Γεροντική Άνοια και Alzheimer σε δικούς μας - Τρόποι αντιμετώπισης!

[Επισκέπτης]

19 ώρες πριν, Irene.j είπε

Δεν ξερω και δε μπορω να φανταστω ποσο δυσκολευεσαι. Εκεινο,που θα πω διαβαζοντας την ιστορια σου ειναι οτι και συναισθημα βγαζεις και μια χαρα αναγκη για επικοινωνια βλεπω. Μη τα βαζεις ομως με τον εαυτο σου πλεον. Οτιδηποτε εκανες ανηκει στο παρελθον. Τωρα πραξε το καλυτερο,που μπορεις για σενα. Εισαι νεο κοριτσι.  Βρες και ακολουθησε τις ψυχικες σου αναγκες. Ελπιζω να εχεις κοντα σου ανθρωπους,που αγαπας και σε αγαπουν!

Καλη δυναμη..  

είναι περίπλοκο. έχω ανθρώπους που με αγαπούν ναι. έχω βλάβη στο εγκέφαλο δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Κάπου διάβασα τις βλάβες που συμβαίνουν σε όσους έχουν το πρόβλημά μου αλλά δεν θα τα γράψω εδώ. Μάλλον και που έγραψα δεν έπρεπε. Απλά έχω ανάγκη να λέω το πρόβλημά μου γιατί δεν κάνω και τίποτε άλλο.

ευχαριστώ για την απάντηση

 

 

 

[Basilhs23___]

1 ώρα πριν, dpinelope είπε

είναι περίπλοκο. έχω ανθρώπους που με αγαπούν ναι. έχω βλάβη στο εγκέφαλο δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Κάπου διάβασα τις βλάβες που συμβαίνουν σε όσους έχουν το πρόβλημά μου αλλά δεν θα τα γράψω εδώ. Μάλλον και που έγραψα δεν έπρεπε. Απλά έχω ανάγκη να λέω το πρόβλημά μου γιατί δεν κάνω και τίποτε άλλο.

ευχαριστώ για την απάντηση

 

 

 

Γιατί δεν έπρεπε να γράψεις; 

Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ούτε έδωσες προσωπικά δεδομένα για να φοβάσαι μην σε στοχοποιησει κάποιος. 

[ioannakou]

Εγώ έχω τη μητέρα μου με άνοια απο σχετικά νέα ηλικία και προσπαθώ να μελετάω όσο μπορώ άρθρα και έρευνες που σχετίζονται με συναισθηματικές διαταραχές και μνήμη. Χωρίς να είμαι γιατρός, θα σου έλεγα ότι αρχικά είναι σημαντική η ψυχανάλυση για να επιφέρει μια συναισθηματική ισορροπία μέσα μας κυρίως , ο έλεγχος των βιταμινών Β12 και D καθώς και της καλής χολιστερίνης και τέλος ένα καρδιογράφημα . Είναι πολλοί οι παράγοντες που επηρεάζουν τη μνήμη και είναι πολύ σημαντική η ψυχοχωματική ισορροπία μας.  Η καθημερινότητα και το άγχος που βιώνουμε επηρεάζουν σε μεγάλο ποσοστό την έκπτωση της μνήμης. Η άθληση και η διατροφή επηρεάζουν  τη λειτουργία του εγκεφάλου μας. Υπάρχει η νεανική άνοια που παρουσιάζεται σε πολύ νέες ηλικίες και γίνεται η διάγνωση με ειδικές εξετάσεις αλλά σχετίζεται με κληρονομικότητα απο γενιά σε γενιά. Δεν είμαστε γιατροί και επειδή η επιστήμη εξελίσσεται καλό είναι να συμβουλευόμαστε κάποιον ειδικό ο οποίος μας εμπνέει εμπιστοσύνη.

[di maria kun]

Καλησπέρα παίδες είχα γράψει στο νήμα για την περίπτωση μας τον Μάιο του 2020 σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν. Σε αυτό το διάστημα, όπως είναι λογικό, όσο πάει και χειροτερευει ο πατέρας μου. Καταρχήν γέρασε υπερβολικά στην εμφάνιση σε ένα χρόνο σαν να πέρασαν 10. Κουράζεται στα 100 μέτρα ενώ πριν κάναμε ένα χιλιόμετρο κάθε μέρα. Οι τάσεις φυγής προς στο καφενείο μεγαλώνουν (είναι κοντά δύο στενα του σπιτιού μας και γυρνάει μόνος), και το χειρότερο τελευταία δεν αναγνωρίζει ούτε εμένα με την πρώτη. Η δυσκολία στην ομιλία μεγαλύτερη, δεν μπορεί να αλλάξει κανάλι στην τβ και πάει λέγοντας. Θα ήθελα ξανά να ρωτήσω σε παιδιά που πέρασαν και αυτό το στάδιο πόσο διήρκησε? Υποθέτω το επόμενο είναι μόνο σπίτι όλη μέρα ξάπλα και τα πολύ βασικά 

[mindreader]

di maria kun, ποια παθηση ειχε ο πατερας σου;

[di maria kun]

1 ώρα πριν, mindreader είπε

di maria kun, ποια παθηση ειχε ο πατερας σου;

Τι εννοείς.? Ανοια έχει . Πάνω απο 10 χρόνια. Απλά το τελευταίο διάστημα είναι που πέρασε στα πολύ επόμενα στάδια με την ασθένεια. Επίσης, τα κλασσικά χάπια που υποτίθεται καθυστερούν την επιτάχυνση συνεχίζουμε να τα παίρνουμε, τώρα αν κάνουν πλέον δουλειά δεν ξέρω 

[stelios_2809]

Παίρνω το θάρρος και εγώ , ο δικός μου έφυγε φέτος μετά από λίγα χρόνια από όταν διαγνώσαμε αυτό. Βλέπω τα σχόλιά σας και βρίσκω στιγμές που περάσαμε και εμείς , η φθορά δυστυχώς είναι μεγάλη. Δυστυχώς πλέον σκέφτομαι τον εαυτό μου στην θέση αυτή , σκέφτομαι αν η κληρονομικότητα παίζει ρόλο. Πολλές φορές μΕ βλέπω να έχω κενά και δεν ξέρω αν είναι οι απαιτητικό ρυθμοί η οι σκέψεις που κάνω η κάτι άλλο.  Κουράγιο σε όλους και συνεχίστε τον αγώνα.  

[rudigarcia222]

10 ώρες πριν, stelios_2809 είπε

Παίρνω το θάρρος και εγώ , ο δικός μου έφυγε φέτος μετά από λίγα χρόνια από όταν διαγνώσαμε αυτό. Βλέπω τα σχόλιά σας και βρίσκω στιγμές που περάσαμε και εμείς , η φθορά δυστυχώς είναι μεγάλη. Δυστυχώς πλέον σκέφτομαι τον εαυτό μου στην θέση αυτή , σκέφτομαι αν η κληρονομικότητα παίζει ρόλο. Πολλές φορές μΕ βλέπω να έχω κενά και δεν ξέρω αν είναι οι απαιτητικό ρυθμοί η οι σκέψεις που κάνω η κάτι άλλο.  Κουράγιο σε όλους και συνεχίστε τον αγώνα.  

να ρωτήσω κατι(οσο βαρύ και εαν είναι είμαστε ολοι σε ανάλογη θεση),μετα που δεν μπορούσε να βγει να περπατήσει και ήταν στο κρεββατι/καναπε/τον ταΐζατε και ολα τα σχετικα,ποσο καιρο διήρκησε μέχρι να φυγει???

 

(και επισης δεν ειναι σιγουρο περι κληρονομικοτητας αυτο που διαβασα αρκετες φορες,μπορει να ειναι οτιδηποτε,αγχος   οσο το σκεφτεσαι τοσο συμβαινει δηλ ειναι και λογικο να ξεχναμε καμια φορα,και τελος μπορει να εχει ο ενας απο τους γονεις δεν σημαινει οτι θα περασει στο παιδι)

[stelios_2809]

Από το σημείο που ήταν στο κρεββάτι και μόνο , περίπου 5-6 μήνες. 

Δυστυχώς η δική μας περίπτωση εξελίχθηκε αρκετά γρήγορα μέσα σε 4-5 χρόνια έγινε αυτό.
Σκέφτομαι πόσο σύντομα έπεφταν τα ''προπύργια'' του καφενείου, της βόλτας, της επικοινωνίας, της αυτοεξυπηρέτησης κλπ. Τις προάλλες έβλεπα με τους κουμπάρους μας το βίντεο του γάμου τους από το 2018 και ήταν στα πλάνα να χαιρετά τον κόσμο με χαμόγελο. Και πολλά άλλα τέτοια περνάνε από το μυαλό μου. Σε εμάς δεν έβγαλε ποτέ αντίδραση (φωνές ή επιθετική συμπεριφορά) ήταν συνέχεια καλός και ευγενικός. 

Πιστεύω και εγώ αυτό που λες, παρόλα αυτά είναι πολύ δύσκολο να πειθαρχήσω την σκέψη μου να μην κάνει τέτοιες συνδέσεις. Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι ένα διαρκές μάθημα ζωής.  

Εσείς σε τι στάδιο βρίσκεστε?

 

[rudigarcia222]

Ο δικός μου πάει ακόμα καφενείο αλλά με δυσκολία. Ευτυχώς εκεί τον ξέρουν κάτι παλιόφίλοι και τον συνοδεύουν στην επιστροφή.Έχει χάσει αίσθηση χρόνου, δυσκολεύεται αρκετά στην ομιλία, τουαλέτα πάει ακόμα μόνος. Νεύρα και εμάς ελάχιστα. Αλλά όπως είπες είναι ένα ντόμινο και μετά απο ένα σημείο βλέπουμε καθημερινά πως αυξάνεται η παθηση . Όταν μπαίνεις στο τρυπακι και τα σκέφτεσαι αυτά που ζεις καθημερινά σε τέτοιες καταστάσεις είναι ψυχοφθορα. Αλλά δεν θέλω να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. Εγώ σκέφτομαι ότι έφτασε έστω στα 75 και ότι είχε μια γεμάτη ζωή 

[Αντώνης Τ.]

Παιδιά δαγνωνομαι που το λέω αλλά χίλιες φορές άλλες ανίατες από τις νευροασθενειες.

Είναι τραγικό να βλέπεις αυτήν την κατάπτωση σιγά σιγά, ανθρώπους ντουλάπες 2 μέτρα να σέρνονται από το Πάρκινσον, άλλους γεμάτους ζωντάνια να φτάνουν στα 70 και να μη θυμούνται τι έχουν ζήσει κ να φεύγουν άδειες σάρκες.

Πολύ λυπάμαι και για τους πάσχοντες κ τους φροντιστές τους. Καλή δύναμη σε όλους.

[Basilhs23___]

Και όλα αυτά, στην πραγματικότητα συμβαίνουν επειδή δεν είμαστε αρκετά ενημερωμένοι για διάφορες ασθένειες καθώς και πως μπορείς να μάθεις για να συζησεις με κάποιον ασθενή με όσο το δυνατόν λιγότερη ψυχολογική φθορά. 

https://www.enikos.gr/society/argolida-sygklonizoun-oi-apokalypseis-gia-ti-dolofonia-tis-ilikiomenis/1681669/

Στις 24/9/2021 στις 10:48 ΜΜ, Αντώνης Τ. είπε

Παιδιά δαγνωνομαι που το λέω αλλά χίλιες φορές άλλες ανίατες από τις νευροασθενειες.

Είναι τραγικό να βλέπεις αυτήν την κατάπτωση σιγά σιγά, ανθρώπους ντουλάπες 2 μέτρα να σέρνονται από το Πάρκινσον, άλλους γεμάτους ζωντάνια να φτάνουν στα 70 και να μη θυμούνται τι έχουν ζήσει κ να φεύγουν άδειες σάρκες.

Πολύ λυπάμαι και για τους πάσχοντες κ τους φροντιστές τους. Καλή δύναμη σε όλους.

Είναι κάτι για το οποίο πρέπει να προετοιμαστεις ώστε να σε φθειρει όσο λιγότερο, δεν φταίει ο ασθενής αλλά η ασθένεια.

Συμφωνούμε πάντως πως αυτή η ομάδα ασθενειών ανήκει στις πλέον επωδυνες για το οικογενειακό περιβάλλον. 

[vampira]

11 ώρες πριν, Basilhs23___ είπε

Είναι κάτι για το οποίο πρέπει να προετοιμαστεις ώστε να σε φθειρει όσο λιγότερο, δεν φταίει ο ασθενής αλλά η ασθένεια.

Συμφωνούμε πάντως πως αυτή η ομάδα ασθενειών ανήκει στις πλέον επωδυνες για το οικογενειακό περιβάλλον. 

Δεν μπορείς να προετοιμαστείς όσο και να το προσπαθήσεις. Μετά τα αρχικά στάδια είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πέφτει. Η μάνα μου ακόμη είναι σε καλό επίπεδο, αλλά με πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω έναν έξυπνο, εύστροφο άνθρωπο κάποιες φορές να είναι παιδί. Αυτή με έμαθε να γράφω κ να διαβάζω από 3 χρονών, δίδαξε τόσα παιδιά, μαθητές της ακόμη της στέλνουν ευχές κ ευχαριστώ και τώρα είναι στιγμές που χάνεται με απλά πράγματα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα νιώσω όταν προχωρήσει αυτό το πράγμα. Όταν θα γίνει επιθετική, όταν δεν θα ξεχωρίζει ποια είναι η τουαλέτα και ποια η καρέκλα, όταν θα έχει ξεχάσει πως να τρώει. Πώς μπορείς να προετοιμαστείς για αυτό; Χαίρομαι που ο πατέρας μου πέθανε πριν προλάβει να δει αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία. Αν για εμένα είναι σκληρό, για αυτόν που ήταν ο έρωτας και άνθρωπος της ζωής του για 50+ χρόνια, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ήταν. (Ένα άσχετο σχόλιο, τόσα χρόνια παντρεμένοι ακόμη πιάνονταν χέρι με χέρι, φιλιόνταν δημόσια, έκαναν φάρσες μεταξύ τους κ πολλά άλλα. Αν με ρωτήσετε τι είναι έρωτας κ αγάπη, θα απαντήσω αυτό που είχαν οι γονείς μου)

Και όσο και να προετοιμαστείς, αν δεν έχεις βοήθεια στην φροντίδα του ασθενή, κάποια στιγμή θα σε καταβάλει η σωματική και ψυχική κόπωση. Δυστυχώς το κράτος είναι πολύ απών, όπως και σε πολλά άλλα, στον τομέα της υγείας. Για τους φροντιστές δε, δεν προβλέπει τίποτα.

Δεν ξέρω τι να πω, κουράγιο σε όλους μας και δύναμη.

[Basilhs23___]

5 ώρες πριν, vampira είπε

Δεν μπορείς να προετοιμαστείς όσο και να το προσπαθήσεις. Μετά τα αρχικά στάδια είναι πολύ σκληρό να βλέπεις τον άνθρωπό σου να πέφτει. Η μάνα μου ακόμη είναι σε καλό επίπεδο, αλλά με πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω έναν έξυπνο, εύστροφο άνθρωπο κάποιες φορές να είναι παιδί. Αυτή με έμαθε να γράφω κ να διαβάζω από 3 χρονών, δίδαξε τόσα παιδιά, μαθητές της ακόμη της στέλνουν ευχές κ ευχαριστώ και τώρα είναι στιγμές που χάνεται με απλά πράγματα. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα νιώσω όταν προχωρήσει αυτό το πράγμα. Όταν θα γίνει επιθετική, όταν δεν θα ξεχωρίζει ποια είναι η τουαλέτα και ποια η καρέκλα, όταν θα έχει ξεχάσει πως να τρώει. Πώς μπορείς να προετοιμαστείς για αυτό; Χαίρομαι που ο πατέρας μου πέθανε πριν προλάβει να δει αυτή την προδιαγεγραμμένη πορεία. Αν για εμένα είναι σκληρό, για αυτόν που ήταν ο έρωτας και άνθρωπος της ζωής του για 50+ χρόνια, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ήταν. (Ένα άσχετο σχόλιο, τόσα χρόνια παντρεμένοι ακόμη πιάνονταν χέρι με χέρι, φιλιόνταν δημόσια, έκαναν φάρσες μεταξύ τους κ πολλά άλλα. Αν με ρωτήσετε τι είναι έρωτας κ αγάπη, θα απαντήσω αυτό που είχαν οι γονείς μου)

Και όσο και να προετοιμαστείς, αν δεν έχεις βοήθεια στην φροντίδα του ασθενή, κάποια στιγμή θα σε καταβάλει η σωματική και ψυχική κόπωση. Δυστυχώς το κράτος είναι πολύ απών, όπως και σε πολλά άλλα, στον τομέα της υγείας. Για τους φροντιστές δε, δεν προβλέπει τίποτα.

Δεν ξέρω τι να πω, κουράγιο σε όλους μας και δύναμη.

Κατανοητό φίλε/φίλη. Εγώ, έχοντας βιώσει αλλά και ακούσει για τα τελευταία χρόνια διαδορων ατόμων στην οικογένεια που ήταν τραγικά, προετοιμαζομαι από τώρα ότι μπορεί να δω την μητέρα μου σε αυτή την κατάσταση στο μέλλον. 

Εμενα μου έλεγε ο πατέρας μου ότι πέθανε ο παππους μέσα στο σπίτι,  είχε υποστεί δύο εγκεφαλικά η κατι με εμφράγματα, την δεύτερη φορά έμεινε παράλυτος και ο πατέρας μου τον μετέφερε με ένα καροτσάκι, τον τάιζε, τα έκανε επάνω του και λερονοταν το πάτωμα, είχε τρελαθεί ο πατέρας μου, το σπίτι με τρεις ορόφους σκάλα χωρίς ασανσέρ. Λίγα χρόνια μετά από αυτό πέθανε και η γιαγιά μου επίσης μέσα στο σπίτι, δεν ήτανε καλά, ο πατέρας μου ήθελε να ταξιδέψει στο εξωτερικό με μια φίλη του και την ρώτησε να ακυρώσει το ταξίδι για να μείνει μαζί της, η μητέρα του έλεγε φύγε να πας στο καλό και άσε με εμένα μια χαρά είμαι, αρνήθηκε να πάει σε γιατρούς. Με το που γύρισε ο πατέρας μου από το ταξίδι η γιαγιά ήταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι, του είπε κάτι λόγια είχανε μια συγκινητική κουβέντα και πέθανε. 

Τα παραπάνω έγιναν πριν γεννηθώ. Δράμα πέρασα και με τον πατέρα μου, σοβαρά προβλήματα υγείας λόγω ενός συνδρόμου με κληρονομικες συγγενείς παθήσεις, τον έχασα το 2002 στα 14, είχε υποστεί πνευμονία, αντιμετώπιζε και διάφορα προβλήματα σχετικά άγνωστης αιτιολογίας που δεν ξέραμε αν είχανε σχέση με το σύνδρομο, αρνιόταν για μια εβδομάδα να πάει σε γιατρό και είχε καταρρεύσει μέσα στο σπίτι δεν μπορούσε να αναπνεύσει, τελικά καλεσαμε έναν γνωστό και στο συγγενείς και τον σηκωσανε με τον ζουρλομανδια για να τον μεταφέρουν οι τραυματιοφορεις με το ασθενοφόρο, πέθανε σε δύο εβδομάδες περίπου, μας έλεγε ο γιατρός έπρεπε να είχε πάει πολύ πριν, τους λόγους της άρνησης του παρότι πήγαινε τακτικά σε γιατρούς δεν μπόρεσα να τους καταλάβω ποτέ μου. Μια ψυχιατρος μου είπε κάποτε πως ορισμένες παθήσεις κυρίως πνευμονικής φύσεως και λοιμώξεις προκαλούν μια κρίση στην συνείδηση και απορυθμιζουν τον πάσχοντα. Ακολούθησαν μετα οικογενειακοι τσακωμοι που συγγενείς του πατέρα μου έκραζαν την μάνα μου γιατί δεν πήρε την ευθύνη, τι να κάνει βέβαια αυτή, ήταν τίγκα στα ψυχολογικά και εγώ παιδί ακόμα. 

Δράμα περνάω και με την μάνα μου η οποία έχει βαριά ψυχολογικα από νέα όταν ήμουν μικρός, καυγάδες φασαρίες διαπληκτισμοι και λεκτικές αντεκλισεις σχεδόν καθημερινώς, αδυναμία εύκολης συμβίωσης, προβλήματα μνημης, βαβούρα και γκρίνια μέχρι πεθαμου, πλήρης άρνηση από εκείνη και αδυναμία από εμάς να την πείσουμε να πάει σε γιατρούς για το οτιδήποτε. Έχω συμβιβαστεί ότι θα πεθάνει στο σπίτι όπως έγινε με όλους τους άλλους. Μου λένε οι δικοί μου αυτό δεν πρόκειται να γίνει κι αν πάει να συμβεί θα τους καλέσω να έρθουν οι θείοι ξαδέρφια να την πάνε με ζουρλομανδια στο νοσοκομείο, δεν θα καταφέρουν κάτι όμως εκτός αν καταρρεύσει και αυτή. Μια φορά είχε.χτυπησει στον αστράγαλο, περισσότερη ψυχολογικά υπέστησα εγώ που πάλευα ένα βράδυ να την πείσω να πάει στο νοσοκομείο πάρα αυτή που είχε τραυματιστεί. Την επόμενη φορά σκέφτομαι να μην ασχοληθώ καθόλου και να αδιαφορησω γιατι τα πάντα εινσι ανοφελα.

Τα ίδια προβλήματα με τον πατέρα μου κληρονόμησα και εγώ, ήδη αρκετά κουρασμένος πλέον αν και πολύ νέος, έδωσα αγώνα αλλά δεν ηρεμώ ποτέ, ανακυπτουν νέα προβλήματα και η ποιότητα ζωής δεν είναι καλή, άγχος για το οτιδήποτε πραγμα, με βοηθάει η μάνα μου για δουλειές που δυσκολεύουν. 

Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά που αραδιάζω, τα τελευταια χρόνια της ζωής πάρα πολλών είναι άσχημα, όσο πλησιάζουμε προς το τέλος μας, τόσο περισσότερο άσχημα γίνονται αυτά. Συμφωνώ με έναν φίλο μου που λέει ότι στην ζωή είμαστε μόνοι μας πρακτικά, θεωρητικά υπάρχει η συμβίωση με κάποιους που βοηθάνε σε διάφορα, πρακτικά όμως, όταν θα παρουσιαστεί το σοβαρο πρόβλημα που θα καταστήσει ανήμπορο και ασθενή και το περιβάλλον του να κάνει κάτι είσαι μόνος σου με μόνο τον Θεό (αν πιστεύεις σε αυτόν). 

Τα προβλήματα τύπου άνοιας αλσχαιμερ και τα σχετικά, είναι ένα κλικ χειρότερα από τα προηγούμενα, εκεί έχεις τα παραπάνω που ανάφερα επί ένα παρατεταμένο διάστημα, περιπτώσεις που δεν αναγνωρίζεις κόσμο είναι μαχαίρια στην καρδιά.

Καλό ειναι ο καθένας να κοιτάξει να κάνει όσο περισσότερα μπορεί στην ζωή του, όταν αντεχει και μπορεί, η κούραση έρχεται πολύ γρηγορότερα από τα θεωρητικά γεράματα, η φθορά αρχίζει από τα 30-35, το ποσο γρήγορα θα αυξηθεί εξαρτάται τόσο από τον άνθρωπο αλλά και άλλους ασταθμητους παράγοντες. Από κάποιο σημείο και μετά συνειδητοποιεις ότι κάποια στιγμή της ζωής σου θα πεθάνεις σαν σκυλί στο σπίτι σου ή το νοσοκομείο. 

 

[vampira]

Στις 2/10/2021 στις 5:21 ΜΜ, Basilhs23___ είπε

Καλό ειναι ο καθένας να κοιτάξει να κάνει όσο περισσότερα μπορεί στην ζωή του, όταν αντεχει και μπορεί, η κούραση έρχεται πολύ γρηγορότερα από τα θεωρητικά γεράματα, η φθορά αρχίζει από τα 30-35, το ποσο γρήγορα θα αυξηθεί εξαρτάται τόσο από τον άνθρωπο αλλά και άλλους ασταθμητους παράγοντες. Από κάποιο σημείο και μετά συνειδητοποιεις ότι κάποια στιγμή της ζωής σου θα πεθάνεις σαν σκυλί στο σπίτι σου ή το νοσοκομείο.

Αυτό που λες μου θύμησε μια φράση της Ιζαμπελ Αλιέντε σε ένα βιογραφικό βιβλίο της, ο άνθρωπος έρχεται στην ζωή και φεύγει από αυτή με κλάμματα, κάπως έτσι το έγραφε. Ακούγεσαι απογοητευμένος, αλλά μια ζωή έχουμε ας κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτή. Και κάποιες φορές ίσως είναι πολύ καλύτερα να φύγουμε μακριά από γονείς, συγγενείς...

Σχετικά με το topic, στις 07/06/2021 ο FDA ενέκρινε με εσπευσμένες διαδικασίες την κυκλοφορία του μονοκλωνικού αντισώματος Aducanumab. Παράλληλα ζήτησε την διεξαγωγή μεγαλύτερης έρευνας σχετικά με αυτό. Όλες οι πληροφορίες:

https://www.fda.gov/drugs/postmarket-drug-safety-information-patients-and-providers/aducanumab-marketed-aduhelm-information

Οι απόψεις για την αποτελεσματικότητά του διχάζονται. Αλλά είναι το πρώτο φάρμακο που δεν εστιάζει στα συμπτώματα. "Εσπευσμένες διαδικασίες έγκρισης" ακολουθούνται όταν θεωρηθεί ότι μια ουσία είναι ευεργετική σε μεγάλο αριθμό ατόμων που πάσχουν από ανίατη;θανατηφόρα;καταστροφική; (δεν μου έρχεται ακριβώς η μετάφραση) νόσο. Όπως έγινε και με την remdesivir για τον covid.

29/10/2021 θα αρχίσει η διαδικασία/έρευνα για την έγκρισή του από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων (EMA)

Υπόψη, ο FDA δεν έχει τόσο αυστηρές διαδικασίες έγκρισης. Ο ΕMA είναι πολύ πιο αυστηρός.

Επίσης έμαθα ότι ένα φάρμακο που δεν έχει έγκριση στην τοπική αγορά (Ελληνική ή Ευρωπαϊκή, στην περίπτωση μας), υπάρχει διαδικασία που μπορεί να την ακολουθήσει ένας γιατρός για να το προμηθευτεί για ασθενή του - με κάποιες προϋποθέσεις. Επίσης ο γιατρός μπορεί να αιτηθεί κ φάρμακο που βρίσκεται σε συγκεκριμένα στάδια δοκιμών, χωρίς αυτό να έχει κυκλοφορήσει ακόμη. Ο γιατρός απευθύνεται απευθείας στον κατασκευαστή ή στον προμηθευτή. Υπάρχει επίσης η διαδικασία όπου ο γιατρός απευθύνεται στον Εθνικό Οργανισμό Φαρμάκων, κ εν συνεχεία αυτός καταθέτει αίτημα - αλλά όταν αφορά έναν μόνο ασθενή το πρώτο είναι να απευθυνθεί στην ίδια την εταιρεία κ όχι στον οργανισμό φαρμάκων. Η διαδικασία (κ στις δύο περιπτώσεις) ονομάζεται compassionate use και εδώ εξηγεί πως λειτουργεί:

https://www.ema.europa.eu/en/documents/other/questions-answers-compassionate-use-medicines-european-union_en-0.pdf

και ο ευρωπαϊκός οργανισμός https://www.ema.europa.eu/en

Υπάρχει το https://el.thesocialmedwork.com που αναφέρει ότι μπορεί να βοηθήσει στις διαδικασίες. Δεν έχω καθίσει να το ψάξω, αν είναι κάτι σοβαρό και πως λειτουργεί, γιατί το compassionate use δεν γίνεται από τον ασθενή, αλλά από τον γιατρό του. Το Aducanumab, το δίνει με κόστος 1960 ευρώ...

Τα παραπάνω είναι με δική μου έρευνα κ μπόλικο διάβασμα, δεν με βοήθησε κάποιος γνώστης, επομένως κρατήστε και κάποια επιφύλαξη. Για την ιστορία, δεν έψαχνα για φάρμακα για το Alzheimer's disease αλλά για την σκλήρηνση κατά πλάκας για μια φίλη μου.