Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε

[Arkin]

5 λεπτά πριν, stevenfins είπε

Έπαιξα το Valiant Hearts: The Great War της Ubisoft. Πόσο κρίμα που αυτή η εταιρεία έφυγε τόσο μακριά από τέτοιες εμπειρίες. Για όποιον δεν γνωρίζει, το παιχνίδι είναι μια 2D περιπέτεια που λαμβάνει χώρα στο δυτικό μέτωπο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Χειρίζεσαι τέσσερις χαρακτήρες, συν έναν σκύλο που σε συνοδεύει σχεδόν παντού και λύνεις κάποιους αρκετά απλούς γρίφους, σε διάφορα σκηνικά, όπως είναι τα χαρακώματα και οι βομβαρδισμενες πόλεις.

Το παιχνίδι αντιμετωπίζει με απόλυτο σεβασμό τη φρίκη του πολέμου. (Έτυχε τις προάλλες να δω μερικά βίντεο από το νέο online FPS, το Isonzo, το οποίο ενώ γενικά δεν έχω θέμα με τέτοια παιχνίδια, μου φάνηκε τρομερά κακόγουστο, ειδικά βλέποντας πράγματα σαν το αέριο μουστάρδας, να αντιμετωπίζονται σαν απλός gaming μηχανισμός.) Ειδικά οι πληροφορίες που σου λέει το παιχνίδι σχετικά με τα γεγονότα, καθώς και διάφορα γράμματα και αντικείμενα των στρατιωτών που συλλέγεις, ήταν πραγματική γροθιά στο στομάχι.

Το παιχνίδι λόγω του χαρακτηριστικού εικαστικού του παραμένει πανέμορφο μέχρι και σήμερα, ενώ και η μουσική του είναι κορυφαία. Προτείνεται σε όποιον δεν το έχει παίξει ακόμα με κλειστά μάτια.

Υ.Γ. Παίζοντας αυτό και το Rayman πριν λίγα χρόνια, βλέπω ότι στο Μονπελιέ έχουν μια αγάπη με τα μουσικά λεβελς. Τα βρήκα πετυχημένα και εδώ.

Αυτό και το Rayman legends είναι από τα μικρά διαμάντια της ubisoft. Μετά έχουμε AC 2 brotherhood blacklist και μετα όλα τα υπόλοιπα. 

[TR-909]

Τελείωσα το Total War: Warhammer (μια ευγενική χορηγία της EPIC) και ομολογώ πως ενθουσιάστηκα με το gameplay αλλά και την Tolkien ατμόσφαιρα. Μου άρεσε τόσο που σκέφτομαι από τώρα αν θα αγοράσω το WH2 ή το WH3 στο προσεχές μέλλον. 

[ParafronGR]

11 ώρες πριν, Arkin είπε

Αυτό και το Rayman legends είναι από τα μικρά διαμάντια της ubisoft. Μετά έχουμε AC 2 brotherhood blacklist και μετα όλα τα υπόλοιπα. 

Μην ξεχνάς και το Fynix Rising. Πραγματικά, τέτοια παιχνίδια είναι σα να τα έφτιαξε μια άλλη UBISOFT.. 

[GhostRiderLSOV]

43 λεπτά πριν, TR-909 είπε

Tolkien ατμόσφαιρα

Καλά, δεν το λες και Tolkien το Warhammer...

[Speculoos]

Στις 18/9/2022 στις 1:05 ΜΜ, stevenfins είπε

Έπαιξα το Valiant Hearts: The Great War της Ubisoft. Πόσο κρίμα που αυτή η εταιρεία έφυγε τόσο μακριά από τέτοιες εμπειρίες. Για όποιον δεν γνωρίζει, το παιχνίδι είναι μια 2D περιπέτεια που λαμβάνει χώρα στο δυτικό μέτωπο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Χειρίζεσαι τέσσερις χαρακτήρες, συν έναν σκύλο που σε συνοδεύει σχεδόν παντού και λύνεις κάποιους αρκετά απλούς γρίφους, σε διάφορα σκηνικά, όπως είναι τα χαρακώματα και οι βομβαρδισμενες πόλεις.

Το παιχνίδι αντιμετωπίζει με απόλυτο σεβασμό τη φρίκη του πολέμου. (Έτυχε τις προάλλες να δω μερικά βίντεο από το νέο online FPS, το Isonzo, το οποίο ενώ γενικά δεν έχω θέμα με τέτοια παιχνίδια, μου φάνηκε τρομερά κακόγουστο, ειδικά βλέποντας πράγματα σαν το αέριο μουστάρδας, να αντιμετωπίζονται σαν απλός gaming μηχανισμός.) Ειδικά οι πληροφορίες που σου λέει το παιχνίδι σχετικά με τα γεγονότα, καθώς και διάφορα γράμματα και αντικείμενα των στρατιωτών που συλλέγεις, ήταν πραγματική γροθιά στο στομάχι.

Το παιχνίδι λόγω του χαρακτηριστικού εικαστικού του παραμένει πανέμορφο μέχρι και σήμερα, ενώ και η μουσική του είναι κορυφαία. Προτείνεται σε όποιον δεν το έχει παίξει ακόμα με κλειστά μάτια.

Υ.Γ. Παίζοντας αυτό και το Rayman πριν λίγα χρόνια, βλέπω ότι στο Μονπελιέ έχουν μια αγάπη με τα μουσικά λεβελς. Τα βρήκα πετυχημένα και εδώ.

Το είχα τερματίσει πριν ένα-ενάμιση χρόνο, νομίζω είχε δοθεί και τσάμπα κάποια στιγμή, δεν είναι καθόλου δύσκολο αλλά σε κάνει να θες να δεις και κυρίως να μάθεις την ιστορία μέσα από τα διάφορα collectibles και φωτογραφίες. Μάλιστα την εβδομάδα που έπαιζα το παιχνίδι είχα πετύχει στο Netflix το They shall not grow old του Peter Jackson, εκπληκτικός συνδυασμός. 

[stevenfins]

28 λεπτά πριν, Speculoos είπε

αλλά σε κάνει να θες να δεις και κυρίως να μάθεις την ιστορία μέσα από τα διάφορα collectibles και φωτογραφίες

Ακριβώς αυτό και εγώ. Ειδικά τα γράμματα των στρατιωτών με επηρέασαν πολύ περισσότερο απ' ότι περίμενα. Κάτι αντίστοιχο θυμάμαι είχε συμβεί επίσης σε ένα τμήμα του AC Syndicate, όπου πάλι πραγματευόταν τον Μεγάλο Πόλεμο.

35 λεπτά πριν, Speculoos είπε

Μάλιστα την εβδομάδα που έπαιζα το παιχνίδι είχα πετύχει στο Netflix το They shall not grow old του Peter Jackson, εκπληκτικός συνδυασμός. 

Καλά που μου το θύμησες. Ενώ είχα εντυπωσιαστεί βλέποντας το τρέιλερ το είχα ξεχάσει τελείως. Παίζοντας το παιχνίδι πάντως και βλέποντας όλους τους αναίτιους σκοτωμούς, ειδικά με τις αυτοκτονικές επιθέσεις, το μυαλό μου πήγαινε συνέχεια και στον 4ο κύκλο του Blackadder.

[Armoral]

Control Ultimate Edition

Ιστοσελίδα στο Steam

Σύντομη εκδοχή:

Το Control είναι ένας πολύ τίμιος τίτλος. Εντυπωσιακά γραφικά με ολοκληρωμένη υποστήριξη raytracing (PC έκδοση), καλός ήχος, ενδιαφέρουσα ιστορία τουλάχιστον στη βάση της, μεγάλος κόσμος, πολύ ψάξιμο, πολύ διάβασμα, δύσκολες και διασκεδαστικές μάχες, αμεσότητα στο χειρισμό, ικανοποιητικότατο έως μεγάλο επίπεδο δυσκολίας και δύο πολύ καλά dlc αποτελούν μία δημιουργία που προτείνω να δοκιμάσετε δίνοντάς του λίγο χρόνο καθώς ξεκινά νωχελικά με πληροφορίες μάλλον υπερβολικά πολλές.

Βαθμολογία: Βασικό παιχνίδι: 7/10. DLC 8/10.

 

Αναλυτική, “Control”, εκδοχή:

Έχοντας μόλις τελειώσει το Marvel’s Spider-Man και ψάχνοντας στον κατάλογο τον επόμενο τίτλο, το μάτι μου έπεσε στο sci-fi παιχνίδι της Remedy και της 505 Games, το Control και μάλιστα στην Ultimate έκδοση που αν δεν κάνω λάθος είχα αγοράσει στο παρελθόν, ενώ στη συνέχεια δόθηκε δωρεάν και από το Epic Games Store.

Παρά το γεγονός ότι το είχα εγκαταστήσει κάποιες φορές και μάλιστα μία το ξεκίνησα, δεν είχα ασχοληθεί μαζί του. Εγκατάσταση λοιπόν και ξεκινάμε.

Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε το ρόλο της Jesse Faden και η ιστορία εκκινεί βλέποντάς την να κάνει την είσοδό της σε ένα μοντέρνο κτίριο κάποιας κρατικής υπηρεσίας, χωρίς να έχουμε ιδέα όπως είναι φυσικό για το σκοπό ή την αιτία της επίσκεψής της. Έπειτα από μια μικρή αναζήτηση που μας οδηγεί στο να βρούμε και να μιλήσουμε με τον επιστάτη του κτιρίου, το κουβάρι των αποκαλύψεων αρχίζει να ξετυλίγεται.

Η περιπλάνηση μέσα στο κτίριο είναι ο τρόπος για να ανακαλύψουμε τα πάντα. Μέσα από έγγραφα, video, οπτικοακουστικό υλικό και διάφορα άλλα στοιχεία αποκτάμε σιγά σιγά μια εικόνα για το σκοπό της δημιουργίας και ύπαρξης του οργανισμού που στεγάζεται στο κτίριο και κατανοούμε ότι τελικά είναι το πρόβλημα είναι ότι κάποιες οντότητες έχουν καταλάβει τμήματα του κτιρίου.

Η δουλειά μας λοιπόν είναι να αρχίζουμε να απελευθερώνουμε τους ορόφους και τις περιοχές τους, ανοίγοντας Control Points, σημεία από και προς τα οποία μπορούμε να τηλεμεταφερόμαστε. Μία πλειάδα αποστολών, ακόμη περισσότερα έγγραφα, επαφές και επικοινωνίες με τους υπάλληλους του κτιρίου που είναι υπεύθυνοι για τη φύλαξη διαφόρων τομέων αλλά και οι διάφορες συναντήσεις με τις οντότητες που μας επιτίθενται του βοηθούν την ιστορία να προχωρήσει και την ηρωίδα να αναλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στη λειτουργία ενός οργανισμού του οποίου την ύπαρξη μέχρι σήμερα αγνοούσε.

Αυτό είναι το Control. Εκκινώντας από την είσοδο του κτιρίου, η Remedy και το studio παραγωγής έχουν ευφάνταστα χτίσει επάνω στην ιδέα τους και έχουν δημιουργήσει ένα αρκετά μεγάλο κόσμο ή μάλλον κόσμους, γεμάτο εχθρικούς αλλά και φιλικούς NPC, αρκετά μεγάλη βασική ιστορία, διάφορες παράλληλες αποστολές αλλά και πολλά αντικείμενα που βοηθούν η παρεμποδίζουν τις προσπάθειές μας.

Καλό πάντως είναι να προετοιμαστείτε για πολύ διάβασμα, κάτι σε System Shock 2, όπου ανακάλυπτες την ιστορία μέσα από τα logs που έβρισκες από εδώ και από εκεί. Αν θυμάμαι καλά δηλαδή γιατί πάνε και κάποιες δεκαετίες από τότε. Μέσα από την ανάγνωση εγγράφων, αναφορών, συζητήσεων, video ή ηχητικών εγγραφών, μαθαίνουμε πολλά για τον οργανισμό, τα μέλη του, τις σχέσεις τους αλλά τους λόγους που οδήγησαν στην κατάσταση που αντιμετωπίζει.

Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία της εξερεύνησης και με την ολοκλήρωση κάθε αποστολής, ο παίκτης έχει την ευκαιρία να αποκτήσει πόντους ικανοτήτων και να αποκτήσει ή αναβαθμίσει τις δεξιότητές του. Παράλληλα, εξολοθρεύοντας εχθρούς συλλέγει τη νομισματική μονάδα του Control, το source, έτσι ώστε να μπορεί να αποκτήσει ή να αναβαθμίσει το όπλο του αποκτώντας τα weapon forms, τις αναβαθμίσεις τους, αλλά και διάφορα mods που βελτιώνουν τον εξοπλισμό ή τις ικανότητές του.

Το δένδρο ικανοτήτων κρίνεται βασικό. Κάνει τη δουλειά όπως πρέπει, χωρίς να εντυπωσιάζει, οι  βασικές δεξιότητες που έχει ο παίκτης είναι συγκεκριμένες και σταδιακά προσθέτει πάνω σε αυτές. Οι ικανότητες δε είναι μία μίξη από αυτές που συνήθως συναντάμε στο Star Wars και κάποιες που είναι αποτέλεσμα της δημιουργικότητας της ομάδας παραγωγής και η απόκτησή τους γίνεται όσο προχωράμε.

Τα γραφικά του παιχνιδιού ξεχωρίζουν, κυρίως για την πολύ όμορφη αποτύπωση των διαφόρων δυναμικών περιβάλλοντων και χώρων στους οποίους θα περιηγηθεί ο παίκτης, με μία πλήρη υλοποίηση raytracing (Diffuse lighting, shadow effects, solid και transparent reflections) και πραγματικά εντυπωσιάζουν.

Βέβαια αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το παιχνίδι να είναι βαρύ και σε 4k ανάλυση, η 3080TI μάλλον αγκομαχούσε για να τα βγάλει πέρα χωρίς τη χρήση DLSS. Όταν ενεργοποιήσουμε τη συγκεκριμένη τεχνική, το παιχνίδι πετάει αν και το αποτέλεσμα σε σχέση με την αρχική ανάλυση έχει διαφορές που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι εμφανείς. Εξαιρετική προσπάθεια λοιπόν σε αυτό τον τομέα και ανάλογο το αποτέλεσμα. Αυτά  για την έκδοση στο PC,  στο PS5 όταν δοκίμασα να ενεργοποιήσω Raytracing, η αρνητική επίδραση στο framerate ήταν εμφανής και απογοητευτική.

Ο ήχος και η μουσική δεν είναι τομείς το παιχνιδιού που θα μας αφήσουν άφωνους. Εντάξει, εντυπωσιακά τα εφέ και οι ήχοι που ακούγονται, μάλλον επαναλαμβανόμενοι όμως και η μουσική του παιχνιδιού με ελάχιστες εξαιρέσεις κρίνεται από αδιάφορη έως εντελώς απούσα. Ο δε ήχος που ακούγεται διαρκώς όταν δεν υπάρχει δράση ή όταν διαβάζουμε κάτι, ενώ έχει σκοπό να δημιουργήσει κάποια αγωνία μάλλον γίνεται κουραστικός.

Οι ικανότητες της ηρωίδας έχουν αποδοθεί πολύ όμορφα, τόσο αυτές όσο και το σύστημα μάχης βασίζονται στην ενέργεια, άρα απαιτείται προσεκτική χρήση της. Σε αυτό το σημείο έχει γίνει πολύ καλή δουλειά, καθώς πολλές από τις μάχες είναι χορταστικές και ιδιαίτερα εντυπωσιακές, με πολύ γρήγορο ρυθμό μέσα σε ένα καταιγισμό πυρών και ηχητικών εφέ.

Όσον αφορά τους εχθρούς υπάρχει μία σχετική ποικιλία τόσο στις μορφές τους όσο και στις ικανότητές τους αλλά και τον τρόπο αντιμετώπισής του αν και πολλές φορές και ειδικά προς το τέλος συναντάς τις ίδιες ομάδες αντιπάλων, χωρίς όμως αυτό να μειώνει την εμπειρία. Το δε AI του είναι ικανοποιητικότατο, ο καθένας επιτίθεται, καλύπτεται, συνεργάζεται ή χρησιμοποιεί τις δυνατότητές του με τον καλύτερο τρόπο και αυτό προσθέτει πολύ στη συνολική εμπειρία.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και ένα σύνολο γρίφων που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε και αφορούν είτε την επίλυση διαφόρων puzzle ή την εύρεση της κατάλληλης διαδρομής για την ηρωίδα που τελικά έχουν τη δική τους θετική συνεισφορά στο παιχνίδι και φυσικά τη δυσκολία του.

Μία δυσκολία της οποίας το επίπεδο δεν ορίζεται από τον παίκτη. Είναι ορισμένο από τους δημιουργούς του και το κρίνω από δύσκολο αν οι κινήσεις του παίκτη είναι προσεκτικές έως πολύ δύσκολο αν δεν προσέξεις και επιτίθεσαι χωρίς σχέδιο. Σε συνδυασμό με το AI των εχθρών και τα περιορισμένα resources (ενέργεια και pistol rounds) αλλά και το γεγονός ότι σε αρκετές από αυτές θα πρέπει κυριολεκτικά να ταξιδέψεις από το τελευταίο control point μέχρι το σημείο της σύγκρουσης μαζί τους, δημιουργείται ένα αποτέλεσμα που θυμίζει τη γνωστή τιμωρητική τακτική των souls like παιχνιδιών, έστω και αν αυτή υπάρχει σε σημαντικά μικρότερο βαθμό.

Περίμενα περισσότερα από κάποιους ηθοποιούς, οι οποίοι απλά δεν κάνουν για τέτοια παραγωγή, με βάση όσα έχουμε δει σε άλλες δημιουργίες της gaming βιομηχανίας. Ο ένας δε, βασικός από αυτούς, τόσο όσον αφορά την υποκριτική αλλά και όσον αφορά την τελική εξέλιξη που του έχουν επιφυλάξει οι δημιουργοί είναι τουλάχιστον παρωδία.

Η ηρωίδα; Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Εδώ ίσως θα μπορούσαν να έχουν δουλέψει περισσότερο έτσι ώστε ο παίκτης να νιώσει κάποια σύνδεση με την ιστορία της, το παρελθόν της ή ακόμη και την ίδια.

Συνολικά το Control είναι ένας πολύ τίμιος τίτλος και αυτός και αυτό είναι το δυνατό αλλά και το αδύνατο σημείο του.

Δυνατό γιατί αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής των δυνατοτήτων που δίνει το Raytracing και γιατί σα συνολική εμπειρία δε θα σε απογοητεύσει. Αυτό που περιμένεις από την εταιρία, το όνομα, την ποιότητα αλλά και όσα φαντάζεσαι τα βλέπεις σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο με κάποιες πολύ ξεχωριστές στιγμές, άρα δεν έχεις χάσει το χρόνο σου.

Αδύνατο γιατί η βασική ιστορία του ενώ ξεκινά καλά, τελικά δεν ξεχωρίζει. Το δε τέλος του βασικού παιχνιδιού μάλλον δεν είναι αυτό που περιμένουμε και σε κάποια σημεία η ιστορία δεν είναι συμπαγής ή δεν έχει την εξέλιξη για την οποία σε προϊδεάζει. Γενικά φαίνεται ότι όσοι ενεπλάκησαν στη σύλληψη και τη μεταφορά της στον κόσμο του παιχνιδιού κάπου το έχασαν στο συγκεκριμένο τομέα.

Βαθμολογία του βασικού παιχνιδιού; Αμφιταλαντεύομαι. Ανάμεσα στο 7.0 και στο 7.5/10. Πάντως σίγουρα όχι κοντά στα όσα διθυραμβικά διαβάζω στο Internet.

Τέλος; Μάλλον όχι. Σε αυτό το σημείο, όσον αφορά τη συνολική εικόνα αλλά και τη βαθμολογία, για εμένα αλλάζουν όλα.

Με την ολοκλήρωση της βασικής ιστορίας (αποτελεί βασική προϋπόθεση) και μιας και μιλάμε για την Ultimate Edition, αποκτάμε πρόσβαση στα δύο DLC του παιχνιδιού, το Foundation και το AWE στο οποίο συμμετέχει ο Alan Wake.

Αυτά τα δύο dlc θεωρώ ότι βελτιώνουν κατά πολύ την τελική εικόνα του τίτλου προσθέτοντας νέες μεγάλες περιοχές προς εξερεύνηση, εμπλουτίζοντάς τους φυσικά με επιπλέον γρίφους και εχθρούς και το καλύτερο boss του παιχνιδιού. Είναι ουσιαστικά αυτό που έπρεπε να είναι το Control αρχικά. Οι περιοχές, τα περιβάλλοντα, οι γρίφοι, τα bosses είναι πιο κοντά σε αυτό που περίμενα από τον τίτλο, όλες οι μάχες είναι πλέον δυσκολότερες και λόγω του ότι σε τόσο προχωρημένο στάδιο οι ικανότητες της Jesse αλλά και ο οπλισμός της είναι σε υψηλό επίπεδο, εξαιρετικά διασκεδαστικές. Πραγματικά τα ευχαριστήθηκα και βελτιώνουν τη βαθμολογία κατά μία μονάδα πολύ εύκολα.

Αξίζει να το παίξει κάποιος; Αν έχει το κουράγιο να διαβάσει αρκετά, ναι. Αν όχι, αν βαριέται, αν δεν είναι του τύπου του να το ψάχνει πολύ το πράγμα, τότε ας δοκιμάσει κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση, όποιος θελήσει να ασχοληθεί, όπως ανάφερα δε θα χάσει το χρόνο του, ειδικά αν ολοκληρώσει και τα δύο DLC.

Επεξ/σία 22 Σεπτεμβρίου 2022 από Armoral

[Arkin]

Στις 19/9/2022 στις 1:33 ΠΜ, ParafronGR είπε

Μην ξεχνάς και το Fynix Rising. Πραγματικά, τέτοια παιχνίδια είναι σα να τα έφτιαξε μια άλλη UBISOFT.. 

Ω ναι πολύ σωστός μεγάλη αγάπη το fenyx πως το ξέχασα. Αξίζει πάρα πολύ και το πρώτο dlc για όσους θέλουν να καούν στους γρίφους. Πέρσι με το 1 ευρώ το μήνα ubisoft+ καήκαμε αρκετά παιδιά από εδώ 70 80 ώρες μαζί με τα 2 πρώτα dlc στο 100%.

[stevenfins]

Έπαιξα το The Vanishing of Ethan Carter. Το συγκεκριμένο παιχνίδι το είχα στη λίστα επιθυμιών μου από την κυκλοφορία του το 2014. Παρόλα αυτά, ξεκινώντας το δεν θυμόμουν δυστυχώς απολύτως τίποτα. Λέω δυστυχώς, γιατί είχα την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα απλό walking simulator. Διαβάζω στην αρχή "the game doesn't hold your hand". Εντάξει κλαιν λέω. Που να το ξερα ότι θα έφτανα στη μέση του παιχνιδιού χωρίς να έχω κάνει ουσιαστικά τίποτα μέχρι εκείνο το σημείο, γιατί πολύ απλά δεν το είχα καταλάβει. 

Άντε λοιπόν από εκείνη τη στιγμή με το guide στο κινητό και το χειριστήριο στο sprint να πηγαίνω πάλι στην αρχή του παιχνιδιού για να κάνω όσα έχασα. Ευτυχώς ήταν καλή η ιστορία και έσωσε την κατάσταση. Βέβαια άλλο ένα κακό που δεν είχα ιδέα τι πραγματεύεται το παιχνίδι, ήταν ότι μου ήρθαν τελείως ξαφνικά και όλα τα στοιχεία που θύμιζαν horror πέρα από τους φόνους (κάνα δυο jumpscares, περίεργοι ήχοι) και τα οποία επειδή δεν είμαι πολύ φίλος με ενόχλησαν (ειδικά με κάτι παγίδες στην αρχή στο δάσος μου ήρθε να το κλείσω τελείως).

Όπως είπα ευτυχώς η ιστορία ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, με ωραίο κλείσιμο, οπότε και άξιζε η ταλαιπωρία. Τελικά, ίσως δεν είναι πάντα καλό να πηγαίνω σε ένα παιχνίδι τελείως τυφλά. 

[johnyskar]

Στις 26/8/2022 στις 11:26 ΜΜ, johnyskar είπε

Τερμάτισα χθες ένα από τα αγαπημένα μου franchise/ παιχνίδια, το Kingdom Hearts 3!

Γενικά δεν βγάζεις άκρη εύκολα με το story αυτού του παιχνιδιού καθώς είναι αρκετά πολύπλοκο, ειδικά αν δεν έχεις παίξει όλα τα ενδιάμεσα παιχνίδια που έχουν βρει σε διαφορετικές πλατφόρμες.

Εγώ έχω παίξει τα 3 main game και μου άρεσε πάρα πολύ όπως και τα προηγούμενα. Οι κόσμοι του είναι αρκετοί και αγαπημένοι όπως και οι σύμμαχοι σου και οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται αναλόγως που είναι fun, πχ στο Monsters INC έχεις "τρομακτική" εμφάνιση.

Ποικιλία keyblades που γίνονται upgrade, σε αυτό χρειάζεται και λίγο φαρμάρισμα. Πέρα από τις τελικές και ελάχιστες άλλες μάχες δεν είναι δύσκολο στο standard mode και έχει αρκετή δράση και πολλά cutscene και κλείνει διάφορες τρύπες στο story(πριν ανοίξει άλλες).

Έχω την αίσθηση ότι τα mini games είναι λιγότερο ενσωματωμένα απ'ότι στα παλιά, όμως έχει διάφορα άλλα εντός του "gummiphone(smartphone)" για όσους τους αρέσουν.

Συνολικά ένα εξαιρετικό παιχνίδι για fans της Disney, των Final Fantasy και των RPG γενικά ενώ ονειρικό για όσους θέλουν combo όλων των παραπάνω. Απομένει να τελειώσω και το DLC Re Mind το οποίο διάβασα ότι προσφέρει και στο story νέα οπτική, το main game μου πήρε περίπου 32 ώρες.

Επανέρχομαι σχεδόν ένα μήνα μετά, να συμπληρώσω για τα DLC του παιχνιδιού. Ο χρόνος που έκανα είναι ενδεικτικός του πολύ grind που χρειάστηκε...

Κάτι παρόμοιο ψιλοπρόσφατα είχα συναντήσει με το DB Kakarot και το leveling/grind που χρειάστηκε στο τέλος αλλά εδώ ήταν ακόμα χειρότερο. Εξηγούμαι:

• Το βασικό και πρώτο κομμάτι του DLC είναι το Re Mind και εκεί είναι και όλο το ζουμί, story wise. Ωραίο αν και λίγο επαναλαμβανόμενο καθώς βλέπεις ξανά αρκετά από τα cut scenes προς το τέλος, συμπληρώνονται όμως διάφορες νέες πληροφορίες και βλέπεις κάποια πράγματα από άλλη σκοπιά οπότε καλύπτονται και μερικά κενά. Ξαναντιμετωπίζεις τα boss μαζεμένα, με παρόμοια δυσκολία και έχεις και εμπειρία από πριν πλέον οπότε τίποτα φοβερό σαν challenge. Περίπου 4 ώρες παιχνιδιού, ωραία προσθήκη και προσδίδει και στη πλοκή.
• Το 2ο κομμάτι του DLC μόλις τελειώσεις το παραπάνω, είναι το Limit Cut Episode. εκεί αντιμετωπίζεις όλα τα Boss του παιχνιδιού(13), enhanced. Δεν σε προετοιμάζει το παιχνίδι για αυτό καθώς στο DLC ξεσκίσανε τη δυσκολία, σαν να πηγαίνεις από το Easy στο Very Hard. Και όλα αυτά στη standard δυσκολία. Μόλις με ξεπάτωσαν τα πρώτα boss με 1-2 hit κλπ, είδα guides ότι πρέπει να πας φουλ προετοιμασμένος από θέμα level(τερμάτισα 42, πήγα 99), με ανεβασμένα strength/defense stats(έπεσε φαρμάρισμα για materials και boost), και ξεκλειδώνοντας ένα από τα καλύτερα keyblade. Έκανα τα πάντα εκτός του τελευταίου, που αν και σημαντικό σε αναγκάζει να μαζέψεις collectibles σκόρπια σε όλο το παιχνίδι. Επομένως έφαγα κανά 12ωρο νεκρού χρόνου για τα υπόλοιπα χωρίς να φτάσω max stats διαφορετικά με αυτά και το όπλο θα ήθελε άλλο τόσο+. Όλα αυτά λοιπόν είναι απαραίτητα για να μπορείς να αντιμετωπίσεις τα boss, πάλι είναι δύσκολα. Με τα πολλά κατάφερα να βγάλω τα μισά με λίγες προσπάθειες, άλλα τόσα με ζόρισαν παραπάνω ενώ τα 2 τελευταία και δυσκολότερα παραδόξως τα έβγαλα 2nd και 1st try, ξαφνιάστηκα ευχάριστα.
• Το 3ο κομμάτι αφού τελειώσεις και αυτό, είναι το Secret Episode που περιλαμβάνει ένα τελευταίο Secret Boss που μου θύμισε τον Shao Kahn on steroids. Εννοώντας ότι cheatάρει μέχρι αηδίας. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που κάνει αλλά χωρίς στάνταρ pattern, ενώ μέσα σε αυτά είναι να κλέψει το όπλο σου και τα items σου ώστε να healάρει(ακόμα και το ένα revival που έχεις μπορεί να χρησιμοποιήσει). Συνοδευόμενο από 20 hps bars, είναι από τα πιο δύσκολα fights που έχω αντιμετωπίσει ώσπου ήμουν σε φάση να το κάνω uninstall εδώ και μέρες, σήμερα τον κατάφερα!

Κλείνοντας, για το main game τα είχα πει στο προηγούμενο ποστ για αυτό και στάθηκα κυρίως στις μάχες του DLC καθώς αν και δίνουν κάποια πράγματα στο story και για τη συνέχεια(το 1ο και 3ο part) ο περισσότερος χρόνος είναι εκεί.

Αν συνέχιζα να προσπαθώ επί 1 μήνα το τελευταίο boss, δε ξέρω αν θα έλεγα πάλι ότι ήταν worth, αλλά τώρα ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση γιατί αν και DLC είναι από τα αγαπημένα μου παιχνίδια και δεν τα παρατάω στη μέση.

Σε περίπτωση που κάποιος θελήσει να συνεχίσει από το 1ο μέρος του DLC, καλό θα ήταν να είναι προετοιμασμένος για πολύ farming ή ακόμα καλύτερα να το έχει μοιράσει παραπάνω στο βασικό παιχνίδι.

Σαν συνολικό DLC ήταν πολύ ωραίο και τρομερά challenging οπότε αν σας αρέσει να επενδύσετε και στο κομμάτι των fight θα το ευχαριστηθείτε! 9,5/10 σε όλο το παιχνίδι.

Επεξ/σία 24 Σεπτεμβρίου 2022 από johnyskar

[Επισκέπτης]

Οσοι αγαπησαν το bloodborne και souls like gene μπορουν να περασουν αρκετές ώρες ανάλαφρης ενασχόλησης με το Steelrising και την Αιγίδα ως κεντρική ηρωίδα.

Απο πλευράς μάχης το επιθετικο στυλ ανταμείβεται, το βρήκα αρκετά εύκολο και σίγουρα όχι τόσο punishing σε σχέση με σε σχετικούς τίτλους.

Ζήτημα να μου ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι 2 φορες στις 30 ωρες gameplay 😛

Τα bosses απο θέμα φαντασίας στην εμφάνιση σκίζουν αλλά στο combat ψιλο fail...spam attacks και potions εκαναν την μαχη πραγματικά άνιση...

Όμορφα γραφικά και level design, artistic στυλ παντού με πολλές λεπτομέρειες αποτυπώνουν μια εναλλακτική εκδοχή του Παρισιού και γυρω περιοχών την εποχή της Γαλλικής επανάστασης.

Πραγματικά ευχάριστη έκπληξη!

 

 

 

 

[Arkin]

140

https://store.steampowered.com/app/242820/140

Οτι πιο δυσκολο εχω παιξει ποτε μου σε 2D platformer. Ρυθμικη μουσικη τρελο challenge πολλα χρωματα να παιζουν και εσυ να προσπαθεις να ξεχωρισεις ποτε θα πρεπει να κανεις το jump μιας και ο χρονος που σου δινει το παιχνιδι για να περασεις αψογα ενα σημειο ειναι παρα μονο μερικα χιλιοστα του δευτερολεπτου. Και αντε πες με τα πολλα checkpoints που εχει το παιχνιδι ειναι εφικτο το να περασεις τα mirror levels τα οποια ειναι αναποδες οι πιστες απο αριστερα δεξια δηλαδη χωρις να χασεις ουτε μια φορα μεχρι και τον αρχηγο ειναι απο πολυ δυσκολο εως ακατορθωτο. Για τα πρωτα 2 levels παντα που και παλι θελει τρελη ψυχραιμια μιας και τα επομενα 2 απλα περνας στη ζωνη του λυκοφωτος για να τα περασεις χωρις να χασεις ουτε μια φορα. Παιχνιδι για οσους εχουν υπομονη δεν θα το προτεινα στους completionists βεβαιως οπως εγω μιας και θα σπασουν τα νευρα σας για τα mirror levels τα οποια δεν συγχωρουν ουτε ενα πολυ πολυ μικρο λαθακι. Οι Carlsen Games εφτιαξαν που μοιαζει arcade εκ πρωτης οψης αλλα ειναι απο τα πιο δυσκολα rhythm platform εκει εξω. Η νεα γενια θα το μισησει εμεις οι παλιοι θα αγανακτησουμε αλλα θα το αγαπησουμε. 9/10

Τα levels εδω μαζι με το πρωτο mirror level παλευω και για το δευτερο αλλα παντα στο τελος κανω αυτο το πολυ μικρο λαθακι. Τα 3/4 προφανως δεν αξιζει καν να μπει καποιος στον κοπο για τα mirror levels. 

 

 

Επεξ/σία 15 Οκτωβρίου 2022 από Arkin

[dpolal]

Κατέβασα και «τερμάτισα» το demo του DREDGE

Ο λόγος που ασχολήθηκα είναι επειδή μου φάνηκε σχετικά απλό και ήρεμο παιχνίδι (τρομάρα μου) όπου παίρνεις τον ρόλο ενός ψαρά που αναλαμβάνει να δουλέψει για λογαριασμό μίας μικρής πόλης πιάνοντας τι άλλο, ψάρια. 😁
Το πρόβλημα ξεκινάει σχεδόν από την αρχή όπου προσπαθώντας να φτάσεις σε αυτήν την πόλη στουκάρεις το καϊκι σου στα βράχια με αποτέλεσμα να το φουντάρεις και μετά αναγκάζεσαι να χρεωθείς για να πάρεις ένα σαράβαλο και να ξεκινήσεις με αυτό.

Οργώνεις λοιπόν τα πέλαγα και αλιεύεις πολλά και διάφορα είδη ψαριών τα οποία στην συνέχεια πουλάς στην πόλη. Αυτός είναι ο κύριος κορμός του παιχνιδιού.
Με τα χρήματα που αποταμιεύεις σιγά σιγά εξοπλίζεις και αναβαθμίζεις το σαράβαλο σου.
Το ψάρεμα απαιτεί διάφορες τεχνικές αναλόγως του είδους των ψαριών και διαφορετικά εργαλεία που στην αρχή είναι κλειδωμένα και πρέπει να τα ξεκλειδώσεις.
Γίνεται δε με την μορφή ενός μικρού και απλού side game που θέλει απλά να έχεις καλά αντανακλαστικά.

Όσο προχωράς αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι παράλληλα με το ψάρεμα παίζει και μία περίεργη και μυστηριώδη ιστορία που καλείσαι να ανακαλύψεις καθώς εκτός από ψάρια ερευνάς και ναυάγια από όπου τα αντικείμενα που συλλέγεις εξελίσσουν την πλοκή.
Σε κάθε λιμάνι συναναστρέφεσαι με διάφορους τύπους που είτε σου δίνουν στοιχεία για την ιστορία, είτε σου αναθέτουν side missions που άλλες φορές δίνουν παραπάνω χρήματα, άλλες προωθούν το σενάριο κλπ.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού κατά την διάρκεια της ημέρας είναι πολύ καλή και χαλαρή.
Όσο όμως περνά η ώρα και πέφτει το σκοτάδι, σε συνδυασμό με μία περίεργη ομίχλη που καλύπτει τα πάντα, μηδενίζεται η ορατότητα με αποτέλεσμα να πηγαίνεις στα τυφλά, διάφορα κουλά αρχίζουν να συμβαίνουν στο σκάφος, μαγικά φώτα εμφανίζονται από το πουθενά και η ατμόσφαιρα γίνεται από πολύ έως υπερβολικά τρομακτική θυμίζοντας κάτι από το The Fog του Κάρπεντερ.

Δυστυχώς το demo είναι κλειδωμένο στον υπερθετικό βαθμό με πολλές λειτουργίες, π.χ. το research tree, να υπάρχουν εντελώς διακοσμητικά αλλά για να το τερματίσεις και να εξερευνήσεις όλο τον μικρό χάρτη που σου παρέχει περνάνε τουλάχιστον 1,30 με 2 ώρες και αποκτάς έτσι μία καλή γεύση.

Φαίνεται να είναι αρκετά εθιστικό και διαθέτει πάρα πολύ όμορφα καρτουνίστικα γραφικά και εφέ χωρίς να είναι ιδιαίτερα βαρύ. (έτρεξε άνετα σε 1660 super )
Η μουσική είναι χαλαρή κατά τη διάρκεια της ημέρας ενώ γίνεται ποιο έντονη τη νύκτα συμβάλλοντας στην βαριά ατμόσφαιρα.
Ο τελικός χάρτης του παιχνιδιού φαίνεται ότι είναι αρκετά μεγάλος με πολλές περιοχές για εξερεύνηση.

Αναμονή για την κυκλοφορία του το 2023.

 

 

 

Επεξ/σία 19 Οκτωβρίου 2022 από dpolal

[Arkin]

Ναι πολύ αξιόλογο το dredge το demo δηλαδη το οποίο δεν κραταει πολύ και εχει πολλές λειτουργίες κλειδωμένες. Team17 είναι οπότε η ποιότητα ξεχειλίζει ακόμα και σε αυτό το indie παιχνιδάκι. 

[DiaperCh@nger101]

THE BALDUR'S GATE SAGA 

BG: EE / Siege of Dragonspear / BGII: EE

Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία έχουν ειπωθεί τα πάντα για αυτήν την εποποιία, τα είχα παίξει σε διαφορετικούς χρόνους, αλλά είναι η πρώτη φορά που ξεκίνησα έναν Inquisitor από την candlekeep (bg:ee) και τον πήγα μέχρι τα βάθη της κόλασης (tob). Η διαδρομή κράτησε περίπου 250 ώρες, 90 για το πρώτο bg και το tales of the swordcoast, 30 για το siege of dragonspear και οι υπόλοιπες 130 το bgii μαζί με το throne of bhaal. Η προσθήκη του siege of dragonspear δίνει λίγη παραπάνω διάρκεια και συνδέει περισσότερο τα γεγονότα του πρώτου bg με το δεύτερο. Η beamdog έχει σεβαστεί το ύφος αλλά η ιστορία και τα quests δεν φτάνουν το επίπεδο των αρχικών παιχνιδιών. Αξίζει η αγορά του ιδίως σε κάποια από τις προσφορές που ανεβαίνουν συχνά, δυστυχώς τώρα που το γράφω δεν θυμάμαι αν συμπεριλαμβάνεται στο gamepass. Οι enhanced edition έχουν αρκετές quality of life προσθήκες σε σχέση με τις αρχικές εκδόσεις, έχουν διορθώθει πολλά από τα bugs, το forum της beamdog είναι πολύ ζωντανό με συζητήσεις για builds, στρατηγικές, προσεγγίσεις τις ιστορίας κλπ. Από μένα είναι mustplay για όποιον του αρέσουν τα ισομετρικά rpg ειδικά οι ee που τα φέρνουν στη σύγχρονη εποχή.