Αναζήτηση στην κοινότητα

Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Τσαρλς Στουρτ στην Αυστραλία ανακάλυψε μέθοδο μετατροπής των πεσμένων ανθρώπινων τριχών σε γραφίτη, με πιθανές εφαρμογές στην αποθήκευση ενέργειας αλλά και τη φαρμακευτική τεχνολογία. Η ομάδα των ερευνητών του αυστραλιανού πανεπιστημίου αξιοποίησε τη δύναμη των ανθρώπινων τριχών ως βασικού συστατικού στοιχείου για την ανάπτυξη βιώσιμων λύσεων αποθήκευσης ενέργειας αλλά και την αξιοποίηση των βιολογικών απορριμμάτων. Ο Δρ. Αμαντίπ Σινγκ Πανού, σε συνεργασία με τον καθηγητή Μουχάμαντ Σιντικί, ανακάλυψε πώς να μετατρέπει τις ανθρώπινες τρίχες σε γραφίτη, ώστε στη συνέχεια το υλικό να χρησιμοποιείται στην κατασκευή μπαταριών ιόντων λιθίου. "Οι ενεργειακές ανάγκες διαρκώς αυξάνονται και οι χώρες προσπαθούν να στραφούν σε ανανεώσιμες πηγές", ανέφερε ο Δρ. Σινγκ. "Όμως, προκειμένου να επιτευχθεί η μετάβαση αυτή, απαιτούνται βιώσιμοι τρόποι αποθήκευσης της ενέργειας αυτής, επομένως είναι επιτακτική η ανάγκη κατασκευής αποθηκευτικών υλικών υψηλής ενεργειακής πυκνότητας με βιώσιμο τρόπο. Ο γραφίτης είναι βασικό υλικό που χρησιμοποιείται ως αρνητικός πόλος στις μπαταρίες ιόντων λιθίου και η παραγωγή του εντοπίζεται σε ελάχιστες χώρες, με αποτέλεσμα το υλικό να επηρεάζεται από προβλήματα στις εφοδιαστικές αλυσίδες και τις γεωπολιτικές αναταρραχές, με αποτέλεσμα να πλήττεται ολόκληρη η βιομηχανία κατασκευής αποθηκευτικών μέσων". Ο Δρ. Σινγκ επισήμανε ότι η παραγωγή γραφίτη με βιώσιμο τρόπο από άμεσα διαθέσιμο υλικό και μάλιστα τοπικά, στην Αυστραλία, θα ωφελήσει τα μέγιστα τον εθνικό ενεργειακό τομέα. Εκτός αυτού, καθώς η ζήτηση για ηλεκτρικά και υβριδικά οχήματα αυξάνεται, η ανάγκη για μπαταρίες ιόντων λιθίου ακολουθεί αντίστοιχη τροχιά. Όμως, ο Δρ. Σινγκ ανέφερε ότι η παραγωγή γραφίτη για χρήση σε αυτές τις μπαταρίες μπορεί να προκαλέσει μόλυνση, καθώς περιλαμβάνει τη χρήση σκληρών χημικών, όπως το υδροφθορικό οξύ. "Μια οικολογική, πλούσια σε άνθρακα πηγή, διαθέσιμη σε άφθονες ποσότητες ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε, είναι οι ανθρώπινες τρίχες", ανέφερε χαρακτηριστικά. "Είναι μια εξαιρετικά καθαρή πηγή, σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίες, με ελάχιστα υποπροϊόντα ή αρνητικά αποτελέσματα". Η Sustainable Salons, ένας οργανισμός που ειδικεύεται στην απομάκρυνση απορριμμάτων κομμωτηρίων από τις χωματερές, συλλέγει τις κομμένες τρίχες από τα διάφορα κομμωτήρια και τις αντίστοιχες υπηρεσίες για κατοικίδια, σε ολόκληρη την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Από το 2020, ο Πολ Φράσκα, συνιδρυτής της Sustainable Salons, προμήθευε το Δρ. Σινγκ με αυτές τις τρίχες, ώστε να πραγματοποιήσει την έρευνά του. "Οραματιζόμαστε ένα μέλλον όπου η τρίχα παύει να θεωρείται απόρριμμα και αποτελεί βιώσιμο πόρο με τεράστιες προοπτικές", δήλωσε ο κύριος Φράσκα. "Αυτό που κάνει τις τρίχες να ξεχωρίζουν είναι πως αποτελεί ανεξάντλητο πόρο: οι τρίχες διαρκώς μεγαλώνουν! Η προοπτική της χρήσης των ανθρώπινων τριχών για να τροφοδοτούμε με ενέργεια τα ηλεκτρικά οχήματά μας καταδεικνύει πως το βιώσιμο μέλλον έχει απεριόριστες δυνατότητες, εφόσον υιοθετήσουμε την κυκλική οικονομία". Ήδη, σε προηγούμενη έρευνά του ο Δρ. Σινγκ είχε κατορθώσει να αξιοποιήσει τις τρίχες για την κατασκευή εύπλαστων διόδων εκπομπής φωτός (LED), που χρησιμοποιούνται σε πλήθος τεχνολογικών προϊόντων, όμως αντί για βαριά μέταλλα το ενεργό υλικό αντλείται από ανθρώπινες τρίχες. "Αυτό, θα μπορούσε να φέρει πραγματική επανάσταση στο πώς θα επιτύχουμε τους στόχους μας για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα" στο μέλλον, δήλωσε χαρακτηριστικά. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την έρευνα μπορούν να βρουν οι ενδιαφερόμενοι εδώ. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η εξέλιξη αυτή αναμένεται να οδηγήσει σε σημαντικές προόδους σε ευρύ φάσμα ερευνητικών παρατηρήσεων. Επιστήμονες δημιούργησαν μια ασύλληπτα γρήγορη επιστημονική κάμερα, η οποία καταγράφει εικόνες με ρυθμό κωδικοποίησης στα 156,3 terahertz (THz), δηλαδή ίσο με 156,3 τρισεκατομμύρια καρέ το δευτερόλεπτο. Η κάμερα αυτή, με την ονομασία SCARF (swept-coded aperture real-time femtophotography) είναι, προφανώς, πειραματική, ερευνητικής κατηγορίας και θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντικές εξελίξεις σε τομείς που καταγράφουν μικρό-συμβάντα, τα οποία έρχονται και παρέρχονται πολύ γρήγορα ακόμη και για τα δεδομένα των πλέον εξελιγμένων επιστημονικών αισθητήρων που είναι διαθέσιμοι επί του παρόντος. Η SCARF κατόρθωσε να καταγράψει με επιτυχία διαδικασίες όπως η απορρόφηση σε έναν ημιαγωγό και ο απομαγνητισμός ενός μεταλλικού κράματος. Η εξέλιξη αυτή θα μπορούσε να ανοίξει νέους δρόμους σε τομείς, από τη μελέτη των ωστικών κυμάτων μέχρι την ανάπτυξη αποτελεσματικότερων φαρμακευτικών σκευασμάτων. Επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας ήταν ο καθηγητής Τζινγιάνκ Λιάνγκ, του καναδικού Εθνικού Ινστιτούτου Επιστημονικής Έρευνας (INRS). Είναι διεθνώς αναγνωρισμένος πρωτοπόρος της υπερταχείας φωτογράφισης και έχει βασίσει τις επιτυχίες του σε έρευνα την οποία δημοσίευσε προ εξαετίας. Τα αποτελέσματα της πρόσφατης ερευνητικής προσπάθειας δημοσιεύτηκαν στο Nature και παρουσιάστηκαν περιληπτικά σε δελτίο τύπου το οποίο εξέδωσε το INRS. Ο καθηγητής Λιάνγκ και οι συνεργάτες του παρουσίασαν την έρευνά τους ως μια νέα προσέγγιση της υπερταχείας φωτογράφισης. Συνήθως, τα συστήματα αυτά ακολουθούν μια διαδοχική προσέγγιση: καταγράφουν ένα προς ένα τα καρέ, τα οποία συνενώνουν στη συνέχεια, ώστε να παρατηρήσουν το αντικείμενο της έρευνας σε κίνηση. Όμως, η προσέγγιση αυτή έχει ορισμένους περιορισμούς. "Λόγου χάρη, φαινόμενα όπως η κατάλυση με φωτονικά παλμικά λέιζερ, η αλληλοεπίδραση των ωστικών κυμάτων με ζωντανά κύτταρα και το οπτικό χάος είναι αδύνατο να παρατηρηθούν με αυτό τον τρόπο", ανέφερε ο καθηγητής Λιάνγκ. Το νέο σύστημα βασίζεται στην προηγούμενη έρευνα του Λιάνγκ με στόχο την ανατροπή της παραδοσιακής λογικής στην υπερταχεία φωτογράφιση. Με εξαιρετικά απλουστευμένους όρους, η κάμερα καταγράφει πληροφορίες επιτρέποντας στο φως να εισχωρεί στον αισθητήρα της σε ελαφρώς διαφορετικούς χρόνους. Καθώς δεν υποχρεώνεται να επεξεργάζεται τα χωρικά δεδομένα τη στιγμή της καταγραφής, η κάμερα απελευθερώνεται ώστε να καταγράψει εξαιρετικά γρήγορους παλμούς λέιζερ, με ταχύτητα έως και 156,3 τρισεκατομμυρίων φορών το δευτερόλεπτο. Την επεξεργασία των δεδομένων αυτών, σε μορφή raw, αναλαμβάνει στη συνέχεια αλγόριθμος, ο οποίος αποκωδικοποιεί τις χρονικά κατατμημένες πληροφορίες, μεταμορφώνοντας κάθε ένα από τα τρισεκατομμύρια καρέ που κατέγραψε το σύστημα σε μια πλήρη, κινούμενη εικόνα. Το εντυπωσιακό είναι πως το σύστημα αυτό δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας εμπορικά διαθέσιμα οπτικά μέρη, όπως αναφέρεται στη μελέτη. Η ερευνητική ομάδα περιγράφει το SCARF ως χαμηλού κόστους και χαμηλής κατανάλωσης σύστημα, το οποίο επιτυγχάνει υψηλής ποιότητας μετρήσεις, σε σχέση με τις υφιστάμενες τεχνικές. Παρότι το SCARF εστιάζει περισσότερο στην έρευνα, παρά στους καταναλωτές, τα μέλη της ομάδας συνεργάζονται ήδη με δύο εταιρίες, την Axis Photonique και τη Few-Cycle, προκειμένου να αναπτύξουν εμπορικές εκδόσεις, που πιθανότατα θα απευθύνονται σε επιστήμονες που εργάζονται σε άλλους πανεπιστημιακούς ή επιστημονικούς οργανισμούς. Αναλυτικότερες τεχνικές προδιαγραφές του συστήματος καθώς και πληροφορίες για τις πιθανές εφαρμογές του περιλαμβάνονται στο πλήρες κείμενο της μελέτης, όπως δημοσιεύεται στο Nature. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η ομάδα που εδρεύει στο Cancer Research UK (CRUK) Cambridge Institute του Πανεπιστημίου του Cambridge, διαπίστωσε ότι ο αποκλεισμός της δραστηριότητας της πρωτεΐνης NALCN σε κύτταρα ποντικιών με καρκίνο προκαλεί μετάσταση. Η έρευνα, η οποία δημοσιεύθηκε στο Nature Genetics, ανακάλυψε επίσης ότι η διαδικασία αυτή δεν περιορίζεται μόνο στον καρκίνο. Προς έκπληξή της ομάδας, όταν αφαίρεσαν την πρωτεΐνη NALCN από ποντίκια χωρίς καρκίνο, αυτό προκάλεσε τα υγιή κύτταρά τους να εγκαταλείψουν τον αρχικό τους ιστό και να ταξιδέψουν σε όλο το σώμα, όπου εντάχθηκαν σε άλλα όργανα. Διαπίστωσαν, για παράδειγμα, ότι υγιή κύτταρα από το πάγκρεας μετανάστευσαν στο νεφρό, όπου έγιναν υγιή νεφρικά κύτταρα. Αυτό υποδηλώνει ότι η μετάσταση δεν είναι μια ανώμαλη διαδικασία που περιορίζεται στον καρκίνο, όπως θεωρούταν προηγουμένως, αλλά είναι μια φυσιολογική διαδικασία που χρησιμοποιείται από τα υγιή κύτταρα, την οποία εκμεταλλεύονται οι καρκίνοι για να μεταναστεύσουν σε άλλα μέρη του σώματος και να δημιουργήσουν μεταστάσεις. Ο επικεφαλής της ομάδας για τη μελέτη και διευθυντής του Κέντρου CRUK Cambridge, καθηγητής Richard Gilbertson, δήλωσε: «Τα ευρήματα αυτά είναι από τα σημαντικότερα που έχουν ανακαλυφθεί από το εργαστήριό μου εδώ και τρεις δεκαετίες. Όχι μόνο εντοπίσαμε έναν από τους ασύλληπτους οδηγούς της μετάστασης, αλλά και ανατρέψαμε την κοινή αντίληψη που υπήρχε γι' αυτήν, δείχνοντας πώς ο καρκίνος καταλαμβάνει διαδικασίες σε υγιή κύτταρα για τα δικά του οφέλη. Εάν επικυρωθεί μέσω περαιτέρω έρευνας, αυτό θα μπορούσε να έχει εκτεταμένες επιπτώσεις στον τρόπο με τον οποίο αποτρέπουμε την εξάπλωση του καρκίνου και να μας επιτρέψει να χειραγωγήσουμε αυτή τη διαδικασία για την αποκατάσταση κατεστραμμένων οργάνων». Παρά το γεγονός ότι αποτελεί μία από τις κύριες αιτίες θανάτου σε ασθενείς με καρκίνο, η μετάσταση παραμένει απίστευτα δύσκολο να προληφθεί, κυρίως επειδή οι ερευνητές δυσκολεύονται να εντοπίσουν τους βασικούς οδηγούς αυτής της διαδικασίας που θα μπορούσαν να στοχευθούν από φάρμακα. Τώρα που εντόπισαν τον ρόλο της πρωτεΐνης NALCN στη μετάσταση, η ομάδα εξετάζει διάφορους τρόπους για την αποκατάσταση της λειτουργίας της, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης των υπαρχόντων φαρμάκων που κυκλοφορούν στην αγορά. Ο επικεφαλής ερευνητής της μελέτης Dr. Eric Rahrmann, δήλωσε: «Η NALNCNC είναι μια από τις σημαντικότερες αιτίες για την ανάπτυξη της νόσου. Είμαστε απίστευτα ενθουσιασμένοι που εντοπίσαμε μια μοναδική πρωτεΐνη που ρυθμίζει όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο ο καρκίνος εξαπλώνεται στο σώμα, ανεξάρτητα από την ανάπτυξη του όγκου, αλλά και τη φυσιολογική αποβολή και επιδιόρθωση των κυττάρων των ιστών. Αναπτύσσουμε μια σαφέστερη εικόνα για τις διαδικασίες που διέπουν τον τρόπο εξάπλωσης των καρκινικών κυττάρων. Μπορούμε τώρα να εξετάσουμε κατά πόσον υπάρχουν πιθανώς διαθέσιμα φάρμακα που θα μπορούσαν να επαναπροσδιοριστούν ώστε να αποτρέψουν αυτόν τον μηχανισμό από το να πυροδοτήσει την εξάπλωση του καρκίνου στους ασθενείς». Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Αμφιβολίες εκφράζονται από ειδικούς σχετικά με τον ισχυρισμό ότι υλικό, βασισμένο στο μόλυβδο, λειτουργεί ως τέλειος αγωγός του ηλεκτρισμού σε θερμοκρασία και πίεση δωματίου. Πλήθος σχολίων καταγράφηκε αυτή την εβδομάδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνο, με αφορμή ισχυρισμό ότι ένας νέος υπεραγωγός αποδίδει καλά όχι μόνο σε θερμοκρασίες υψηλότερες του περιβάλλοντος, αλλά και υπό συνθήκες δωματίου. Εφόσον επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στην ιστορία της φυσικής συμπυκνωμένης ύλης, ενώ θα μπορούσε να οδηγήσει σε εκπληκτικές τεχνολογικές εξελίξεις, όπως για παράδειγμα αιωρούμενα οχήματα και απόλυτα αποδοτικά ηλεκτρικά δίκτυα. Όμως, από δύο σχετικές μελέτες, που δημοσιεύτηκαν στο διακομιστή προέκδοσης arXiv, από τους Σάκμπαε Λι, Τζι-Χουν Κιμ και συναδέλφους τους, του Ερευνητικού Κέντρου Κβαντικής Ενέργειας της Νότιας Κορέας, στις 22 Ιουλίου, απουσιάζουν αρκετές λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα πολλοί φυσικοί να τηρούν επιφυλακτική στάση, ως προς την ακρίβεια και την παρουσίαση των δεδομένων, παρότι ήδη, με βάση όσα περιγράφονται στις δύο αυτές μελέτες, επιχειρείται η αναπαραγωγή του πειράματος. Υπεραγωγός είναι ένα υλικό ικανό να μεταφέρει ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Οι μαγνητικοί τομογράφοι, λόγου χάρη, πρακτικά είναι μεγάλοι ηλεκτρομαγνήτες, κατασκευασμένοι από υπεραγώγιμα υλικά. Η ροή του ηλεκτρισμού χωρίς αντίσταση τους επιτρέπει να σχηματίζουν ένα ιδιαίτερα ισχυρό μαγνητικό πεδίο, χωρίς να υπερθερμαίνονται ή να καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Οι υπεραγωγοί έχουν μυριάδες επιπλέον εφαρμογές, από την κατασκευή φίλτρων συχνοτήτων για τις ραδιοεπικοινωνίες, μέχρι την κίνηση των σωματιδίων μέσα σε επιταχυντές. Υπό κανονικές συνθήκες, τα ηλεκτρόνια δεν διέρχονται εύκολα μέσα από ένα κρυσταλλικό συμπαγές σώμα, καθώς προσκρούουν και εκτροχιάζονται από τα δονούμενα άτομα του κρυσταλλικού πλέγματος. Όμως, σε ορισμένα υλικά, εφόσον η θερμοκρασία είναι αρκετά χαμηλή, τα ηλεκτρόνια σχηματίζουν χαλαρά ζεύγη, τα οποία είναι αδύνατο να εκτραπούν χωρίς να διαρραγεί το ζεύγος. Επίσης σε χαμηλές θερμοκρασίες, οι δονήσεις δεν είναι αρκετά ισχυρές ώστε να συμβεί αυτό. Επομένως, τα συγκεκριμένα ηλεκτρόνια διέρχονται ανεμπόδιστα μέσα από το υλικό. Δεκάδες στοιχειώδη μέταλλα -μόλυβδος, υδράργυρος, νιόβιο, κασσίτερος- και κράματα των μετάλλων αυτών καθίστανται υπεραγωγοί όταν ψύχονται σε θερμοκρασίες που προσεγγίζουν το απόλυτο μηδέν. Τη δεκαετία του 1950, η φυσική εξήγησε το πώς, σε αυτούς τους συμβατικούς υπεραγωγούς, οι δονήσεις του πλέγματος λειτουργούν παράλληλα ως το συνεκτικό στοιχείο που δημιουργεί τα ζεύγη ηλεκτρονίων. Τη δεκαετία του 1980, μέσω πειραμάτων εντοπίστηκαν σύνθετες ενώσεις που περιείχαν στρώσεις χαλκού και οξυγόνου, που λειτουργούσαν ως υπεραγωγοί σε θερμοκρασίες που έφταναν ακόμη και τους 133 βαθμούς Κέλβιν (-140 Κελσίου). Είκοσι χρόνια αργότερα, ερευνητές ανακάλυψαν ότι ενώσεις που περιείχαν στρώσεις σιδήρου και αρσενικού λειτουργούσαν ως υπεραγωγοί σε σχεδόν εξίσου υψηλές θερμοκρασίες. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι αυτοί οι λεγόμενοι υπεραγωγοί υψηλής θερμοκρασίας βασίζονται επίσης σε ζεύγη ηλεκτρονίων, αλλά προκύπτουν μέσα από διαφορετικό μηχανισμό. Πρόσφατα, ομάδα ερευνητών προχώρησε σε αμφιλεγόμενους ισχυρισμούς, υποστηρίζοντας ότι πέτυχαν υπεραγωγιμότητα σε θερμοκρασία δωματίου -αν και υπό υψηλή πίεση- για ενώσεις που περιείχαν υδρογόνο, θείο και άνθρακα. Η ομάδα των Νοτιοκορεατών επιστημόνων ουσιαστικά ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε τον απόλυτο υπεραγωγό. Στις προδημοσιεύσεις, η ακρίβεια των οποίων δεν έχει διασταυρωθεί ακόμη από άλλους επιστήμονες, οι ερευνητές υποστηρίζουν πως όταν εμπλουτίζεται ή «ντοπάρεται» με χαλκό, ένα υλικό αποτελούμενο από συνήθη στοιχεία, συγκεκριμένα μόλυβδο, οξυγόνο και φώσφορο, λειτουργεί ως υπεραγωγός υπό πίεση και θερμοκρασία δωματίου, σε θερμοκρασίες που αγγίζουν τουλάχιστον τους 400 βαθμούς Κέλβιν (126 Κελσίου), δηλαδή υψηλότερες από το σημείο βρασμού του νερού. Ουσιαστικά, ισχυρίζονται ότι μπορείς να φουρνίσεις ένα δείγμα αυτού του υλικού, να το αποσύρεις από τον κλίβανο και έτσι όπως θα είναι ακουμπισμένο στον πάγκο του εργαστηρίου θα λειτουργεί ως αγωγός του ηλεκτρισμού χωρίς να συναντά την παραμικρή αντίσταση. Οι μελέτες περιλαμβάνουν δεδομένα τα οποία όχι μόνο αποτυπώνουν μηδενική ωμική αντίσταση, αλλά και ότι το υλικό μοιάζει να εκπέμπει μαγνητικό πεδίο, χαρακτηριστική έκφρανση της υπεραγωγιμότητας. Είναι διάφοροι οι λόγοι που ο συγκεκριμένος ισχυρισμός αντιμετωπίζεται επί του παρόντος με σκεπτικισμό. Κατ’ αρχάς, το μη ενισχυμένο υλικό, ο μολυβδούχος απατίτης, δεν είναι μέταλλο αλλά αντίθετα μη αγώγιμο ορυκτό. Κι αυτή δεν είναι θετική αφετηρία για την κατασκευή ενός υπεραγωγού. Εκτός αυτού, τα άτομα του μόλυβδου και του χαλκού έχουν παρόμοιες ηλεκτρονικές δομές, επομένως η αντικατάσταση ατόμων χαλκού με άτομα μόλυβδου κανονικά δεν θα έπρεπε να επηρεάζει ιδιαίτερα τις ηλεκτρικές ιδιότητες του ορυκτού. Τέλος, τα άτομα μόλυβδου είναι ιδιαίτερα βαριά, γεγονός που λογικά θα περιόριζε τις δονήσεις και θα δυσχέραινε το σχηματισμό ζευγών ηλεκτρονίων. Οι μελέτες δεν περιλαμβάνουν κάποια σαφή ερμηνεία των φυσικών παραμέτρων που εμπλέκονται στην όλη διαδικασία. Όμως οι ερευνητές εικάζουν ότι με το ορυκτό που χρησιμοποίησαν, ο εμπλουτισμός αλλοιώνει ελαφρά τις μακρές, φυσικά παρατηρούμενες αλυσίδες ατόμων μόλυβδου. Υποστηρίζουν ότι ενδέχεται να προκύπτει η υπεραγωγιμότητα μέσα από αυτά τα κανάλια. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν παράδοξο, καθώς άλλοι επιστήμονες επισημαίνουν ότι τα συστήματα αυτά συνήθως δεν παράγουν υπεραγωγιμότητα. Εκτός αυτού, η αλλοίωση που προκύπτει από την εμπλουτισμό κανονικά θα έπρεπε να καταστέλλει περαιτέρω την υπεραγωγιμότητα. Υπάρχει το ενδεχόμενο, όμως, το συγκεκριμένο υλικό να αποτελεί έναν αντισυμβατικό υπεραγωγό, που η σύστασή του επιτρέπει συμπεριφορές που δεν παρατηρούνται συνήθως. Όλα θα κριθούν από το κατά πόσο θα καταφέρουν ανεξάρτητα εργαστήρια να πετύχουν την αναπαραγωγή αυτών των παρατηρήσεων. Κανονικά, κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο, μιας και ο μολυβδούχος απατίτης είναι πολύ γνωστό υλικό, το οποίο άλλα εργαστήρια θα είναι σε θέση να συνθέσουν. Παρότι οι συζητήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν την τάση να υποτιμούν την πολυπλοκότητα ακόμη και σχετικά βατών πειραμάτων, η εκτίμηση είναι πως, εφόσον τα όσα ισχυρίζεται η ομάδα των Νοτιοκορεατών επιστημόνων ισχύουν, τα αποτελέσματα θα έχουν επιβεβαιωθεί στο αμέσως προσεχές διάστημα. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Το 2003, η ζωή ενός εργάτη σε μία φάρμα στις Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξε για πάντα. Τότε, ως αποτέλεσμα ενός σοβαρού τροχαίου, οι γιατροί έκριναν ότι έπρεπε άμεσα να υποβληθεί σε μία χειρουργική επέμβαση στην κοιλιακή χώρα. Αν και η επέμβαση έσωσε τη ζωή του, την επόμενη ημέρα ένας θρόμβος στο αίμα που προκλήθηκε από την διαδικασία διέκοψε τη μεταφορά οξυγόνου στον εγκέφαλο του με αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος και ανίκανος να αρθρώσει λέξη. 16 χρόνια μετά, τον Φεβρουάριο του 2019, ο ίδιος ασθενής υποβλήθηκε σε μία νέα χειρουργική επέμβαση, που θα άλλαζε για ακόμη μία φορά τη ζωή του. Στο πλαίσιο μίας τολμηρής κλινικής δοκιμής, χειρουργοί στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, στο Σαν Φρανσίσκο, άνοιξαν το κρανίο του για να προσαρμόσουν μία λεπτή μεμβράνη με 128 ηλεκτρόδια στην επιφάνεια του εγκεφάλου του, η οποία θα λειτουργούσε ως διεπαφή (interface). Το σύστημα, ένα BCI (Brain-Computer Interface) που αναπτύχθηκε στο εργαστήριο του νευροχειρουργού από την ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο (UCSF), Edward Chang, μπορούσε να «συλλαμβάνει» τις ηλεκτρικές εκκενώσεις που εξαπολύονται από τους νευρώνες στον κινητικό φλοιό του εγκεφάλου του ασθενούς καθώς προσπαθούσε να μιλήσει, για να μεταδώσει στη συνέχεια αυτά τα σήματα σε έναν υπολογιστή που μέσω αλγόριθμων πρόβλεψης γλώσσας μπορούσε να τα αποκωδικοποιήσει σε λέξεις ή και σε προτάσεις. Αν το εγχείρημα λειτουργούσε, τότε σχεδόν μετά από 16 χρόνια, ο άτυχος ασθενής θα μπορούσε να επικοινωνήσει ξανά με τη φωνή του. Και έτσι έγινε. Σε μια μελέτη ορόσημο που δημοσιεύθηκε πέρυσι, ο Edward Chang και οι συνεργάτες του ανέφεραν ότι χάρη στην νευροπροσθετική, ο ασθενής μπορούσε να πλέον πληκτρολογήσει λέξεις σε μια οθόνη την ώρα που επιχειρούσε να τις πει. Ο αλγόριθμος, είχε τη δυνατότητα να συνθέσει σωστά τις προτάσεις από ένα λεξιλόγιο περίπου 50 λέξεων στο 75% των περιπτώσεων. Η ομάδα ωστόσο του νευροχειρουργού Edward Chang δεν είχε πει την τελευταία της λέξη και σε μία νέα έκθεση που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Nature Communications, έκανε γνωστό ότι σημειώθηκε αξιοσημείωτη πρόοδος, καθώς το τροποποιημένο σύστημα μπορούσε να αναγνωρίζει μεμονωμένα γράμματα του φωνητικού αλφαβήτου του ΝΑΤΟ -Alpha, Bravo, Charlie κ.λπ.- με αποτέλεσμα να έχει την ικανότητα πλέον να αποκωδικοποιεί περισσότερες από 1.100 λέξεις από την ηλεκτρική δραστηριότητα στον κινητικό φλοιό του εγκεφάλου του ασθενούς καθώς επιχειρούσε να πει τα γράμματα σιωπηλά. Ανάμεσα στις λέξεις που μπορούσε πλέον να πει ο ασθενής ήταν οι «ευχαριστώ» ή «συμφωνώ» ενώ μία μέρα το περασμένο καλοκαίρι είπε στους ερευνητές να «μείνουν όλοι ασφαλείς από τον ιό» καθώς του επέτρεψαν να επικοινωνεί περισσότερο ελεύθερα εκτός των περιορισμών των συνεδριών. «Ήταν ωραίο να τον βλέπω να εκφράζεται με πολύ μεγαλύτερη ευελιξία από αυτό που βλέπαμε μέχρι πρόσφατα» είπε ο David Moses, ο μεταδιδακτορικός μηχανικός που ανέπτυξε το λογισμικό αποκωδικοποίησης με τους μεταπτυχιακούς φοιτητές Sean Metzger και Jessie R. Liu. Οι τρεις είναι οι κύριοι συγγραφείς της μελέτης που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Communications. Η τελευταία μελέτη της ομάδας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Φρανσίσκο δείχνει ότι το σύστημα τους μπορεί να κλιμακωθεί όσον αφορά τη χρήση των λεξιλογίων. Μετά από διάφορα πειράματα και προσομοιώσεις -από τις καταγραφές της εγκεφαλικής δραστηριότητας του ασθενούς που αναφέραμε παραπάνω, το σύστημα θα πρέπει να μπορεί να μεταφράσει έως και 9.000 λέξεις. «Η ακρίβειά μας απέχει ακόμη από το 100% και υπάρχουν και άλλοι περιορισμοί» είπε ο David Moses, ωστόσο υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια βελτίωσης με τις υπάρχουσες τεχνολογίες και μην ξεχνάμε ότι γενικότερα η τεχνολογία σημειώνει αλματώδη πρόοδο. Το συγκεκριμένο σύστημα, όπως και τα υπόλοιπα, άλλων ερευνητικών πρότζεκτ, απέχουν πολύ ακόμη από το να είναι σε θέση να παράγουν φυσική ομιλία σε πραγματικό χρόνο από συνεχείς σκέψεις. Αλλά αυτή η πραγματικότητα από ότι φαίνεται δεν είναι πολύ μακριά. «Είναι πιθανό να βρίσκεται εντός των δυνατοτήτων μας πλέον» δήλωσε η Anna-Lise Giraud, διευθύντρια του Ινστιτούτου Ακοής στο Ινστιτούτο Παστέρ στο Παρίσι, η οποία είναι μέλος μιας ευρωπαϊκής κοινοπραξίας για την αποκωδικοποίηση της ομιλίας από την εγκεφαλική δραστηριότητα. «Με κάθε νέα δοκιμή μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για την τεχνολογία αλλά και για τη λειτουργία του εγκεφάλου και την πλαστικότητά του». Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Τα στεγνωτήρια βερνικιών νυχιών με υπεριώδη ακτινοβολία (UV), που χρησιμοποιούνται συνήθως για το μανικιούρ με τζελ, μπορούν να σκοτώσουν κύτταρα και να οδηγήσουν σε καρκινογόνες μεταλλάξεις στα κύτταρα, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε την Τρίτη στο Nature Communications, ανέλυσε κύτταρα σε δύο διαφορετικές συνθήκες έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία. Τα κύτταρα με οξεία έκθεση είχαν δύο συνεδρίες διάρκειας 20 λεπτών κάτω από τα στεγνωτήρια υπεριώδους ακτινοβολίας με ένα διάλειμμα μιας ώρας ενδιάμεσα. Τα κύτταρα με χρόνια έκθεση είχαν μία 20λεπτη συνεδρία κάτω από τα στεγνωτήρια UV για τρεις συνεχόμενες ημέρες. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μία 20λεπτη συνεδρία έκθεσης στα στεγνωτήρια υπεριώδους ακτινοβολίας είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο των κυττάρων σε ποσοστό 20 έως 30%, ενώ τρεις διαδοχικές συνεδρίες έκθεσης διάρκειας 20 λεπτών είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο των κυττάρων σε ποσοστό 65 έως 70%. Στα υπόλοιπα κύτταρα, η έκθεση οδήγησε σε μεταλλάξεις που συνήθως παρατηρούνται στον καρκίνο του δέρματος. «Παρατηρήσαμε πολλαπλά πράγματα: πρώτον, είδαμε ότι το DNA καταστρέφεται», δήλωσε ο Ludmil Alexandrov, καθηγητής βιομηχανολογίας στο UC San Diego και συγγραφέας της μελέτης. «Είδαμε επίσης ότι ορισμένες από τις βλάβες στο DNA δεν επιδιορθώνονται με την πάροδο του χρόνου, και όντως οδηγούν σε μεταλλάξεις μετά από κάθε έκθεση με στεγνωτήρα βερνικιού νυχιών με υπεριώδη ακτινοβολία. Τέλος, είδαμε ότι η έκθεση μπορεί να προκαλέσει μιτοχονδριακή δυσλειτουργία, η οποία μπορεί επίσης να οδηγήσει σε πρόσθετες μεταλλάξεις. Εξετάσαμε ασθενείς με καρκίνο του δέρματος και βλέπουμε ακριβώς τα ίδια μοτίβα μεταλλάξεων σε αυτούς τους ασθενείς που παρατηρήθηκαν στα ακτινοβολημένα κύτταρα». Οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο σημείωσαν ότι έχουν γίνει πολλές μελέτες που προειδοποιούν για την έκθεση σε υπεριώδη φώτα στα σολάριουμ, τα οποία έχουν αποδειχθεί καρκινογόνα. Ωστόσο, δεν έχουν μελετηθεί οι πιθανές βλαβερές συνέπειες των στεγνωτηρίων βερνικιών νυχιών, παρά το γεγονός ότι οι συσκευές αυτές χρησιμοποιούν διαφορετικό φάσμα υπεριώδους φωτός. «Αν κοιτάξετε τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται αυτές οι συσκευές, προωθούνται στο εμπόριο ως ασφαλείς, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας», εξήγησε ο Alexandrov. «Όμως απ' όσο γνωρίζουμε, κανείς δεν έχει μελετήσει πραγματικά μέχρι τώρα αυτές τις συσκευές και πώς επηρεάζουν τα ανθρώπινα κύτταρα σε μοριακό και κυτταρικό επίπεδο». Οι συγγραφείς της μελέτης σημειώνουν ότι πολλές περιπτώσεις σπάνιων καρκίνων που αναπτύχθηκαν στα δάχτυλα προέρχονται από άτομα που κάνουν συχνά μανικιούρ σε τζελ με στεγνωτήρες βερνικιού UV, όπως οι διαγωνιζόμενοι σε καλλιστεία και οι αισθητικοί. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι χρειάζονται περισσότερα δεδομένα, που να εκτείνονται σε πολλά χρόνια, προκειμένου να "ποσοτικοποιηθεί με ακρίβεια ο κίνδυνος για καρκίνο του δέρματος του χεριού σε άτομα που χρησιμοποιούν τακτικά στεγνωτήρια βερνικιών νυχιών με υπεριώδη ακτινοβολία". Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Μετά από δεκαετίες ερευνών, αμέτρητων πειραμάτων και πολλών, πολλών δισεκατομμυρίων, Αμερικανοί ερευνητές από το Lawrence Livermore National Laboratory στην California κατάφεραν να παράξουν ενέργεια για πρώτη φορά στην ιστορία με θετικό ενεργειακό ισοζύγιο με τη μέθοδο της πυρηνικής σύντηξης. Η συγκεκριμένη εξέλιξη αποτελεί μία πραγματική «ενεργειακή επανάσταση» και ανοίγει τον δρόμο για την παραγωγή άφθονης, πράσινης ενέργειας και αναμένεται να έχει αμέτρητες εφαρμογές που θα βοηθήσουν την ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σημερινού κόσμου. Το Υπουργείο Ενέργειας τον Ηνωμένων Πολιτειών σε συνέντευξη Τύπου έκανε λόγο για «μείζονος σημασίας επιστημονικό επίτευγμα» με την Jennifer Granholm, την Αμερικανίδα Υπουργό Ενέργειας να λέει: «με απλά λόγια, είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα επιστημονικά επιτεύγματα του 21ου αιώνα» προσθέτοντας ότι οι ερευνητές εργάζονταν στην πυρηνική σύντηξη εδώ και πολλές δεκαετίες. «(Αυτό το επίτευγμα) ενισχύει την εθνική ασφάλεια, και η “ανάφλεξη” μας επιτρέπει να αναπαράγουμε ορισμένες συνθήκες που υπάρχουν μόνο στα αστέρια και στον Ήλιο» συμπλήρωσε. «Αυτό το ορόσημο μας φέρνει ένα σημαντικό βήμα πιο κοντά στη πιθανότητα να έχουμε άφθονη ενέργεια από τη σύντηξη χωρίς εκπομπές άνθρακα που να τροφοδοτεί την κοινωνία μας. Σήμερα, λέμε στον κόσμο ότι η Αμερική έκανε μία σημαντική επιστημονική ανακάλυψη» είπε η κ. Granholm. Η πραγματική ελπίδα είναι να καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε τη πυρηνική σύντηξη για τη δημιουργία μίας καθαρής ενέργειας για να απεξαρτηθούμε από τα ορυκτά καύσιμα και να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή. «Τη μέρα που λαμβάνετε περισσότερη ενέργεια από όση δίνετε, δεν υπάρχουν όρια (στο τι μπορείς να πετύχεις) δήλωσε ο Αμερικανός αστροφυσικός Neil deGrasse Tyson στο CBS News. Η πυρηνική σύντηξη έχει θεωρηθεί το ιερό δισκοπότηρο της δημιουργίας ενέργειας που κάποιοι λένε ότι θα μπορούσε να σώσει τους ανθρώπους από τον αφανισμό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματοποιείται σύντηξη ισότοπων του υδρογόνου, τα οποία όταν «συνενώνονται» παράγουν ήλιο και πολλή ενέργεια. Κατά αυτόν τον τρόπο περίπου παράγουν ενέργεια τα αστέρια, όπως ο ήλιος μας. «Γνωρίζαμε πως να συντήξουμε άτομα και να παράγουμε ενέργεια. Απλώς δεν γνωρίζαμε πως να το ελέγξουμε» συμπλήρωσε ο Neil deGrasse Tyson. Η τεχνολογία πυρηνικής σύντηξης υπάρχει από τότε που δημιουργήσαμε τη βόμβα υδρογόνου, αλλά η χρήση αυτής της τεχνολογίας για την αξιοποίηση της ενέργειας απαίτησε και απαιτεί ακόμα δεκαετίες έρευνας. Πως κατάφεραν οι ερευνητές από το Lawrence Livermore National Laboratory στην California να πετύχουν τη πυρηνική σύντηξη; «Πήραν 200 δέσμες λέιζερ (192 για την ακρίβεια), μερικές από τις πιο ισχυρές στον πλανήτη μας, και συγκέντρωσαν αυτή την ενέργεια σε ένα σφαιρίδιο, ένα σφαιρίδιο στο μέγεθος που έχει ένα σκάγι» είπε ο Δρ. Michio Kaku, καθηγητής θεωρητικής φυσικής στο City College of New York (ουσιαστικά βομβάρδισαν μία εξαιρετική μικρή κάψουλα υδρογόνου, και σε συνδυασμό με ακραίες συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας, τα άτομα ενώθηκαν σε βαρύτερα άτομα απελευθερώνοντας ενέργεια). «Και θυμηθείτε, η σύντηξη δεν συνοδεύεται από πυρηνικά απόβλητα μιας που μιλάμε, ούτε πρόκειται να καταρρεύσει κάποιος αντιδραστήρας, δεν υπάρχει κάτι για να ανησυχείτε» συμπλήρωσε ο Δρ. Michio Kaku. για να μιλήσουμε, ούτε κατάρρευση για να ανησυχείτε». Πράγματι, οι επιστήμονες λένε ότι τα εργοστάσια παραγωγής ενέργειας από πυρηνική σύντηξη θα είναι πολύ πιο ασφαλή από τα σημερινά εργοστάσια πυρηνικής σχάσης. Αν κάτι δεν πάει καλά, απλώς ο αντιδραστήρας απενεργοποιείται από μόνος ρου, ενώ τα ελάχιστα ραδιενεργά απόβλητα δεν ζουν παρά για ελάχιστο χρονικό διάστημα. Επιπλέον, το καύσιμο είναι… «άφθονο» καθώς μπορούμε να το πάρουμε από τη θάλασσα. Ο στόχος πλέον για τους επιστήμονες είναι να δαμάσουν την ενέργεια που παράγεται και να τη στείλουν απευθείας στο δίκτυο ηλεκτροδότησης, κάτι που αρχικά ελπίζουν να κάνουν με ένα πολυεθνικό έργο πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων που ονομάζεται Διεθνής Θερμοπυρηνικός Πειραματικός Αντιδραστήρας ή ITER, ο οποίος βρίσκεται υπό κατασκευή στη νότια Γαλλία. Σε έναν τελευταίο γύρο πειραμάτων, που έλαβε χώρα στις 5 Δεκεμβρίου, παρήχθη στιγμιαία ελάχιστη περισσότερη ενέργεια από αυτή που κατανάλωσε η συστοιχία των λέιζερ. Αυτό, από μόνο του αποτελεί τεράστιο επίτευγμα, καθώς δεν είχαμε φτάσει ποτέ έως πρόσφατα σε αυτό το σημείο. Η διαφορά στην ενέργεια όμως αντιστοιχούσε μόλις στο 0,5% της ενέργειας που χρειαζόταν όλη η πειραματική εγκατάσταση. Για να αξιοποιηθεί λοιπόν η σύντηξη, θα πρέπει το ποσοστό αυτό να υπερβεί κατά πολύ το 100%. Η ενέργεια που παρήγαγε η αντίδραση σύντηξης που διατηρήθηκε μόνο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ήταν περίπου 3,5 megajoules, δηλαδή περίπου 752 θερμίδες (kcal). «Επομένως, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το αποτέλεσμα… είναι μία επιστημονική επιτυχία όμως ακόμη βρισκόμαστε πολύ μακριά από την παραγωγή πραγματικά χρήσιμης, άφθονης, καθαρής ενέργειας» δήλωσε ο Tony Roulstone, Λέκτορας στο τμήμα Πυρηνικής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Cambridge, στην Μ. Βρετανία. Αναμφισβήτητα πάντως, πρόκειται για έναν επιστημονικό άθλο. Θα περάσουν αρκετά χρόνια για να καταφέρουμε να «δαμάσουμε» τη πυρηνική σύντηξη. Μέχρι να το κάνουμε, είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε να στρεφόμαστε προς τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας όπως είναι η ηλιακή, η αιολική κ.ά. Το πρώτο βήμα έγινε όμως. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η Neoplants είναι μία Γαλλική νεοφυής εταιρεία που τροποποιεί γενετικά ποικιλίες φυτών εσωτερικού χώρου για να απορροφούν την ατμοσφαιρική ρύπανση. Το πρώτο φυτό που σχεδίασε η εταιρεία έχει την ονομασία Neo P1, το οποίο διατηρεί συμβιωτική σχέση με το μικροβίωμα της εταιρείας που βρίσκεται στο έδαφος κοντά στις ρίζες του. Ο στόχος της Neoplants είναι το φυτό να απορροφά μία συγκεκριμένη ομάδα ατμοσφαιρικών ρύπων εσωτερικών χώρων που οι παραδοσιακοί καθαριστές αέρας (air purifiers) αδυνατούν να συλλάβουν. Οι περισσότεροι καθαριστές αέρα εστιάζουν στα σωματίδια. Οι πτητικές οργανικές ενώσεις (VOCs) ωστόσο είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Neoplants εστιάζει σε δύο κατηγορίες VOCs –στη φορμαλδεΰδη (HCHO) και στα βενζόλιο, τολουόλιο (μεθυλοβενζόλιο), αιθυλοβενζόλιο και ξυλόλιο (BTEX), αρωματικοί υδρογονάνθρακες που είναι εξαιρετικά βλαβεροί και τοξικοί . Οι ρύποι αυτοί προέρχονται από την εξωτερική ρύπανση, αλλά και από υλικά που χρησιμοποιούνται από τον κατασκευαστικό κλάδο, όπως χρώματα, βερνίκια ή άλλα χημικά. Το μαγείρεμα και το κάπνισμα μπορούν επίσης να συμβάλλουν επίσης στη ρύπανση των εσωτερικών χώρων. «Το φυτό μας μπορεί να συλλάβει τα τέσσερα βασικά συστατικά που προκαλούν ατμοσφαιρική ρύπανση στο σπίτι. Μπορεί όμως επιπλέον να μετατραπεί και σε κάτι χρήσιμο όπως σε φυτική ύλη» δηλώνει ο Συνιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της Neoplants, Lionel Mora. Τα φυτά συνήθως μεταβολίζουν το διοξείδιο του άνθρακα (CO2). Όμως το Neo P1 έχει τροποποιηθεί σε επίπεδο DNA, έτσι ώστε να παράγει νέα ένζυμα που μπορούν επίσης να μεταβολίσουν τους ατμοσφαιρικούς ρύπους. Για παράδειγμα, μετατρέπει τη φορμαλδεΰδη σε φρουκτόζη και μετατρέπει τις ενώσεις BTEX σε αμινοξέα που μπορούν να αξιοποιηθούν σε επόμενη φάση από το φυτό για να παράγει πρωτεΐνες. Αν και οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί δεν είναι βεβαίως κάποια καινοτομία ή κάτι νέο, η εταιρεία λέει ότι η εφαρμογή αυτών των μεθόδων στα φυτά εσωτερικού χώρου είναι εντελώς νέα. «Έπρεπε να αναλύσουμε και να αποκωδικοποιήσουμε το γονιδίωμα του φυτού» είπε ο Συνιδρυτής και CTO της εταιρείας Neoplants, Patrick Torbey. Για την αντιμετώπιση πάντως των πτητικών οργανικών ενώσεων ή των αρωματικών υδρογονανθράκων, το φυτό χρειάζεται κάποια βακτήρια. Η εταιρεία επέλεξε την πιο αποτελεσματική ομάδα βακτηρίων έναντι του τολουολίου και του βενζολίου μετά από πολλές εξελικτικές απόπειρες. Με άλλα λόγια, οι πελάτες της Neoplants θα πρέπει να προσθέτουν τακτικά μερικές ειδικές σταγόνες στο φυτό για να εξασφαλιστεί ότι ο συνδυασμός του φυτού και του ενισχυμένου με μικροβίωμα εδάφους εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Μετά από τέσσερα χρόνια ερευνών, η Neoplants μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2023 θα αρχίσει να λαμβάνει προπαραγγελίες για το φυτό. Η εταιρεία δημιουργεί τους δικούς της βλαστούς και έχει συνάψει συνεργασίες με διάφορες εταιρείες από τη βιομηχανία της κηπουρικής, ώστε να μπορούν να καλλιεργούν τα φυτά της στις δικές τους εγκαταστάσεις. Η Neoplants θα ξεκινήσει την πώληση του Neo P1 έναντι $179. Στο πακέτο περιλαμβάνεται το ίδιο το φυτό, μια γλάστρα που ενσωματώνει ένα καλάθι σχεδιασμένο για τη μέγιστη πρόσληψη αέρα και τρεις μήνες δόσεις μικροβιώματος. Η εταιρεία συγκέντρωσε $20 εκατομμύρια από τις True Ventures, Heartcore, Entrepreneur First, Collaborative Fund και διάφορους επιχειρηματίες όπως ο Niklas Zennström για να επιτύχει τους στόχους της. Στη συνέχεια, η Neoplants στοχεύει να χρησιμοποιήσει τις ίδιες διαδικασίες με άλλες ποικιλίες φυτών και άλλες ιδιότητες. Η εταιρεία σκοπεύει να αρχίσει να εργάζεται στη δέσμευση και αποθήκευση διοξειδίου του άνθρακα το επόμενο έτος. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Ερευνητές ανέπτυξαν ένα εμφύτευμα από πρωτεΐνη κολλαγόνου που προέρχεται από δέρμα χοίρου και το οποίο μοιάζει με τον ανθρώπινο κερατοειδή. Σε μια πιλοτική μελέτη, το εμφύτευμα αποκατέστησε την όραση σε 20 άτομα με προβληματικό κερατοειδή, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν τυφλοί πριν λάβουν το εμφύτευμα. Η μελέτη, της οποίας ηγήθηκαν από κοινού ερευνητές του Πανεπιστημίου Linköping (LiU) και της LinkoCare Life Sciences AB, δημοσιεύθηκε στο Nature Biotechnology. Τα πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα φέρνουν ελπίδα σε όσους πάσχουν από τύφλωση του κερατοειδούς και χαμηλή όραση, παρέχοντας ένα βιομηχανοποιημένο εμφύτευμα ως εναλλακτική λύση στη μεταμόσχευση δωρηθέντων ανθρώπινων κερατοειδών, οι οποίοι είναι σπάνιοι στις χώρες όπου η ανάγκη για αυτούς είναι μεγαλύτερη. «Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι είναι δυνατή η ανάπτυξη ενός βιοϋλικού που πληροί όλα τα κριτήρια για να χρησιμοποιηθεί ως ανθρώπινο εμφύτευμα, το οποίο μπορεί να παραχθεί μαζικά. Μάλιστα μπορεί να αποθηκευτεί έως και δύο χρόνια και έτσι να φτάσει σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Με τον τρόπο αυτό παρακάμπτουμε το πρόβλημα της έλλειψης δωρεάς κερατοειδικού ιστού και της πρόσβασης σε άλλες θεραπείες για οφθαλμολογικές παθήσεις», αναφέρει ο Neil Lagali, καθηγητής στο Τμήμα Βιοϊατρικών και Κλινικών Επιστημών του LiU, ένας από τους ερευνητές που έχουν συντάξει τη μελέτη. Υπολογίζεται ότι 12,7 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι τυφλοί λόγω του ότι ο κερατοειδής τους -που είναι το εξωτερικό διαφανές στρώμα του ματιού- έχει υποστεί βλάβη ή ασθένεια. Ο μόνος τρόπος για να ανακτήσουν την όρασή τους είναι να λάβουν μεταμοσχευμένο κερατοειδή από ανθρώπινο δότη. Όμως μόλις ένας στους 70 ασθενείς λαμβάνει μεταμόσχευση κερατοειδούς. Επιπλέον, οι περισσότεροι από αυτούς που χρειάζονται μεταμόσχευση κερατοειδούς ζουν σε χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος, στις οποίες η πρόσβαση σε θεραπείες είναι πολύ περιορισμένη. «Η ασφάλεια και η αποτελεσματικότητα των βιομηχανοποιημένων εμφυτευμάτων ήταν ο πυρήνας της εργασίας μας», αναφέρει ο Mehrdad Rafat, ερευνητής και επιχειρηματίας που βρίσκεται πίσω από το σχεδιασμό και την ανάπτυξη των εμφυτευμάτων. Είναι επίκουρος αναπληρωτής καθηγητής (senior lecturer) στο Τμήμα Βιοϊατρικής Μηχανικής του LiU και ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας LinkoCare Life Sciences AB, η οποία κατασκευάζει τους βιομηχανοποιημένους κερατοειδείς που χρησιμοποιήθηκαν στη μελέτη. «Καταβάλαμε σημαντικές προσπάθειες για να διασφαλίσουμε ότι η εφεύρεσή μας θα είναι ευρέως διαθέσιμη και προσιτή σε όλους και όχι μόνο στους πλούσιους. Γι' αυτό η τεχνολογία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα μέρη του κόσμου», προσθέτει. Οι ερευνητές ανέπτυξαν επίσης μια νέα, ελάχιστα επεμβατική μέθοδο για τη θεραπεία της νόσου του κερατόκωνου, κατά την οποία ο κερατοειδής λεπταίνει τόσο πολύ που μπορεί να οδηγήσει σε τύφλωση. Σήμερα, ο κερατοκωνικός κερατοειδής ενός ασθενούς σε προχωρημένο στάδιο αφαιρείται χειρουργικά και αντικαθίσταται από δωρηθέντα κερατοειδή, ο οποίος ράβεται στη θέση του με χειρουργικά ράμματα. Αυτό το είδος χειρουργικής επέμβασης είναι επεμβατικό και γίνεται μόνο σε μεγαλύτερα πανεπιστημιακά νοσοκομεία. «Μια λιγότερο επεμβατική μέθοδος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε περισσότερα νοσοκομεία, βοηθώντας έτσι περισσότερους ανθρώπους. Με τη μέθοδό μας, ο χειρουργός δεν χρειάζεται να αφαιρέσει τον ιστό του ίδιου του ασθενούς. Αντ' αυτού, γίνεται μια μικρή τομή, μέσω της οποίας το εμφύτευμα εισάγεται στον υπάρχοντα κερατοειδή», λέει ο Neil Lagali, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που ανέπτυξε τη νέα χειρουργική μέθοδο. Με τη μέθοδο αυτή δεν απαιτούνται ράμματα. Η τομή στον κερατοειδή μπορεί να γίνει με μεγάλη ακρίβεια χάρη σε ένα προηγμένο λέιζερ, αλλά και με το χέρι όταν κρίνεται αναγκαίο, με απλά χειρουργικά εργαλεία. Η μέθοδος δοκιμάστηκε για πρώτη φορά σε χοίρους και αποδείχθηκε απλούστερη και ενδεχομένως ασφαλέστερη από τη συμβατική μεταμόσχευση κερατοειδούς. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Το πρώτο φάρμακο που σύμφωνα με κλινικές δοκιμές επιβεβαιώθηκε ότι επιβραδύνει την καταστροφή του εγκεφάλου που προκαλεί η νόσος Αλτσχάιμερ είναι επιτέλους πραγματικότητα. Η ανακάλυψη της δραστικής ουσίας με την ονομασία Lecanemab βάζει τέλος σε δεκαετίες αποτυχιών και ανοίγει τον δρόμο για μία εποχή φαρμάκων για τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ, της πιο κοινότυπης μορφής άνοιας. Παρόλα αυτά, η επίδραση του φαρμάκου δεν είναι ακόμα σημαντική και ο αντίκτυπός του στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων βρίσκεται ακόμα υπό συζήτηση. Δυστυχώς, το φάρμακο λειτουργεί μόνο στα αρχικά στάδια της νόσου, και επομένως οι περισσότεροι ασθενείς, χωρίς κάποια επαναστατική μέθοδο εντοπισμού της ασθένειας, θα έχαναν την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν το φάρμακο όταν πρέπει. Η συγκεκριμένη εκφυλιστική νόσος προσβάλει τους νευρώνες και τις συνάψεις στον εγκέφαλο και είναι -εδώ και πολλά χρόνια- γνωστό, πως η συσσώρευση της β-αμυλοειδούς πρωτεΐνης στον εγκέφαλο με τη μορφή αλλοιώσεων που μοιάζουν με «πλάκες» ξεκινάει χρόνια πριν την εκδήλωση της νόσου. Το Lecanemab επιτίθεται σε αυτές τις «πλάκες» β-αμυλοειδούς πρωτεΐνης. Για έναν ιατρικό τομέα γεμάτο απόγνωση και απογοήτευση, ορισμένοι ερμηνεύουν τα συγκεκριμένα αποτελέσματα των δοκιμών με το Lecanemab ως μία θριαμβευτική καμπή. Μην ξεχνάμε ότι η νόσος Αλτσχάιμερ είναι μια εκφυλιστική νόσος που χαρακτηρίζεται από σοβαρή απώλεια μνήμης και παρόλο που επηρεάζει πάνω από 6,5 εκατομμύρια ανθρώπους άνω των 65 ετών στις Ηνωμένες Πολιτείες και δεκάδες εκατομμύρια παγκοσμίως, είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Οποιαδήποτε πρόοδος λοιπόν, μπορεί να χαρακτηριστεί και… θρίαμβος για μερικούς από τον επιστημονικό που πολεμούν αυτή την ασθένεια εδώ και πολλά χρόνια. Το Alzheimer's Research UK χαρακτήρισε πάντως τα ευρήματα ως «σημαντικά». Ένας από τους κορυφαίους ερευνητές στον κόσμο, ο οποίος εδώ και 30 χρόνια βρίσκεται πίσω από την όλη ιδέα της στόχευσης της β-αμυλοειδούς πρωτεΐνης, ο καθηγητής John Hardy, χαρακτήρισε τα ευρήματα «ιστορικά» και εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι τώρα είμαστε στο στάδιο που έχουμε αρχίσει να «βλέπουμε την αρχή των θεραπειών για το Αλτσχάιμερ». Η καθηγήτρια Tara Spires-Jones, από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, είπε ότι τα αποτελέσματα ήταν «μεγάλη υπόθεση, επειδή είχαμε ποσοστό αποτυχίας 100% για μεγάλο χρονικό διάστημα». Επί του παρόντος, στα άτομα με Αλτσχάιμερ χορηγούνται άλλου τύπου φάρμακα που κυρίως βοηθούν στη διαχείριση των συμπτωμάτων τους, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο που να μπορεί να αλλάξει την πορεία της νόσου. Το Lecanemab είναι ένα αντίσωμα -όπως αυτά που φτιάχνει το σώμα για να επιτεθεί σε ιούς ή βακτήρια- και σχεδιάστηκε για να λέει στο ανοσοποιητικό σύστημα να καθαρίσει το αμυλοειδές από τον εγκέφαλο. Η β-αμυλοειδούς πρωτεΐνη συγκεντρώνεται στην περιοχή που υπάρχει μεταξύ των νευρώνων στον εγκέφαλο και σχηματίζει διακριτές πλάκες που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νόσου του Αλτσχάιμερ. Στη μεγάλης κλίμακας δοκιμή συμμετείχαν 1.795 εθελοντές με πρώιμο στάδιο Αλτσχάιμερ. Οι εγχύσεις με το φάρμακο Lecanemab χορηγούνταν κάθε δεκαπενθήμερο. Τα αποτελέσματα, που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο Clinical Trials on Alzheimer's Disease στο Σαν Φρανσίσκο και δημοσιεύθηκαν στο New England Journal of Medicine, δεν αποκαλύπτουν πάντως μία θαυματουργή θεραπεία. Η ασθένεια συνέχισε να κλέβει την εγκεφαλική δύναμη των ασθενών, ωστόσο επιβραδύνθηκε κατά περίπου 1/4 κατά τη διάρκεια της 18μηνης θεραπείας. Τα δεδομένα αξιολογούνται ήδη από τις ρυθμιστικές αρχές στις ΗΠΑ, όπως τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων, και αναμένεται σύντομα να αποφασίσουν αν θα δώσουν την έγκριση για την ευρύτερη χρήση του Lecanemab. Οι φαρμακευτικές εταιρείες Eisai και Biogen πρόκειται να ξεκινήσουν τις διαδικασίες για να λάβουν σχετική έγκριση και σε άλλες χώρες από του χρόνου. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Οι εικόνες που προσφέρει το υπερσύγχρονο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb είναι εκπληκτικές, όμως προκαλούν σύγχυση στους επιστήμονες καθώς για κάποιους φαίνεται να ανατρέπουν όσα γνώριζαν μέχρι σήμερα. Γράφει ο Φυσικός, Eric J. Lerner: «Σε όλους όσους τις βλέπουν, οι νέες εικόνες του σύμπαντος από το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb (JWST) προκαλούν δέος. Αλλά για τους περισσότερους επαγγελματίες αστρονόμους και κοσμολόγους, είναι επίσης εξαιρετικά αναπάντεχες -δεν δείχνουν καθόλου αυτό που προβλεπόταν από τη θεωρία. Στα αμέτρητα τεχνικά αστρονομικά έγγραφα και μελέτες που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο από τις 12 Ιουλίου, οι συγγραφείς αναφέρουν επανειλημμένως ότι οι εικόνες δείχνουν εκπληκτικά πολλούς γαλαξίες, γαλαξίες που είναι εξαιρετικά ομαλοί, απίστευτα μικροί και εκπληκτικά παλιοί. Είναι γεμάτες εκπλήξεις και όχι απαραίτητα ευχάριστες. Ο τίτλος μιας εφημερίδας ξεκινά με το επιφώνημα: «Πανικός!» Γιατί οι εικόνες του James Webb προκάλεσαν πανικό στους κοσμολόγους; Και ποιες προβλέψεις στη θεωρία αντικρούουν; Τα έγγραφα δεν λένε στην πραγματικότητα. Η αλήθεια που δεν αναφέρουν τα έγγραφα είναι ότι οι εικόνες του JWST είναι κατάφωρα και επανειλημμένα αντικρουόμενες με την υπόθεση του Big Bang, ότι δηλαδή το σύμπαν ξεκίνησε πριν από 14 δισεκατομμύρια χρόνια σε μια απίστευτα καυτή, πυκνή κατάσταση και από τότε διαστέλλεται. Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των κοσμολόγων και θεωρητικών φυσικών υπερασπίζονται αυτή την υπόθεση για δεκαετίες ως αναμφισβήτητη αλήθεια, τα νέα δεδομένα έχουν προκαλέσει πανικό σε πολλούς από αυτούς. “Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι να είμαι ξύπνια στις τρεις το πρωί” λέει η Alison Kirkpatrick, αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας στο Λόρενς, “και αναρωτιέμαι αν όλα όσα έχω κάνει είναι λάθος”. Αν και συνήθως δεν ακούγαμε τον θόρυβο, υπάρχει μία δυσαρέσκεια με το Καθιερωμένο Πρότυπο ή το Καθιερωμένο Μοντέλο από τότε που προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Ζωρζ Λεμαίτρ πριν από σχεδόν έναν αιώνα και το οποίο ξεκινά με τη Μεγάλη Έκρηξη. Κανείς όμως δεν περίμενε ότι το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb θα… συνείσφερε στη συζήτηση. Ο Eric J. Lerner βεβαίως είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου με τον τίτλο «The Big Bang Never Happened» (1992) και αν και είναι άμεσα ενδιαφερόμενος, εντούτοις δεν σημαίνει ότι είναι λάθος σε όσα ισχυρίζεται. Ο φυσικός και συγγραφές θα μιλήσει στο φεστιβάλ «HowTheLightGetsIn» που θα πραγματοποιηθεί στις 17-18 Σεπτεμβρίου στο Λονδίνο, στην Αγγλία και χρηματοδοτείται από το Ινστιτούτο Τέχνης και Ιδεών (IAI). Ο Eric J. Lerner θα συμμετέχει στη συζήτηση «Cosmology and the Big Bust». Η συζήτηση, στην οποία συμμετέχουν πέρα από τον Eric J. Lerner, ο φιλόσοφος της επιστήμης Bjørn Ekeberg και ο αστροφυσικός από το Πανεπιστήμιο του Yale, Priyamvada Natarajan περιγράφεται ως εξής: «Η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης εξαρτάται αποφασιστικά από την υπόθεση του «πληθωρισμού» ότι στην αρχή το σύμπαν επεκτάθηκε πολλές τάξεις μεγέθους ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός. Αλλά τα πειράματα απέτυχαν να αποδείξουν στοιχεία για τον κοσμικό πληθωρισμό και από την αρχή της, η θεωρία ήταν κατακλυσμένη από βαθιές απορίες και παζλ. Τώρα, ένας από αυτούς που τη διατύπωσαν, ο Paul Steinhardt καταγγέλλει τη θεωρία ως εσφαλμένη και «επιστημονικά ανούσια». Άραγε πρέπει να εγκαταλείψουμε τη θεωρία του κοσμικού πληθωρισμού και να αναζητήσουμε μια ριζική εναλλακτική; Μπορούν εναλλακτικές θεωρίες όπως η Μεγάλη Αναπήδηση ή η εγκατάλειψη της ταχύτητας του φωτός να προσφέρουν μια λύση; Ή μήπως τέτοιες εναλλακτικές αποτελούν απλώς «τσιρότα» για να αποφευχθεί το πιο ριζοσπαστικό συμπέρασμα ότι είναι καιρός να εγκαταλείψουμε εντελώς τη Μεγάλη Έκρηξη; Παρακάτω, ακολουθεί μια συζήτηση για αυτό το θέμα από το περσινό φεστιβάλ (τότε ωστόσο δεν υπήρχαν τα νέα δεδομένα από το James Webb) στην οποία συμμετέχουν η θεωρητική φυσικός Sabine Hossenfelder, συγγραφέας του Lost in Math: How Beauty Leads Physics Astray μαζί με τον Bjørn Ekeberg και τον σωματιδιακό φυσικό Sam Henry. Οπότε ναι, πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα συζήτησης που απασχολεί πολύ τους επιστήμονες μας. Ο πειραματικός φυσικός, Rob Sheldon προτείνει μία λύση: Σύμφωνα με την τρέχουσα θεωρία, η εποχή της νουκλεοσύνθεσης της Μεγάλης Έκρηξης παρήγαγε 75% Υδρογόνο και 25% Ήλιο (κατά βάρος) και λίγη ποσότητα λιθίου αλλά όχι πολλά άλλα. Στη συνέχεια, μετά από 300 χιλιάδες χρόνια, το σύμπαν ψύχθηκε αρκετά ώστε να παράγει άτομα και η βαρυτική έλξη ξεκίνησε να δημιουργεί αργά, αργά αστέρια. Τα πρώτα ήταν αρκετά μεγάλα για να εκραγούν και τα ωστικά κύματα που στάλθηκαν μέσω του αερίου υδρογόνου προκάλεσαν τη δημιουργία θυλάκων που άρχισαν να δημιουργούν αστέρια. Παρόλα αυτά, χρειάστηκαν ακόμα 500 εκατομμύρια χρόνια για να αποκτήσουμε αρκετά αστέρια για έναν γαλαξία. Όσο πιο νωρίς ωστόσο σχηματίζεται ένας γαλαξίας, τόσο πιο πίσω στο χρόνο και τόσο πιο μακριά βρίσκεται σήμερα από τους αστρονόμους, και όσο πιο μακριά βρίσκεται τόσο πιο γρήγορα απομακρύνεται από εμάς. Αυτή η κίνηση προκαλεί μετατόπιση του φωτός στο φάσμα του ερυθρού. Και είναι τόσο ισχυρή αυτή η σχέση, που οι αστρονόμοι αντικαθιστούν τον «χρόνο» με τη «ερυθρά μετατόπιση» (είναι η παρατηρούμενη αλλαγή στο χρώμα του εκπεμπόμενου φωτός από ένα αστέρι ή άλλο ουράνιο σώμα καθώς αυτό απομακρύνεται από τη Γη). Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble μπορούσε να δει μόνο το ορατό φως. Επομένως, όλοι αυτοί οι πρώτοι, γερασμένοι γαλαξίες ήταν τόσο μετατοπισμένοι στο ερυθρό που ήταν «ορατοί» μόνο στο υπέρυθρο, εκεί δηλαδή που διαπρέπει το τηλεσκόπιο James Webb. Έτσι, ένας από τους στόχους του τηλεσκοπίου James Webb ήταν να δει τους πρώτους γαλαξίες, και πράγματι, βλέπουνε πολλούς. Τι σημαίνει λοιπόν το παραπάνω για το Καθιερωμένο Πρότυπο; Οι θεωρητικοί φυσικοί έχουν μια απάντηση. Πολλή συσσωρευμένη σκοτεινή ύλη έκανε το αέριο Υδρογόνο να συσσωρευτεί νωρίς. Κάτι που οδηγεί στο ερώτημα, «γιατί η σκοτεινή ύλη δεν είναι συσσωρευμένη τώρα;». O Eric J. Lerner λέει: «….τα πρώτα αστέρια δεν δημιουργήθηκαν από υδρογόνο, αλλά ήταν φτιαγμένα από πάγο. Η Μεγάλη Έκρηξη συνέθεσε άφθονα άτομα άνθρακα και οξυγόνου (C και O) που συνδυάστηκαν με άτομα υδρογόνου (H) για να σχηματίσουν H20, CO2, CH4 κ.λπ. Αυτά τα αέρια πάγωσαν σχετικά νωρίς στο χρονικό πλαίσιο του σύμπαντος, οπότε η συσσώρευση δεν ήταν βαρυτική αλλά φυσικοχημική, όπως για παράδειγμα είναι ο σχηματισμός των νιφάδων χιονιού. Έτσι, δεν χρειάστηκε να περιμένουμε 500 εκατομμύρια χρόνια για να συσσωρευτούν οι νιφάδες χιονιού, αυτό συνέβη πολύ γρήγορα μόλις το σύμπαν ψύχθηκε κάτω από το σημείο πήξης. Ως εκ τούτου, το James Webb βλέπει πολλούς γαλαξίες με ερυθρά μετατόπιση από το πρώιμο σύμπαν». Η σχετική μελέτη για το παραπάνω βρίσκεται σε αυτόν τον σύνδεσμο. Το παραπάνω, είναι μια πιθανή λύση. Και γνωρίζουμε ότι κάτι είναι επιστήμη όταν πάντα θέτει προκλήσεις. Οπότε θα μπορούσε το σύμπαν να υπήρχε από πάντα; Το πρόβλημα είναι ότι αν το σύμπαν υπήρχε για άπειρο χρονικό διάστημα, οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί, θα πρέπει να έχει ήδη συμβεί άπειρες φορές, συμπεριλαμβανομένου και του ότι δεν υπάρχουμε και δεν υπήρξαμε ποτέ. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουμε! Όπως έχει επισημάνει ο Robert J. Marks, όταν κάνεις παιχνίδια με το άπειρο καταλήγεις σύντομα σε παραλογισμό. Για να κάνουμε επιστήμη, πρέπει να δεχτούμε ότι ορισμένα γεγονότα είναι πραγματικά και όχι αμοιβαίως αντιφατικά. Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι το σύμπαν πράγματι άρχισε κάποια στιγμή να υπάρχει. Απλώς τώρα, είμαστε λιγότερο σίγουροι για το πως ακριβώς συνέβη αυτό. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Όταν οι γιατροί καλούνται να επιβεβαιώσουν τη διάγνωση για τη Νόσο του Αλτσχάιμερ, συχνά στρέφονται σε έναν συνδυασμό εγκεφαλικής απεικόνισης (π.χ. με μαγνητική τομογραφία) και κυτταρικής ανάλυσης. Και τα δύο έχουν τα μειονεκτήματά τους. Η τελευταία περιλαμβάνει μια οσφυονωτιαία παρακέντηση, μια επεμβατική και επώδυνη διαδικασία που είναι ευρύτερα γνωστή ως νωτιαία βρύση (είναι μια ιατρική διαδικασία κατά την οποία μια βελόνα εισάγεται από έναν χειρουργό στο νωτιαίο κανάλι για τη συλλογή εγκεφαλονωτιαίου υγρού). Στη συνέχεια, ένας τεχνικός εργαστηρίου ελέγχει το δείγμα για σημάδια προοδευτικού εκφυλισμού των νευρικών κυττάρων και υπερβολική συσσώρευση αμυλοειδούς και πρωτεΐνης ταυ (ο έλεγχος για το ολικό ταυ στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό χρησιμοποιείται για τη διερεύνηση της νόσου Αλτσχάιμερ, σε περιπτώσεις ασθενών με απώλεια μνήμης και στη διερεύνηση τραυματισμών του εγκεφάλου). Από την άλλη, οι μαγνητικές τομογραφίες είναι λιγότερο επεμβατικές, αλλά είναι ακριβές και η προσβασιμότητα είναι ένα ζήτημα καθώς δεν έχει κάθε κοινότητα πρόσβαση στην τεχνολογία. Το επόμενο καλύτερο εργαλείο για τη διάγνωση της νόσου του Αλτσχάιμερ είναι μια εξέταση αίματος. Αν και ορισμένες εξετάσεις μπορούν να ανιχνεύσουν μη φυσιολογικούς αριθμούς πρωτεΐνης ταυ, είναι λιγότερο αποτελεσματικές στον εντοπισμό ενδείξεων νευροεκφυλισμού. Αυτό ωστόσο σύντομα θα μπορούσε να αλλάξει. Αυτή την εβδομάδα, στο περιοδικό Brain, μία διεθνής ιατρική ομάδα αποτελούμενη από ερευνητές από τη Σουηδία, την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ παρουσίασε μια νέα εξέταση αίματος που έχει ως βάση τα αντισώματα. Η νέα αυτή εξέταση μπορεί να ανιχνεύσει πρωτεΐνες ταυ που προέρχονται από τον εγκέφαλο, οι οποίες και υποδεικνύουν τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Μετά από μια μελέτη που πραγματοποίησαν σε δείγμα 600 ασθενών, η ομάδα διαπίστωσε ότι το τεστ τους μπορούσε να διακρίνει αξιόπιστα την ασθένεια από άλλες νευροεκφυλιστικές ασθένειες. Ο Δρ. Thomas Karikari, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ και ένας από τους συν-συγγραφείς της μελέτης, είπε στην εφημερίδα Guardian ότι ελπίζει ότι η ανακάλυψη θα μπορούσε να βοηθήσει άλλους ερευνητές να σχεδιάσουν καλύτερες κλινικές δοκιμές για τις θεραπείες της νόσου του Αλτσχάιμερ. «Μια εξέταση αίματος είναι φθηνότερη, ασφαλέστερη και ευκολότερη και μπορεί να βελτιώσει την κλινική εμπιστοσύνη στη διάγνωση του Αλτσχάιμερ και στην επιλογή συμμετεχόντων για κλινικές δοκιμές και την παρακολούθηση της νόσου» δήλωσε ο Δρ. Karikari. Βεβαίως πρέπει να γίνουν πολλές ακόμα δοκιμές –π.χ. πρέπει να συμπεριληφθούν ασθενείς διαφορετικών εθνοτήτων- προτού το τεστ φτάσει στο τοπικό μας νοσοκομείο. Τα νέα πάντως είναι εξαιρετικά! Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο