Γεροντική Άνοια και Alzheimer σε δικούς μας - Τρόποι αντιμετώπισης!

[pdionisis]

Απο 2-3 διαφορετικούς γιατρους έχων ακούσει ότι το να ξεχνας πραγματα απο μόνο του δεν είναι ενδειξη Alzheimer.(π.χ. καποιος που απο μικρος ξεχναει). Η χειροτερευση της μνημης σε σχέση με το φυσιολογικο του ανθρώπου είναι ενδειξη. Ετσι μπορεί καποιος με μνήμη ελεφαντα να εχει αρχομενο Alzheimer απλα επειδή εκει που θυμόταν τα παντα τώρα θυμάται οτο θυμαται ενας μεσος άνθρωπος. Ενω ενας που συνεχιζει να ξεχναει που αφηνει τα κλειδιά του οπως ξεχναγε παντα δεν έχει Alzheimer

[nopar]

Καλησπέρα σε όλη την ομάδα,

Ο πατέρας μου ζει με άνοια και έχασα τον παππού και την γιαγιά μου από Αλτσχάιμερ και Καρδιαγγειακή άνοια. ασχολούμαι περίπου 10 χρόνια με την τρίτη ηλικία και τους ανθρώπους που ζουν με άνοια. Έχουμε φτιάξει μία τηλεφωνική γραμμή εθνικής εμβέλειας στην οποία μπορείτε να καλέσετε και θα χαρούμε να σας ενημερώσουμε, να σας βοηθήσουμε και να στηρίξουμε την δύσκολη καθημερινότητα που πολλοί από εσάς βιώνετε. Η υπηρεσίες μας δεν έχουν κανένα απολύτως κόστος.

Το τηλέφωνο είναι 212 000 8711 ενώ περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο call.thallo.care και για την πρωτοβουλία μας στο www.thallo.care.

 

[Επισκέπτης]

Καλησπέρα. Είμαι 33 χρονών. Στα 18 εμφάνισα μια όχι τόσο δύσκολη αρχικά ασθένεια, τη διπολική διαταραχή. Μου έλεγαν να πάρω ένα φάρμακο, το minitran. Και όντως όταν το πήρα για λίγο καιρό αισθάνθηκα την ανακούφιση που ήθελα. Όμως το έκοψα απότομα πριν περάσουν καν 2 βδομάδες. Η θεραπεία ήταν τουλάχιστον για 6 μήνες όπως μου είχανε πει. Ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα. 

Παλιότερα από την Α λυκείου και για 2 χρόνια δεν είχα περίοδο και μου είχε δώσει ο γιατρός αντισυλληπτικά για ρύθμιση. Και όντως μου είχε έρθει. Αλλά επειδή θεωρούσα βλακεία και τεχνητό τον τρόπο που μου ήρθε περίοδος τα έκοψα.

Στα 18 μου πάλι η μητέρα μου είχε προσευχηθεί τότε να μου έρθει περίοδος και όντως μου είχε έρθει αλλά δεν κράτησε πολύ. Αυτό με έκανε να έχω την σκέψη πως πρέπει αν στηρίζομαι στους αγίους και όχι στην επιστήμη.

Στα 18 λοιπόν όταν χρειάστηκε να πάρω το minitran, επειδή πάλι ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα κι ενώ το είχα ανάγκη όπως ο διψασμένος το νερό, το πήρα για λίγο και το έκοψα πάνω στις 2 βδομάδες.

Είχα γνωρίσει κι έναν ήταν η πρώτη μου σχέση που με πίεζε να μην πάρω φάρμακα και κιλά. Κι εγώ έλεγα από μέσα μου ότι αυτός κάτι θα ήξερε και ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Του έδινα μεταφυσικές διαστάσεις γιατί μου έδινε να διαβάσω κάτι ψαγμένα μεταφυσικά. Και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και ανιγματικός.

Από τότε άρχισα να το παίρνω και να το κόβω μόνη μου το minitran. Άρχισαν οι υποτροπές. Για 2 χρόνια μέχρι το 2008 ήμουν χωρίς αγωγή και η νόσος εξελισσόταν. Έπειτα ξεκίνησα τα φάρμακα αδιάκοπα με εξαιρέσεις, μία το 2012 όπου τα έκοψα και νοσηλεύτηκα για 1μιση μήνα με οξύ ψυχωσικό επεισόδιο όπου δεν μπορούσα να μιλήσω και άλλη μία που τα έκοψα πέρυσι το 2020, όπου από εκεί άρχισε η έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες.  Στο μεταξύ έχω νοσηλευτεί πολλές φορές ακόμα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάρω φάρμακα. Άλλωστε αυτά δεν θα τα έπαιρνα σε όλη μου τη ζωή. Επικουρικά ήταν μέχρι να ξεπεράσω το πρόβλημα. Αλλά δεν το ήξερα τότε ούτε μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά γιατί είχα πανικό λόγω του προβλήματός μου. Δεν άκουγα κανέναν. Μου είχε καρφωθεί πως δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Πέρναγα καιεφηβεία μιας και πιο μικρή ήμουν πιεσμένη με το σχολείο.

Το θέμα είναι πως κατέστρεψα τη ζωή μου και τον εγκέφαλό μου. Από πέρυσι και για ένα χρόνο παίρνω φάρμακα που μου αλλάζουν αφύσικα τη συμπεριφορά και τη διάθεση σε σημείο που να μην ξέρω ποια είμαι πλέον. 

Πλέον έχω σταθεροποιηθεί σε μία κατάσταση αλλά είναι αφύσικη γιατί έχω σοβαρή έκπτωση στις νοητικές και γνωστικές λειτουργίες. Ξέρω να εκφράζομαι γιατί είχα περάσει στη φιλολογία. Από' κεί και πέρα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη στη ζωή μου γιατί την κατέστρεψα.

Με την τελευταία υποτροπή από πέρυσι που τα έκοψα ύστερα από 7 χρόνια θεραπείας, απέκτησα πρόβλημα στην κατανόηση των όσων ακούω. Πλέον καταλαβαίνω όταν μου μιλάνε αλλά δεν θυμάμαι τι μου λένε. Έχω θέμα με τη μνήμη, τη συγκέντρωση, την παρατηρητικότητα, την αντίληψη, την κριτική ικανότητα και τον προσανατολισμό που πάντα είχα.
Επίσης έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι και που εκφράζομαι. Πλέον χρησιμοποιώ τις απολύτως απαραίτητες λέξεις χωρίς χρώμα συναισθήματος. Γράφω πεζά και δεν συμμετέχει καθόλου το συναίσθημα.

Επίσης αισθάνομαι ένα με τους άλλους. Σαν να έχω χάσει την προσωπικότητά μου.
Στα 18 μου ξεκίνησα από μία παλαβή ιδέα να θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω παρέα με τον οποιοδήποτε ακόμα και εγκληματία.  Είχα φτιάξει μια δική μου φιλοσοφία. Πήγα και γνώρισα αυτόν στα 18 μου, πάγωσε το συναίσθημά μου και χρειάστηκε να πάρω φάρμακα όπως είπα. Αλλά η ευαισθησία μου προϋπήρχε. Δεν θυμάμαι αν η φιλοσοφία μου ξεκίνησε πριν ή μετά τη γνωριμία μου με αυτόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά το πρώτο ραντεβού ο τόπος είχε σκοτεινιάσει, το πρόσωπό μου είχε σκοτεινιάσει, και δεν είχα συναίσθημα. 

Από τα 18 μου και ύστερα από αυτή τη γνωριμία συν επειδή δεν πήρα την αγωγή μου, την έχασα τη μπάλα. Έγινα παράλογη και απελπιστικά μόνη. Έγινα εγωκεντρική με έναν αρρωστημένο τρόπο. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα. Αλλά λόγω του ότι δεν ήμουνα καλά δεν κατάφερα να χαρώ τη σχέση μου μαζί του. Οι ορμόνες τρελάθηκαν. Άρχισα να φαντάζομαι διάφορα αντί να τα ζω. Με έδιωξε γιατί είχα αρχίσει να ξεφεύγω. Από τότε δεν τον έχω ξεχάσει και ζει μες στην αρρωστημένη μου φαντασία.

Τώρα απουσιάζει η χαρά της κοινωνικής επαφής και η χαρά ότι μπορώ να εκφραστώ και να συμμετέχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Είναι περίεργα όλα αυτά και με τρομάζουν.

Έχω ανάγκη συνέχεια να μιλάω για το πρόβλημά μου. Συνεχώς λέω τα ίδια ειδικά από τον Μάιο και μετά. Έχω μία κασέτα όπως μου λένε. Επίσης μου λένε ότι η κριτική μου ικανότητα έχει γίνει επικριτική. Ότι είμαι χειριστική και εγωίστρια.

Δεν ξέρω αν ο γιατρός μου έχει καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Για 7 χρόνια είχα έναν γιατρό τον οποίο όμως αφότου έκοψα την αγωγή μου το 2020 και αφότου για ένα χρόνο προσπαθούσε να με συνεφέρει με διάφορα σχήματα, τον άλλαξα γιατί το τελευταίο φάρμακο που μου έδωσε με έβγαλε τελείως εκτός.

Προκλήθηκαν πολλές ορμονικές αλλαγές οργανικές αλλά το βασικότερο που έγινε ήταν στον τρόπο σκέψης. 

Έκτοτε πηγαίνω σε άλλον γιατρό, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μένα και υποστηρίζει τους γονείς μου.
Απλά αν ήμουν κι εγώ καλά άλλα πράγματα θα είχα κάνει στη ζωή μου. 

Συγνώμη για τα πολλά λόγια. Μπορώ να γράφω ώρες χωρίς σταματημό, αναμασάω συνέχεια τα ίδια.

Θεωρώ πως έχω αλτσχάιμερ μιας και γράφετε πως η άνοια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έτσι. Δεν βγαίνει.

Τι μπορώ να κάνω στην κατάστασή μου?

[cthulhucarbide]

11 λεπτά πριν, dpinelope είπε

Καλησπέρα. Είμαι 33 χρονών. Στα 18 εμφάνισα μια όχι τόσο δύσκολη αρχικά ασθένεια, τη διπολική διαταραχή. Μου έλεγαν να πάρω ένα φάρμακο, το minitran. Και όντως όταν το πήρα για λίγο καιρό αισθάνθηκα την ανακούφιση που ήθελα. Όμως το έκοψα απότομα πριν περάσουν καν 2 βδομάδες. Η θεραπεία ήταν τουλάχιστον για 6 μήνες όπως μου είχανε πει. Ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα. 

Παλιότερα από την Α λυκείου και για 2 χρόνια δεν είχα περίοδο και μου είχε δώσει ο γιατρός αντισυλληπτικά για ρύθμιση. Και όντως μου είχε έρθει. Αλλά επειδή θεωρούσα βλακεία και τεχνητό τον τρόπο που μου ήρθε περίοδος τα έκοψα.

Στα 18 μου πάλι η μητέρα μου είχε προσευχηθεί τότε να μου έρθει περίοδος και όντως μου είχε έρθει αλλά δεν κράτησε πολύ. Αυτό με έκανε να έχω την σκέψη πως πρέπει αν στηρίζομαι στους αγίους και όχι στην επιστήμη.

Στα 18 λοιπόν όταν χρειάστηκε να πάρω το minitran, επειδή πάλι ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα κι ενώ το είχα ανάγκη όπως ο διψασμένος το νερό, το πήρα για λίγο και το έκοψα πάνω στις 2 βδομάδες.

Είχα γνωρίσει κι έναν ήταν η πρώτη μου σχέση που με πίεζε να μην πάρω φάρμακα και κιλά. Κι εγώ έλεγα από μέσα μου ότι αυτός κάτι θα ήξερε και ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Του έδινα μεταφυσικές διαστάσεις γιατί μου έδινε να διαβάσω κάτι ψαγμένα μεταφυσικά. Και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και ανιγματικός.

Από τότε άρχισα να το παίρνω και να το κόβω μόνη μου το minitran. Άρχισαν οι υποτροπές. Για 2 χρόνια μέχρι το 2008 ήμουν χωρίς αγωγή και η νόσος εξελισσόταν. Έπειτα ξεκίνησα τα φάρμακα αδιάκοπα με εξαιρέσεις, μία το 2012 όπου τα έκοψα και νοσηλεύτηκα για 1μιση μήνα με οξύ ψυχωσικό επεισόδιο όπου δεν μπορούσα να μιλήσω και άλλη μία που τα έκοψα πέρυσι το 2020, όπου από εκεί άρχισε η έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες.  Στο μεταξύ έχω νοσηλευτεί πολλές φορές ακόμα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάρω φάρμακα. Άλλωστε αυτά δεν θα τα έπαιρνα σε όλη μου τη ζωή. Επικουρικά ήταν μέχρι να ξεπεράσω το πρόβλημα. Αλλά δεν το ήξερα τότε ούτε μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά γιατί είχα πανικό λόγω του προβλήματός μου. Δεν άκουγα κανέναν. Μου είχε καρφωθεί πως δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Πέρναγα καιεφηβεία μιας και πιο μικρή ήμουν πιεσμένη με το σχολείο.

Το θέμα είναι πως κατέστρεψα τη ζωή μου και τον εγκέφαλό μου. Από πέρυσι και για ένα χρόνο παίρνω φάρμακα που μου αλλάζουν αφύσικα τη συμπεριφορά και τη διάθεση σε σημείο που να μην ξέρω ποια είμαι πλέον. 

Πλέον έχω σταθεροποιηθεί σε μία κατάσταση αλλά είναι αφύσικη γιατί έχω σοβαρή έκπτωση στις νοητικές και γνωστικές λειτουργίες. Ξέρω να εκφράζομαι γιατί είχα περάσει στη φιλολογία. Από' κεί και πέρα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη στη ζωή μου γιατί την κατέστρεψα.

Με την τελευταία υποτροπή από πέρυσι που τα έκοψα ύστερα από 7 χρόνια θεραπείας, απέκτησα πρόβλημα στην κατανόηση των όσων ακούω. Πλέον καταλαβαίνω όταν μου μιλάνε αλλά δεν θυμάμαι τι μου λένε. Έχω θέμα με τη μνήμη, τη συγκέντρωση, την παρατηρητικότητα, την αντίληψη, την κριτική ικανότητα και τον προσανατολισμό που πάντα είχα.
Επίσης έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι και που εκφράζομαι. Πλέον χρησιμοποιώ τις απολύτως απαραίτητες λέξεις χωρίς χρώμα συναισθήματος. Γράφω πεζά και δεν συμμετέχει καθόλου το συναίσθημα.

Επίσης αισθάνομαι ένα με τους άλλους. Σαν να έχω χάσει την προσωπικότητά μου.
Στα 18 μου ξεκίνησα από μία παλαβή ιδέα να θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω παρέα με τον οποιοδήποτε ακόμα και εγκληματία.  Είχα φτιάξει μια δική μου φιλοσοφία. Πήγα και γνώρισα αυτόν στα 18 μου, πάγωσε το συναίσθημά μου και χρειάστηκε να πάρω φάρμακα όπως είπα. Αλλά η ευαισθησία μου προϋπήρχε. Δεν θυμάμαι αν η φιλοσοφία μου ξεκίνησε πριν ή μετά τη γνωριμία μου με αυτόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά το πρώτο ραντεβού ο τόπος είχε σκοτεινιάσει, το πρόσωπό μου είχε σκοτεινιάσει, και δεν είχα συναίσθημα. 

Από τα 18 μου και ύστερα από αυτή τη γνωριμία συν επειδή δεν πήρα την αγωγή μου, την έχασα τη μπάλα. Έγινα παράλογη και απελπιστικά μόνη. Έγινα εγωκεντρική με έναν αρρωστημένο τρόπο. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα. Αλλά λόγω του ότι δεν ήμουνα καλά δεν κατάφερα να χαρώ τη σχέση μου μαζί του. Οι ορμόνες τρελάθηκαν. Άρχισα να φαντάζομαι διάφορα αντί να τα ζω. Με έδιωξε γιατί είχα αρχίσει να ξεφεύγω. Από τότε δεν τον έχω ξεχάσει και ζει μες στην αρρωστημένη μου φαντασία.

Τώρα απουσιάζει η χαρά της κοινωνικής επαφής και η χαρά ότι μπορώ να εκφραστώ και να συμμετέχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Είναι περίεργα όλα αυτά και με τρομάζουν.

Έχω ανάγκη συνέχεια να μιλάω για το πρόβλημά μου. Συνεχώς λέω τα ίδια ειδικά από τον Μάιο και μετά. Έχω μία κασέτα όπως μου λένε. Επίσης μου λένε ότι η κριτική μου ικανότητα έχει γίνει επικριτική. Ότι είμαι χειριστική και εγωίστρια.

Δεν ξέρω αν ο γιατρός μου έχει καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Για 7 χρόνια είχα έναν γιατρό τον οποίο όμως αφότου έκοψα την αγωγή μου το 2020 και αφότου για ένα χρόνο προσπαθούσε να με συνεφέρει με διάφορα σχήματα, τον άλλαξα γιατί το τελευταίο φάρμακο που μου έδωσε με έβγαλε τελείως εκτός.

Προκλήθηκαν πολλές ορμονικές αλλαγές οργανικές αλλά το βασικότερο που έγινε ήταν στον τρόπο σκέψης. 

Έκτοτε πηγαίνω σε άλλον γιατρό, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μένα και υποστηρίζει τους γονείς μου.
Απλά αν ήμουν κι εγώ καλά άλλα πράγματα θα είχα κάνει στη ζωή μου. 

Συγνώμη για τα πολλά λόγια. Μπορώ να γράφω ώρες χωρίς σταματημό, αναμασάω συνέχεια τα ίδια.

Θεωρώ πως έχω αλτσχάιμερ μιας και γράφετε πως η άνοια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έτσι. Δεν βγαίνει.

Τι μπορώ να κάνω στην κατάστασή μου?

Λυπηρά και δύσκολα όσα γράφεις αλλά με τέτοιο περίπλοκο ιστορικό μόνο εξειδικευμένος γιατρός μπορεί να εκφέρει άποψη για το τι σου συμβαίνει. Άμα είχες αλτσχάιμερ θα το είχαν καταλάβει οι γιατροί τόσα χρόνια που πηγαίνεις.

Καλό θα ήταν να μην γράψεις άλλο μήνυμα εδώ και να πεις τους προβληματισμούς σου στον γιατρό που πηγαίνεις και να ζητήσεις κάποιες εξηγήσεις. Επίσης μην ξανακόψεις/αρχίσεις χάπια και αγωγή από μόνη σου παρά μόνο όταν σου λέει ο γιατρός

[Ukforthemoment]

23 λεπτά πριν, dpinelope είπε

Καλησπέρα. Είμαι 33 χρονών. Στα 18 εμφάνισα μια όχι τόσο δύσκολη αρχικά ασθένεια, τη διπολική διαταραχή. Μου έλεγαν να πάρω ένα φάρμακο, το minitran. Και όντως όταν το πήρα για λίγο καιρό αισθάνθηκα την ανακούφιση που ήθελα. Όμως το έκοψα απότομα πριν περάσουν καν 2 βδομάδες. Η θεραπεία ήταν τουλάχιστον για 6 μήνες όπως μου είχανε πει. Ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα. 

Παλιότερα από την Α λυκείου και για 2 χρόνια δεν είχα περίοδο και μου είχε δώσει ο γιατρός αντισυλληπτικά για ρύθμιση. Και όντως μου είχε έρθει. Αλλά επειδή θεωρούσα βλακεία και τεχνητό τον τρόπο που μου ήρθε περίοδος τα έκοψα.

Στα 18 μου πάλι η μητέρα μου είχε προσευχηθεί τότε να μου έρθει περίοδος και όντως μου είχε έρθει αλλά δεν κράτησε πολύ. Αυτό με έκανε να έχω την σκέψη πως πρέπει αν στηρίζομαι στους αγίους και όχι στην επιστήμη.

Στα 18 λοιπόν όταν χρειάστηκε να πάρω το minitran, επειδή πάλι ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα κι ενώ το είχα ανάγκη όπως ο διψασμένος το νερό, το πήρα για λίγο και το έκοψα πάνω στις 2 βδομάδες.

Είχα γνωρίσει κι έναν ήταν η πρώτη μου σχέση που με πίεζε να μην πάρω φάρμακα και κιλά. Κι εγώ έλεγα από μέσα μου ότι αυτός κάτι θα ήξερε και ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Του έδινα μεταφυσικές διαστάσεις γιατί μου έδινε να διαβάσω κάτι ψαγμένα μεταφυσικά. Και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και ανιγματικός.

Από τότε άρχισα να το παίρνω και να το κόβω μόνη μου το minitran. Άρχισαν οι υποτροπές. Για 2 χρόνια μέχρι το 2008 ήμουν χωρίς αγωγή και η νόσος εξελισσόταν. Έπειτα ξεκίνησα τα φάρμακα αδιάκοπα με εξαιρέσεις, μία το 2012 όπου τα έκοψα και νοσηλεύτηκα για 1μιση μήνα με οξύ ψυχωσικό επεισόδιο όπου δεν μπορούσα να μιλήσω και άλλη μία που τα έκοψα πέρυσι το 2020, όπου από εκεί άρχισε η έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες.  Στο μεταξύ έχω νοσηλευτεί πολλές φορές ακόμα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάρω φάρμακα. Άλλωστε αυτά δεν θα τα έπαιρνα σε όλη μου τη ζωή. Επικουρικά ήταν μέχρι να ξεπεράσω το πρόβλημα. Αλλά δεν το ήξερα τότε ούτε μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά γιατί είχα πανικό λόγω του προβλήματός μου. Δεν άκουγα κανέναν. Μου είχε καρφωθεί πως δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Πέρναγα καιεφηβεία μιας και πιο μικρή ήμουν πιεσμένη με το σχολείο.

Το θέμα είναι πως κατέστρεψα τη ζωή μου και τον εγκέφαλό μου. Από πέρυσι και για ένα χρόνο παίρνω φάρμακα που μου αλλάζουν αφύσικα τη συμπεριφορά και τη διάθεση σε σημείο που να μην ξέρω ποια είμαι πλέον. 

Πλέον έχω σταθεροποιηθεί σε μία κατάσταση αλλά είναι αφύσικη γιατί έχω σοβαρή έκπτωση στις νοητικές και γνωστικές λειτουργίες. Ξέρω να εκφράζομαι γιατί είχα περάσει στη φιλολογία. Από' κεί και πέρα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη στη ζωή μου γιατί την κατέστρεψα.

Με την τελευταία υποτροπή από πέρυσι που τα έκοψα ύστερα από 7 χρόνια θεραπείας, απέκτησα πρόβλημα στην κατανόηση των όσων ακούω. Πλέον καταλαβαίνω όταν μου μιλάνε αλλά δεν θυμάμαι τι μου λένε. Έχω θέμα με τη μνήμη, τη συγκέντρωση, την παρατηρητικότητα, την αντίληψη, την κριτική ικανότητα και τον προσανατολισμό που πάντα είχα.
Επίσης έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι και που εκφράζομαι. Πλέον χρησιμοποιώ τις απολύτως απαραίτητες λέξεις χωρίς χρώμα συναισθήματος. Γράφω πεζά και δεν συμμετέχει καθόλου το συναίσθημα.

Επίσης αισθάνομαι ένα με τους άλλους. Σαν να έχω χάσει την προσωπικότητά μου.
Στα 18 μου ξεκίνησα από μία παλαβή ιδέα να θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω παρέα με τον οποιοδήποτε ακόμα και εγκληματία.  Είχα φτιάξει μια δική μου φιλοσοφία. Πήγα και γνώρισα αυτόν στα 18 μου, πάγωσε το συναίσθημά μου και χρειάστηκε να πάρω φάρμακα όπως είπα. Αλλά η ευαισθησία μου προϋπήρχε. Δεν θυμάμαι αν η φιλοσοφία μου ξεκίνησε πριν ή μετά τη γνωριμία μου με αυτόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά το πρώτο ραντεβού ο τόπος είχε σκοτεινιάσει, το πρόσωπό μου είχε σκοτεινιάσει, και δεν είχα συναίσθημα. 

Από τα 18 μου και ύστερα από αυτή τη γνωριμία συν επειδή δεν πήρα την αγωγή μου, την έχασα τη μπάλα. Έγινα παράλογη και απελπιστικά μόνη. Έγινα εγωκεντρική με έναν αρρωστημένο τρόπο. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα. Αλλά λόγω του ότι δεν ήμουνα καλά δεν κατάφερα να χαρώ τη σχέση μου μαζί του. Οι ορμόνες τρελάθηκαν. Άρχισα να φαντάζομαι διάφορα αντί να τα ζω. Με έδιωξε γιατί είχα αρχίσει να ξεφεύγω. Από τότε δεν τον έχω ξεχάσει και ζει μες στην αρρωστημένη μου φαντασία.

Τώρα απουσιάζει η χαρά της κοινωνικής επαφής και η χαρά ότι μπορώ να εκφραστώ και να συμμετέχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Είναι περίεργα όλα αυτά και με τρομάζουν.

Έχω ανάγκη συνέχεια να μιλάω για το πρόβλημά μου. Συνεχώς λέω τα ίδια ειδικά από τον Μάιο και μετά. Έχω μία κασέτα όπως μου λένε. Επίσης μου λένε ότι η κριτική μου ικανότητα έχει γίνει επικριτική. Ότι είμαι χειριστική και εγωίστρια.

Δεν ξέρω αν ο γιατρός μου έχει καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Για 7 χρόνια είχα έναν γιατρό τον οποίο όμως αφότου έκοψα την αγωγή μου το 2020 και αφότου για ένα χρόνο προσπαθούσε να με συνεφέρει με διάφορα σχήματα, τον άλλαξα γιατί το τελευταίο φάρμακο που μου έδωσε με έβγαλε τελείως εκτός.

Προκλήθηκαν πολλές ορμονικές αλλαγές οργανικές αλλά το βασικότερο που έγινε ήταν στον τρόπο σκέψης. 

Έκτοτε πηγαίνω σε άλλον γιατρό, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μένα και υποστηρίζει τους γονείς μου.
Απλά αν ήμουν κι εγώ καλά άλλα πράγματα θα είχα κάνει στη ζωή μου. 

Συγνώμη για τα πολλά λόγια. Μπορώ να γράφω ώρες χωρίς σταματημό, αναμασάω συνέχεια τα ίδια.

Θεωρώ πως έχω αλτσχάιμερ μιας και γράφετε πως η άνοια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έτσι. Δεν βγαίνει.

Τι μπορώ να κάνω στην κατάστασή μου?

Να πας σε γιατρό .

[peiraiask]

30 λεπτά πριν, dpinelope είπε

Καλησπέρα. Είμαι 33 χρονών. Στα 18 εμφάνισα μια όχι τόσο δύσκολη αρχικά ασθένεια, τη διπολική διαταραχή. Μου έλεγαν να πάρω ένα φάρμακο, το minitran. Και όντως όταν το πήρα για λίγο καιρό αισθάνθηκα την ανακούφιση που ήθελα. Όμως το έκοψα απότομα πριν περάσουν καν 2 βδομάδες. Η θεραπεία ήταν τουλάχιστον για 6 μήνες όπως μου είχανε πει. Ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα. 

Παλιότερα από την Α λυκείου και για 2 χρόνια δεν είχα περίοδο και μου είχε δώσει ο γιατρός αντισυλληπτικά για ρύθμιση. Και όντως μου είχε έρθει. Αλλά επειδή θεωρούσα βλακεία και τεχνητό τον τρόπο που μου ήρθε περίοδος τα έκοψα.

Στα 18 μου πάλι η μητέρα μου είχε προσευχηθεί τότε να μου έρθει περίοδος και όντως μου είχε έρθει αλλά δεν κράτησε πολύ. Αυτό με έκανε να έχω την σκέψη πως πρέπει αν στηρίζομαι στους αγίους και όχι στην επιστήμη.

Στα 18 λοιπόν όταν χρειάστηκε να πάρω το minitran, επειδή πάλι ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα κι ενώ το είχα ανάγκη όπως ο διψασμένος το νερό, το πήρα για λίγο και το έκοψα πάνω στις 2 βδομάδες.

Είχα γνωρίσει κι έναν ήταν η πρώτη μου σχέση που με πίεζε να μην πάρω φάρμακα και κιλά. Κι εγώ έλεγα από μέσα μου ότι αυτός κάτι θα ήξερε και ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Του έδινα μεταφυσικές διαστάσεις γιατί μου έδινε να διαβάσω κάτι ψαγμένα μεταφυσικά. Και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και ανιγματικός.

Από τότε άρχισα να το παίρνω και να το κόβω μόνη μου το minitran. Άρχισαν οι υποτροπές. Για 2 χρόνια μέχρι το 2008 ήμουν χωρίς αγωγή και η νόσος εξελισσόταν. Έπειτα ξεκίνησα τα φάρμακα αδιάκοπα με εξαιρέσεις, μία το 2012 όπου τα έκοψα και νοσηλεύτηκα για 1μιση μήνα με οξύ ψυχωσικό επεισόδιο όπου δεν μπορούσα να μιλήσω και άλλη μία που τα έκοψα πέρυσι το 2020, όπου από εκεί άρχισε η έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες.  Στο μεταξύ έχω νοσηλευτεί πολλές φορές ακόμα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάρω φάρμακα. Άλλωστε αυτά δεν θα τα έπαιρνα σε όλη μου τη ζωή. Επικουρικά ήταν μέχρι να ξεπεράσω το πρόβλημα. Αλλά δεν το ήξερα τότε ούτε μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά γιατί είχα πανικό λόγω του προβλήματός μου. Δεν άκουγα κανέναν. Μου είχε καρφωθεί πως δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Πέρναγα καιεφηβεία μιας και πιο μικρή ήμουν πιεσμένη με το σχολείο.

Το θέμα είναι πως κατέστρεψα τη ζωή μου και τον εγκέφαλό μου. Από πέρυσι και για ένα χρόνο παίρνω φάρμακα που μου αλλάζουν αφύσικα τη συμπεριφορά και τη διάθεση σε σημείο που να μην ξέρω ποια είμαι πλέον. 

Πλέον έχω σταθεροποιηθεί σε μία κατάσταση αλλά είναι αφύσικη γιατί έχω σοβαρή έκπτωση στις νοητικές και γνωστικές λειτουργίες. Ξέρω να εκφράζομαι γιατί είχα περάσει στη φιλολογία. Από' κεί και πέρα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη στη ζωή μου γιατί την κατέστρεψα.

Με την τελευταία υποτροπή από πέρυσι που τα έκοψα ύστερα από 7 χρόνια θεραπείας, απέκτησα πρόβλημα στην κατανόηση των όσων ακούω. Πλέον καταλαβαίνω όταν μου μιλάνε αλλά δεν θυμάμαι τι μου λένε. Έχω θέμα με τη μνήμη, τη συγκέντρωση, την παρατηρητικότητα, την αντίληψη, την κριτική ικανότητα και τον προσανατολισμό που πάντα είχα.
Επίσης έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι και που εκφράζομαι. Πλέον χρησιμοποιώ τις απολύτως απαραίτητες λέξεις χωρίς χρώμα συναισθήματος. Γράφω πεζά και δεν συμμετέχει καθόλου το συναίσθημα.

Επίσης αισθάνομαι ένα με τους άλλους. Σαν να έχω χάσει την προσωπικότητά μου.
Στα 18 μου ξεκίνησα από μία παλαβή ιδέα να θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω παρέα με τον οποιοδήποτε ακόμα και εγκληματία.  Είχα φτιάξει μια δική μου φιλοσοφία. Πήγα και γνώρισα αυτόν στα 18 μου, πάγωσε το συναίσθημά μου και χρειάστηκε να πάρω φάρμακα όπως είπα. Αλλά η ευαισθησία μου προϋπήρχε. Δεν θυμάμαι αν η φιλοσοφία μου ξεκίνησε πριν ή μετά τη γνωριμία μου με αυτόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά το πρώτο ραντεβού ο τόπος είχε σκοτεινιάσει, το πρόσωπό μου είχε σκοτεινιάσει, και δεν είχα συναίσθημα. 

Από τα 18 μου και ύστερα από αυτή τη γνωριμία συν επειδή δεν πήρα την αγωγή μου, την έχασα τη μπάλα. Έγινα παράλογη και απελπιστικά μόνη. Έγινα εγωκεντρική με έναν αρρωστημένο τρόπο. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα. Αλλά λόγω του ότι δεν ήμουνα καλά δεν κατάφερα να χαρώ τη σχέση μου μαζί του. Οι ορμόνες τρελάθηκαν. Άρχισα να φαντάζομαι διάφορα αντί να τα ζω. Με έδιωξε γιατί είχα αρχίσει να ξεφεύγω. Από τότε δεν τον έχω ξεχάσει και ζει μες στην αρρωστημένη μου φαντασία.

Τώρα απουσιάζει η χαρά της κοινωνικής επαφής και η χαρά ότι μπορώ να εκφραστώ και να συμμετέχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Είναι περίεργα όλα αυτά και με τρομάζουν.

Έχω ανάγκη συνέχεια να μιλάω για το πρόβλημά μου. Συνεχώς λέω τα ίδια ειδικά από τον Μάιο και μετά. Έχω μία κασέτα όπως μου λένε. Επίσης μου λένε ότι η κριτική μου ικανότητα έχει γίνει επικριτική. Ότι είμαι χειριστική και εγωίστρια.

Δεν ξέρω αν ο γιατρός μου έχει καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Για 7 χρόνια είχα έναν γιατρό τον οποίο όμως αφότου έκοψα την αγωγή μου το 2020 και αφότου για ένα χρόνο προσπαθούσε να με συνεφέρει με διάφορα σχήματα, τον άλλαξα γιατί το τελευταίο φάρμακο που μου έδωσε με έβγαλε τελείως εκτός.

Προκλήθηκαν πολλές ορμονικές αλλαγές οργανικές αλλά το βασικότερο που έγινε ήταν στον τρόπο σκέψης. 

Έκτοτε πηγαίνω σε άλλον γιατρό, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μένα και υποστηρίζει τους γονείς μου.
Απλά αν ήμουν κι εγώ καλά άλλα πράγματα θα είχα κάνει στη ζωή μου. 

Συγνώμη για τα πολλά λόγια. Μπορώ να γράφω ώρες χωρίς σταματημό, αναμασάω συνέχεια τα ίδια.

Θεωρώ πως έχω αλτσχάιμερ μιας και γράφετε πως η άνοια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έτσι. Δεν βγαίνει.

Τι μπορώ να κάνω στην κατάστασή μου?

παντα να προσπαθουμε να εχουμε μερικους κοντινους ανθρωπους στη ζωη μας κ να τους συμβουλευομαστε ,

κ να προσπαθουμε να κανουμε αυτα που μας λενε, ειδικα αν εχουν εμπειρια οπως γιατροι, παθοντες κλπ

[Basilhs23___]

51 λεπτά πριν, dpinelope είπε

Καλησπέρα. Είμαι 33 χρονών. Στα 18 εμφάνισα μια όχι τόσο δύσκολη αρχικά ασθένεια, τη διπολική διαταραχή. Μου έλεγαν να πάρω ένα φάρμακο, το minitran. Και όντως όταν το πήρα για λίγο καιρό αισθάνθηκα την ανακούφιση που ήθελα. Όμως το έκοψα απότομα πριν περάσουν καν 2 βδομάδες. Η θεραπεία ήταν τουλάχιστον για 6 μήνες όπως μου είχανε πει. Ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα. 

Παλιότερα από την Α λυκείου και για 2 χρόνια δεν είχα περίοδο και μου είχε δώσει ο γιατρός αντισυλληπτικά για ρύθμιση. Και όντως μου είχε έρθει. Αλλά επειδή θεωρούσα βλακεία και τεχνητό τον τρόπο που μου ήρθε περίοδος τα έκοψα.

Στα 18 μου πάλι η μητέρα μου είχε προσευχηθεί τότε να μου έρθει περίοδος και όντως μου είχε έρθει αλλά δεν κράτησε πολύ. Αυτό με έκανε να έχω την σκέψη πως πρέπει αν στηρίζομαι στους αγίους και όχι στην επιστήμη.

Στα 18 λοιπόν όταν χρειάστηκε να πάρω το minitran, επειδή πάλι ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα κι ενώ το είχα ανάγκη όπως ο διψασμένος το νερό, το πήρα για λίγο και το έκοψα πάνω στις 2 βδομάδες.

Είχα γνωρίσει κι έναν ήταν η πρώτη μου σχέση που με πίεζε να μην πάρω φάρμακα και κιλά. Κι εγώ έλεγα από μέσα μου ότι αυτός κάτι θα ήξερε και ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Του έδινα μεταφυσικές διαστάσεις γιατί μου έδινε να διαβάσω κάτι ψαγμένα μεταφυσικά. Και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και ανιγματικός.

Από τότε άρχισα να το παίρνω και να το κόβω μόνη μου το minitran. Άρχισαν οι υποτροπές. Για 2 χρόνια μέχρι το 2008 ήμουν χωρίς αγωγή και η νόσος εξελισσόταν. Έπειτα ξεκίνησα τα φάρμακα αδιάκοπα με εξαιρέσεις, μία το 2012 όπου τα έκοψα και νοσηλεύτηκα για 1μιση μήνα με οξύ ψυχωσικό επεισόδιο όπου δεν μπορούσα να μιλήσω και άλλη μία που τα έκοψα πέρυσι το 2020, όπου από εκεί άρχισε η έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες.  Στο μεταξύ έχω νοσηλευτεί πολλές φορές ακόμα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάρω φάρμακα. Άλλωστε αυτά δεν θα τα έπαιρνα σε όλη μου τη ζωή. Επικουρικά ήταν μέχρι να ξεπεράσω το πρόβλημα. Αλλά δεν το ήξερα τότε ούτε μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά γιατί είχα πανικό λόγω του προβλήματός μου. Δεν άκουγα κανέναν. Μου είχε καρφωθεί πως δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Πέρναγα καιεφηβεία μιας και πιο μικρή ήμουν πιεσμένη με το σχολείο.

Το θέμα είναι πως κατέστρεψα τη ζωή μου και τον εγκέφαλό μου. Από πέρυσι και για ένα χρόνο παίρνω φάρμακα που μου αλλάζουν αφύσικα τη συμπεριφορά και τη διάθεση σε σημείο που να μην ξέρω ποια είμαι πλέον. 

Πλέον έχω σταθεροποιηθεί σε μία κατάσταση αλλά είναι αφύσικη γιατί έχω σοβαρή έκπτωση στις νοητικές και γνωστικές λειτουργίες. Ξέρω να εκφράζομαι γιατί είχα περάσει στη φιλολογία. Από' κεί και πέρα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη στη ζωή μου γιατί την κατέστρεψα.

Με την τελευταία υποτροπή από πέρυσι που τα έκοψα ύστερα από 7 χρόνια θεραπείας, απέκτησα πρόβλημα στην κατανόηση των όσων ακούω. Πλέον καταλαβαίνω όταν μου μιλάνε αλλά δεν θυμάμαι τι μου λένε. Έχω θέμα με τη μνήμη, τη συγκέντρωση, την παρατηρητικότητα, την αντίληψη, την κριτική ικανότητα και τον προσανατολισμό που πάντα είχα.
Επίσης έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι και που εκφράζομαι. Πλέον χρησιμοποιώ τις απολύτως απαραίτητες λέξεις χωρίς χρώμα συναισθήματος. Γράφω πεζά και δεν συμμετέχει καθόλου το συναίσθημα.

Επίσης αισθάνομαι ένα με τους άλλους. Σαν να έχω χάσει την προσωπικότητά μου.
Στα 18 μου ξεκίνησα από μία παλαβή ιδέα να θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω παρέα με τον οποιοδήποτε ακόμα και εγκληματία.  Είχα φτιάξει μια δική μου φιλοσοφία. Πήγα και γνώρισα αυτόν στα 18 μου, πάγωσε το συναίσθημά μου και χρειάστηκε να πάρω φάρμακα όπως είπα. Αλλά η ευαισθησία μου προϋπήρχε. Δεν θυμάμαι αν η φιλοσοφία μου ξεκίνησε πριν ή μετά τη γνωριμία μου με αυτόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά το πρώτο ραντεβού ο τόπος είχε σκοτεινιάσει, το πρόσωπό μου είχε σκοτεινιάσει, και δεν είχα συναίσθημα. 

Από τα 18 μου και ύστερα από αυτή τη γνωριμία συν επειδή δεν πήρα την αγωγή μου, την έχασα τη μπάλα. Έγινα παράλογη και απελπιστικά μόνη. Έγινα εγωκεντρική με έναν αρρωστημένο τρόπο. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα. Αλλά λόγω του ότι δεν ήμουνα καλά δεν κατάφερα να χαρώ τη σχέση μου μαζί του. Οι ορμόνες τρελάθηκαν. Άρχισα να φαντάζομαι διάφορα αντί να τα ζω. Με έδιωξε γιατί είχα αρχίσει να ξεφεύγω. Από τότε δεν τον έχω ξεχάσει και ζει μες στην αρρωστημένη μου φαντασία.

Τώρα απουσιάζει η χαρά της κοινωνικής επαφής και η χαρά ότι μπορώ να εκφραστώ και να συμμετέχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Είναι περίεργα όλα αυτά και με τρομάζουν.

Έχω ανάγκη συνέχεια να μιλάω για το πρόβλημά μου. Συνεχώς λέω τα ίδια ειδικά από τον Μάιο και μετά. Έχω μία κασέτα όπως μου λένε. Επίσης μου λένε ότι η κριτική μου ικανότητα έχει γίνει επικριτική. Ότι είμαι χειριστική και εγωίστρια.

Δεν ξέρω αν ο γιατρός μου έχει καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Για 7 χρόνια είχα έναν γιατρό τον οποίο όμως αφότου έκοψα την αγωγή μου το 2020 και αφότου για ένα χρόνο προσπαθούσε να με συνεφέρει με διάφορα σχήματα, τον άλλαξα γιατί το τελευταίο φάρμακο που μου έδωσε με έβγαλε τελείως εκτός.

Προκλήθηκαν πολλές ορμονικές αλλαγές οργανικές αλλά το βασικότερο που έγινε ήταν στον τρόπο σκέψης. 

Έκτοτε πηγαίνω σε άλλον γιατρό, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μένα και υποστηρίζει τους γονείς μου.
Απλά αν ήμουν κι εγώ καλά άλλα πράγματα θα είχα κάνει στη ζωή μου. 

Συγνώμη για τα πολλά λόγια. Μπορώ να γράφω ώρες χωρίς σταματημό, αναμασάω συνέχεια τα ίδια.

Θεωρώ πως έχω αλτσχάιμερ μιας και γράφετε πως η άνοια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έτσι. Δεν βγαίνει.

Τι μπορώ να κάνω στην κατάστασή μου?

Είναι πασιφανές ότι πασχεις από σοβαρά ψυχολογικα, ψυχιατρικά και ίσως νευρολογικές προεκτάσεις προβλήματα τα οποία σε επηρεάζουν παθολογικά και σε άλλα σημεία του σώματος. 

Επειδη δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τα σχολιάζουμε όλα αυτα. Να βρεις έναν καλό ψυχιατρο ο οποίος θα σου συστήσει τι θα κάνεις. Ένας φίλος μου με σοβαρή κατάθλιψη έχει στρώσει, αλλά του πήρε λίγα χρόνια να στρώσει με την αγωγή η οποία είναι μόνιμη. Παράλληλα χρειάζεσαι και ψυχοθεραπεία. Το δικό σου θέμα είναι κάτι πιο σοβαρό. 

Καλή δύναμη. 

Επεξ/σία 12 Σεπτεμβρίου 2021 από Basilhs23___

[Επισκέπτης]

1 λεπτό πριν, Basilhs23___ είπε

Είναι πασιφανές ότι πασχεις από σοβαρά ψυχολογικα, ψυχιατρικά και ίσως νευρολογικές προεκτάσεις προβλήματα τα οποία σε επηρεάζουν παθολογικά και σε άλλα σημεία του σώματος. 

Επειδη δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να τα σχολιάζουμε όλα αυτα. Να βρεις έναν καλό ψυχιατρο ο οποίος θα σου συστήσει τι θα κάνεις. Ένας φίλος μου με σοβαρή κατάθλιψη έχει στρώσει, αλλά του πήρε λίγα χρόνια να στρώσει με την αγωγή η οποία είναι μόνιμη. Το δικό σου θέμα είναι κάτι πιο σοβαρό. 

Καλή δύναμη. 

σ'ευχαριστώ για το καλή δύναμη...

ο ψυχίατρος αυτός θεωρείται πολύ καλός αλλά προσωπικά δεν έχω και πολύ καλές σχέσεις μαζί του.. Στο αντικείμενό του λένε όλοι πως είναι από τους καλύτερους.. για να το λένε έτσι θα είναι... με τον προηγούμενο γιατρό είχα άριστες σχέσεις πάντως...

ξέρω πως δεν θα μου λυθεί το πρόβλημα επειδή θα γράψω εδώ... απλά έχω ανάγκη για επικοινωνία όλη την ώρα...

[mindreader]

1 ώρα πριν, dpinelope είπε

Καλησπέρα. Είμαι 33 χρονών. Στα 18 εμφάνισα μια όχι τόσο δύσκολη αρχικά ασθένεια, τη διπολική διαταραχή. Μου έλεγαν να πάρω ένα φάρμακο, το minitran. Και όντως όταν το πήρα για λίγο καιρό αισθάνθηκα την ανακούφιση που ήθελα. Όμως το έκοψα απότομα πριν περάσουν καν 2 βδομάδες. Η θεραπεία ήταν τουλάχιστον για 6 μήνες όπως μου είχανε πει. Ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα. 

Παλιότερα από την Α λυκείου και για 2 χρόνια δεν είχα περίοδο και μου είχε δώσει ο γιατρός αντισυλληπτικά για ρύθμιση. Και όντως μου είχε έρθει. Αλλά επειδή θεωρούσα βλακεία και τεχνητό τον τρόπο που μου ήρθε περίοδος τα έκοψα.

Στα 18 μου πάλι η μητέρα μου είχε προσευχηθεί τότε να μου έρθει περίοδος και όντως μου είχε έρθει αλλά δεν κράτησε πολύ. Αυτό με έκανε να έχω την σκέψη πως πρέπει αν στηρίζομαι στους αγίους και όχι στην επιστήμη.

Στα 18 λοιπόν όταν χρειάστηκε να πάρω το minitran, επειδή πάλι ήμουν προκατειλημμένη με τα φάρμακα κι ενώ το είχα ανάγκη όπως ο διψασμένος το νερό, το πήρα για λίγο και το έκοψα πάνω στις 2 βδομάδες.

Είχα γνωρίσει κι έναν ήταν η πρώτη μου σχέση που με πίεζε να μην πάρω φάρμακα και κιλά. Κι εγώ έλεγα από μέσα μου ότι αυτός κάτι θα ήξερε και ότι ήταν κάτι ιδιαίτερο. Του έδινα μεταφυσικές διαστάσεις γιατί μου έδινε να διαβάσω κάτι ψαγμένα μεταφυσικά. Και ο ίδιος ήταν μυστηριώδης και ανιγματικός.

Από τότε άρχισα να το παίρνω και να το κόβω μόνη μου το minitran. Άρχισαν οι υποτροπές. Για 2 χρόνια μέχρι το 2008 ήμουν χωρίς αγωγή και η νόσος εξελισσόταν. Έπειτα ξεκίνησα τα φάρμακα αδιάκοπα με εξαιρέσεις, μία το 2012 όπου τα έκοψα και νοσηλεύτηκα για 1μιση μήνα με οξύ ψυχωσικό επεισόδιο όπου δεν μπορούσα να μιλήσω και άλλη μία που τα έκοψα πέρυσι το 2020, όπου από εκεί άρχισε η έκπτωση στις γνωστικές λειτουργίες.  Στο μεταξύ έχω νοσηλευτεί πολλές φορές ακόμα μέσα σε όλο αυτό το διάστημα.

Δεν είχα κάποιο σοβαρό λόγο να μην πάρω φάρμακα. Άλλωστε αυτά δεν θα τα έπαιρνα σε όλη μου τη ζωή. Επικουρικά ήταν μέχρι να ξεπεράσω το πρόβλημα. Αλλά δεν το ήξερα τότε ούτε μπορούσα να σκεφτώ ψύχραιμα και λογικά γιατί είχα πανικό λόγω του προβλήματός μου. Δεν άκουγα κανέναν. Μου είχε καρφωθεί πως δεν θέλω να παίρνω φάρμακα. Πέρναγα καιεφηβεία μιας και πιο μικρή ήμουν πιεσμένη με το σχολείο.

Το θέμα είναι πως κατέστρεψα τη ζωή μου και τον εγκέφαλό μου. Από πέρυσι και για ένα χρόνο παίρνω φάρμακα που μου αλλάζουν αφύσικα τη συμπεριφορά και τη διάθεση σε σημείο που να μην ξέρω ποια είμαι πλέον. 

Πλέον έχω σταθεροποιηθεί σε μία κατάσταση αλλά είναι αφύσικη γιατί έχω σοβαρή έκπτωση στις νοητικές και γνωστικές λειτουργίες. Ξέρω να εκφράζομαι γιατί είχα περάσει στη φιλολογία. Από' κεί και πέρα όμως δεν υπήρξε καμία εξέλιξη στη ζωή μου γιατί την κατέστρεψα.

Με την τελευταία υποτροπή από πέρυσι που τα έκοψα ύστερα από 7 χρόνια θεραπείας, απέκτησα πρόβλημα στην κατανόηση των όσων ακούω. Πλέον καταλαβαίνω όταν μου μιλάνε αλλά δεν θυμάμαι τι μου λένε. Έχω θέμα με τη μνήμη, τη συγκέντρωση, την παρατηρητικότητα, την αντίληψη, την κριτική ικανότητα και τον προσανατολισμό που πάντα είχα.
Επίσης έχει αλλάξει ο τρόπος που σκέφτομαι και που εκφράζομαι. Πλέον χρησιμοποιώ τις απολύτως απαραίτητες λέξεις χωρίς χρώμα συναισθήματος. Γράφω πεζά και δεν συμμετέχει καθόλου το συναίσθημα.

Επίσης αισθάνομαι ένα με τους άλλους. Σαν να έχω χάσει την προσωπικότητά μου.
Στα 18 μου ξεκίνησα από μία παλαβή ιδέα να θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως μπορώ να κάνω παρέα με τον οποιοδήποτε ακόμα και εγκληματία.  Είχα φτιάξει μια δική μου φιλοσοφία. Πήγα και γνώρισα αυτόν στα 18 μου, πάγωσε το συναίσθημά μου και χρειάστηκε να πάρω φάρμακα όπως είπα. Αλλά η ευαισθησία μου προϋπήρχε. Δεν θυμάμαι αν η φιλοσοφία μου ξεκίνησε πριν ή μετά τη γνωριμία μου με αυτόν. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως μετά το πρώτο ραντεβού ο τόπος είχε σκοτεινιάσει, το πρόσωπό μου είχε σκοτεινιάσει, και δεν είχα συναίσθημα. 

Από τα 18 μου και ύστερα από αυτή τη γνωριμία συν επειδή δεν πήρα την αγωγή μου, την έχασα τη μπάλα. Έγινα παράλογη και απελπιστικά μόνη. Έγινα εγωκεντρική με έναν αρρωστημένο τρόπο. Ήθελα να έχω ολοκληρωμένη σχέση με αυτόν τον άνθρωπο. Τον αγάπησα. Αλλά λόγω του ότι δεν ήμουνα καλά δεν κατάφερα να χαρώ τη σχέση μου μαζί του. Οι ορμόνες τρελάθηκαν. Άρχισα να φαντάζομαι διάφορα αντί να τα ζω. Με έδιωξε γιατί είχα αρχίσει να ξεφεύγω. Από τότε δεν τον έχω ξεχάσει και ζει μες στην αρρωστημένη μου φαντασία.

Τώρα απουσιάζει η χαρά της κοινωνικής επαφής και η χαρά ότι μπορώ να εκφραστώ και να συμμετέχω σαν ξεχωριστή προσωπικότητα.

Είναι περίεργα όλα αυτά και με τρομάζουν.

Έχω ανάγκη συνέχεια να μιλάω για το πρόβλημά μου. Συνεχώς λέω τα ίδια ειδικά από τον Μάιο και μετά. Έχω μία κασέτα όπως μου λένε. Επίσης μου λένε ότι η κριτική μου ικανότητα έχει γίνει επικριτική. Ότι είμαι χειριστική και εγωίστρια.

Δεν ξέρω αν ο γιατρός μου έχει καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Για 7 χρόνια είχα έναν γιατρό τον οποίο όμως αφότου έκοψα την αγωγή μου το 2020 και αφότου για ένα χρόνο προσπαθούσε να με συνεφέρει με διάφορα σχήματα, τον άλλαξα γιατί το τελευταίο φάρμακο που μου έδωσε με έβγαλε τελείως εκτός.

Προκλήθηκαν πολλές ορμονικές αλλαγές οργανικές αλλά το βασικότερο που έγινε ήταν στον τρόπο σκέψης. 

Έκτοτε πηγαίνω σε άλλον γιατρό, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μένα και υποστηρίζει τους γονείς μου.
Απλά αν ήμουν κι εγώ καλά άλλα πράγματα θα είχα κάνει στη ζωή μου. 

Συγνώμη για τα πολλά λόγια. Μπορώ να γράφω ώρες χωρίς σταματημό, αναμασάω συνέχεια τα ίδια.

Θεωρώ πως έχω αλτσχάιμερ μιας και γράφετε πως η άνοια εμφανίζεται σε μεγάλη ηλικία. Απλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έτσι. Δεν βγαίνει.

Τι μπορώ να κάνω στην κατάστασή μου?

 

Σιγουρα δεν ειναι ωρα αναζητησης ευθυνων, αλλωστε την αυτοκριτικη σου φαινεται οτι την κανεις και αυτο ειναι θετικο, αλλα γενικως, στη ζωη, εχω δει ποσο βοηθα η 'πειθαρχια'. Σχεδον σε οτιδηποτε. Δουλεια, σχεσεις διαπροσωπικες, στοχους κλπ. Και φυσικα, και σε οτι εχει σχεση με τα ιατρικα. Σιγουρα οπως ειπαν οι προλλαλησαντες, οι γιατροι ειναι αυτοι που θα πρεπει να δωσουν οδηγιες, αλλα ομως κι εσυ πρεπει να τα τηρεις ευλαβικα! Και, για να πω κατι που λιγοι θα το αναφερουν αλλα ηδη το ανεφερες κι εσυ, περαν απο την ιατρικη επιστημη και την δικη σου επιμελεια, γνωμη μου ειναι να επιμεινετε και στο θεμα της προσευχης και γενικοτερα μιας ζωης οπως την προδιαγραφει η εκκλησία. 'Τα αδυνατα τοις ανθρωποις, δυνατα παρα το Θεω'. Γιατι και η επιστημη, εχει τα ορια της. Ο Θεος ομως....ειναι απειρος! Αρα, ζηταμε κι εκει ελεος και βοηθεια, και το πιστευουμε αυτο, οχι υποκριτικα.

Τελος, εχω καταλαβει απο τη ζωη, οτι 'ολα γινονται για καποιο λογο'. Πολλες φορες δεν τον μαθαινουμε, αλλοτε το υποψιαζομαστε, αλλοτε το καταλαβαινουμε μετα απο χρονια. Φερσου συνετα και με επιμελεια και πειθαρχια, ζητα και τη βοηθεια του Θεου, και απο εκει και επειτα, οτι θελει ο Θεος για τον καθενας μας.

Καλο κουράγιο, καλόν αγώνα, ο Θεός μαζί σου!

[Basilhs23___]

Το κατάλαβα ότι είχες ανάγκη για επικοινωνια και κάπου να τα πεις να τα βγάλεις από μέσα σου. Συνήθως σε τέτοια θέματα χρειάζεται η ψυχοθεραπεια. Να ξέρεις το εξής, ο ψυχίατρος κάνει διάγνωση της πάθησης, εκτίμηση βαρύτητας και άλλων ειδικών παραμέτρων, μετά προχώρα στην χορήγηση της φαρμακευτικής αγωγής και παρακολουθει την πορεία σου, αν το κρίνει σε κάποια φάση αποφασίζει να σε παραπέμψει για ψυχοθεραπεια σε ψυχολόγο που επίσης πρέπει να είναι καλός στο αντικείμενο του. 

ΠΟΤΕ δεν σταματάμε αγωγή ειδικά στα ψυχιατρικά νοσήματα, έχει συνέπειες, δεν είναι όπως στα χρόνια παθολογικά που αν σταματήσεις κάτι επανέρχεται το σύμπτωμα και η επιδείνωση ενω μόλις το αρχίσεις πάλι βελτιώνεσαι. Στα ψυχιατρικά το σώμα περνάει από περίοδο προσαρμογής με τα φάρμακα και είναι ένα δύσκολο και χρόνιο διάστημα αυτό. Δεν πρέπει να τα βάλεις κάτω με τίποτα γιατί κρίνεται η μάχη! 

Ο κολλητός με κατάθλιψη είχε σοβαρές επιπτώσεις από τα φαρμακα, σε 2 χρόνια ήρθε στα ίσια του, προφανώς τον προειδοποίησε ο ψυχίατρος για τα προβλήματα προσαρμογής του οργανισμού του, το πάλεψε και βελτιώθηκε, ήταν απείρως καλύτερο που πέρασε όλο αυτό πάρα να αυτοκτονήσει η να μην μπορεί να συρθεί να κάνει μπάνιο και πολλά άλλα. 

Κάπως έτσι πρέπει να σκεφτείς και εσύ ότι είναι προς το συμφέρον σου ή λήψη της αγωγής. Τώρα για το αν έχεις καλή η όχι σχέση με τον γιατρό αυτό είναι αλλου παπά ευαγγέλιο. Εάν θεωρείς πως ο γιατρός δεν είναι καλός, τότε ακολουθείς την παρακάτω τακτική, πηγαίνεις σε άλλον ψυχιατρο, χωρίς να έχεις κόψει την αγωγή σου, του αναφέρεις ιστορικό, συμπτώματα, αγωγή που παίρνεις ήδη και κρίνεις τι θα σου πει αυτός. Έτσι έκαναν οι γονείς του κολλητού μου όταν διαγνώστηκε για πρώτη φορά, πήγαν και σε άλλους χωρίς διακοπή της αγωγής για να πάρουν μια γνώμη, η άποψη τους ήταν ότι συμφώνησαν με τον πρώτο γιατρό καθως και με την αγωγή που έδωσε, οπότε έμειναν με τον πρώτο γιατρό. 

Μείνε σε αυτά που ειπώθηκαν και ζητησε πάλι βοήθεια. Μην παλεύεις μόνη σου γιατί δεν έχει νόημα, άσε τις εγωιστικες σκέψεις τρίτων και τους αγίους, αυτούς θα τους κοιτάξεις αργότερα, τώρα πρέπει να κάνεις αλλα πράγματα. Τα είπαμε. 

26 λεπτά πριν, dpinelope είπε

σ'ευχαριστώ για το καλή δύναμη...

ο ψυχίατρος αυτός θεωρείται πολύ καλός αλλά προσωπικά δεν έχω και πολύ καλές σχέσεις μαζί του.. Στο αντικείμενό του λένε όλοι πως είναι από τους καλύτερους.. για να το λένε έτσι θα είναι... με τον προηγούμενο γιατρό είχα άριστες σχέσεις πάντως...

ξέρω πως δεν θα μου λυθεί το πρόβλημα επειδή θα γράψω εδώ... απλά έχω ανάγκη για επικοινωνία όλη την ώρα...

 

Επεξ/σία 12 Σεπτεμβρίου 2021 από Basilhs23___

[Επισκέπτης]

1 ώρα πριν, mindreader είπε

 

Σιγουρα δεν ειναι ωρα αναζητησης ευθυνων, αλλωστε την αυτοκριτικη σου φαινεται οτι την κανεις και αυτο ειναι θετικο, αλλα γενικως, στη ζωη, εχω δει ποσο βοηθα η 'πειθαρχια'. Σχεδον σε οτιδηποτε. Δουλεια, σχεσεις διαπροσωπικες, στοχους κλπ. Και φυσικα, και σε οτι εχει σχεση με τα ιατρικα. Σιγουρα οπως ειπαν οι προλλαλησαντες, οι γιατροι ειναι αυτοι που θα πρεπει να δωσουν οδηγιες, αλλα ομως κι εσυ πρεπει να τα τηρεις ευλαβικα! Και, για να πω κατι που λιγοι θα το αναφερουν αλλα ηδη το ανεφερες κι εσυ, περαν απο την ιατρικη επιστημη και την δικη σου επιμελεια, γνωμη μου ειναι να επιμεινετε και στο θεμα της προσευχης και γενικοτερα μιας ζωης οπως την προδιαγραφει η εκκλησία. 'Τα αδυνατα τοις ανθρωποις, δυνατα παρα το Θεω'. Γιατι και η επιστημη, εχει τα ορια της. Ο Θεος ομως....ειναι απειρος! Αρα, ζηταμε κι εκει ελεος και βοηθεια, και το πιστευουμε αυτο, οχι υποκριτικα.

Τελος, εχω καταλαβει απο τη ζωη, οτι 'ολα γινονται για καποιο λογο'. Πολλες φορες δεν τον μαθαινουμε, αλλοτε το υποψιαζομαστε, αλλοτε το καταλαβαινουμε μετα απο χρονια. Φερσου συνετα και με επιμελεια και πειθαρχια, ζητα και τη βοηθεια του Θεου, και απο εκει και επειτα, οτι θελει ο Θεος για τον καθενας μας.

Καλο κουράγιο, καλόν αγώνα, ο Θεός μαζί σου!

οκ ευχαριστώ.. πάντα είχα μια αγάπη για το θεό... το θέμα είναι ότι κάπου τα παρερμήνευσα τα πράγματα και έκανα πράγματα παράλογα όπως το να κόβω απότομα την αγωγή μου γιατί πίστευα ότι θα με βοηθήσει ο θεός... αυτό είναι παράλογο, αντιβαίνει δηλ στους νόμους της φύσης, οπότε είναι και χαζό..

ο θεός βοηθάει και με έχει βοηθήσει έμπρακτα και αισθητά δύο φορές στη ζωή μου... βοηθάει αλλά όχι όταν το θέλουμε εμείς με το έτσι θέλω δηλ... όχι εκβιαστικά... παρεμβαίνει όταν υπάρχει πραγματικά ανάγκη...

το θέμα είναι ότι ό,τι έγινε έγινε τώρα...

 

δεν ξέρω πώς το εννοείτε με την προσευχή... αλλά έχω περάσει διάφορες φάσεις... η φύση του προβλήματος είναι τέτοια που δεν με αφήνει να έχω ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα και σκέψη -κατάσταση μυαλού... οπότε δεν μου λέει κάτι η προσευχή... και η θεία μου που παίρνει χρόνια φάρμακα το ίδιο έχει πάθει.... πολλοί συγγενείς της λένε πως έχει γίνει πιο απαθής... έτσι γίνεται...

κάπου συμβαίνει μια αποσύνδεση του συναισθήματος και του μυαλού... κάπου οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος είναι μπερδεμένες οπότε υπάρχει μια αποδιοργάνωση στον άνθρωπο συνολική την οποία πάμε με φάρμακα να ρυθμίσουμε κάνοντας μπαλώματα... φταίει και το ιστορικό μου... σίγουρα φταίει σε μεγάλο βαθμό..

γενικά ο θεός βοηθάει οκ αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα... δεν μπορεί τώρα το μυαλό μου να το κάνει υγιές ύστερα από τόσα που του έχω κάνει...

ο θεός δίνει μια ώθηση στον άνθρωπο όταν τον έχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη... αυτή είναι η άποψή μου από τις 2 αυτές φορές που τον έχω νιώσει στη ζωή μου... το θέμα της περιόδου είναι ένα άλλο επιπλέον γεγονός επίσης...

τώρα ως προς τα υπόλοιπα εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας ανάλογα τις επιλογές που κάνουμε, τον τρόπο ζωής μας, τις σκέψεις που κάνουμε, τη διατροφή, τη γυμναστική κλπ.... δυστυχώς σε όλους τους τομείς πιάνω 0.

το μόνο που έμαθα αν άξιζε κιόλας να τα περάσω όλα αυτά, είναι να μην ακούω κανέναν. Να μην εμπιστεύομαι κανέναν. Να ακούω τον εαυτό μου και μόνο. Το ένστικτό μου. Καθώς και τη φωνή της λογικής.

Δεν ξέρω γιατί ήταν ανάγκη να τα παρακούσω όλα αυτά σε τόσο μεγάλο βαθμό, για να μάθω τι?? το αυτονόητο??

τέλος πάντων... 

 

 

 

όσο για το στάδιο προσαρμογής μετά από υποτροπές μπορώ να πω ότι είναι όλη μου η ζωή δυστυχώς.... 

ελπίζω να βελτιωθώ στην πορεία... θα ξεκινήσω ένα πρόγραμμα εργοθεραπείας σύντομα... ελπίζω να βοηθήσει...

 

ευχαριστώ για το χρόνο σας...

Επεξ/σία 12 Σεπτεμβρίου 2021 από Επισκέπτης

[Ukforthemoment]

Σεβαστό τι πιστευει ο καθένας αλλά μέχρι ο Θεός να βοηθήσει πήγαινε σε γιατρό .

[LiquidTroll]

Ο πατερας μου τώρα, δεν ξέρω σε πιο στάδιο είναι, αλλα σταμάτησε να περπαταει καθως το "ξεχασε".

Τον σηκώνουμε με καροτσάκι να κατσεσι και αυτος λιγο στο σαλονι. Φυσικά έχουμε ηλεκτρικό κρεβάτι νοσοκομειακό.

Φυσικα έχουμε γυναίκα να βοηθάει την μητέρα, καθώς η μητέρα μου είναι 24/7 δίπλα του. Η γυναίκα έρχεται για 2-3 ωρες καθε μέρα.

Τουλάχιστον ακόμα τρώει, τον ταίζουμε φυσικά, και δεν έχει ανάγκη απο σωληνάκια, που, δυστυχώς, γνωρίζω ότι είναι το επόμενο στάδιο.

 

Υπομονή σε όλους παιδιά. Υπομονη και αγάπη στον άνθρωπό μας!

[e-k]

10 ώρες πριν, LiquidTroll είπε

Ο πατερας μου τώρα, δεν ξέρω σε πιο στάδιο είναι, αλλα σταμάτησε να περπαταει καθως το "ξεχασε".

Τον σηκώνουμε με καροτσάκι να κατσεσι και αυτος λιγο στο σαλονι. Φυσικά έχουμε ηλεκτρικό κρεβάτι νοσοκομειακό.

Φυσικα έχουμε γυναίκα να βοηθάει την μητέρα, καθώς η μητέρα μου είναι 24/7 δίπλα του. Η γυναίκα έρχεται για 2-3 ωρες καθε μέρα.

Τουλάχιστον ακόμα τρώει, τον ταίζουμε φυσικά, και δεν έχει ανάγκη απο σωληνάκια, που, δυστυχώς, γνωρίζω ότι είναι το επόμενο στάδιο.

 

Υπομονή σε όλους παιδιά. Υπομονη και αγάπη στον άνθρωπό μας!

Πω ρε μάγκα μου.. Πάνε πολλά χρόνια που ξεκίνησε η ασθένεια;

[Irene.j]

Στις 12/9/2021 στις 5:56 ΜΜ, dpinelope είπε

οκ ευχαριστώ.. πάντα είχα μια αγάπη για το θεό... το θέμα είναι ότι κάπου τα παρερμήνευσα τα πράγματα και έκανα πράγματα παράλογα όπως το να κόβω απότομα την αγωγή μου γιατί πίστευα ότι θα με βοηθήσει ο θεός... αυτό είναι παράλογο, αντιβαίνει δηλ στους νόμους της φύσης, οπότε είναι και χαζό..

ο θεός βοηθάει και με έχει βοηθήσει έμπρακτα και αισθητά δύο φορές στη ζωή μου... βοηθάει αλλά όχι όταν το θέλουμε εμείς με το έτσι θέλω δηλ... όχι εκβιαστικά... παρεμβαίνει όταν υπάρχει πραγματικά ανάγκη...

το θέμα είναι ότι ό,τι έγινε έγινε τώρα...

 

δεν ξέρω πώς το εννοείτε με την προσευχή... αλλά έχω περάσει διάφορες φάσεις... η φύση του προβλήματος είναι τέτοια που δεν με αφήνει να έχω ένα φυσιολογικό και υγιές συναίσθημα και σκέψη -κατάσταση μυαλού... οπότε δεν μου λέει κάτι η προσευχή... και η θεία μου που παίρνει χρόνια φάρμακα το ίδιο έχει πάθει.... πολλοί συγγενείς της λένε πως έχει γίνει πιο απαθής... έτσι γίνεται...

κάπου συμβαίνει μια αποσύνδεση του συναισθήματος και του μυαλού... κάπου οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος είναι μπερδεμένες οπότε υπάρχει μια αποδιοργάνωση στον άνθρωπο συνολική την οποία πάμε με φάρμακα να ρυθμίσουμε κάνοντας μπαλώματα... φταίει και το ιστορικό μου... σίγουρα φταίει σε μεγάλο βαθμό..

γενικά ο θεός βοηθάει οκ αλλά μέσα σε λογικά πλαίσια πάντα... δεν μπορεί τώρα το μυαλό μου να το κάνει υγιές ύστερα από τόσα που του έχω κάνει...

ο θεός δίνει μια ώθηση στον άνθρωπο όταν τον έχει πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη... αυτή είναι η άποψή μου από τις 2 αυτές φορές που τον έχω νιώσει στη ζωή μου... το θέμα της περιόδου είναι ένα άλλο επιπλέον γεγονός επίσης...

τώρα ως προς τα υπόλοιπα εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας ανάλογα τις επιλογές που κάνουμε, τον τρόπο ζωής μας, τις σκέψεις που κάνουμε, τη διατροφή, τη γυμναστική κλπ.... δυστυχώς σε όλους τους τομείς πιάνω 0.

το μόνο που έμαθα αν άξιζε κιόλας να τα περάσω όλα αυτά, είναι να μην ακούω κανέναν. Να μην εμπιστεύομαι κανέναν. Να ακούω τον εαυτό μου και μόνο. Το ένστικτό μου. Καθώς και τη φωνή της λογικής.

Δεν ξέρω γιατί ήταν ανάγκη να τα παρακούσω όλα αυτά σε τόσο μεγάλο βαθμό, για να μάθω τι?? το αυτονόητο??

τέλος πάντων... 

 

 

 

όσο για το στάδιο προσαρμογής μετά από υποτροπές μπορώ να πω ότι είναι όλη μου η ζωή δυστυχώς.... 

ελπίζω να βελτιωθώ στην πορεία... θα ξεκινήσω ένα πρόγραμμα εργοθεραπείας σύντομα... ελπίζω να βοηθήσει...

 

ευχαριστώ για το χρόνο σας...

Δεν ξερω και δε μπορω να φανταστω ποσο δυσκολευεσαι. Εκεινο,που θα πω διαβαζοντας την ιστορια σου ειναι οτι και συναισθημα βγαζεις και μια χαρα αναγκη για επικοινωνια βλεπω. Μη τα βαζεις ομως με τον εαυτο σου πλεον. Οτιδηποτε εκανες ανηκει στο παρελθον. Τωρα πραξε το καλυτερο,που μπορεις για σενα. Εισαι νεο κοριτσι.  Βρες και ακολουθησε τις ψυχικες σου αναγκες. Ελπιζω να εχεις κοντα σου ανθρωπους,που αγαπας και σε αγαπουν!

Καλη δυναμη..