Αναζήτηση στην κοινότητα

Η ιαπωνική startup ispace απέτυχε για δεύτερη φορά στην προσπάθειά της να πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη προσελήνωση την Παρασκευή, όταν η ομάδα αποστολής έχασε επαφή με το σκάφος Resilience. Η ομάδα αποστολής με έδρα το Τόκιο έχασε επαφή με το σκάφος προσελήνωσης Resilience στα τελικά στάδια πριν την προσγείωση στην επιφάνεια της Σελήνης. Σύμφωνα με δήλωση της εταιρείας για την αποστολή Hakuto-R Mission 2, μετά την έναρξη της ακολουθίας προσσελήνωσης του Resilience, οι ελεγκτές της αποστολής δεν κατάφεραν να αποκαταστήσουν επικοινωνία με το όχημα Η ispace ανέφερε ότι στις 8 π.μ. τοπική ώρα στις 6 Ιουνίου, η ομάδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είναι "απίθανο να αποκατασταθεί η επικοινωνία με το σκάφος προσελήνωσης" και "επομένως αποφασίστηκε να ολοκληρωθεί η αποστολή." Περιγράφοντας λεπτομερώς τις τελευταίες στιγμές του σκάφους, η ispace ανέφερε ότι οι εντολές για την εκτέλεση της ακολουθίας προσγείωσης μεταδόθηκαν στις 3:13 π.μ. ώρα Τόκιο. "Το σκάφος Resilience ξεκίνησε τότε τη φάση καθόδου. Το σκάφος κατέβηκε από υψόμετρο περίπου 100 χλμ σε περίπου 20 χλμ, και στη συνέχεια ενεργοποίησε με επιτυχία την κύρια μηχανή του όπως είχε προγραμματιστεί για να ξεκινήσει την επιβράδυνση. Ενώ επιβεβαιώθηκε ότι η στάση του σκάφους ήταν σχεδόν κάθετη, η τηλεμετρία χάθηκε στη συνέχεια, και δεν ελήφθησαν δεδομένα που να υποδεικνύουν επιτυχημένη προσγείωση, ακόμη και αφού είχε περάσει ο προγραμματισμένος χρόνος προσγείωσης." Η εταιρεία πρόσθεσε ότι ο μετρητής απόστασης με λέιζερ που χρησιμοποιήθηκε για τη μέτρηση της απόστασης από την επιφάνεια της Σελήνης αντιμετώπισε καθυστερήσεις στη λήψη έγκυρων τιμών μέτρησης. "Ως αποτέλεσμα, το σκάφος δεν κατάφερε να επιβραδύνει επαρκώς ώστε να φτάσει την απαιτούμενη ταχύτητα για την προγραμματισμένη προσελήνωση. Με βάση αυτές τις συνθήκες, υποθέτουμε ότι το σκάφος πιθανότατα πραγματοποίησε μια σκληρή προσσελήνωση στην επιφάνεια της Σελήνης." Όπως αναφέρθηκε, μετά την απώλεια επικοινωνίας με το Resilience, στάλθηκε εντολή για επανεκκίνηση, αλλά δεν κατέστη δυνατή η αποκατάσταση σύνδεσης. "Δεδομένου ότι δεν υπάρχει προς το παρόν προοπτική επιτυχημένης προσελήνωσης, η κορυφαία προτεραιότητά μας είναι να αναλύσουμε γρήγορα τα δεδομένα τηλεμετρίας που έχουμε λάβει μέχρι στιγμής και να εργαστούμε επιμελώς για να εντοπίσουμε την αιτία," δήλωσε ο Takeshi Hakamada, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της ispace. Η εταιρεία ανέφερε ότι τώρα προσπαθεί να πείσει τους υποστηρικτές της ότι μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να δοκιμάσει ξανά. Η αποτυχία της δεύτερης προσπάθειας προσελήνωσης της ispace αποτελεί μια ακόμη υπενθύμιση των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι εμπορικές αποστολές στη Σελήνη, πολλές από τις οποίες έχουν αποτύχει να πραγματοποιήσουν επιτυχημένη ομαλή προσσελήνωση στη Σελήνη. Ωστόσο, ένα σημαντικό βήμα έγινε νωρίτερα φέτος, όταν η Firefly Aerospace με έδρα το Τέξας έγινε η πρώτη εμπορική εταιρεία που πέτυχε πλήρως επιτυχημένη ομαλή προσεδάφιση, με το σκάφος προσελήνωσης Blue Ghost Mission 1. Το Blue Ghost λειτούργησε για μερικές εβδομάδες, υποστηρίζοντας διάφορα επιστημονικά πειράματα πριν χάσει τελικά την ισχύ του. Με την εξέλιξη της διαστημικής τεχνολογίας και τη μείωση του κόστους εκτόξευσης, οι ιδιωτικές εταιρείες ενδιαφέρονται όλο και περισσότερο να φτάσουν στη Σελήνη, κυρίως για να εξερευνήσουν ευκαιρίες εξόρυξης πόρων. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Το διαστημόπλοιο Blue Ghost της Firefly Aerospace προσεδαφίστηκε στη Σελήνη, γράφοντας ιστορία ως το πρώτο ιδιωτικό σκάφος που πέτυχε "επιτυχώς" αυτό το κατόρθωμα. Το διαστημόπλοιο Blue Ghost της Firefly Aerospace προσεδαφίστηκε στη Σελήνη, γράφοντας ιστορία ως το πρώτο ιδιωτικό σκάφος που πέτυχε "επιτυχώς" αυτό το κατόρθωμα. Η εμπορική αεροδιαστημική εταιρεία με έδρα το Τέξας ανακοίνωσε ότι το σκάφος της "προσγειώθηκε "απαλά" στην επιφάνεια της Σελήνης σε όρθια, σταθερή διάταξη". Τεχνικά, αυτό είναι το δεύτερο ιδιωτικό διαστημόπλοιο που προσγειώνεται στη σεληνιακή επιφάνεια. Το σκάφος προσεδάφισης Odysseus της Intuitive Machines, που προσγειώθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, ήταν το πρώτο αμερικανικό διαστημόπλοιο που προσγειώθηκε στη Σελήνη από την αποστολή Apollo 17 το 1972, αλλά η αποστολή του διακόπηκε πρόωρα αφού ανατράπηκε. Έχοντας πετύχει τη δική του προσγείωση, το Blue Ghost θα περάσει τώρα μια πλήρη σεληνιακή ημέρα (περίπου δύο εβδομάδες) εκτελώντας ερευνητικές εργασίες, συμπεριλαμβανομένων "γεωτρήσεων στο υπέδαφος της Σελήνης, συλλογής δειγμάτων, απεικόνισης με ακτίνες Χ και πειραμάτων μετριασμού της σκόνης". Τα πειράματα στοχεύουν στην παροχή περιβαλλοντικών δεδομένων και στη δοκιμή τεχνολογιών που θα βοηθήσουν τη NASA να προσγειώσει ξανά επανδρωμένες αποστολές αστροναυτών στη Σελήνη. Το Blue Ghost αναμένεται επίσης να καταγράψει εικόνες υψηλής ευκρίνειας μιας ολικής έκλειψης στις 14 Μαρτίου, κατά την οποία η Γη θα αποκρύπτει τον ήλιο όταν παρατηρείται από τη Σελήνη. "Με το πιο δύσκολο μέρος πίσω μας, η Firefly ανυπομονεί να ολοκληρώσει περισσότερες από 14 ημέρες επιχειρήσεων επιφάνειας, ανεβάζοντας και πάλι τον πήχη για τις εμπορικές δυνατότητες cislunar", δήλωσε ο Chief Technology Officer της Firefly Aerospace, Shea Ferring. "Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη NASA που εμπιστεύτηκε την ομάδα της Firefly και ανυπομονούμε να παραδώσουμε ακόμη περισσότερα επιστημονικά δεδομένα που υποστηρίζουν μελλοντικές ανθρώπινες αποστολές στη Σελήνη και τον Άρη." Το Blue Ghost εκτοξεύθηκε από το Cape Canaveral με έναν πύραυλο SpaceX Falcon 9 στις 15 Ιανουαρίου, μαζί με το Resilience - ένα άλλο ιδιωτικό σεληνιακό σκάφος προσεδάφισης που κατασκευάστηκε από την ιαπωνική αεροδιαστημική εταιρεία iSpace. Το Resilience ακολουθεί μια μεγαλύτερη, πιο ενεργειακά αποδοτική διαδρομή για να φτάσει στη Σελήνη που υποβοηθείται από την προώθηση της βαρύτητας, και δεν αναμένεται να φτάσει πριν τις αρχές Μαΐου. Το Blue Ghost έφτασε στον σεληνιακό του προορισμό αφού διένυσε 2,8 εκατομμύρια μίλια σε 45 ημέρες, μεταδίδοντας περισσότερα από 27GB δεδομένων. Στη συνέχεια πέρασε δύο εβδομάδες σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη πριν προσγειωθεί στις 2 Μαρτίου, καταλήγοντας μόλις 100 μέτρα μακριά από την προβλεπόμενη τοποθεσία εντός του Mare Crisium, πλάτους 300 μιλίων. "Αυτό το απίστευτο επίτευγμα δείχνει πώς η NASA και οι αμερικανικές εταιρείες πρωτοστατούν στην εξερεύνηση του διαστήματος προς όφελος όλων", δήλωσε η υπηρεσιακή διευθύντρια της NASA, Janet Petro. "Έχουμε ήδη μάθει πολλά μαθήματα - και οι τεχνολογικές και επιστημονικές επιδείξεις που βρίσκονται στο Blue Ghost Mission 1 της Firefly θα βελτιώσουν την ικανότητά μας όχι μόνο να ανακαλύπτουμε περισσότερη επιστήμη, αλλά και να διασφαλίζουμε την ασφάλεια των οργάνων των διαστημοπλοίων μας για μελλοντικές ανθρώπινες εξερευνήσεις - τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα." Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Ο φυσικός δορυφόρος του πλανήτη μας εξακολουθεί να κρύβει εκπλήξεις Η Σελήνη θεωρούταν μέχρι πρότινος γεωλογικά νεκρή, υπό την έννοια ότι δεν συντελούνταν διεργασίες στο εσωτερικό της. Όμως, ολοένα και περισσότερα στοιχεία, τα οποία έχουν συλλέξει οι επιστήμονες κατά τις τελευταίες δεκαετίες συντείνουν στο ότι ο φυσικός μας δορυφόρος δεν είναι στατικός και, μάλιστα, ενδέχεται να παραμένει τεκτονικά ενεργός. Σύμφωνα με νέα μελέτη, την οποία δημοσίευσε η NASA, η σταδιακή συρρίκνωση της Σελήνης με την πάροδο του χρόνου προκαλεί σεληνιακούς σεισμούς και την εμφάνιση ρηγμάτων κοντά στο νότιο πόλο της. Η έρευνα αυτή εντάσσεται στο ανανεωμένο ενδιαφέρον της NASA για το σεληνιακό νότιο πόλο, δεδομένης και της πρόθεσης της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας να στείλει αστροναύτες εκεί. Οι ερευνητές σχημάτισαν μοντέλα της σεληνιακής δραστηριότητας, προκειμένου να αναζητήσουν την πηγή των σεισμών που είχαν ήδη καταγραφεί κατά τη διάρκεια των αποστολών του προγράμματος Απόλλων. "Τα μοντέλα μας συντείνουν στο ότι ενδέχεται να καταγράφονται σεισμοί με μικρό εστιακό βάθος, ικανοί να προκαλέσουν ισχυρές δονήσεις στην επιφάνεια της νότιας πολικής ζώνης, ως αποτέλεσμα τεκτονικών επεισοδίων με επίκεντρο υφιστάμενα ρήματα ή και το σχηματισμό νέων ενεργών ρηγμάτων", δήλωσε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Τομ Γουότερς, του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν. "Η συνολική διασπορά των νεότερων ρηγμάτων, η πιθανότητα να αποδειχτούν ενεργά και η περίπτωση να προκαλέσουν το σχηματισμό νέων ενεργών ρηγμάτων από τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση [της επιφάνειας του δορυφόρου] σκόπιμο θα ήταν να ληφθούν υπόψη στην επιλογή της τοποθεσίας και το σχεδιασμό της σταθερότητας των μόνιμων αποστολών στη Σελήνη". Επιπλέον στοιχεία αυτής της τεκτονικής δραστηριότητας προκύπτουν από το Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), ένα σκάφος το οποίο βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη και καταγράφει εικόνες της επιφάνειάς της, αξιοποιώντας την κάμερα που διαθέτει. Αυτές οι εικόνες αποκαλύπτουν μικρά, νεαρά ρήγματα, τα οποία δημιουργούν κρημνώδεις σχηματισμούς, όπως φαίνεται και στην παρακάτω εικόνα. Τα ρήματα αυτά προκαλούνται από τη δραστηριότητα κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης, καθώς το εσωτερικό της ψύχεται, οδηγώντας στη συρρίκνωση του φυσικού μας δορυφόρου. Το βαρυτικό πεδίο της Γης επιδρά επίσης, προκαλώντας παλιρροϊκές δυνάμεις, οι οποίες επηρεάζουν το εσωτερικό της Σελήνης. Η δραστηριότητα αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει φαινόμενα όπως κατολισθήσεις στη σεληνιακή επιφάνεια, οι οποίες με τη σειρά τους ενδεχομένως να προκαλούσαν προβλήματα στους αστροναύτες που θα βρεθούν στο μέλλον εκεί. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι θα χρειαστεί να πραγματοποιηθούν περαιτέρω έρευνες πάνω στη δραστηριότητα που καταγράφεται στη Σελήνη, προκειμένου να επιλεγεί η καλύτερη τοποθεσία για την προσελήνωση μελλοντικών επανδρωμένων αποστολών. "Προκειμένου να κατανοήσουμε τους σεισμικούς κινδύνους που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος στο μέλλον στη Σελήνη, χρειαζόμαστε νέα σεισμικά δεδομένα, όχι μόνο από το Νότιο Πόλο, αλλά συνολικά", αναφέρει η Ρενέ Γουέμπερ, ερευνήτρια στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Μάρσαλ, της NASA. "Αποστολές όπως η επικείμενη Farside Seismic Suite θα αξιοποιήσουν τις πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν στη διάρκεια του προγράμματος Απόλλων και θα ενισχύσουν τις γνώσεις μας γύρω από τη συνολική σεληνιακή δραστηριότητα". Η σχετική έρευνα δημοσιεύεται στο Planetary Science Journal. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Η NASA κλήθηκε να δημιουργήσει μια νέα χρονική ζώνη για το φυσικό μας δορυφόρο, τη Συντονισμένη Σεληνιακή Ώρα (LTC). Λόγω της διαφορετικής ισχύος του βαρυτικού πεδίου της Σελήνης, ο χρόνος κινείται ταχύτερα εκεί, από ό,τι στη Γη, κατά 58,7 χιλιοστά του δευτερολέπτου κάθε μέρα. Η διαφορά αυτή μπορεί να μη φαντάζει μεγάλη, όμως ενδεχομένως θα μπορούσε να έχει σημαντική επίδραση, στην προσπάθεια συγχρονισμού των κινήσεων διαστημικών σκαφών. Για το λόγο αυτό, η αμερικανική κυβέρνηση ελπίζει πως η νέα χρονική ζώνη θα διευκολύνει το συντονισμό των προσπαθειών που καταβάλουν εθνικοί οργανισμοί και ιδιωτικές εταιρίες, ώστε να φτάσουν στη Σελήνη. Η καθηγήτρια Κάθριν Χέιμανς, η Βασιλική Αστρονόμος της Σκοτίας, σε δηλώσεις της στην εκπομπή Today, του 4ου Προγράμματος του BBC, δήλωσε τα εξής: "Η θεμελιώδης θεωρία της βαρύτητας στο Σύμπαν μας έχει μια σημαντική προέκταση, υπό την έννοια ότι ο χρόνος κυλά διαφορετικά σε διάφορα σημεία του Σύμπαντος. Η βαρύτητα στη Σελήνη είναι ελαφρώς ασθενέστερη, οπότε τα ρολόγια μετρούν διαφορετικά το χρόνο". Αυτή τη στιγμή, ο χρόνος μετριέται στη Γη με εκατοντάδες ατομικά ρολόγια, τα οποία βρίσκονται τοποθετημένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας και μετρούν τη μεταβαλλόμενη ενεργειακή κατάσταση ατόμων, προκειμένου να καταγράφουν το χρόνο με ακρίβεια νανοδευτερολέπτου. Αν τα ίδια ρολόγια τοποθετούνταν στη Σελήνη, μέσα σε διάστημα 50 ετών θα είχαν προσθέσει ένα δευτερόλεπτο στο χρόνο που θα είχαν μετρήσει. "Ένα ατομικό ρολόι στη Σελήνη θα χτυπά με διαφορετικό ρυθμό από ό,τι ένα ρολόι στη Γη", επισήμανε ο Κέβιν Κόγκινς, αξιωματούχος της NASA, αρμόδιος για τις επικοινωνίες και την πλοήγηση. "Είναι λογικό, όταν ταξιδεύεις σε ένα άλλο ουράνιο σώμα, όπως η Σελήνη ή ο Άρης, το καθένα να έχει το δικό του σφυγμό", δήλωσε χαρακτηριστικά. Ένα από τα πρώτα ατομικά ρολόγια, στα μέσα της δεκαετίας του 1950 Δεν είναι μόνο η NASA, όμως, που προσπαθεί να καταστήσει το σεληνιακό χρόνο πραγματικότητα. Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία αναπτύσσει εδώ και καιρό ένα νέο χρονικό σύστημα. Προφανώς, θα χρειαστεί να υπάρξει μια συμφωνία μεταξύ των κρατών και ένα κεντρικό συντονιστικό όργανο: επί του παρόντος, την ευθύνη αυτή, για τη μέτρηση του χρόνου πάνω στη Γη, την έχει η Διεθνής Υπηρεσία Βαρών και Μεγεθών. Αυτή τη στιγμή, στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, χρησιμοποιείται η Συντονισμένη Παγκόσμια Ώρα, καθώς ο σταθμός παραμένει σε χαμηλή τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Μια άλλη παράμετρος είναι πως οι χώρες θα χρειαστεί να συμφωνήσουν ως προς την αφετηρία του νέου χρονικού πλαισίου και το πού θα εκτείνεται. Οι ΗΠΑ θέλουν η LΤC να είναι έτοιμη έως το 2026, ενόψει της επανδρωμένης αποστολής στη Σελήνη. Η αποστολή Άρτεμις-3 θα είναι η πρώτη που θα μεταφέρει ανθρώπους στην επιφάνεια της Σελήνης, μετά την 17η αποστολή του προγράμματος Απόλλων, το 1972. Αναμένεται να προσσεληνωθεί στο νότιο πόλο του φυσικού μας δορυφόρου, όπου εκτιμάται ότι υπάρχουν τεράστια αποθέματα παγωμένου νερού, μέσα σε κρατήρες που δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με το ηλιακό φως. Ο εντοπισμός και η καθοδήγηση της αποστολής αυτής απαιτεί εξαιρετική ακρίβεια, σε επίπεδο νανοδευτερολέπτου, καθώς τυχόν λάθη στην πλοήγηση θα έθεταν σε κίνδυνο το διαστημικό σκάφος, που θα μπορούσε να βρεθεί σε λάθος τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Όπως η αποστολή Άρτεμις-3 είναι μόνο μία από μια σειρά προγραμματισμένων αποστολών στη Σελήνη, τόσο από κρατικούς οργανισμούς όσο και ιδιωτικές εταιρίες. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει συντονισμός του χρόνου μεταξύ των αποστολών αυτών, θα μπορούσαν να προκύψουν δυσκολίες στη μετάδοση δεδομένων και την επικοινωνία μεταξύ των διαστημικών σκαφών, των δορυφόρων και της Γης. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο