Λυπητερά Ποιηματάκια

[χάπι]

Το παράπονο

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

 

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

άλλα είναι εκείνα που αγαπώ

γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

 

Στ' αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ' ομολογώ.

Σα να 'μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα.

 

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά,

πάντα πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

[-nick-]

The Crunch

 

 

 

 

too much too little

 

too fat

too thin

or nobody.

 

laughter or

tears

 

haters

lovers

 

strangers with faces like

the backs of

thumb tacks

 

armies running through

streets of blood

waving winebottles

bayoneting and fucking

virgins.

 

an old guy in a cheap room

with a photograph of M. Monroe.

 

there is a loneliness in this world so great

that you can see it in the slow movement of

the hands of a clock

 

people so tired

mutilated

either by love or no love.

 

people just are not good to each other

one on one.

 

the rich are not good to the rich

the poor are not good to the poor.

 

we are afraid.

 

our educational system tells us

that we can all be

big-ass winners

 

it hasn't told us

about the gutters

or the suicides.

 

or the terror of one person

aching in one place

alone

 

untouched

unspoken to

 

watering a plant.

 

people are not good to each other.

people are not good to each other.

people are not good to each other.

 

I suppose they never will be.

I don't ask them to be.

but sometimes I think about

it.

 

the beads will swing

the clouds will cloud

and the killer will behead the child

like taking a bite out of an ice cream cone.

 

too much

too little

 

too fat

too thin

or nobody

 

more haters than lovers.

 

people are not good to each other.

perhaps if they were

our deaths would not be so sad.

 

meanwhile I look at young girls

stems

flowers of chance.

 

there must be a way.

 

surely there must be a way that we have not yet

thought of.

 

who put this brain inside of me?

it cries

it demands

it says that there is a chance.

 

it will not say

"no."

 

Charles Bukowski

[tasosrodos89]

α

ρε

τασο

 

πρεπει να σουν πολυ καψουρης!

απλα μ'αρεσουν αυτα.!:-)

[duende]

Στην πρασινάδα κάθεσαι

κι εγώ σου το χαιδεύω

το παχουλό χεράκι σου

που τόσο το λατρεύω.

 

Γιατί μικρή μου μόλις με δεις

ευθύς τα κατεβάζεις ;

στο χώμα τα ματάκια σου

κι εμέ δεν με κοιτάζεις ;

 

Μήπως τον έχω εγώ μικρό

τον πόνο στην καρδιά μου ;

Μήπως δεν μου σηκώνεται

μια τρίχα από τα μαλλιά μου ;

 

Θα 'ρθω στο παραθύρι σου

θα 'ρθω να σου την παίξω

να παίξω την κιθάρα μου

κ' ύστερα να σε κλέψω.

 

Κι άμα δεν έβγης να με δεις

θα πάω για να χύσω,

να χύσω δάκρυα πικρά

μήπως σε λησμονήσω.

 

Φεύγεις και δεν λογίζεσαι

πως κάποιος την χτυπάει

χτυπάει την κεφάλα του

γιατί σε αγαπάει.

 

[ck1979]

Σε αγαπω πολυ Ευσταθια μου....Ο Κων/νος σου...

[duende]

αντε παλι....

[poulinos]

Σε αγαπω πολυ Ευσταθια μου....Ο Κων/νος σου...

 

καλως ηρθες στο φορουμ

[*D@Rk P-yChO*]

Ακυρο ποστ...

Dlt plz...

[Carthago]

Οπως ειχατε πει ακου οτιδηποτε απο Διαφανα Κρινα. Μιλαμε για πραγματικη ποιηση οι στιχοι τους. Παρε ενα παραδειγμα

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι

μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα μόνος

στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω

και τους γνώριμους θορύβους που σκορπάει ο δρόμος

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι

μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία

θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ʽρθη ο αστυνόμος

θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία

 

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά

θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "τον Ουράνη

μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε..."

Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!"

 

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας

θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι

θε να πουν: "τι ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε..."

και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι

 

Κάποιος θα' ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει

πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην

νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει

μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην"

 

Κι αυτή θα ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία

στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου

και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες

όπου θα ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου

 

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι

σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι

και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην

θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...

 

Μιλαμε οταν το πρωτακουσα βαρεσα τρελη μπιελα.

Επισης επειδη εχω αρκετα κομπλεξ θα σου πω να ακουσεις αυτο που ακουω καθε πρωι στις 7 Ιανουαριου (My birthday)

 

Γεννεθλια κι'αγορασα σκοινι, τον κομπο μου τον εχω φτιαξει προχειρα

παραλληρωντας πανω στο σκαμνι στον τελευταιο ρολο του αυτοχειρα.

Παπακωνσταντινου Βασιλης speaking

[Lucifer]

Χμ αυτό είναι Ουράνης, δεν το έγραψαν οι κλαψιάρες που το "μελοποίησαν".

[liopyr]

Γεννεθλια κι'αγορασα σκοινι, τον κομπο μου τον εχω φτιαξει προχειρα

παραλληρωντας πανω στο σκαμνι στον τελευταιο ρολο του αυτοχειρα.

Παπακωνσταντινου Βασιλης speaking

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

 

αλλά αν θες ποίημα ποίημα, και όχι και όχι κάτι που απλά κάνει ομοιοκαταληξία, πάρε αυτό:

Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο

 

Στο ταβάνι βλέπω τους γύψους.

Μαίανδροι στο χωρό τους με τραβάνε.

Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα 'ναι

ζήτημα ύψους.

 

Σύμβολα ζωής υπερτέρας,

ρόδα αναλλοίωτα, μετουσιωμένα,

λευκές άκανθες ολόγυρα σ' ένα

Αμάλθειο κέρας.

 

(Ταπεινή τέχνη χωρίς ύφος,

πόσο αργά δέχομαι το δίδαγμά σου!)

Όνειρο ανάγλυφο, θα 'ρθω κοντά σου

κατακορύφως.

 

Οι ορίζοντες θα μ' έχουν πνίξει.

Σ' όλα τα κλίματα, σ' όλα τα πλάτη,

αγώνες για το ψωμί και το αλάτι,

έρωτες, πλήξη.

 

Α! πρέπει τώρα να φορέσω

τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.

Έτσι, με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,

πολύ θ' αρέσω.

 

Στίχοι: K.Γ.Καρυωτάκης (τι πρωτότυπο)

Μελοποίηση: Μωρά στη φωτιά.

[black!!diamond]

καθε βραδυ πριν πεσω στο κρεβατι προσευχομαι στον Θεο να σε εχει παντα καλα και ας εισαι μακρια μου εγω παντα θα σε νοιαζομαι και θα Σ'Α.Γ.Α.Π.Ω!!μα οταν πεσω στο κρεβατι μου εγω ξερω πως παλι θα σε ονειρευτω γιατι ποτε τα ονειρα μου δεν σταματησαν να σε προσμενουν να ερθεις ξανα εδω!!!!

[black!!diamond]

βρε ηρεμιστε.ενα τοπικ ανοιξα.απλα ειμαι διδυμος οποτε το μισο ειναι το χαρουμενο με το φουσκοτουλι και το αλλο μισο το sad τυς υπογραφησ

 

 

κανεις δεν γινεται upset.ΚΑΙ εγω για πλακα ειπα για τον γαμο και ειπα αφηστε την καττισττ ηρεμη να βρει κανα σωστο παιδι οχι εμενα¨.χαχα

 

 

δεν το καταλαβα αλλα οκ.αντε ελα να πεσεις.οποιος 8ελει ερχεται.η πουλινα 8α ερ8ει παντως.

 

 

και εγω πλακα εκανα.χιχι.αλλα οτι και αστειο να πω παρεξηγητε.μπας και κανω λα8ος αστεια?για αυτο δεν μου μιλαει κανεις πλεον .χα8ηκε η καλη εποχη που εκανες αστεια και δεν σε παρεξιγουσαν.τορα πρεπει να πεις οτι ειναι αστειο για να μην γινει τσακωμος.χιχι.

 

βρε παιδια ενα τοπικ ανιξα.δεν σημενει οτι 8α παω να αυτοκτονησω τουλαχιστον οχι ακομα.χιχι.απλα μαρεσουν τα sad poiimata kai ta sad songs

 

οχι ρε δεν 8α αυτοκτονησω ειπαμε.ποιοσ 8α γραφει μετα εδω.κατσε να βρω αντικαταστατη πρωτα.χιχι.

 

σωστα στο χερι μου ειναι αλλα ελα που ειμαι ηλι8ιος για καποιους λογους

 

 

πεστα γιατι με πηραν ολοι απο τον λαιμο.ποιος 8α ειναι ο δημιος με τιν κουκουλα?

 

παιδια δεν ειναι ο μονος που την βρισκει με sad songs and sad ποιηματακια και εγω ετσι την βρισκω!!!!μην ακους κανεναν εσυ κανε αυτο που σου αρεσει!!!!)

[poulinos]

καθε βραδυ πριν πεσω στο κρεβατι προσευχομαι στον Θεο να σε εχει παντα καλα και ας εισαι μακρια μου εγω παντα θα σε νοιαζομαι και θα Σ'Α.Γ.Α.Π.Ω!!μα οταν πεσω στο κρεβατι μου εγω ξερω πως παλι θα σε ονειρευτω γιατι ποτε τα ονειρα μου δεν σταματησαν να σε προσμενουν να ερθεις ξανα εδω!!!!

 

καλως ηρθες στο φορουμ.

πεστα φιλε black diamond

πολυ ωραιο ποιηματακι.αν ανταποκρινεται στα αληθεια κανε οτι μπορεις για να τα ξαναβρειτε αμα γινετε.

[mariakle]

επειδη εχω αδυναμια στα λυπητερα ποιηματα ας γραψει κανενας κανα ποιηματακι ετσι λυπητερο.το ποσο λυπητερο ειναι στο χερι του κα8ενος.μια συλλογη ετσι για εμας τους παραξενους

 

Μια μέρα λοιπόν παίρνεισ την μαγεία των στιγμών και τραβάς τις αναμνήσεις.

Μοιάζουν με βιβλίο σκονισμένο, παλιό αλλά άφθαρτο, μοιάζουν με το πορτοκαλί τησ δύσης που εμφανίζεται ξανά και ξανά.

Μοιάζουν σαν μικρές στάλες βροχής που δεν στέγνωσαν ποτέ, μοιάζουν με πορφυρά χρώματα μεγάλου ζωγράφου που έμειναν στην αιωνιότητα.

Αναμνήσεις που μοιάζουν με μια κόλλα χαρτί σκίζονται, τσαλακώνονται αλλά μένουν πάντα στο μυαλό. Μοιάζουν με ερειπωμένα λιμάνια που τα δέρνει η λαγρια θάλασσα αλλά πάντα κάποιος κάθεται εκεί.

Απλά μοιάζουν το θέμα είναι τι ακριβώς είναι. Αναμνήσεις που μπαίνουν σε ένα κουτί, αναμνήσεις που χαράζονται σε ένα δέντρο, αναμνήσεις που γράφονται σε μια κόλλα χαρτί, αναμνήσεις που μυρίζουν γιασεμί και πλάτανο, ανανμήσεις για να τισ ξαναζείς.

Αναμνήσεις παντοτινές σαν μια πινελία από το χθές.

 

 

 

μαρία