάκη, ακόμα κι αν περιέγραφε το αποδημητικό ταξίδι της Λεπτομύτας... Ο ίδιος όμως δεν νομίζω να ψήνεται.

Δεν εχεις και αδικο αν και με τα crowdfunding project ισως δουμε περισσοτερους τιτλους.

Μην ξεχνάμε ότι εκτός από τα adventure έπαιζε και rpg

Σωστο και αυτο. Αλλα στον Μωραιτη τι κανει αν αληθευει?    Α δεν αληθευει...

Πωωωω!Να ναι καλα ο ανθρωπος που μου εμαθε τι εστι adventure!

 

 

με τα σποιλερς που εβαζε σε καθε κριτικη του; i bet he did.

οταν βγαλετε τα γυαλια νοσταλγιας, ισως συνειδητοποιησετε τι απαισιος κριτικος και ποσο απαξιωτικος απεναντι στο κοινο του, ηταν πραγματικα.

μονο την αληθεια.

Ό,τι άλλο κι αν ήταν ο Αντρέας πάντως, ήταν πρωτοπόρος στο είδος του (τουλάχιστον για την Ελλάδα). Και μόνο ότι 25 χρόνια αργότερα τα συζητάμε ακόμα, κάτι σημαίνει. Δεν ήταν τέλειος αλλά ίσως ήταν ο καλύτερος για εκείνη την εποχή.

τον συζητας ακομη λογω της νοσταλγιας. αμφιβαλω ομως αν παιζεις ακομη adventures. οποτε δεν σε γαλουχησε ακριβως ως κριτικος αυτου του χωρου.

και πρωτοπορος ναι ηταν γιατι δεν υπηρχε αλλη προσβαση σε κριτικες adventures/rpg, περα απο οτι προσφερε το μoναδικο περιοδικο για videogames εκεινη την εποχη.

καλυτερος ομως γιατι; μονος του επαιζε στο συγκεκριμενο ειδος, οποτε δεν υπηρχε αλλος για συγκριση.

Κι όμως ασχολούμαι ακόμα αλλά παίζω όσα πραγματικά αξίζουν, πχ. το DF Chapters το έχω ήδη προπαραγγείλει και το περιμένω πως και πως.

 

Όπως έπαιξα πρόσφατα το Critter Chronicles 2, το καταπληκτικό Night of the Rabbit, το Lost Chronicles of Zerzura και κάμποσα άλλα. Προφανώς και δεν ασχολούμαι όσο στο παρελθόν, πρώτον λόγω έλλειψης χρόνου και -κυρίως- λόγω έλλειψης παιχνιδιών της προκοπής.

 

Αν όμως κάποιος με έκανε να αγαπήσω τα adventures αυτός ήταν σίγουρα ο Τσουρινάκης, αφού (σωστά τα λες) έπαιζε μπάλα μόνος του και αν μη τι άλλο οι κριτικές του (σωστές ή λάθος) είχαν ενδιαφέρον. Διάβασε τα υπόλοιπα review σε Pixel/User εκείνης της εποχής και θα δεις τη διαφορά. Με εξαίρεση ορισμένα special reviews, τα υπόλοιπα άρθρα ήταν πραγματικά λες και τα έγραφε μαθητής γυμνασίου. Ανέτρεξα πρόσφατα σε αρκετά παλιά τεύχη αυτών των περιοδικών και πραγματικά δάκρυσα από τα γέλια, ο τρόπος γραφής των περισσοτέρων ήταν τραγικός.

 

Αργότερα (βλ. αρχές δεκαετίας '90) άρχισα να διαβάζω και μη-ελληνικά περιοδικά (αγγλικά, κυρίως για Amiga) και διαπίστωσα σημαντικές διαφορές. Δεν μπορώ όμως να πω ότι είδα ποτέ κάτι σαφώς καλύτερο, καθώς οι Άγγλοι είχαν μεν έντονο το στοιχείο της σάτιρας σχεδόν σε οτιδήποτε έγραφαν, όμως μετά από ένα σημείο αυτό το πράγμα με κούραζε. Παρ' ολ' αυτά δεν θα ξεχάσω ποτέ reviews σαν αυτό του Monkey Island 2.

 

ps1: ποτέ μην υποτιμάς τον παράγοντα "νοσταλγία"

ps2: απ' όσο θυμάμαι όλα ξεκίνησαν από ένα review του Τσουρινάκη για το Gnome Ranger της Level 9, για Spectrum ZX48. Λογικά πρέπει να ήταν γύρω στο 1987, αλλά δεν θυμάμαι ποιο τεύχος. Από τότε δεν μπορώ να ξεκολλήσω με τίποτα

ps3: λοιπόν, το βρήκα! Ήταν το τεύχος 48, 10/1988 (περιέργως το παιχνίδι είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν!) Δεν ήταν το πρώτο Pixel που διάβαζα (πρέπει να είχα ξεκινήσει γύρω στο 1986) αλλά το review είναι αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο. Τι σου είναι η νοσταλγία...

με τα σποιλερς που εβαζε σε καθε κριτικη του; i bet he did.

οταν βγαλετε τα γυαλια νοσταλγιας, ισως συνειδητοποιησετε τι απαισιος κριτικος και ποσο απαξιωτικος απεναντι στο κοινο του, ηταν πραγματικα.

 

Από πότε διάβαζες τον Τσουρινάκη? Γιατί για εμάς που διαβάζαμε τα άρθρα του από το 80 στην κυριολεξία μας μύησε στον μαγικό κόσμο των adventure. Νομίζω αν δεν ήταν αυτός θα είχαμε χάσει το 80% της μαγείας αυτών των παιχνιδιών. 

Για μένα δεν έχουν καμία αξία οι νέοι reviewer που κάνουν μια κριτική ξεπέτα σαν να κάνουν καταναγκαστικό έργο. Αντίθετα τύποι σαν τον Τσουρινάκη που είχαν πάθος για το game που γράφανε και που όντος ήταν gamer αυτοί μετράνε.

αρχες του 90,με το PCMaster. ο Τσουρινακης ηταν αυτος που με συστησε στον μαγικο κοσμο των rpg/adventures. ημουν μεγαλος φαν του, ειχε πραγματικο παθος για το ειδος και διασκεδαζα αφανταστα με τις κριτικες του. Τα κειμενα του Τσουρινακη

ηταν το πρωτο πραμα που διαβαζα σε καθε τευχος που αγοραζα. Μαλιστα ειχα αγορασει και κατι cd που ειχε βγαλει με walkthroughs (ακομη ταχω).

 

Αλλα ξερεις τι γινεται; μεγαλωνεις και καποια στιγμη και μετα, αρχιζεις και βλεπεις τον κοσμο διαφορετικα. και απο κει που ειχα τον Tσουρινακη ειδωλο, αρχισα να συνειδητοποιω οτι ο ανθρωπος τελικα ειναι καραγκιοζης, για να το πω χονδρικα.

συμπερασμα στο οποιο ειχαν φτασει και αλλα παιδια που γνωριζα μεσα απο το φορουμ του pcmaster αλλα και απο φιλους. Οποτε τελικα εχει πεσει πολυ στην υποληψη μου και ειμαι μπορω να πω ευχαριστημενος που τον εχω ξεπερασει.

αρχες του 90,με το PCMaster. ο Τσουρινακης ηταν αυτος που με συστησε στον μαγικο κοσμο των rpg/adventures. ημουν μεγαλος φαν του, ειχε πραγματικο παθος για το ειδος και διασκεδαζα αφανταστα με τις κριτικες του. Τα κειμενα του Τσουρινακη

ηταν το πρωτο πραμα που διαβαζα σε καθε τευχος που αγοραζα. Μαλιστα ειχα αγορασει και κατι cd που ειχε βγαλει με walkthroughs (ακομη ταχω).

 

Αλλα ξερεις τι γινεται; μεγαλωνεις και καποια στιγμη και μετα, αρχιζεις και βλεπεις τον κοσμο διαφορετικα. και απο κει που ειχα τον Tσουρινακη ειδωλο, αρχισα να συνειδητοποιω οτι ο ανθρωπος τελικα ειναι καραγκιοζης, για να το πω χονδρικα.

συμπερασμα στο οποιο ειχαν φτασει και αλλα παιδια που γνωριζα μεσα απο το φορουμ του pcmaster αλλα και απο φιλους. Οποτε τελικα εχει πεσει πολυ στην υποληψη μου και ειμαι μπορω να πω ευχαριστημενος που τον εχω ξεπερασει.

 

 

Ρε συ Killik πολύ μίρλας είσαι σε όλα τα ποστ σου.Το ένα σου ξυνίζει το άλλο σου βρωμάει.Μου φαίνεται καλά λες, γέρασες και έγινες γεροπαράξενος.

 

Εμένα μου άρεσε ο Τσουρινάκης με το ύφος του και γενικά όλη η ομάδα μέχρι πριν καναδυό χρόνια.Τώρα ούτε και εγώ δεν ξέρω πόσους συντάκτες έχουν αλλάξει.Το έχουν χαλάσει το περιοδικό.Γενικά τα έχουν σκατώσει.

Αλλα ξερεις τι γινεται; μεγαλωνεις και καποια στιγμη και μετα, αρχιζεις και βλεπεις τον κοσμο διαφορετικα. και απο κει που ειχα τον Tσουρινακη ειδωλο, αρχισα να συνειδητοποιω οτι ο ανθρωπος τελικα ειναι καραγκιοζης, για να το πω χονδρικα.

Οποτε τελικα εχει πεσει πολυ στην υποληψη μου και ειμαι μπορω να πω ευχαριστημενος που τον εχω ξεπερασει.

Ωχ, σα ν' ακούω χαζογκόμενα να μιλάει για τον πρώην της.

(χωρίς παρεξήγηση πάντα ε;!)

Και με επιχειρηματολογία