Κρυφό σχολιό:μούφα ή μπαρούφα?

[Harkon]

@paredwse: τα βιβλία της Ιστορίας που διδαχτήκαμε στο σχολείο έχουν (ή είναι) ιστορική πηγή; ή κάποιος τα έβγαλε απ το μυαλό του;

και άν έχουν, τότε την δέχεσαι ως έγκυρη ή την αμφισβητείς;

[Snoob]

Παρακαλώ θερμά, μην ακούω για σχολικά βιβλία ιστορίας...

 

Εκείνο το έκτρωμα με την ιστορία δέσμης και κορμού, θα το κουβαλάω μέχρι να φύγω από το μάταιο τούτο κόσμο.

[bandito]

Πού'σαι Διονύσιε Σολωμέ, να δεις ότι το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό όχι ό,τι είναι αληθινό, όπως έλεγες, αλλά ό,τι γουστάρουμε.

 

«Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές».

Διονύσιος Σολωμός.

 

(ανθέλληνας, πρεζάκι, Ολυμπιακός και εθνικός ποιητής).

 

 

Εμένα παντως, ο παππους του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού του παππού μου έχει επιβεβαιώσει την ύπαρξη των Κυκλώπων και της Κίρκης.

[Harkon]

μπράβο ρε σεις, ειρωνευτείτε..

 

καλή συνέχεια

[paredwse]

@paredwse: τα βιβλία της Ιστορίας που διδαχτήκαμε στο σχολείο έχουν (ή είναι) ιστορική πηγή; ή κάποιος τα έβγαλε απ το μυαλό του;

και άν έχουν, τότε την δέχεσαι ως έγκυρη ή την αμφισβητείς;

 

Δεν θεωρώ τα σχολικά βιβλία Ιστορίας ως ιστορικές πηγές. Προφανώς και δεν τα δέχομαι!

 

Δεν θυμάμαι αν τα δικά μου σχολικά βιβλία είχαν παραπομπή σε ιστορικές πηγές.

[Harkon]

ούτε τα δικά μου νομίζω είχαν (το λέω έτσι γιατί νομίζω πως έχουμε μια διαφορά ηλικίας - ίσως είχαμε και διαφορετικά βιβλία)

 

αλήθεια γνωρίζει κανείς ποιος και πως τα γράφει;

δεν ξέρω εγώ, απλά μου μοιάζει παράξενο/παράλογο να τα γράφει κάποιος άσχετος με το αντικείμενο από το κεφάλι του χωρίς καμία πηγή από δίπλα.

[Snoob]

Τα βιβλία ιστορίας εξυπηρετούν πάντοτε περισσότερους σκοπούς από την απλή "εξιστόρηση" της "αλήθειας".

 

Πηγές υπάρχουν πάντοτε. Όμως (δες σχόλιό μου σε άλλο επίκαιρο thread) τις πηγές καλό είναι να τις αντιμετωπίζουμε με μια υγιή δόση επιφύλαξης.

 

Και καλό είναι να θυμόμαστε πως ένα κείμενο από μόνο του δεν αποδεικνύει τίποτε άλλο παρά μόνο ότι κάποιος έγραψε τα συγκεκριμένα πράγματα.

[firewalker]

Επειδή είχε τύχει να το ψάξω πριν μερικά χρόνια το "κρυφό σχολιό". Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι είχε την μορφή του σημερινού κατηχητικού που γίνεται και στην εκκλησία. Δηλαδή η εκκλησία δούλευε για να μην χάσει πιστούς (πελάτες μου είχε πει κάποιος). Στην διάρκεια του κατηχητικού οι "μαθητές" μάθαιναν στοιχειώδη γραφή και ανάγνωση. Βέβαια ποτέ δεν γινόταν λόγος για κλασική Ελλάδα, επανάσταση κ.τ.λ. Άλλωστε έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι η τότε εκκλησιά ήταν εναντίων της εξέγερσης.

[dark_banishing]

Αύριο (την τρίτη δηλαδή) στους φακέλους θα συζητηθεί αυτό το θέμα.

[Harkon]

ναι το είδα χθές που το διαφήμιζε..

λέτε να μας παρακολουθούν;

[Επισκέπτης]

@paredwse

Μην τα παρουσιάζεις όπως βολεύει φίλε μου, ούτε κομμουνιστή σε είπα, ούτε και δωδεκαθεϊστή. Αμφίσβήτησα όμως ευθέως τις όποιες πηγές (που αν δεν κάνω λάθος είναι απλώς μία εργασία του Αγγέλου), καθώς είναι αδύνατον να αφήσεις την πολιτική έξω από το παιχνίδι. Θυμήσου βέβαια ότι ο μακαρίτης ήταν στο ΑΠΘ από το 1975-1984 και μετά στο Ιόνιο πανεπιστήμιο, δηλαδή και χαζός να ήμουν οι ημερομηνίες δεν είναι τυχαίες. Βγάζω κάποιο συμπέρασμα το οποίο δεν μπορεί να είναι αμελητέο.

 

Όμως το χειρότερο απ' όλα είναι ο άνθρωπος του ενός βιβλίου. Γιατί δεν είχε το προνόμιο να γράφει μόνο ο Αγγέλου, που απ' ότι κατάλαβα απ' αυτόν τελικά ξεκίνησε όλη η ιστορία:

 

 

 

 

 

.......Μόλις μετά τό 1600 αρχίζει μία βραδεία προσπάθεια πνευματικής ανακάμψεως. Όμως η πραγματική αφύπνισις αρχίζει από τόν 18ον αιώνα, αυτόν πού απεκλήθη αργότερα "Αιών τού Ελληνικού Διαφωτισμού".

Γύρω στά 1600 φωτισμένοι ορθόδοξοι ιεράρχαι, (Μελέτιος Πηγάς, Μάξιμος Μαργούνιος, Γαβριήλ Σευήρος κ.α.), μέ σπουδές στό Παταύϊον (Padova) ανανεώνουν τό ανθρώπινο δυναμικό τού Πατριαρχείου.

 

Ανασυγκροτείται η Μεγάλη τού Γένους Σχολή, η οποία διεδέχθη τήν παλαιά Πατριαρχική Ακαδημεία. Τό 1625 ο Πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρις (1572-1638) καλεί τόν Αθηναίο φιλόσοφον Θεόφιλον Κορυδαλλέα στήν Κωνσταντινούπολι καί τού αναθέτει τήν διεύθυνσι τής Σχολής. Ο Λούκαρις, μεγάλη προδρομική μορφή τού Νέου Ελληνισμού, δέν σταμάτησε εκεί, αλλά ιδρυσε τυπογραφείο καί παρήγγειλε τήν μετάφρασι καί τύπωσι τής Καινής Διαθήκης, ώστε τό περιεχόμενό της νά γίνεται κατανοητό από όλους.

 

Σιγά-σιγά επεκτείνεται η λαϊκή παιδεία καί στίς αρχές τού επομένου αιώνος γενικεύεται. Μία σύγχρονη πηγή, ο λόγιος Αλέξανδρος Ελλάδιος, αναφέρει πώς τό 1714 λειτουργούσαν σχολεία σέ όλον τόν Ελλαδικό χώρο καί εκδηλώνει τήν υπερηφάνεια γιά τούς συμπατριώτες του στόν τομέα τής παιδείας.

 

Επίσης στό τετράγλωσσο λεξικό πού εξέδωσε τό 1757 στήν Ενετία ο Γ. Κωνσταντίνου, δίνει ένα κατάλογο όλων τών σχολείων πού λειτουργούσαν τήν εποχή εκείνη. Μάλιστα καταδικάζει όλους εκείνους πού ονομάζουν τό "ημέτερον γένος ...πάντη βάρβαρον καί αμαθές" καί στερημένο από σχολεία, παιδεία, επιστήμες, διότι αυτοί δέν γνωρίζουν όλα αυτά τά εκπαιδευτικά ιδρύματα, πού λειτουργούν σήμερα στήν ηπειρωτική καί νησιωτική Ελλάδα.

 

Πολλά ελληνικά σχολεία, πρωτοποριακά γιά τήν εποχή τους, δημιουργούνται σέ όλη τήν έκτασι τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ονομαστά ήσαν τά σχολεία τών Ιωαννίνων ("Γιάννενα, πρώτα στά γράμματα ..."), Σμύρνης (Ευαγγελική Σχολή, Φιλολογικόν Γυμνάσιον), η Ακαδημεία Ιασίου, η Αθωνιάς τού Αγίου Ορους, η Σχολή Κυδωνιών, τού Βουκουρεστίου κ.α. Ακόμη καί τά μικρά χωριά έγιναν κέντρα μεγάλης εκπαιδευτικής δραστηριότητος καί ακτινοβολίας, μέ σχολεία πού παρείχον σπουδάς υψηλού επιπέδου: Ζαγορά, Αμπελάκια, Σιάτιστα, Μέτσοβον, Πάτμος, Τσαριτσάνη, Τύρναβος κτλ. Μία κοσμογονία χωρίς προηγούμενο, ενώ τό Εθνος ώδευε πρός τήν Παλιγγενεσίαν.

 

Χαρακτηριστικό είναι τό γεγονός ότι τά Αμπελάκια ανέθεσαν τό 1804 στόν Ανθιμο Γαζή τήν σύνταξι λεξικού τής Νεοελληνικής Γλώσσης. Κάτι τέτοιο θά ήταν αδιανόητο ακόμη καί σήμερα καί αυτό αποτελεί δείγμα τής υψηλής πολιτιστικής στάθμης τής μικράς αλλά πρωτοποριακής εκείνης κοινότητος. Καί όλα αυτά, όταν μάλιστα οι ίδιοι οι κατακτηταί δέν είχαν νά παρουσιάσουν παρά μόνον μερικά σκόρπια ιεροδιδασκαλεία. Περί λαϊκών σχολείων ούτε λόγος.

Μέσα σέ δέκα χρόνια (1790-1800) γίνονται τόσα σχολεία, μεταφράζονται καί τυπώνονται στήν Ελληνική τόσα ξένα βιβλία, όσα δέν είχαν ιδεί οι ελληνικές χώρες όλα τά χρόνια ύστερα από τήν άλωσιν, παρατηρεί ο Κοραής. Ο οποίος Κοραής, σημειωτέον, επίστευε πώς πρίν από κάθε σκέψιν επαναστάσεως έπρεπε νά προηγηθή απαραιτήτως η πνευματική ανάβλεψις τού λαού. Τήν ένοπλο εξέγερσι τήν έβλεπε γύρω στό 1850. Ισως νά είχε κατά νούν μίαν εκ τών ένδον εκπόρθησιν τού οθωμανικού κράτους καί ίσως-ίσως κάποιον Χριστιανόν Σουλτάνο, κατά τό προηγούμενο τού πρώτου Χριστιανού Ρωμαίου αυτοκράτορος, τού Μεγάλου Κωνσταντίνου. Αυτό τό τελευταίο αποτελούσε άλλωστε τόν κρυφό πόθο τής φαναριωτικής αριστοκρατίας, τού "Περιβλέπτου Γένους τών Ρωμαίων", αλλά εδώ φυσικά εκφεύγομε τού θέματος καί εμπίπτομε σέ ζητήματα ιστορικής εικοτολογίας.

 

 

Τούς Φαναριώτες όμως καί τόν Κοραήν επρόλαβαν τελικώς τά γεγονότα, αλλά καί έτσι όπως εξειλίχθησαν τελικώς τά πράγματα μέσα από τήν αδήριτη διαλεκτική τής ιστορίας, απεδείχθη πόσο δίκαιο είχε ο Ιων Δραγούμης, όταν έλεγε πολύ αργότερα, ότι δηλαδή "οι Ελληνες εκέρδισαν τόν πόλεμον μέ τά σχολεία ...".

 

Ομως αυτή η λαμπρά αναγέννησις τών γραμμάτων είχε συχνά οδυνηρά παρεπόμενα ακόμη καί θύματα. Η ραγδαία πρόοδος τής γνώσεως καί η προϊούσα αυτοσυνειδησία τού Εθνους, φαίνεται πώς ανησύχησαν τούς εκ τών ομογενών συμβιβαστικούς καί εφησυχασμένους. Πολλοί από τούς πρωτοπόρους τού Διαφωτισμού εδιώχθησαν ή εφιμώθησαν ως ύποπτοι αθεϊας, όπως ο Θεόφιλος Κορυδαλλεύς, ο Μεθόδιος Ανθρακίτης, ο οποίος μάλιστα αφωρίσθη (1724), ο Ιώσηπος Μοισιόδαξ, ο Ευγένιος Βούλγαρις, ο Βενιαμίν ο Λέσβιος κ.α. Εμφύλιες αντιθέσεις καί μικρόψυχες συγκρούσεις, όταν μάλιστα προείχεν η ενότης, καθώς ολόκληρο τό Εθνος εστέναζε κάτω από μία απάνθρωπη καί εξουθενωτική δουλεία.

Ομως η αφύπνισις τού λαού καί η πορεία του πρός τήν εθνική αποκατάστασι είχε αρχίσει καί καμμία δύναμις δέν ήταν δυνατόν πλέον νά τήν ανακόψη.

 

 

Ιωάννης-Αδωνις Μελικέρτης