Ζούμε το τέλος του ευρω;

[Hael]

Μια πρόταση εκ Γαλλίας για να βγει η ευρωζώνη από την κρίση... (copy paste από defencenet)

 

 

 

Φαίνεται ότι πάμε τελικά στην... "δραχμέτα" ή "Ευρώ 2" αν στο νέο νόμισμα εισέλθει και η Γαλλία προς αντικατάσταση του ευρώ, αφού μετά το Spiegel, του οποίου το δημοσίευμα ανέδειξε προχθές μόνο το defencenet.gr, για ένα εναλλακτικό νομισματικό πλάνο, τώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων επανέρχεται, σύμφωνα με την εφημερίδα Le Monde, το «σχέδιο Β».

 

Είναι το σχέδιο διχοτόμησης της ευρωζώνης σε Βόρειους και Νότιους που προβλέπει τη μαζική «κοπή» ευρώ από την ΕΚΤ αλλά και την εισαγωγή νέων εθνικών νομισμάτων για εσωτερική χρήση από τα μέλη της (διασπασμένης) Ευρωζώνης.

 

«Μόνο έτσι θα μπορούσε να αποτραπεί η κατάρρευση της Ευρωζώνης», αναφέρει στον Monde ο Ζαν-Πιερ Βεσπερινί, μέλος του γαλλικού Συμβούλιο Οικονομικών Αναλύσεων (CAE) το οποίο επέχει ρόλο ειδικού συμβούλου στον εκάστοτε Γάλλο πρωθυπουργό.

 

Το συγκεκριμένο Συμβούλιο καθώς και άλλοι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι το «σχέδιο Β» θα πρέπει να διέπεται από τις ακόλουθες πέντε αρχές:

 

1) Νέο Νόμισμα

 

«Η καλύτερη λύση για να σωθεί το ευρώ είναι να μετατραπούν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σε ευρώ όλα τα χρέη των κυβερνήσεων, να "κόψει" χρήμα δηλαδή η ΕΚΤ και να αναλάβει την πληρωμή όλων των ομολόγων των εθνικών κυβερνήσεων που ωριμάζουν», εξηγεί στον Monde ο Βεσπερινί. «Με τον τρόπο αυτό θα μειωθεί δραστικά η ισοτιμία του ευρώ, με στόχο να ισορροπήσει γύρω από τα 1,15 δολάρια, εξέλιξη που θα επέτρεπε την έξοδο από την κρίση», προσθέτει.

 

Όπως σημειώνει η εφημερίδα, πρόκειται για μια τακτική στην οποία ελάχιστα έχει καταφύγει η ΕΚΤ, τουλάχιστον 10 φορές λιγότερο απ' όσο η αμερικανική Fed.

 

Ο συνάδελφος του Βεσπερινί, Αντουάν Μπρινέ, θεωρεί ότι δεν αρκεί μόνο η μείωση των επιτοκίων και η «ευρωποίηση» των κρατικών χρεών. «Απαιτούνται μαζικές παρεμβάσεις της ΕΚΤ στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος, κατά το πρόσφατο επιτυχές παράδειγμα της Τράπεζας της Ελβετίας», εξηγεί.

 

Και προσθέτει ότι για να συμβούν όλα αυτά προαπαιτείται μια ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση που θα εξουσιοδοτήσει την ΕΚΤ να προχωρήσει σε μια παρόμοια στροφή 180 μοιρών σε ό,τι αφορά τη νομισματική της πολιτική.

 

2) Ευρώ του Βορρά και ευρώ του Νότου

 

Η στροφή αυτή της νομισματικής πολιτικής θα τερματίσει αναμφίβολα την οικονομική και χρηματοοικονομική κρίση στη ζώνη του ευρώ, εκτιμούν οι ειδικοί του CAE. Αλλά θα ανακύψει ένα άλλο θεμελιώδες ζήτημα που θα πρέπει να ρυθμιστεί: οι οικονομικές αποκλίσεις από χώρα σε χώρα της ευρωζώνης. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει να μετατραπεί το ευρώ από «ενιαίο νόμισμα» σε «κοινό νόμισμα» - δεδομένου ότι η υιοθέτηση ενός ενιαίου νομίσματος απαιτεί μια ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης κατά τα πρότυπα των ΗΠΑ ή της Γερμανίας, που θα διαθέτει μηχανισμούς μεταφοράς κεφαλαίων από το ένα ομόσπονδο κρατίδιο στο άλλο.

 

Οι ερευνητές του CAE σημειώνουν ότι ανάλογη λύση θα έδινε και η έκδοση από την ΕΚΤ ευρωομολόγου, «μιας πρότασης, στην οποία αντιτίθεται σθεναρά το Βερολίνο».

 

Σημειώνει ο Αλέν Γκραντζάν: «Το ευρώ λειτουργεί σήμερα ως νόμισμα της Γερμανίας. Η στρατηγική αυτή δεν αποδίδει στους κόλπους της Ευρώπης. Η σύγκλιση της ανταγωνιστικότητας της Βόρειας Ρηνανίας και της Πελοποννήσου μέσω της μισθολογικής και δημοσιονομικής λιτότητας αποτελεί μια μέθοδο που αγγίζει τα όριά της. Για να αποκατασταθούν οι ισορροπίες μεταξύ των οικονομιών πρέπει οι χώρες αυτές να υιοθετήσουν νομίσματα διαφορετικής ισχύος. Κάτι που προϋποθέτει τη διάσπαση του ευρώ σε ευρώ του Βορρά και σε ευρώ του Νότου».

 

Να σημειωθεί ότι ο Βεσπερινί θεωρεί ότι «η Γαλλία σε καμιά περίπτωση δεν θα έπρεπε να υιοθετήσει το ευρώ του Βορρά».

 

3) Από το «ενιαίο» στο «κοινό» νόμισμα

 

Τα δύο ευρώ θα υφίσταντο ανηλεείς κερδοσκοπικές επιθέσεις στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος. Το ευρώ του Νότου θα δεχόταν ασφυκτικές πιέσεις και θα υφίστατο μια βίαιη υποτίμηση και οι δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις των χωρών που θα το υιοθετούσαν θα κινδύνευαν με στάση πληρωμών. Για να αποτραπούν οι συστημικές επιπτώσεις της αλλαγής, οι οικονομολόγοι προτείνουν την υιοθέτηση ενός νέου συστήματος καθορισμού των επιτοκίων στο εσωτερικό της ευρωζώνης.

 

«Με δεδομένες τις τεράστιες διαφορές ανταγωνιστικότητας μεταξύ της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και των χωρών του Βορρά, θα πρέπει να υιοθετηθεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης ένα σύστημα σταθερών πλην καθοριζόμενων ισοτιμιών μεταξύ των κρατών-μελών. Αυτό προϋποθέτει την επανεισαγωγή εθνικών νομισμάτων ελεγχόμενων από την κάθε χώρα και την παράλληλη "κυκλοφορία" ενός "εσωτερικού" και ενός νομίσματος "εξωτερικού"».

 

Οι χώρες-μέλη θα έχουν δηλαδή το εθνικό τους νόμισμα και ταυτόχρονα ένα κοινό νόμισμα (άλλο οι Βόρειες και άλλο οι Νότιες), που θα μοιάζει με την παλαιά Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα (ΕCU). Θα μπορούν να καθορίζουν την ισοτιμία του εθνικού νομίσματός τους έναντι του «κοινού».

 

4) Οι "μεγάλοι" της ευρωζώνης ευνοούνται από το ενιαίο νόμισμα

 

Οι (περίπου 30 τον αριθμό) ερευνητές του CAE θυμίζουν ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν προβλέπει την έξοδο κάποιας χώρας από το ευρώ. Αλλά ακόμη και στην περίπτωση που κάποια χώρα, όπως η Ελλάδα, αποφάσιζε να διαλέξει να φύγει ανάμεσα στα δύο δεινά (στην παραμονή ή στην έξοδό της), εκείνες που θα ζημιώνονταν περισσότερο θα ήταν οι οικονομικώς και δημοσιονομικώς «καλοστεκούμενες» χώρες.

 

Με την προτεινόμενη λύση οι χώρες που θα υιοθετήσουν το ευρώ του Βορρά θα έχουν τη δυνατότητα να το αφήσουν να ανατιμηθεί, ώστε να κατεβάσουν ακόμη περισσότερο το κόστος των εισαγωγών τους.

 

Οι χώρες αυτές μπορούν να είναι, εκτός από τη Γερμανία, η Αυστρία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, η Φινλανδία και η Εσθονία, όπως σημειώνει ο Βεσπερινί. Οι υπόλοιπες θα υιοθετούσαν το ευρώ του Νότου. Βεβαίως, η διάλυση του γαλλογερμανικού «ζευγαριού» θα προκαλούσε πολύπλοκα προβλήματα και σύγχυση σε διεθνές επίπεδο.

 

Όμως, οι ειδικοί του CAE θεωρούν ότι το κόστος θα ήταν μικρότερο από την επέκταση της κρίσης σε όλες τις πιο εύθραυστες, συγκριτικά, οικονομίες, και από τις οικειοθελείς αποχωρήσεις από το ευρώ που ενδεχομένως θα προκύψουν στην περίπτωση αυτή.

 

Ο Βεσπερινί σημειώνει τέλος ότι «η νοσταλγία της γερμανικής κοινής γνώμης για το γερμανικό μάρκο και η άρνησή της να στηρίξει τις χώρες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες» ευνοούν τη λύση αυτή του CAE. Η ουσιαστική έξοδος της Γερμανίας από την «Ευρωζώνη των Νοτίων» θα επέτρεπε στην ανατίμηση του νομίσματός της και θα απέτρεπε τη συσσώρευση εμπορικών πλεονασμάτων με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη. Αλλά προϋποθέτει «να δεχθεί το Βερολίνο την υιοθέτηση από την ΕΚΤ μιας νομισματικής πολιτικής εκ διαμέτρου αντίθετης με τις αρχές της Bundesbank».

 

 

Πηγή: Link

[παπι]

Ρε συ heal το προβλημα δεν ειναι στο νομισμα. Το προβλημα ειναι σε αυτον που το διαχειριζεται. Με νεο νομισα θα γινει τι; Πιο ανταγωνιστικη Σε τι;

[Hael]

Να σου πω φίλε ούτε εγώ πολυκατάλαβα πως ακριβώς θα λειτουργούσε το συγκεκριμένο σχέδιο. Δεν σκαμπάζω από οικονομικά.

 

Εικάζω όμως ότι μάλλον δεν φταίει τόσο το νόμισμα αλλά το πως είναι στημένο το όλο οικοδόμημα της ευρωζώνης και το πως λειτουργεί.

 

Τώρα όσο για τα χάλια της Ελλάδας... πιάσ τ αβγό και κούρευτο.

[Hael]

Εντωμεταξύ οι εξελίξεις τρέχουν...

 

 

Η Ιταλία «ταράζει» την Ευρώπη

 

 

Η Ευρώπη βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση καθώς μεγάλες οικονομίες όπως αυτές της Ιταλίας και της Ισπανίας πρωτίστως αλλά της Γαλλίας σε δεύτερη φάση αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα και τεράστια χρέη δημιουργώντας ανησυχία στους επενδυτές.

 

Στην Ιταλία η πολιτική αβεβαιότητα παραμένει, με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να ανακοινώνει ότι θα δεν θα θέσει υποψηφιότητα στις επόμενες εκλογές.

 

Σε επιστολή του προς τον ιταλό υπουργό Οικονομικών Τζούλιο Τρεμόντι ο Ευρωπαίος Επίτροπος αρμόδιος για τα Οικονομικά Όλι Ρεν τονίζει ότι η κυβέρνηση της Ρώμης πρέπει να αποσαφηνίσει, μέσα στις επόμενες δυο ημέρες, πως εννοεί να εφαρμόσει τα μέτρα για την ανάπτυξη που της ζητήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

Ο Ρεν ζητεί από την Ιταλία νέα, έκτακτη δέσμη μέτρων, με περικοπές και μειώσεις των δημοσίων δαπανών διότι εκτιμά ότι οι εξελίξεις στις αγορές έχουν ακυρώσει τις μέχρι τώρα παρεμβάσεις της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι.

 

Οι Βρυξέλλες, όπως μετέδωσαν τα μεσημβρινά τηλεοπτικά δελτία των ιταλικών καναλιών, πιστεύουν ότι χωρίς πρόσθετο πακέτο μέτρων, η Ιταλία είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρει να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της μέχρι το 2013.

 

Στα ύψη τα ιταλικά spreads

 

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί αυτή την στιγμή στις αγορές για την Ιταλία είναι ότι το κόστος δανεισμού και ασφάλισης έναντι χρεοκοπίας της Ιταλίας "εκτοξεύεται" σε νέα επίπεδα-ρεκόρ.

 

Το ιταλικό spread καταγράφει ρεκόρ στις 571 μονάδες βάσης (διευρυμένο κατά 85 σχεδόν μ.β. από το κλείσιμο της Τρίτης), ξεπερνώντας για πρώτη φορά από την εγκαθίδρυση του ευρώ το όριο των 500 μ.β.

 

Ειδικότερα, η απόδοση των πενταετών ιταλικών ομολόγων ενισχύεται κατά 0,27% στο 7,14% ενώ η απόδοση των διετών τίτλων σημειώνει άνοδο της τάξης του 0,19% στο 6,81%

 

Το ψυχολογικό όριο για κάθε χώρα πριν προσφύγει στον Μηχανισμό Στήριξης είναι επιτόκιο 7%, την ώρα που ΔΝΤ και Κομισιόν έχουν πατήσει ήδη το πόδι τους στην Ιταλία.

 

Στο κάδρο και η Γαλλία

 

Η διαφορά του επιτοκίου των δεκαετών ομολόγων της Γαλλίας σε σύγκριση με εκείνα της Γερμανίας σημείωσαν νέο ιστορικό ρεκόρ σήμερα το απόγευμα, σε μια ακόμα ένδειξη της "δυσπιστίας" των επενδυτών έναντι του γαλλικού χρέους.

 

Περί τις 15:45 η επιτοκιακή "ψαλίδα" των 10ετών ομολόγων αναφοράς του γαλλικού υπουργείου Οικονομικών και του γερμανικού κράτους έφθασε τις 147 μονάδες βάσης (1,47%, ποσοστιαία).

 

Ήδη η κυβέρνηση Σαρκοζί έχει εξαγγείλει τριετή λιτότητα στην Γαλλία που προβλέπει περιορισμό των διοικητικών δαπανών κατά 10% στην τριετία (5% ήδη από το 2011), ώστε να επιτευχθεί ο στόχος για τη μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ έως το 2013. Στόχος να εξοικονομήσουν 100 δις. ευρώ.

 

Όλα αυτά αποδεικνύουν γιατί το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό αλλά Ευρωπαϊκό..

 

 

Πηγή: Link

 

Ενώ η Barclays εκτιμάει ότι η Ιταλία βρίσκετε σε σημείο χωρίς επιστροφή

[opera]

http://www.youtube.com/watch?v=W2IdDHO6u7k

[FarCry]

Ενα αρθρο αντιλογος στα περι δραχμης του Καζακη απο τα καλυτερα που εχω βρει στο διαδυκτιο.

Το αρθρο ειναι αρκετα μεγαλο και γι' αυτο θα το παραθεσω στο παρακατω λινκ για οποιον εχει το κουραγιο να το διαβασει.

Κατα την γνωμη μου ειναι εξαιρετικο και αρκετα τεκμηριωμενο.

 

http://www.spitha-kap.gr/el/articles/?nid=1328

 

του Στέργιου Σκαπέρδα

 

Καθηγητή Οικονομικών

 

University of California, Irvine

 

 

Μύθος1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα. (2).

 

Απ’ την αρχή της κρίσης αυτός ο μύθος είναι πιθανότατα ο πιο συχνά και συστηματικά επαναλαμβανόμενος από τον κ. Παπανδρέου και άλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Τον Φεβρουάριο του 2010, όταν πρωτοεμφανίστηκαν τέτοιες διατυπώσεις, θα ήταν δύσκολο να φανταστούμε ότι κυβερνητικοί παράγοντες θα συνέχιζαν να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο χωρίς αντίλογο για τόσον καιρό.

 

Ας σημειωθεί εξ αρχής πως η συμφωνία της 21ης Ιουλίου περιλαμβάνει μία διάταξη την οποία ο Έλληνας Υπουργός Οικονομικών έχει ήδη αποκαλέσει «επιλεκτική χρεοκοπία» και με την οποία οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων υποτίθεται θα δέχονταν ένα «κούρεμα» 21% μέσω της επιμήκυνσης των ομολόγων τους και χαμηλότερο επιτόκιο. Εξ ου και η κινδυνολογία περί στάσης πληρωμών και «χρεοκοπίας» δεν έχει νόημα αφού ο Υπουργός Οικονομικών έχει ήδη παραδεχθεί πως η κυβέρνησή του συμφώνησε να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου επιβάλλει ένα μεγαλύτερο κούρεμα 50%, αν και αυτά τα νούμερα δεν αποτελούν σοβαρή ένδειξη της πραγματικής μείωσης του χρέους

 

Η σύγχυση αυτή μπορεί να οφείλεται και στη χρήση του όρου «χρεοκοπία», η οποία έχει άσχημες συμπαραδηλώσεις στα ελληνικά, ιδιαίτερα όσον αφορά την ατομική χρεοκοπία. Φέρνει στον νου εικόνες απόλυτης φτώχειας, ίσως ακόμη και μισθωτής δουλείας (indentured servitude). Για τον σύγχρονο καπιταλισμό, όμως, η χρεοκοπία και η στάση πληρωμών μαζί με την περιορισμένη ευθύνη είναι σημαντικά χαρακτηριστικά (3). Με την περιορισμένη ευθύνη για τον δανειολήπτη, είναι ευθύνη και του δανειστή – όχι μόνο του δανειολήπτη – να αποπληρωθούν τα δάνεια. Αυτό, κατ’ αρχήν, εξασφαλίζει πως δεν θα συναφθούν υπερβολικά πολλά «κακά» δάνεια και η οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ δείχνει τι συμβαίνει όταν οι δανειστές δεν δείχνουν τη δέουσα υπευθυνότητα. Έτσι, στάση πληρωμών και χρεοκοπία είναι για άτομα και επιχειρήσεις κρίσιμα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Αν ο δανειστής δεν είναι προσεκτικός στην επιλογή των δανειοληπτών του, είναι οικονομικά ορθό αλλά και δίκαιο να ζημιωθεί.

 

Αλλά υπάρχουν τρεις τουλάχιστον διαφορές ανάμεσα σε στάση πληρωμών και χρεοκοπία, από τη μια, ατόμων ή εταιρειών και, από την άλλη, κυρίαρχων κρατών. Πρώτον, τα κράτη δεν χρεοκοπούν κυριολεκτικά, με την έννοια ότι δεν υπάρχει ανώτερη υπερεθνική τελική αρχή και δικαστήριο που θα αποφασίσει και θα επιβάλλει το πώς τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας θα κατανεμηθούν ανάμεσα στους διάφορους πιστωτές και τι θα παραμείνει στην κυριότητα της χώρας. Αντί γι’ αυτό, ομόλογα και δάνεια εκδίδονται σύμφωνα με τη νομοθεσία συγκεκριμένων χωρών αλλά με την τελική εφαρμογή να είναι δύσκολη επειδή τα κράτη είναι κυρίαρχες οντότητες. Όπως είναι αναμενόμενο όμως όταν εμπλέκονται μεγάλα συμφέροντα, πόζα, διαπραγματεύσεις, ακόμη και διπλωματία κανονιοφόρων μπορούν να παίξουν τον ρόλο τους σχετικά με τι γίνεται σε περίπτωση στάσης πληρωμών. Νομικά, το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού χρέους που συνάφθηκε πριν το 2010 διέπεται από τους ελληνικούς νόμους. Στην περίπτωση στάσης πληρωμών αυτού του χρέους, τα ελληνικά δικαστήρια έχουν την τελική δικαιοδοσία. Το χρέος προς την τρόικα ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ έχει συναφθεί σύμφωνα με τους αγγλικούς νόμους και στάση πληρωμής αυτού του χρέους θα ήταν σημαντικά δυσκολότερη εκείνου που συνάφθηκε με βάση τους ελληνικούς νόμους. Αν επικυρωθεί η συμφωνία της 21ης Ιουλίου ή της 26ης Οκτωβρίου, οι κάτοχοι ομολόγων θα πάρουν ομόλογα που θα διέπονται από τους αγγλικούς και όχι τους ελληνικούς νόμους, κάτι που θα καταστήσει περαιτέρω «κουρέματα» δυσκολότερα.

 

Η δεύτερη σημαντική διαφορά του κρατικού χρέους από άλλα χρέη είναι πως συνάπτεται και ελέγχεται από κυβερνητικούς αξιωματούχους εκ μέρους της χώρας και του λαού της. Μπορεί, όμως, να υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα συμφέροντα των κυβερνητικών αξιωματούχων και στα συμφέροντα της χώρας και του λαού της. Μια ακραία περίπτωση τέτοιας διαφοράς συμφερόντων ήταν αυτή του πρώην προέδρου του Ζαΐρ, Μομπούτου, όπου τα διεθνή δάνεια εκτρέπονταν κυρίως προς ιδιωτικούς τραπεζικούς λογαριασμούς, με τη χώρα να μη βλέπει οφέλη και να επιβαρύνεται με την αποπληρωμή των δανείων. Αλλά ακόμη και κατ’ όνομα τουλάχιστον εκλεγμένοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μπορούν να αναμειχθούν σε δάνεια που είναι παράνομα ή ειδεχθή και έτσι να υπάρχει νομική ή ηθική βάση για ακύρωση τέτοιων δανείων. Δεδομένων των πολυάριθμων σκανδάλων που συντάραξαν και τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση, πρέπει να εξεταστούν προσεκτικά όλα τα χρέη της Ελλάδας που είχαν συναφθεί τα προηγούμενα χρόνια για το αν είναι ίσως παράνομα και ειδεχθή. Για παράδειγμα, οι συμβάσεις με τις τράπεζες επενδύσεων που εγγυήθηκαν τις εκδόσεις ομολόγων και τα αρχεία όπου καταγράφτηκε η εφαρμογή τους πρέπει να ανοιχτούν ως ζήτημα στοιχειώδους διαφάνειας και δημοκρατικής ευθύνης.

 

Η τρίτη διαφορά είναι ότι ένα κρατικό χρέος σπάνια, αν ποτέ, χρειάζεται ρητές εγγυήσεις. (Βέβαια, μια πρόσφατη εξαίρεση είναι η απαίτηση της Φινλανδίας για εγγυήσεις από την Ελλάδα προκειμένου να συμμετάσχει στον μηχανισμό σταθερότητας EFSF.) Παρά τη συνηθισμένη απουσία εγγυήσεων, πάντως, ιστορικά έχει αποδειχτεί δύσκολη η πλήρης απαλλαγή από ένα εξωτερικό δημόσιο χρέος.

 

Δεδομένων λοιπόν ότι μια στάση πληρωμών είναι υπόθεση ρουτίνας σε περιπτώσεις ατομικού ή εταιρικού χρέους και το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους διέπεται από τους ελληνικούς νόμους, συνολικά δεν θα έπρεπε μια στάση πληρωμών να είναι τόσο δύσκολη. Γιατί τότε να μην την πραγματοποιήσει ένα κράτος αμέσως;

 

Ένας λόγος ίσως είναι πως η χώρα δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου ξανά. Η Ελλάδα όμως έτσι κι αλλιώς δεν έχει τώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και θα συνεχίσει να μην έχει αν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, ακριβώς λόγω του υψηλού επιπέδου του χρέους της και την υπονοούμενη υψηλή πιθανότητα στάσης πληρωμών. Αντίθετα, ένα γενναιόδωρο κούρεμα θα έκανε το εναπομείναν χρέος βιώσιμο και τότε οι διεθνείς πιστωτές θα ήταν πιο πιθανό να δανείσουν στη χώρα, όπως ακριβώς έχουν κάνει με άλλες χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών όπως η Ρωσία και η Ισλανδία. Το πόσο γρήγορα θα μπορούσε η Ελλάδα να επιστρέψει στις διεθνείς αγορές ομολόγων θα εξαρτιόταν από το μέγεθος του κουρέματος (όσο μεγαλύτερο το κούρεμα, τόσο πιο βιώσιμο γίνεται το χρέος) αλλά και από το πόσο θα διαρκούσαν τυχόν νομικές περιπλοκές. Νομικά ζητήματα που εκκρεμούν για μακρό χρονικό διάστημα κάνουν την επιστροφή πιο δύσκολη.

 

Επιπλέον, υπάρχουν τρόποι διεθνούς δανεισμού εκτός των αγορών ομολόγων, από άλλα κράτη ή από μεμονωμένους οικονομικούς οργανισμούς. Η Κύπρος, για παράδειγμα, πρόσφατα κανόνισε να πάρει ένα ευμέγεθες διεθνές δάνειο από τη Ρωσία. Και τέλος, ας μην ξεχνάμε πως πριν εισέλθει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, δανειζόταν πολύ λίγο από το εξωτερικό παρ’ όλο που η σχέση χρέους προς ΑΕΠ ήταν υψηλή, και αυτή η σχέση διατηρούταν ακριβώς επειδή έμενε στο εσωτερικό και στο δικό της νόμισμα.

 

Αν η Ελλάδα είχε κηρύξει στάση πληρωμών στις αρχές του 2010, το ελληνικό χρέος θα μπορούσε να είχε γίνει βιώσιμο μακροπρόθεσμα με μια λογιστική μείωση (write-down)που θα είχε επιβληθεί στους κατόχους ομολόγων σημαντικά κάτω από 50% του συνολικού χρέους. Η χώρα θα είχε χρειαστεί να καταφύγει σε εσωτερικό δανεισμό, ίσως να εκδώσει έντυπες αναγνωρίσεις χρέους (IOUs) και να επιβάλει μερικές μετριοπαθείς περικοπές. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πολιτικής θα ήταν μια ήπια ύφεση.

 

Αντίθετα η τρόικα παρείχε δάνεια στην Ελλάδα για να καλύψει το έλλειμμα του προϋπολογισμού χωρίς στάση πληρωμών, με αντάλλαγμα όλο και μεγαλύτερες δρακόντειες περικοπές στον προϋπολογισμό, αυξήσεις φόρων και θεσμικές αλλαγές αμφίβολης αξίας. Οι κάτοχοι ομολόγων συνέχισαν – και συνεχίζουν ως σήμερα – να πληρώνονται κανονικότατα τους τόκους και το ληξιπρόθεσμο κεφάλαιο.

 

Η ατολμία στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων απέναντι στην τρόικα και τους βορειοευρωπαίους πολιτικούς είναι κοινός παρονομαστής στις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης στην κρίση. Μια «χρεοκοπία» δεν θα ήταν καταστροφική τη στιγμή που το υπάρχον χρέος είναι μη βιώσιμο. Και αυτό λέγεται από όλους τους αμερόληπτους σχολιαστές. Ακόμη και από πολλά άμεσα ενδιαφερόμενα μέρη, συμπεριλαμβανομένου του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών. Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών, αλλά μάλλον σε ποιο μέγεθος του χρέους θα γίνει αυτή και αν θα είναι «εθελοντική», με τη συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφίας των κατόχων ομολόγων, ή θα είναι μονομερής και θα αφορά μια μειοψηφία.

 

http://www.antinews.gr/2011/11/09/132509/

[μαφαλντα]

Tο μόνο που κρατά το ευρώ ζωντανό είναι ο φόβος διάλυσής του!

 

Link

[opera]

http://www.youtube.com/watch?v=rL6ZK1ACj-o&feature=player_embedded

 

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΤΟΥ HOWARD ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ

[μαφαλντα]

Οι Αγγλοσάξονες έχουν λυσάξει.Link

Η Γερμανία θα είναι πάλι-τρις- μοιραία για Ευρώπη;

[YiN]

Οι Αγγλοσάξονες έχουν λυσάξει.Link

Η Γερμανία θα είναι πάλι-τρις- μοιραία για Ευρώπη;

 

Η Γερμανία -όπως και η Ελλάδα- δε νομίζω ότι θα καταφέρει ποτέ να ξεφύγει από το πάττερν της ιστορίας της =ρ

[viper2005]

γελαω πολυ με το γεγονος οτι η γερμανια

οτι εβγαλε κερδος με τα λεφτα του efsf

[μαφαλντα]

Η ειρωνεία είναι ότι αυτό που θέλανε οι εμπνευστές της ΕΕ ήταν πέρα από την ειρήνη στην Ευρώπη και την συγκράτηση της Γερμανίας.

Δυστυχώς όμως η Ευρώπη είναι για μια ακόμη φορά στο έλεος των Γερμανών.

[viper2005]

οταν δεν εχεις ηγετες

εισαι στο ελεος καποιου [γενικα & αοριστα]

[Lucifer]

Αρνάκι άσπρο και παχύ.

[YiN]

Και η Γερμανία από ηγεσία πάσχει βαηπερ.