momotis Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. 8
LongTom Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι. Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης, πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος, κι ελύγισα σαν από τρυφερότη, εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος. Τι εννοεί εδώ ο ποιητής και γιατί είναι ενδιαφέρουσα η εν λόγω εικόνα; Εννοώ κάτι πέρα του προφανή δικτυωτού λουκώ. 1
fylatos Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Το δίχτυ χρειάζεται ράψιμο. Ή παραπάνω σκίσιμο, όπως το δει κανείς. 7
LongTom Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Εδώ στην οπισθοδρομική Δανία έχουμε κοινές τουαλέτες-χώρους για όλους(άντρες-γυναίκες-παιδιά) σε πάρα πολλούς δημόσιους/ιδιωτικούς χώρους. Μάλλον είναι/είμαστε τόσο ανώμαλοι που στην κυριολεξία χεστήκαμε ποιος κατουράει δίπλα μας... 14
agamoi-thytai Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Δημοσ. 22 Οκτωβρίου 2017 Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα με τις κοινές. Οι γυναίκες γκρινιάζουν. 6
Προτεινόμενες αναρτήσεις