Λυπητερά Ποιηματάκια

[poulinos]

pouline και kattistt αν παντρευτείτε εγώ κουμπάρος..... :mrgreen:

 

ο κουμπαρος 8α πρεπει να πεσει απο το αεροπλανο οπως 8α πεσουν και ο γαμπρος με την νυφη.δεν υπαρχει λογος να ερ8ουμε ολοι εμεις με αμαξι και να κολλησουμε στην κινηση εφοσον μπορουμε να φτασουμε στην εκκλησια δια αερος.

[kattistt]

του κουμπαρου θα'ναι τρυπιο το αλεξιπτωτο?

[poulinos]

αν ο κουμπαρος δεν ειναι καλο παιδι και κολλαει στην νυφη τοτε διστιχος ο κουμπαρος θα πα8ει μια ωραια εμπλοκη στον αερα και δυστυχως το εφεδρικο του επισης δεν 8α ανοιξει.με λιγο παραξενο τυλιγμα στο κυριως αλεξιπτωτο 8α κανει μια ωραια πτωση και 8α ακουμπησει ελαφρα στο πατωμα με 240 περιπου km/h.

[nontasg]

του κουμπαρου θα'ναι τρυπιο το αλεξιπτωτο?

 

Διακρίνω μια κακία ή μου φαίνεται;;;; :mrgreen:

[Lucifer]

Δηλ πρεπει να πηδηξω απο αεροπλανο?

οι διαβολοι ετσι κι αλλιως δεν παντρευονατι και ουτε τα παντευεσαι εκτος κι αν πας γυρευοντας...

 

Ε δν θέλω να με θεωρείς και δεδομένο.

 

Lulu,που κρύφτηκες τώρα να επαναφέρεις το topic στη προδιαγεγραμμένη του πορεία;

 

Ακούσατε την σοφία και την εμπειρία του γερο-μάστορη, μείνετε ontopic μη βγάλει τη μαγκούρα.

 

(Χοχοχο)

[nontasg]

Τελικά έβαλε ο διάβολος το ποδάρι του...... :mrgreen:

[kattistt]

...και βρωμισαμε ολοι...

[Lucifer]

Εδώ κάτω είμαστε όλη μέρα σε αχνιστές καυτές μπανιέρες.

ΚΑΙ ΜΕΙΝΕΤΕ ΟΦΤΟΠΙΚ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ.

Το επόμενο post να είναι ποίημα.

[kattistt]

1. ποιηματακι ηταν (συνεχεια του nontasg)

2.

Strum me hard, strum me fast,

Fears sure built into every wall.

Looking hard through the glass,

Fears sure built in with every waltz.

 

Looking out at the rain

Looking in through the storm.

Treading the waves,

Come in from harm.

How could you regret your other words ...

Hoping for thrills free as a bird ...

 

There's a knock at the door,

I get up let you in.

Travelled and stained,

Soaked to the skin.

Welcome my darling, you got here at last ...

Come and sit by the fire ΓΒ forget what's past.

[poul1na]

Ε pouline οπως τα εγραψες φανηκε πως μιλουσες σοβαρα και ουτε εβαλες γκριματσες οπως παντα οποτε... tespa, ελατε ολοι για πτωση, εγω με poulino θα παμε να κανουμε μεθαυριο! Αντε πειτε κανα ποιηματακι να του δωσουμε αυτο που ζητησε εξαρχης!

[marios1957]

...Ακούσατε την σοφία και την εμπειρία του γερο-μάστορη, μείνετε ontopic μη βγάλει τη μαγκούρα.(Χοχοχο)

 

Όχι και μαγκούρα ρε συ,ούτε καν τρίτο πόδι.Αφού να φανταστείς έψαχνα βοηθήματα με ...τιράντες η μπανέλες,να στηρίζουν την αντοχή μου,μιας και τα ενισχυτικά αιματώματος κάτω άκρων, δεν μου έχουν ακόμη χρειαστεί,ούτε θέλω να βάλω χημεία μέσα μου.:twisted:

 

Και για να μην λένε κάποιοι ότι είμαι off-topic,να ένα ακόμη

"Της pswλής μου το κεφάλι φταίει για το κακό μου χάλι" και μη μου πείτε ότι ανήκει αλλού,γιατί πιό πονεμένο ποίημα απ' αυτό,δεν πρόκειται να υπάρξει.

[poulinos]

...και βρωμισαμε ολοι...

xaxa.

 

Ε δν θέλω να με θεωρείς και δεδομένο.

 

 

 

Ακούσατε την σοφία και την εμπειρία του γερο-μάστορη, μείνετε ontopic μη βγάλει τη μαγκούρα.

μπαστουνι του γκολφ

(Χοχοχο)

 

Ε pouline οπως τα εγραψες φανηκε πως μιλουσες σοβαρα και ουτε εβαλες γκριματσες οπως παντα οποτε... tespa, ελατε ολοι για πτωση, εγω με poulino θα παμε να κανουμε μεθαυριο! Αντε πειτε κανα ποιηματακι να του δωσουμε αυτο που ζητησε εξαρχης!

δεν ηταν σοβαρο.αλες φορες 8α βαζο 10 :P :P

 

Όχι και μαγκούρα ρε συ,ούτε καν τρίτο πόδι.Αφού να φανταστείς έψαχνα βοηθήματα με ...τιράντες η μπανέλες,να στηρίζουν την αντοχή μου,μιας και τα ενισχυτικά αιματώματος κάτω άκρων, δεν μου έχουν ακόμη χρειαστεί,ούτε θέλω να βάλω χημεία μέσα μου.:twisted:

 

Και για να μην λένε κάποιοι ότι είμαι off-topic,να ένα ακόμη

"Της pswλής μου το κεφάλι φταίει για το κακό μου χάλι" και μη μου πείτε ότι ανήκει αλλού,γιατί πιό πονεμένο ποίημα απ' αυτό,δεν πρόκειται να υπάρξει.

απλα απαισιο.

[marios1957]

Να του βάλω ροζ δαντελίτσες να ομορφήνει;

[Lucifer]

Αυτό μου είπαν ότι λέγεται Παρένθεση.

 

Σήμερα ο χρόνος μίκρυνε, για να χωρέσουμε τη νιότη μας σ'ένα ποτήρι.

Έπεσε η νύχτα ζεστή και τα άστρα λάμπουν. Ελάχιστα διαφορετικά από τότε.

Για λίγο αμήχανοι. Αργεί η συνείδηση να εγκαταλειφθεί στο παρελθόν.

Η πίστη όμως στο νόημα που κάποτε υπήρχε μας ζαλίζει. Και αφήνουμε τους ώμους μας να πέσουν.

Θυμόμαστε θρανία και γήπεδα. Δασκάλους αυστηρούς και ραβασάκια.

Και με την ανοσία του δραπέτη, χλευάζουμε καλοπροαίρετα, τόσο χάρα, όσο και οδύνη παιδική.

Και με συμπάθεια ανάκατη με οίκτο αναπολούμε την αθωότητα, που λες μια μέρα χάσαμε απ'την τσέπη.

Σαν μια πεντάρα που ποτέ δεν μας έλειψε.

Θυμόμαστε τους φίλους που αφέθηκαν να σβήσουν. Σκόρπια πρόσωπα, που ο καθένας συμπληρώνει με τις δικές του αναμνήσεις.

Ένα όνομα, που τον γνωρίσαμε αυτόν? Μήπως τον μπερδεύουμε με κάποιον άλλο?

Κάποια άλλη κουκκίδα που η λήθη ξέβαψε? Ένα όνομα...

Που Χάθηκε αυτός?

Κάποιοι από μας επέζησαν. Άλλοι χαθήκανε αμέσως.

Κάποιοι πεθαίνουνε και ίσως όπως σβήνουν μας θυμούνται.

Οι υπόλοιποι είμαστε εμείς.

Και καθώς είμαστε μεγάλοι πια, όλοι αλλιώτικοι, και για μια φορά ακόμη μαζί, σαν μια μικρή παρένθεση στο χάος, σαν μια απίθανη σύμπτωση γραμμών επάνω σε έναν χάρτη δίχως δρόμους, σαν μια μικρή επιστροφή σε κάτι αγαπημένο...

Μια σύντομη ματιά σε έναν τόπο που αγαπήσαμε, και τώρα έχει αλλάξει...

Σαν έναν τόπο που αγαπήσαμε μα μας λησμόνησε και ο ίδιος.

Και καθώς είμαστε μεγάλοι πια, θα μοιραστούμε τα βήματά μας στο αλεύρι.

Και ο καθένας θα μιλήσει για την εκδρομή του μες στο χάος, θα πει ως που έφτασε από εκεί που τον αφήσαν οι άλλοι.

Ναι, μια μικρή επιστροφή στην γραμμή της εκκίνησης. Ενός αγώνα που αρχίσαμε χωρίς να περιμένουμε ούτε τέλος, ούτε νικητή.

Και λίγο λίγο, θα θυμηθούμε όλα όσα σήμαιναν κάτι. Αγνοώντας χαρούμενα κάθε χρόνο πέραν του Ενεστώτα.

Εδώ χλευάζουμε αγορίστικα το μέλλον όπως τότε.

Και να που αντρίκια στέκουμε απέναντι στο παρελθόν.

Θα σε ρωτήσω για την Κατερίνα σου, αν είσαστε ακόμα αγαπημένοι.

Και εσύ δεν θα θυμάσαι για ποιά λέω, τώρα αγαπάς μια κάποια Φωτεινή που εγώ δεν ξέρω.

Ίσως μονάχα εγώ να τη θυμάμαι απ' όλους την Κατερίνα.

Όλοι θα με κοιτάτε με χαμόγελα απορίας.

"Για ποιά λες? Που την γνωρίσαμε αυτήν?"

Κανείς δεν την θυμάται, μόνο εγώ. Μπορεί να μην υπήρξε, τόσο πολύ αμφιβάλλω πια.

Μπορεί να την φαντάστηκα, μπορεί να χρειαζόμουν μια Κατερίνα γι' απόψε.

Μα δεν είναι παράξενο, που σας θυμάμαι αγκαλιά?

Και εσύ δεν θα θυμάσαι για ποιά λέω, τώρα αγαπάς μια κάποια Φωτεινή που εγώ δεν ξέρω.

Εγώ θα έχω μείνει εκεί, γιατί εκεί θα σε θυμάμαι ευτυχισμένο.

Και θα γελάσεις χαρωπά, και θα ρωτήσεις πάλι, για ποιά λέω? "Πότε Χωρίσαμε με αυτήν?"

Δεν ξέρω πια τι απέγινε. Και δεν σε νοιάζει.

Κι όμως εγώ σας θυμόμουν μαζί. Κι ευτυχισμένους.

Ίσως απλά να την χρειαζόμουν... Ξέρεις, μόνο για απόψε.

Ακόμα και απούσα, ίσως να την χρειαζόμουν.

Σιγά σιγά, ξεχνάμε από που ήρθαμε. Θυμόμαστε μονάχα πως υπήρξαμε.

Και λίγες στάχτες από τα παλιά γεμίζουν πάλι τις καρδιές μας.

Θα ξεχυθούμε πάλι μες στους δρόμους μεθυσμένοι.

Θα τραγουδάμε δυνατά, τραγούδια χαρούμενα και εκτυφλωτικά.

Θα είναι διαφορετικά από τα παλιά, εκείνα που τραγουδούσαμε τότε.

Δεν θα θυμόμαστε άλλωστε τους στίχους. Πέρασε καιρός.

Και μια μικρή παρένθεση στο χάος του χρόνου, πως να κρατήσει τόσους στίχους.

Μια τόση δα παρενθεσούλα που θα σβήσει σαν χωρίσουμε απόψε...

Πως να χωρέσει ένα γλυκό κακέκτυπο ζωής, μονάχα σε μια νύχτα?

Σήμερα ο χρόνος μίκρυνε, για να χωρέσουμε τη νιότη μας σ'ένα ποτήρι.

Απόψε πίνουμε, μια όμορφη παρέα αγνώστων, για κάποιους φίλους από τα παλιά.

Που είναι απλά συνωνυμίες.

[tsotrilos]

Χθες βραδυ αποκοιμηθηκα και ονειρευτηκα...

Ειδα το χθες της ζωης μου,σαν μια πορεια σε μια παραλια,στην αμμο με σημαδια απο δυο χναρια, ενα απο τα δικα μου βηματα και ενα απο τα δικα σου.

Στο τελος της διαδρομης αυτης σε συναντησα,με κοιταξες στα ματια χαμογελοντας,με πηρες στην αγκαλια σου και ενιωσα οπως και εσυ.Τοτε κοιταξα πισω και ειδα πως στις πιο δυσκολες στιγμες μου τα χναρια στην αμμο δεν ηταν δυο αλλα ενα.

Απορησα και σε ρωτησα,Γιατι με εγκατελειψες οταν σε χρειαζομουν; Με κοιταξες στα ματια και μου απαντησες,Δεν σε εγκατελειψα ποτε...Τα χναρια στην αμμο δεν ηταν δυο γιατι στις πιο δυσκολες στιγμες σου σε κρατουσα στην αγκαλια μου...

Δακρυσα, μου σκουπισες τα ματια,μου επιασες το χερι και φυγαμε για το πουθενα...