Αναζήτηση στην κοινότητα

Η NASA κλήθηκε να δημιουργήσει μια νέα χρονική ζώνη για το φυσικό μας δορυφόρο, τη Συντονισμένη Σεληνιακή Ώρα (LTC). Λόγω της διαφορετικής ισχύος του βαρυτικού πεδίου της Σελήνης, ο χρόνος κινείται ταχύτερα εκεί, από ό,τι στη Γη, κατά 58,7 χιλιοστά του δευτερολέπτου κάθε μέρα. Η διαφορά αυτή μπορεί να μη φαντάζει μεγάλη, όμως ενδεχομένως θα μπορούσε να έχει σημαντική επίδραση, στην προσπάθεια συγχρονισμού των κινήσεων διαστημικών σκαφών. Για το λόγο αυτό, η αμερικανική κυβέρνηση ελπίζει πως η νέα χρονική ζώνη θα διευκολύνει το συντονισμό των προσπαθειών που καταβάλουν εθνικοί οργανισμοί και ιδιωτικές εταιρίες, ώστε να φτάσουν στη Σελήνη. Η καθηγήτρια Κάθριν Χέιμανς, η Βασιλική Αστρονόμος της Σκοτίας, σε δηλώσεις της στην εκπομπή Today, του 4ου Προγράμματος του BBC, δήλωσε τα εξής: "Η θεμελιώδης θεωρία της βαρύτητας στο Σύμπαν μας έχει μια σημαντική προέκταση, υπό την έννοια ότι ο χρόνος κυλά διαφορετικά σε διάφορα σημεία του Σύμπαντος. Η βαρύτητα στη Σελήνη είναι ελαφρώς ασθενέστερη, οπότε τα ρολόγια μετρούν διαφορετικά το χρόνο". Αυτή τη στιγμή, ο χρόνος μετριέται στη Γη με εκατοντάδες ατομικά ρολόγια, τα οποία βρίσκονται τοποθετημένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας και μετρούν τη μεταβαλλόμενη ενεργειακή κατάσταση ατόμων, προκειμένου να καταγράφουν το χρόνο με ακρίβεια νανοδευτερολέπτου. Αν τα ίδια ρολόγια τοποθετούνταν στη Σελήνη, μέσα σε διάστημα 50 ετών θα είχαν προσθέσει ένα δευτερόλεπτο στο χρόνο που θα είχαν μετρήσει. "Ένα ατομικό ρολόι στη Σελήνη θα χτυπά με διαφορετικό ρυθμό από ό,τι ένα ρολόι στη Γη", επισήμανε ο Κέβιν Κόγκινς, αξιωματούχος της NASA, αρμόδιος για τις επικοινωνίες και την πλοήγηση. "Είναι λογικό, όταν ταξιδεύεις σε ένα άλλο ουράνιο σώμα, όπως η Σελήνη ή ο Άρης, το καθένα να έχει το δικό του σφυγμό", δήλωσε χαρακτηριστικά. Ένα από τα πρώτα ατομικά ρολόγια, στα μέσα της δεκαετίας του 1950 Δεν είναι μόνο η NASA, όμως, που προσπαθεί να καταστήσει το σεληνιακό χρόνο πραγματικότητα. Η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία αναπτύσσει εδώ και καιρό ένα νέο χρονικό σύστημα. Προφανώς, θα χρειαστεί να υπάρξει μια συμφωνία μεταξύ των κρατών και ένα κεντρικό συντονιστικό όργανο: επί του παρόντος, την ευθύνη αυτή, για τη μέτρηση του χρόνου πάνω στη Γη, την έχει η Διεθνής Υπηρεσία Βαρών και Μεγεθών. Αυτή τη στιγμή, στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, χρησιμοποιείται η Συντονισμένη Παγκόσμια Ώρα, καθώς ο σταθμός παραμένει σε χαμηλή τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Μια άλλη παράμετρος είναι πως οι χώρες θα χρειαστεί να συμφωνήσουν ως προς την αφετηρία του νέου χρονικού πλαισίου και το πού θα εκτείνεται. Οι ΗΠΑ θέλουν η LΤC να είναι έτοιμη έως το 2026, ενόψει της επανδρωμένης αποστολής στη Σελήνη. Η αποστολή Άρτεμις-3 θα είναι η πρώτη που θα μεταφέρει ανθρώπους στην επιφάνεια της Σελήνης, μετά την 17η αποστολή του προγράμματος Απόλλων, το 1972. Αναμένεται να προσσεληνωθεί στο νότιο πόλο του φυσικού μας δορυφόρου, όπου εκτιμάται ότι υπάρχουν τεράστια αποθέματα παγωμένου νερού, μέσα σε κρατήρες που δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με το ηλιακό φως. Ο εντοπισμός και η καθοδήγηση της αποστολής αυτής απαιτεί εξαιρετική ακρίβεια, σε επίπεδο νανοδευτερολέπτου, καθώς τυχόν λάθη στην πλοήγηση θα έθεταν σε κίνδυνο το διαστημικό σκάφος, που θα μπορούσε να βρεθεί σε λάθος τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Όπως η αποστολή Άρτεμις-3 είναι μόνο μία από μια σειρά προγραμματισμένων αποστολών στη Σελήνη, τόσο από κρατικούς οργανισμούς όσο και ιδιωτικές εταιρίες. Σε περίπτωση που δεν υπάρχει συντονισμός του χρόνου μεταξύ των αποστολών αυτών, θα μπορούσαν να προκύψουν δυσκολίες στη μετάδοση δεδομένων και την επικοινωνία μεταξύ των διαστημικών σκαφών, των δορυφόρων και της Γης. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Ο φυσικός δορυφόρος του πλανήτη μας εξακολουθεί να κρύβει εκπλήξεις Η Σελήνη θεωρούταν μέχρι πρότινος γεωλογικά νεκρή, υπό την έννοια ότι δεν συντελούνταν διεργασίες στο εσωτερικό της. Όμως, ολοένα και περισσότερα στοιχεία, τα οποία έχουν συλλέξει οι επιστήμονες κατά τις τελευταίες δεκαετίες συντείνουν στο ότι ο φυσικός μας δορυφόρος δεν είναι στατικός και, μάλιστα, ενδέχεται να παραμένει τεκτονικά ενεργός. Σύμφωνα με νέα μελέτη, την οποία δημοσίευσε η NASA, η σταδιακή συρρίκνωση της Σελήνης με την πάροδο του χρόνου προκαλεί σεληνιακούς σεισμούς και την εμφάνιση ρηγμάτων κοντά στο νότιο πόλο της. Η έρευνα αυτή εντάσσεται στο ανανεωμένο ενδιαφέρον της NASA για το σεληνιακό νότιο πόλο, δεδομένης και της πρόθεσης της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας να στείλει αστροναύτες εκεί. Οι ερευνητές σχημάτισαν μοντέλα της σεληνιακής δραστηριότητας, προκειμένου να αναζητήσουν την πηγή των σεισμών που είχαν ήδη καταγραφεί κατά τη διάρκεια των αποστολών του προγράμματος Απόλλων. "Τα μοντέλα μας συντείνουν στο ότι ενδέχεται να καταγράφονται σεισμοί με μικρό εστιακό βάθος, ικανοί να προκαλέσουν ισχυρές δονήσεις στην επιφάνεια της νότιας πολικής ζώνης, ως αποτέλεσμα τεκτονικών επεισοδίων με επίκεντρο υφιστάμενα ρήματα ή και το σχηματισμό νέων ενεργών ρηγμάτων", δήλωσε ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Τομ Γουότερς, του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν. "Η συνολική διασπορά των νεότερων ρηγμάτων, η πιθανότητα να αποδειχτούν ενεργά και η περίπτωση να προκαλέσουν το σχηματισμό νέων ενεργών ρηγμάτων από τη συνεχιζόμενη συρρίκνωση [της επιφάνειας του δορυφόρου] σκόπιμο θα ήταν να ληφθούν υπόψη στην επιλογή της τοποθεσίας και το σχεδιασμό της σταθερότητας των μόνιμων αποστολών στη Σελήνη". Επιπλέον στοιχεία αυτής της τεκτονικής δραστηριότητας προκύπτουν από το Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO), ένα σκάφος το οποίο βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη και καταγράφει εικόνες της επιφάνειάς της, αξιοποιώντας την κάμερα που διαθέτει. Αυτές οι εικόνες αποκαλύπτουν μικρά, νεαρά ρήγματα, τα οποία δημιουργούν κρημνώδεις σχηματισμούς, όπως φαίνεται και στην παρακάτω εικόνα. Τα ρήματα αυτά προκαλούνται από τη δραστηριότητα κάτω από την επιφάνεια της Σελήνης, καθώς το εσωτερικό της ψύχεται, οδηγώντας στη συρρίκνωση του φυσικού μας δορυφόρου. Το βαρυτικό πεδίο της Γης επιδρά επίσης, προκαλώντας παλιρροϊκές δυνάμεις, οι οποίες επηρεάζουν το εσωτερικό της Σελήνης. Η δραστηριότητα αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει φαινόμενα όπως κατολισθήσεις στη σεληνιακή επιφάνεια, οι οποίες με τη σειρά τους ενδεχομένως να προκαλούσαν προβλήματα στους αστροναύτες που θα βρεθούν στο μέλλον εκεί. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι θα χρειαστεί να πραγματοποιηθούν περαιτέρω έρευνες πάνω στη δραστηριότητα που καταγράφεται στη Σελήνη, προκειμένου να επιλεγεί η καλύτερη τοποθεσία για την προσελήνωση μελλοντικών επανδρωμένων αποστολών. "Προκειμένου να κατανοήσουμε τους σεισμικούς κινδύνους που θα καλούνταν να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος στο μέλλον στη Σελήνη, χρειαζόμαστε νέα σεισμικά δεδομένα, όχι μόνο από το Νότιο Πόλο, αλλά συνολικά", αναφέρει η Ρενέ Γουέμπερ, ερευνήτρια στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Μάρσαλ, της NASA. "Αποστολές όπως η επικείμενη Farside Seismic Suite θα αξιοποιήσουν τις πληροφορίες που συγκεντρώθηκαν στη διάρκεια του προγράμματος Απόλλων και θα ενισχύσουν τις γνώσεις μας γύρω από τη συνολική σεληνιακή δραστηριότητα". Η σχετική έρευνα δημοσιεύεται στο Planetary Science Journal. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο