Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε

[KrTikker]

Στις 24/6/2020 στις 8:28 ΜΜ, Μακιαβέλλι είπε

Λοιπόν όποιος πρότεινε το Tale of plague να του καεί η κάρτα γραφικών... Το τερμάτισα πριν λίγο.

Καλά ας μη του καεί αλλά το βρήκα πολύ κακό παιχνίδι... Και έπαιζα και έπαιζα και λέω θα στρώσει... Αλλά μετά έγινε 

 

ΟΚ ατμοσφαιρικότητα έχει δεν λέω και ωραία μουσική αλλά το βρίσκω παρωδία. Αν ήταν ταινία θα το κορόιδευα όπως το Sharknado. Δεν ξέρω πως σας άρεσε.

Χαχαχαχαχαχαχαχαχα έχε χάρη που είμαι ακόμα εντός εγγύησης

Πραγματικά δεν ξέρω τι ΔΕΝ σου άρεσε αλλά εντάξει γούστα είναι αυτά.

 

Κλαίω με το Sharknado

 

[Voziniotis-3]

Titanfall 2 (2016)

 

Τερμάτισα το SinglePlayer στις 6.5 ώρες. Τιμιότατο παιχνίδι αν σκεφτεί κανείς τα 10 ευρώ που το πήρα από Steam σε προσφορά. Κλασσικά οι γραφικάρες της ΕΑ είναι τρομερές, ο σχεδιασμός των πιστών πολύ ωραίος, σου μένουν στο μυαλό οι πίστες (οι ανοιχτές τουλάχιστον). Ωραίοι οι μηχανισμοί μάχης, ξεκούραστο παιχνίδι, θα μου λείψει λίγο αυτό (γιατί παράλληλα παίζω το Doom Eternal που είναι άλλη φάση όσων αφορά την εγρήγορση κτλ 😛 ). Σίγουρα το ήθελα μεγαλύτερο, αν γινόταν και 20ωρο αλλά ξέρω ότι ζητάω πολλά. Θυμίζει αρκετά σε Battlefield όσων αφορά το gunshoot. Τώρα μένει να δω το MultiPlayer που φαίνεται να έχει ψωμί. Έπαιξα λίγο multiplayer και εντάξει πέρασα καλά. Ένα 8.5/10 το παίρνει.

Επεξ/σία 27 Ιουνίου 2020 από Voziniotis-3

[jerry banana]

4 ώρες πριν, Voziniotis-3 είπε

Titanfall 2 (2016)

Τερμάτισα το SinglePlayer στις 6.5 ώρες. Τιμιότατο παιχνίδι αν σκεφτεί κανείς τα 10 ευρώ που το πήρα από Steam σε προσφορά. Κλασσικά οι γραφικάρες της ΕΑ είναι τρομερές, ο σχεδιασμός των πιστών πολύ ωραίος, σου μένουν στο μυαλό οι πίστες (οι ανοιχτές τουλάχιστον). Ωραίοι οι μηχανισμοί μάχης, ξεκούραστο παιχνίδι, θα μου λείψει λίγο αυτό (γιατί παράλληλα παίζω το Doom Eternal που είναι άλλη φάση όσων αφορά την εγρήγορση κτλ 😛 ). Σίγουρα το ήθελα μεγαλύτερο, αν γινόταν και 20ωρο αλλά ξέρω ότι ζητάω πολλά. Θυμίζει αρκετά σε Battlefield όσων αφορά το gunshoot. Τώρα μένει να δω το MultiPlayer που φαίνεται να έχει ψωμί. Έπαιξα λίγο multiplayer και εντάξει πέρασα καλά. Ένα 8.5/10 το παίρνει.

Ειναι ακομη ζωντανο?Θα πεσει επανεγκατασταση σημερα.

[Voziniotis-3]

Ναι επειδή βγήκε στο steam έχει μαζέψει κόσμο. 10.000 κόσμο είχε online όταν μπήκα.

Επεξ/σία 29 Ιουνίου 2020 από Voziniotis-3

[Arkin]

Assassin’s Creed Odyssey(100% + ALL DLCS)

https://store.ubi.com/ie/game?pid=5afda8a96b54a4271407a85b&dwvar_5afda8a96b54a4271407a85b_Platform=pcdl&edition=Gold Edition&source=detail

Ενα μεγαλοπρεπες επικων διαστασεων παιχνιδι-ταξιδι στην πανεμορφη αρχαια Ελλαδα εφτασε στο τελος του. Η ιστορια μας ξεκιναει με τον Λεωνιδα και την μαχη των Θερμοπυλων και συνεχιζει με εναν μισθοφορο απο την Κεφαλονια να ψαχνει να βρει τις πραγματικες του ριζες. Γελιο λυπη οργη πολλα θα ειναι τα συναισθηματα που θα νιωσουμε στη διαρκεια αυτου του ταξιδιου. Μια κανονικη ελληνικη τραγωδια μεσα απο τα ματια της Ubisoft. Η μουσικη επενδυση δενει απολυτα με την ατμοσφαιρα και το immersion ανεβαινει κατακορυφα. Στη διαρκεια μας θα γνωρισουμε μεγαλους αρχαιους ελληνες της ιστοριας μας μεταξυ Ηροδοτου/Σωκρατη/Αλκιβιαδη/Αριστοφανη/Περικλη. Δεν θα ξεχασω τις απολαυστικες συζητησεις με τον Σωκρατη που θιγει αρκετα ηθικα διλημματα οπως και τον Αλκιβιαδη με τα τρελα του παρτυ και την ολη μυστικοπαθεια του σε αυτο που ηθελε να πετυχει. Το gameplay του παταει πανω σε αυτο του Origins και προσθετει περισσοτερα rpg στοιχεια. Μπορειτε να παιξετε οπως εσεις επιθυμειτε με οτι οπλο θελετε οπως και ability η ποικιλια ειναι τεραστια. Οι κακοι που θελουν να κυριαρχισουν την Ελλαδα ειναι η cutlist μια κλικα που επιζητα δυναμη. Δεν θα γραψω παραπανω μιας και ειναι ενα ταξιδι που πρεπει μονοι σας να εξερευνησετε. Τα DLC εξαιρετικα το πρωτο μας κραταει στην Ελλαδα ειναι οσο πιο ανθρωπινο γινεται και κανει συνδεση με το Origins στο τελος του. Το δευτερο DLC θα μας παει σε τρεις κοσμους. Τα Ηλυσια Πεδια τον Αδη και την Ατλαντιδα. Ο καθενας με τις ιδιαιτεροτητες του και τον μοναδικο του χαρακτηρα. Και οι 3 μοναδικοι οπως θα μπορουσε ο καθενας μας να τους υφανει στο μυαλο του. Ο καθενας με τις δικες του συγκινησεις ο αγαπημενος μου ειναι ο Αδης γιατι κλεινει καποια κεφαλαια με χαρακτηρες που γνωρισαμε στο βασικο παιχνιδι και η Ατλαντιδα σε ενα πιο sci-fi theme. Λενε οτι μετραει το ταξιδι αλλα για μενα το Odyssey μου προσφερε και εναν τιμιο προορισμο. Τα αρνητικα που θα προσαψω ειναι το πολυ loot και τα πολλα location interests μαζι με τα οχι τοσο καλα side quests. Αρνητικα που βλεπουμε στα περισσοτερα παιχνιδια της Ubisoft τα τελευταια χρονια. Το ταξιδι κρατησε 170 ωρες και ανετα θα μπορουσε να ειναι 120 κρατοντας το ιδιο περιεχομενο που μετραει και βαζοντας πολυ λιγοτερα camps/looting. Οπως και να εχει ειναι ενα παιχνιδι που το προτεινω στον καθενα να ασχοληθει γιατι οι κοσμοι που θα περιπλανηθειτε και τα συναισθηματα που θα νιωσετε αξιζουν οσο τιποτα. 8.5/10

Παρακατω φωτογραφιες που εβγαλα απο αυτο το πανεμορφο ταξιδι
ACOdyssey

https://postimg.cc/gallery/4gVsSnZ

ACOdyssey Legacy Of The First Blade

https://postimg.cc/gallery/R6MmHjy

ACOdyssey Fate Of Atlantis

https://postimg.cc/gallery/ZmMpvp8

Επεξ/σία 10 Ιουλίου 2020 από Arkin

[tsoukalasKaminia]

8 λεπτά πριν, Arkin είπε

Assassin’s Creed Odyssey(100% + ALL DLCS)

https://store.ubi.com/ie/game?pid=5afda8a96b54a4271407a85b&dwvar_5afda8a96b54a4271407a85b_Platform=pcdl&edition=Gold%20Edition&source=detail

Ενα μεγαλοπρεπες επικων διαστασεων παιχνιδι-ταξιδι στην πανεμορφη αρχαια Ελλαδα εφτασε στο τελος του. Η ιστορια μας ξεκιναει με τον Λεωνιδα και την μαχη των Θερμοπυλων και συνεχιζει με εναν μισθοφορο απο την Κεφαλονια να ψαχνει να βρει τις πραγματικες του ριζες. Γελιο λυπη οργη πολλα θα ειναι τα συναισθηματα που θα νιωσουμε στη διαρκεια αυτου του ταξιδιου. Μια κανονικη ελληνικη τραγωδια μεσα απο τα ματια της Ubisoft. Η μουσικη επενδυση δενει απολυτα με την ατμοσφαιρα και το immersion ανεβαινει κατακορυφα. Στη διαρκεια μας θα γνωρισουμε μεγαλους αρχαιους ελληνες της ιστοριας μας μεταξυ Ηροδοτου/Σωκρατη/Αλκιβιαδη/Αριστοφανη/Περικλη. Δεν θα ξεχασω τις απολαυστικες συζητησεις με τον Σωκρατη που θιγει αρκετα ηθικα διλημματα οπως και τον Αλκιβιαδη με τα τρελα του παρτυ και την ολη μυστικοπαθεια του σε αυτο που ηθελε να πετυχει. Το gameplay του παταει πανω σε αυτο του Origins και προσθετει περισσοτερα rpg στοιχεια. Μπορειτε να παιξετε οπως εσεις επιθυμειτε με οτι οπλο θελετε οπως και ability η ποικιλια ειναι τεραστια. Οι κακοι που θελουν να κυριαρχισουν την Ελλαδα ειναι η cutlist μια κλικα που επιζητα δυναμη. Δεν θα γραψω παραπανω μιας και ειναι ενα ταξιδι που πρεπει μονοι σας να εξερευνησετε. Τα DLC εξαιρετικα το πρωτο μας κραταει στην Ελλαδα ειναι οσο πιο ανθρωπινο γινεται και κανει συνδεση με το Origins στο τελος του. Το δευτερο DLC θα μας παει σε τρεις κοσμους. Τα Ηλυσια Πεδια τον Αδη και την Ατλαντιδα. Ο καθενας με τις ιδιαιτεροτητες του και τον μοναδικο του χαρακτηρα. Και οι 3 μοναδικοι οπως θα μπορουσε ο καθενας μας να τους υφανει στο μυαλο του. Ο καθενας με τις δικες του συγκινησεις ο αγαπημενος μου ειναι ο Αδης γιατι κλεινει καποια κεφαλαια με χαρακτηρες που γνωρισαμε στο βασικο παιχνιδι και η Ατλαντιδα σε ενα πιο sci-fi theme. Λενε οτι μετραει το ταξιδι αλλα για μενα το Odyssey μου προσφερε και εναν τιμιο προορισμο. Τα αρνητικα που θα προσαψω ειναι το πολυ loot και τα πολλα location interests μαζι με τα οχι τοσο καλα side quests. Αρνητικα που βλεπουμε στα περισσοτερα παιχνιδια της Ubisoft τα τελευταια χρονια. Το ταξιδι κρατησε 170 ωρες και ανετα θα μπορουσε να ειναι 120 κρατοντας το ιδιο περιεχομενο που μετραει και βαζοντας πολυ λιγοτερα camps/looting. Οπως και να εχει ειναι ενα παιχνιδι που το προτεινω στον καθενα να ασχοληθει γιατι οι κοσμοι που θα περιπλανηθειτε και τα συναισθηματα που θα νιωσετε αξιζουν οσο τιποτα. 8.5/10

Παρακατω φωτογραφιες που εβγαλα απο αυτο το πανεμορφο ταξιδι
ACOdyssey
https://postimg.cc/gallery/4gVsSnZ

ACOdyssey Legacy Of The First Blade
https://postimg.cc/gallery/R6MmHjy

ACOdyssey Fate Of Atlantis
https://postimg.cc/gallery/ZmMpvp8

Δεν είχες παίξει ακόμα αυτό το έπος????

[LongTom]

Field of Glory II + DLCs

 

Αγορασμένο πριν καμία δεκαριά μέρες στα ~€30 τελική τιμή. 

Στην steam είναι κατά τι ποιο ακριβό με την τωρινή (2020-07) τιμή των 35€ το πλήρες bundle:

https://store.steampowered.com/app/660160/Field_of_Glory_II/

Παιχνίδι θεωρητικά turnbased tactical strategy, ουσιαστικά tabletop wargame sim.

Το τερμάτισα είναι κάπως λανθασμένο λόγω του τεράστιου replayability των τυχαίων μαχών και του campaign να είναι μόνο μια σειρά μαχών με αλλαγμένα στατιστικά που μεταφέρονται.

Εάν έχεις όλα τα DLC έχεις επιλογή να παίξεις σε μάχη με δεκάδες λαούς (και ιστορικές υποκατηγορίες, π.χ. Ρώμη στις πολύ πρώιμες αρχές έως το τέλος της Αυτοκρατορίας) από το 1000 Π.Χ έως το ~1100/200Μ.Χ

Είναι πολύ μεγάλη έκπληξη ότι υπήρχε ετούτο το παιχνίδι και μάλιστα να είναι τόσο καλό. 

Ότι λείπει από τα total war τα τελευταία χρόνια, ένα παιχνίδι τακτικής μάχης που δεν είναι ένα νιανια-γιουρούσι δευτερολέπτων με αρκετά ικανή AI. 

Στα υψηλότερα επίπεδα η AI σε πατάει χάμω δίχως κόπο, αν και έχει σίγουρα patterns που βλέπεις έπειτα από αρκετά παιχνίδια.

Μεγάλο επίπεδο δυσκολίας για να το μάθεις επίσης, αλλά εξαιρετικά εθιστικό και πολύ ρεαλιστικό. 

Πολύ ενδιαφέρον ότι υπάρχει ικανότητα να παίξεις "μαζί" με το field of glory: empires, με το να έχεις αυτόματα export τις μάχες από το δεύτερο και να τις παίζεις στο fog II.

Τα γραφικά φυσικά είναι πεπαλαιωμένα και το UI αρκετά βασικό και βγάζει κάτι από τα πρώιμα '00s.

Το προτείνω ανεπιφύλακτα, ιδίως τώρα το βασικό είναι 10€ και όλα μαζί ~30-35€. 

Για αυτά τα λεφτά αξίζει και με το παραπάνω.

[DEADLAZARUS]

Η σειρά AC ήταν μια από τις αγαπημένες μου. Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, θυμάμαι με νοσταλγία τον Altair και την περιπέτειά του στην άνυδρη Ιερουσαλήμ. Ναι, το gameplay ήταν βαρετό και επαναλαμβανόμενο, αλλά η τοποθεσία, το lore, η πλοκή σε κρατούσαν σε εγρήγορση.

Ύστερα, ήρθε ο Ezio. Υπέροχη η Ρώμη, ονειρική η μουσική υπόκρουση, νόμιζες ότι οι μυρωδιές της πόλης θα ξεχυθούν μέσα από την οθόνη σου.

Διασκέδασα και με τα AC 3, Black Flag και Rogue, αλλά, κάπου εκεί, άρχισα να καταλαβαίνω πώς ούτε σχέδιο για το πού όδευε η σειρά υπήρχε ούτε θέληση να διορθωθούν ορισμένα (πολύ) κακώς κείμενα (a.i. για τα πανηγύρια, πλοκή που έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά της, παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης κτλ).

Το Syndicate δεν άντεξα να το συνεχίσω. Πρώτο καμπανάκι. Το Origins το αγόρασα και το έχω να κάθεται. Δεύτερο καμπανάκι. Το Odyssey το αγόρασα, το έπαιξα και, μπορώ μετά βεβαιότητας να σας πω πως, το μετάνιωσα. Τρίτο (και φαρμακερό) καμπανάκι.

Ναι, ξόδεψα 200 ώρες από τη ζωή μου, για να παίξω ένα απίστευτα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι, με ανούσια (σαδιστικά ανούσια) side quests, ρηχά main quests (τα οποία δεν διαφέρουν σε τίποτα σε σύγκριση με τα side quests, καθώς στα ίδια μέρη πρέπει να πάτε, τα ίδια πράγματα που θα κάνατε αν "καθαρίζατε" ένα οποιοδήποτε location θα κάνετε, η μόνη διαφορά είναι το εικονίδιο του quest και ο quest giver), a.i. για γέλια (πόσες φορές να κρυφτεί κανείς στους θάμνους, σφυρίζοντας και βλέποντας τους ηλίθιους που παριστάνουν τους φρουρούς να έρχονται, ο ένας μετά τον άλλον, να ελέγξουν αν ήταν πουλί ή ο Γκοτζίλα, μόνο και μόνο για να πέσουν νεκροί από τη λεπίδα του Αλέξιου ή της Κασσάνδρας), rpg στοιχεία από τα lidl και πλοκή βγαλμένη από τις ένδοξες ημέρες της Λάμψης (πες μου, Βίρνα, ελέγχει το Cult of Kosmos τον ελληνικό κόσμο ή όχι;)

Για να μην σας κουράσω, ας πάμε στα θετικά και αρνητικά σημεία του παιχνιδιού, αφού γράψω δυο λόγια για την ιστορία του Odyssey:

Είστε ο/η misthios (ενίοτε και malakas misthios). Α, ναι, πότε-πότε σας φωνάζουν με το κανονικό σας όνομα (Alexios/Kassandra). Οι εχθροί σας είναι (πολύ) malakes. Γενικά, ο κόσμος του Odyssey είναι γεμάτος από malakes που θέλουν το κακό σας. Η άδικη και κακούργα κενωνία σάς έριξε στα Τάρταρα (καλά, στον Καιάδα, μην το κάνουμε θέμα) και από τότε προσπαθείτε να βρείτε τους (ναι, σωστά μαντέψατε) malakes που ευθύνονται για την οδύσσεια ενός/μιας ξεριζωμένου/ης. Ξεκινάτε, λοιπόν, από τη μαγευτική Κεφαλονιά, σε αναζήτηση της οικογένειάς σας και των μυστικών του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Θετικά: 1) η αναπαράσταση (όχι πιστή πάντα αλλά με σεβασμό στην αρχαία ελληνική ιστορία) της Αρχαίας Ελλάδας. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να ανεβαίνεις στα viewpoints και ν' αγναντεύεις τον κόσμο που δημιούργησε η Ubisoft. Μνημεία, τοποθεσίες, πόλεις, λιμάνια έχουν το δικό τους χρώμα (αν και, απολύτως λογικά και αναμενόμενα, πολλά μοιάζουν μεταξύ τους από ένα σημείο και μετά).

2) Η συμμετοχή των περισσότερων πασίγνωστων προσωπικοτήτων της περιόδου που διαδραματίζεται το παιχνίδι, στην ιστορία του παιχνιδιού (ακόμα και αν η συμμετοχή είναι φιλική και σε στυλ "βάλε και τον Σωκράτη να στέκεται εκεί πέρα σε μιαν άκρη, για να πούμε ότι ήταν κι αυτός κοντά στον παίκτη), με μελανό, βέβαια, σημείο την άκρως προσβλητική (σχεδόν καρτουνίστικη) χαρακτηρολογική απεικόνιση των: 1) Αλκιβιάδη (μία από τις πλέον αινιγματικές και πολύπλοκες προσωπικότητες του αρχαίου ελληνικού κόσμου παρουσιάζεται ως ένα party, sex, drugs and rock and roll animal), 2) Αριστοφάνη (ο Σεφερλής, κατά την ubi, της αρχαιότητας) και 3) Σωκράτη, ο οποίος θα έφτιαχνε μονάχος του το κώνειο, εάν έβλεπε την καταγέλαστη (αμπελο)φιλοσοφική προσέγγιση της μεγαλοφυΐας του.

3) Κάποια (ελάχιστα) side missions (legendary animals, mythical creatures). Βρήκα εξαιρετικά αγχωτική τη μάχη με τον Μινώταυρο (υπέροχη και η αναπαράσταση του Λαβύρινθου με τις μοντέρνες πινελιές της), creepy as hell τη Μέδουσα (ωραία ιδέα η σύνδεση του Απολιθωμένου Δάσους με τη ματιά της Μέδουσας), ενώ θα ήθελα κάτι παραπάνω από τη "μάχη" με τη Σφίγγα (την αδίκησαν, πιστεύω, με τους απλοϊκούς γρίφους).

Αρνητικά: 1) για το άθλιο a.i. τα έγραψα και παραπάνω. Ειλικρινά, δεν σκέφτηκαν καλύτερο τρόπο να σκοτώνεις τους εχθρούς σου; Αφήστε που αυτοί οι πολέμαρχοι-καπετάνιοι δεν παίρνουν χαμπάρι, όταν σκοτώνετε τους στρατιώτες τους ούτε αναρωτιούνται "τι έγινε, ρε παιδιά, πού πήγαν όλα τα στραβάδια; Γιατί κόβω βόλτες μόνος μου, σαν την άδικη κατάρα, στο φρούριο; Πού πήγατε, ρε πατόψαρα; Αφήσατε τον πολέμαρχό σας μόνο να βαράει σκοπέτα και φύγατε;".

Εννοείται πως οι μηχανισμοί αποφυγής μιας μάχης και απεμπλοκής από αυτήν είναι για γέλια (κρύβεστε, περιμένετε να περάσει η μπόρα, επιστρέφετε). Οι εχθροί πίνουν το νερό της Λήθης και ξεχνούν ότι, ρε παιδάκι μου, ίσως ένας/μια μικρός/ή misthios να κρύβεται στους θάμνους, περιμένοντας να τους σκοτώσει ή ότι, πριν λίγο, κυνηγούσαν έναν μαντραχαλά με σπαθιά. Reset memory και πάμε από την αρχή.

2) Δεν είστε assassin, είστε warrior-misthios και σκοτώνετε όποιον/α βρείτε στον δρόμο σας. Το stealth στοιχείο του παιχνιδιού έχει πάει περίπατο, καθώς οι πολέμαρχοι δεν σκοτώνονται με τη λεπίδα και εάν έχετε κάνει το λάθος ν' αφήσετε 2-3 κακόμοιρους στρατιώτες ζωντανούς, αυτοί θα έρθουν να βοηθήσουν τον αρχηγό τους (ο οποίος θέλει παραπάνω ξύλο μέχρι να πέσει νεκρός), στέλνοντας στον αγύριστο την προσπάθειά σας να κινηθείτε με μυστικότητα.

3) Εκτός κάθε λογικής το mini game με τις conquest battles, καθώς έχετε τη δυνατότητα, μόλις εμφανιστεί το εικονίδιο της μάχης, να επιλέξετε όποια παράταξη θέλετε (Αθηναίους ή Σπαρτιάτες), ακόμη και εάν προσπαθούσατε να υπομονεύσετε πριν λίγο την ανωτέρω παράταξη. Παράδειγμα: ας πούμε ότι στη Βοιωτία προσπαθείτε να ζημιώσετε τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή. Ε, μόλις η μάχη "ξεκλειδώσει", μπορείτε να πολεμήσετε στο πλευρό των Σπαρτιατών, των οποίων τη θέση υπονομεύσατε προ ολίγου. Ζονκ.

Εκτός κάθε λογικής η αμνησία των χαρακτήρων/npc's του παιχνιδιού ως προς τα κατορθώματά σας. Ok, αντιλαμβάνομαι πως είστε ο πιο διάσημος misthios της αρχαιότητας, αλλά αυτή την τόσο σημαντική λεπτομέρεια δεν φαίνεται να την αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες του παιχνιδιού, καθώς ναι μεν σας φωνάζουν αμέσως με το όνομά σας, δεν θυμούνται δε ότι είστε ελαφρώς γλοιώδης και βοηθάτε πότε τους Σπαρτιάτες και πότε τους Αθηναίους. Μόλις βοηθήσατε τους Σπαρτιάτες να πάρουν υπό τον έλεγχό τους μια περιοχή που ήταν υπό αθηναϊκή κατοχή και πάτε στην Αττική προετοιμαζόμενοι για την εχθρική αντιμετώπιση των Αθηναίων; Χα, χα. Χάσατε. Οι Αθηναίοι δεν ασχολούνται με τέτοια πεζά πράγματα και ζητούν τη βοήθειά σας σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό.

4)Παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης/parkour. Ειλικρινά, αυτή η τιμημένη η κλειδωμένη ακολουθία parkour με στοιχειώνει. Εκεί που ανεβαίνετε με άνεση στα πιο δύσκολα σημεία, μπορεί να κολλήσετε ξαφνικά στα πιο εξωφρενικά spots και να μην μπορείτε να συνεχίσετε (για αδιευκρίνιστους λόγους) την ανάβασή σας. Θέλετε να σταματήσετε τις ασκήσεις ισορροπίας (όταν τρέχετε κατά μήκος των ledges) και να πηδήξετε στο κενό, για ν' αποφύγετε τους εχθρούς σας; Sorry, χάσατε. Ή θα διασχίσετε την προεξοχή μέχρι τέλους (δικού σας) ή θα πρέπει να σταματήσετε την κίνησή σας και να πατήστε το πλήκτρο του άλματος, χάνοντας, έτσι, πολύτιμο χρόνο.

Οι μηχανισμοί των συμπλοκών/μαχών περιγράφονται ως εξής: parry/attack/parry/attack.... Τι να το κάνω το customization και τα skill trees, όταν η μάχη διεξάγεται με τόσο απλοϊκό τρόπο; Αφήστε που οι εχθροί λειτουργούν ως σφουγγάρια. Ακόμα και οι απλοί φρουροί το θέλουν το βρωμόξυλό  τους μέχρι να πέσουν νεκροί. Τι φωτιές, τι δηλητήρια, τι βέλη. Χαμπάρι δεν παίρνουν.

5)Υπόθεση από τα lidl. Πάλι κάποια οργάνωση ελέγχει τον κόσμο, πάλι όλα είναι προαποφασισμένα, πάλι εμφανίζεται ο deus ex machina (εσείς) να χαλάσει τα σχέδια των οχτρών φέρνοντας το χάος, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι ο κύκλος ξεκινά από την αρχή. Πάλι. Α, ναι, κάπου εκεί εμπλέκονται και οι Isu, οι οποίοι όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, όλα τα βλέπουν, όλα τα ξέρουν.

6)Αστείες και άνευ ειρμού διαλογικές επιλογές. Οι περισσότεροι διάλογοι θα έκαναν τον Forest Gump να αισθανθεί περήφανο μέλος της Mensa.

-Ρε συ μίσθιε, βρες τον γιο μου.

-Ok, πού είναι;

-Πήγε στη λίμνη.

-Και γιατί δεν πας εσύ να τον βρεις, αφού ανησυχείς κιόλας;

-Δεν μπορώ, πρέπει να καθαρίσω τα ψάρια που έπιασα. Έχω δουλειά σου λέω.

-Ρε συ μίσθιε, τράβα φέρε μου 5 λουλούδια να φτιάξω ένα φίλτρο αγάπης.

-Πού είναι αυτά τα λέλουδα;

-Θα πας εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ.

-Τα έφερα.

-Α, ωραία, ξέχασα να σου πω πως θέλω και το γουδί μου. Σύρε να μου το φέρεις κι αυτό.

-Πού είναι;

-1 χιλιόμετρο πιο κάτω. Στο σπίτι μου, το οποίο έχουν κάνει λημέρι τους και 5-10 παράνομοι. Ψιλοπράγματα.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των αποστολών σας, μπορείτε ν' ακολουθήσετε όλους τους πιθανούς δρόμους, να συμμαχήσετε με όλους και όλες και μόνο όταν φτάσετε στο τέλος θα πρέπει πια να επιλέξετε οριστικά πώς θα ολοκληρώσετε το quest. Έτσι, όμως, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες απλά συμπληρώνουν το σκηνικό (δεν καταλαβαίνουν/ξέρουν/ασχολούνται με τις δικές σας δολοπλοκίες και συμμαχίες με εχθρούς και φίλους), οι δε τελικές αποφάσεις σάς δίδονται με βεβιασμένο και άχαρο τρόπο (ε, τώρα που έφτασες στο τέλος και πρέπει ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις, διάλεξε εκεί πέρα την κουρτίνα 1/2/ζονκ να τελειώνουμε).

7)Το ατελείωτο grinding. Σαν να βλέπω σύσκεψη κορυφής στα γραφεία της ubi:

-Ρε, να βάλω 10 στρατόπεδα με παράνομους, 15 με στρατιώτες, 20 με ιέρειες-κυνηγούς, 25 σπηλιές και 30 ναούς σε κάθε περιοχή;

-Malaka, τι είπες τώρα; Wow ιδέα (ακολουθούν high 5).

8) Ο ψευδο-open world χαρακτήρας του παιχνιδιού: εάν επιλέξεις να "καθαρίσεις" τα ερωτηματικά, είναι σίγουρο ότι θα επισκεφτείς αρκετές από τις τοποθεσίες που ολοκλήρωσες, στα πλαίσια μιας main mission. Πώς, τότε, το παιχνίδι παρουσιάζεται ως open world; Γιατί πρέπει να πηγαίνω ξανά στα ίδια μέρη, αφού τα έχω ήδη "καθαρίσει" (με κίνδυνο να έχουν γίνει respawn οι στρατιώτες και να πρέπει να τους σκοτώσω εκ νέου); Αν δεν πας, θα επισκεφτείς κάποιες από τις τοποθεσίες και μετά θα μείνεις με ένα σωρό ερωτηματικά που πρέπει να επισκεφτείς. Δεδομένου ότι οι side activities είναι για τα πανηγύρια (στρατόπεδα, σπηλιές, στρατόπεδα, σπηλιές, ναυάγια), άντε να βρεις το κουράγιο να πας σε όλα αυτά τα μέρη.

Τιμιότερο θα ήταν να μπορείς να επισκεφτείς συγκεκριμένα σημεία του χάρτη, να κάνεις upgrade τον χαρακτήρα σου και μετά να μπορείς να δεις και άλλο κομμάτι του map. Ή να υπήρχε διαχωρισμός των εικονιδίων. Να βλέπεις όσα αφορούν τις side activities εξαρχής, αλλά όσα αφορούν τα main quests να εμφανίζονται μόνο με την ενεργοποίηση της αποστολής.

9)Τα dlc's: Το legacy of the first blade έχει ίσως τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του παιχνιδιού (Δαρείο), αλλά δεν αποφεύγει τα κλισέ και τις σεναριακές ευκολίες, διαδραματίζεται δε σε τρεις περιοχές του χάρτη (Μακεδονία, Μεσσηνία, Αχαΐα), στις οποίες πρέπει να κάνετε ό,τι κάνατε και στις υπόλοιπες regions. Fetch me this and that quests, κακοί-καρικατούρες, τραβηγμένες απ' τα μαλλιά καταστάσεις, που προσπαθούν να βγάλουν συναίσθημα με το στανιό.

Το fate of Atlantis απεικονίζει με επιτυχία τον κάτω κόσμο, αλλά σε ωθεί στην αυτοκτονία λόγω βαρεμάρας στα Ηλύσια Πεδία, ενώ, καίτοι βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία μιας φαινομενικά τέλειας κοινωνίας στο judgment of Atlantis και εξόχως πετυχημένη την αναπαράσταση της πόλης, τα ίδια χάλια θα συναντήσετε και στο τρίτο και τελευταίο μέρος του εν λόγω dlc.

Εν κατακλείδι, το ac odyssey είναι ένα κάκιστο παιχνίδι, με ωραίο περιτύλιγμα και άγευστο, ανέμπνευστο περιεχόμενο.

Η σύγχυση και η "grab the money and run" φιλοσοφία του παιχνιδιού φαίνονται τόσο από την κάκιστη ενσωμάτωση ορισμένων rpg στοιχείων όσο και από την αναποφασιστικότητα των δημιουργών του ως προς τον ακριβή χαρακτήρα του game. Είναι stealth; Είναι "παίρνω τη χατζάρα μου και τραγουδάω"; Είναι λίγο απ' όλα; Τι είναι; Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι δημιουργοί του παιχνιδιού δεν ασχολήθηκαν με τέτοια ερωτήματα, θα μείνουμε με την απορία.

3/10 από εμένα.

Υ.Γ. Don't get me started με το άθλιο voice over, ε; Speak agglikos (me ellinikos profora) and shut up.

 

[Arkin]

Bulletstorm Full Clip Edition

https://store.steampowered.com/app/501590/Bulletstorm_Full_Clip_Edition/

Eνα καθαροαιμο FPS του 2011 το οποιο εγινε Remastered το 2016. Πανεμορφο Art Design ο κοσμος του παρολο που ζεχνει βρωμια και αλητεια απο τους εχθρους καταφερνει να εντυπωσιασει με την λεπτομερεια του. Μπολικο αιμα πολλες βρισιες καφροι πρωταγωνιστες εξυπνο συστημα ανταμοιβης του παικτη και σεναριο γραμμενο στο ποδι ολοκληρωνουν το παιχνιδι. Εμεις ειμαστε ο Grayson Hunt αρχηγος μιας ομαδας καταδρομεων με αποστολη μας να εξοντωνουμε οποια απειλη μας πει ο στρατηγος Sarrano. Πολλα χρονια μετα ομως ανακαλυπτουμε ποιοι ηταν αυτοι που πραγματικα σκοτωσαμε. Στην προσπαθεια μας να σκοτωσουμε τον στρατηγο το σκαφος μας πεφτει σε εναν πλανητη γεματο με τερατα και μεταλαγμενους με τον καλυτερο μας φιλο να ειναι πια μισος cyborg μισος ανθρωπος στην προσπαθεια να τον σωσουμε. Το gameplay του ειναι αρκετα πρωτοτυπο και μας ανταμοιβει για οσο πιο ευφανταστα καταφερνουμε να σκοτωσουμε τους εχθρους μας. Συμφωνα με αυτο περνουνς skillpoints που με αυτα αγοραζουμε σφαιρες για τα οπλα μας. Στο παιχνιδι γινεται ο κακος χαμος παρολο της 8 ωρες που κραταει δεν αφηνει λεπτο τον παικτη να ηρεμησει και πιστευω η διαρκεια του ειναι αυτη που πρεπει για ενα τιμιο FPS παιχνιδι. Τα πιο εξυπνα οπλα που θα εχουμε στην κατοχη μας ειναι ενα τρυπανι ενα sniper που κατευθυνουμε εμεις τις σφαιρες και ενα ball grenade. Γρηγορο pace πολυ καλο performance προτεινετε αποκλειστικα με ποντικι και ακουστικα. 7.8/10

 

Παρακατω οι φωτογραφιες που εβγαλα να παρετε μια ιδεα για τον κοσμο του παιχνιδιου

https://postimg.cc/gallery/vT1n32m

Επεξ/σία 10 Ιουλίου 2020 από Arkin

[yaya14]

Resident Evil 7 (2017)

 

Ένα πολύ καλό survival horror παιχνίδι. Τα γραφικά ήταν υπέροχα, όπως και το voice acting. Η ατμόσφαιρα πολύ έντονη και σε κρατάει συνεχώς σε εγρήγορση. Επίσης, βρήκα πολύ ενδιαφέρον που κάθε χαρακτήρας ή boss είχε το δικό του χαρακτήρα και κάτι διαφορετικό για να τον αντιμετωπίσεις, γενικά συνεχώς θα πρέπει να κάνεις διαχείριση του inventory. ( να σημειωθεί πως γενικά δεν είχα μεγάλη επαφή με το franchise, μόνο το resident evil 2 (2019) που χω τερματίσει, και τα αρχικά res 2+3 που σα μικρός έβλεπα άλλον να τα παίζει ) Μου πήρε γύρω στις 9μιση ώρες για να τελειώσω το παιχνίδι, δυστυχώς στο pc δεν υπάρχει η vr έκδοση. Τέλος, άντε να σκάσει το Village 

[DEADLAZARUS]

Journey

Ένα απόλυτα χαλαρωτικό ταξίδι, χωρίς λόγια, σ' έναν μυστηριώδη και ονειρικό συνάμα κόσμο. Η μουσική είναι απαλή και δεν ενοχλεί, δένει αρμονικά με το περιβάλλον και την ιστορία που διηγείται το παιχνίδι.

Το game δημιουργήθηκε από μια indie εταιρεία και, ενώ είναι τόσο απλό ως προς την υπόθεση και τον χειρισμό του ήρωα, καταφέρνει να δημιουργήσει εικόνες που θα μείνουν στο μυαλό σας για αρκετό καιρό.

Ελέγχετε μια μυστηριώδη φιγούρα (ακαθόριστο το φύλο της), η οποία ξεκινά το ταξίδι της προς ένα μεγάλο βουνό, η κορυφή του οποίου δεσπόζει στον ορίζοντα. Ξεκινάτε από την έρημο και θα βρεθείτε στα χιόνια, όταν φθάσετε στο βουνό. Στο τέλος κάθε επιπέδου σάς περιμένει ένα μικρό cut-scene, από το οποίο θα αντλήσετε κάποιες πληροφορίες για το ταξίδι σας και την υπόθεση του παιχνιδιού. Υπενθυμίζω ότι όλες οι πληροφορίες σάς δίδονται μέσω εικόνων, καθώς δεν υπάρχουν διαλογικές σκηνές.

Ως προς τον χειρισμό: έχετε δύο κινήσεις, το chime, με το οποίο η φιγούρα εξωτερικεύει (σαν να μιλάει-τραγουδάει) ορισμένα ρουνικά σύμβολα (κάθε φορά που χρησιμοποιείτε το chime, ακούγεται ένα μικρό νταν, σαν καμπανούλα) και το άλμα. Για να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε το άλμα, πρέπει να γεμίσετε την ενέργειά σας με τα προαναφερόμενα ρουνικά σύμβολα, τα οποία θα βρείτε σε αφθονία σε κάθε επίπεδο. Είναι εύκολο να τα δείτε, η φιγούρα που ελέγχετε τα διαβάζει όταν βρεθεί κοντά στις κυματιστές κόκκινες λωρίδες (σαν χαλιά) που κυματίζουν σε βράχους και χαλάσματα. Μόλις πλησιάσετε, και εφόσον έχετε αρκετά ρουνικά σύμβολα στην πλάτη σας (έχετε μια κυματιστή λωρίδα στην πλάτη σας, η οποία πρέπει να γεμίσει με τα σύμβολα αυτά, ώστε να είστε σε θέση να πετάξετε), θα μπορέσετε, χρησιμοποιώντας το άλμα, να διαβάσετε όλη τη λωρίδα και να γεμίσετε την ενέργειά σας. Το άλμα είναι απαραίτητο για να προσεγγίσετε τα υψηλότερα σημεία κάθε επιπέδου και να δημιουργήσετε γέφυρες μέσω των οποίων θα περάσετε από το ένα σημείο στο άλλο. Χρησιμοποιήστε το με φειδώ.

Η διάρκεια είναι μικρή, χρειάστηκα μιάμιση περίπου ώρα για να το τερματίσω. Μπορείτε, αν θέλετε, να ξαναπαίξετε το παιχνίδι και να προσπαθήστε να διαβάσετε όλες τις λωρίδες με τα ρουνικά σύμβολα, να ανακαλύψετε τα μυστικά κάθε επιπέδου και να επισκεφθείτε κάθε γωνιά του μαγικού κόσμου του παιχνιδιού. Προσωπικά, δεν ασχολήθηκα και πολύ με την εξερεύνηση, έκανα τα βασικά.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού είναι η πιθανή συνεργασία (μετά από 3-4 επίπεδα αν θυμάμαι καλά) με άλλους παίκτες, των οποίων οι φιγούρες εμφανίζονται δίπλα στη δική σας. Στην αρχή, νόμιζα ότι το παιχνίδι σού δίνει βοηθό, ώστε να περάσεις τα πιο δύσκολα επίπεδα (υπόψη, το παιχνίδι δεν είναι καθόλου δύσκολο και θα πρέπει να προσπαθήσετε πολύ για να χάσετε). Τελικά, η φιγούρα που εμφανίζεται (ακριβώς ίδια με τη δική σας) ελέγχεται από άλλον παίκτη, οπότε μπορείτε να συνεργαστείτε για την ολοκλήρωση κάθε επιπέδου. Δεν είναι σίγουρο ότι θα εμφανιστεί άλλος παίκτης βέβαια. Εάν τελειώσετε μαζί ένα επίπεδο, θα συνεργαστείτε και στο επόμενο, διαφορετικά μπορεί να συνεργαστείτε με άλλον παίκτη. Ουσιαστικά, αναπληρώνει ο ένας την ενέργεια του άλλου, μέσω της χρήσης του chime, και δείχνει τον δρόμο σε περίπτωση που χαθείτε (απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο).

7/10 από εμένα, εξαιρετική η προσπάθεια και το αποτέλεσμα.

 

[jerry banana]

1 ώρα πριν, DEADLAZARUS είπε

Journey

Ένα απόλυτα χαλαρωτικό ταξίδι, χωρίς λόγια, σ' έναν μυστηριώδη και ονειρικό συνάμα κόσμο. Η μουσική είναι απαλή και δεν ενοχλεί, δένει αρμονικά με το περιβάλλον και την ιστορία που διηγείται το παιχνίδι.

Το game δημιουργήθηκε από μια indie εταιρεία και, ενώ είναι τόσο απλό ως προς την υπόθεση και τον χειρισμό του ήρωα, καταφέρνει να δημιουργήσει εικόνες που θα μείνουν στο μυαλό σας για αρκετό καιρό.

Ελέγχετε μια μυστηριώδη φιγούρα (ακαθόριστο το φύλο της), η οποία ξεκινά το ταξίδι της προς ένα μεγάλο βουνό, η κορυφή του οποίου δεσπόζει στον ορίζοντα. Ξεκινάτε από την έρημο και θα βρεθείτε στα χιόνια, όταν φθάσετε στο βουνό. Στο τέλος κάθε επιπέδου σάς περιμένει ένα μικρό cut-scene, από το οποίο θα αντλήσετε κάποιες πληροφορίες για το ταξίδι σας και την υπόθεση του παιχνιδιού. Υπενθυμίζω ότι όλες οι πληροφορίες σάς δίδονται μέσω εικόνων, καθώς δεν υπάρχουν διαλογικές σκηνές.

Ως προς τον χειρισμό: έχετε δύο κινήσεις, το chime, με το οποίο η φιγούρα εξωτερικεύει (σαν να μιλάει-τραγουδάει) ορισμένα ρουνικά σύμβολα (κάθε φορά που χρησιμοποιείτε το chime, ακούγεται ένα μικρό νταν, σαν καμπανούλα) και το άλμα. Για να μπορέσετε να χρησιμοποιήσετε το άλμα, πρέπει να γεμίσετε την ενέργειά σας με τα προαναφερόμενα ρουνικά σύμβολα, τα οποία θα βρείτε σε αφθονία σε κάθε επίπεδο. Είναι εύκολο να τα δείτε, η φιγούρα που ελέγχετε τα διαβάζει όταν βρεθεί κοντά στις κυματιστές κόκκινες λωρίδες (σαν χαλιά) που κυματίζουν σε βράχους και χαλάσματα. Μόλις πλησιάσετε, και εφόσον έχετε αρκετά ρουνικά σύμβολα στην πλάτη σας (έχετε μια κυματιστή λωρίδα στην πλάτη σας, η οποία πρέπει να γεμίσει με τα σύμβολα αυτά, ώστε να είστε σε θέση να πετάξετε), θα μπορέσετε, χρησιμοποιώντας το άλμα, να διαβάσετε όλη τη λωρίδα και να γεμίσετε την ενέργειά σας. Το άλμα είναι απαραίτητο για να προσεγγίσετε τα υψηλότερα σημεία κάθε επιπέδου και να δημιουργήσετε γέφυρες μέσω των οποίων θα περάσετε από το ένα σημείο στο άλλο. Χρησιμοποιήστε το με φειδώ.

Η διάρκεια είναι μικρή, χρειάστηκα μιάμιση περίπου ώρα για να το τερματίσω. Μπορείτε, αν θέλετε, να ξαναπαίξετε το παιχνίδι και να προσπαθήστε να διαβάσετε όλες τις λωρίδες με τα ρουνικά σύμβολα, να ανακαλύψετε τα μυστικά κάθε επιπέδου και να επισκεφθείτε κάθε γωνιά του μαγικού κόσμου του παιχνιδιού. Προσωπικά, δεν ασχολήθηκα και πολύ με την εξερεύνηση, έκανα τα βασικά.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του παιχνιδιού είναι η πιθανή συνεργασία (μετά από 3-4 επίπεδα αν θυμάμαι καλά) με άλλους παίκτες, των οποίων οι φιγούρες εμφανίζονται δίπλα στη δική σας. Στην αρχή, νόμιζα ότι το παιχνίδι σού δίνει βοηθό, ώστε να περάσεις τα πιο δύσκολα επίπεδα (υπόψη, το παιχνίδι δεν είναι καθόλου δύσκολο και θα πρέπει να προσπαθήσετε πολύ για να χάσετε). Τελικά, η φιγούρα που εμφανίζεται (ακριβώς ίδια με τη δική σας) ελέγχεται από άλλον παίκτη, οπότε μπορείτε να συνεργαστείτε για την ολοκλήρωση κάθε επιπέδου. Δεν είναι σίγουρο ότι θα εμφανιστεί άλλος παίκτης βέβαια. Εάν τελειώσετε μαζί ένα επίπεδο, θα συνεργαστείτε και στο επόμενο, διαφορετικά μπορεί να συνεργαστείτε με άλλον παίκτη. Ουσιαστικά, αναπληρώνει ο ένας την ενέργεια του άλλου, μέσω της χρήσης του chime, και δείχνει τον δρόμο σε περίπτωση που χαθείτε (απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο).

7/10 από εμένα, εξαιρετική η προσπάθεια και το αποτέλεσμα.

ωραιος

[ilos]

Στις 9/7/2020 στις 2:17 ΜΜ, DEADLAZARUS είπε

Η σειρά AC ήταν μια από τις αγαπημένες μου. Ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, θυμάμαι με νοσταλγία τον Altair και την περιπέτειά του στην άνυδρη Ιερουσαλήμ. Ναι, το gameplay ήταν βαρετό και επαναλαμβανόμενο, αλλά η τοποθεσία, το lore, η πλοκή σε κρατούσαν σε εγρήγορση.

Ύστερα, ήρθε ο Ezio. Υπέροχη η Ρώμη, ονειρική η μουσική υπόκρουση, νόμιζες ότι οι μυρωδιές της πόλης θα ξεχυθούν μέσα από την οθόνη σου.

Διασκέδασα και με τα AC 3, Black Flag και Rogue, αλλά, κάπου εκεί, άρχισα να καταλαβαίνω πώς ούτε σχέδιο για το πού όδευε η σειρά υπήρχε ούτε θέληση να διορθωθούν ορισμένα (πολύ) κακώς κείμενα (a.i. για τα πανηγύρια, πλοκή που έχει εξαντλήσει τη χρησιμότητά της, παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης κτλ).

Το Syndicate δεν άντεξα να το συνεχίσω. Πρώτο καμπανάκι. Το Origins το αγόρασα και το έχω να κάθεται. Δεύτερο καμπανάκι. Το Odyssey το αγόρασα, το έπαιξα και, μπορώ μετά βεβαιότητας να σας πω πως, το μετάνιωσα. Τρίτο (και φαρμακερό) καμπανάκι.

Ναι, ξόδεψα 200 ώρες από τη ζωή μου, για να παίξω ένα απίστευτα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι, με ανούσια (σαδιστικά ανούσια) side quests, ρηχά main quests (τα οποία δεν διαφέρουν σε τίποτα σε σύγκριση με τα side quests, καθώς στα ίδια μέρη πρέπει να πάτε, τα ίδια πράγματα που θα κάνατε αν "καθαρίζατε" ένα οποιοδήποτε location θα κάνετε, η μόνη διαφορά είναι το εικονίδιο του quest και ο quest giver), a.i. για γέλια (πόσες φορές να κρυφτεί κανείς στους θάμνους, σφυρίζοντας και βλέποντας τους ηλίθιους που παριστάνουν τους φρουρούς να έρχονται, ο ένας μετά τον άλλον, να ελέγξουν αν ήταν πουλί ή ο Γκοτζίλα, μόνο και μόνο για να πέσουν νεκροί από τη λεπίδα του Αλέξιου ή της Κασσάνδρας), rpg στοιχεία από τα lidl και πλοκή βγαλμένη από τις ένδοξες ημέρες της Λάμψης (πες μου, Βίρνα, ελέγχει το Cult of Kosmos τον ελληνικό κόσμο ή όχι;)

Για να μην σας κουράσω, ας πάμε στα θετικά και αρνητικά σημεία του παιχνιδιού, αφού γράψω δυο λόγια για την ιστορία του Odyssey:

Είστε ο/η misthios (ενίοτε και malakas misthios). Α, ναι, πότε-πότε σας φωνάζουν με το κανονικό σας όνομα (Alexios/Kassandra). Οι εχθροί σας είναι (πολύ) malakes. Γενικά, ο κόσμος του Odyssey είναι γεμάτος από malakes που θέλουν το κακό σας. Η άδικη και κακούργα κενωνία σάς έριξε στα Τάρταρα (καλά, στον Καιάδα, μην το κάνουμε θέμα) και από τότε προσπαθείτε να βρείτε τους (ναι, σωστά μαντέψατε) malakes που ευθύνονται για την οδύσσεια ενός/μιας ξεριζωμένου/ης. Ξεκινάτε, λοιπόν, από τη μαγευτική Κεφαλονιά, σε αναζήτηση της οικογένειάς σας και των μυστικών του αρχαίου ελληνικού κόσμου.

Θετικά: 1) η αναπαράσταση (όχι πιστή πάντα αλλά με σεβασμό στην αρχαία ελληνική ιστορία) της Αρχαίας Ελλάδας. Είναι μοναδικό το συναίσθημα να ανεβαίνεις στα viewpoints και ν' αγναντεύεις τον κόσμο που δημιούργησε η Ubisoft. Μνημεία, τοποθεσίες, πόλεις, λιμάνια έχουν το δικό τους χρώμα (αν και, απολύτως λογικά και αναμενόμενα, πολλά μοιάζουν μεταξύ τους από ένα σημείο και μετά).

2) Η συμμετοχή των περισσότερων πασίγνωστων προσωπικοτήτων της περιόδου που διαδραματίζεται το παιχνίδι, στην ιστορία του παιχνιδιού (ακόμα και αν η συμμετοχή είναι φιλική και σε στυλ "βάλε και τον Σωκράτη να στέκεται εκεί πέρα σε μιαν άκρη, για να πούμε ότι ήταν κι αυτός κοντά στον παίκτη), με μελανό, βέβαια, σημείο την άκρως προσβλητική (σχεδόν καρτουνίστικη) χαρακτηρολογική απεικόνιση των: 1) Αλκιβιάδη (μία από τις πλέον αινιγματικές και πολύπλοκες προσωπικότητες του αρχαίου ελληνικού κόσμου παρουσιάζεται ως ένα party, sex, drugs and rock and roll animal), 2) Αριστοφάνη (ο Σεφερλής, κατά την ubi, της αρχαιότητας) και 3) Σωκράτη, ο οποίος θα έφτιαχνε μονάχος του το κώνειο, εάν έβλεπε την καταγέλαστη (αμπελο)φιλοσοφική προσέγγιση της μεγαλοφυΐας του.

3) Κάποια (ελάχιστα) side missions (legendary animals, mythical creatures). Βρήκα εξαιρετικά αγχωτική τη μάχη με τον Μινώταυρο (υπέροχη και η αναπαράσταση του Λαβύρινθου με τις μοντέρνες πινελιές της), creepy as hell τη Μέδουσα (ωραία ιδέα η σύνδεση του Απολιθωμένου Δάσους με τη ματιά της Μέδουσας), ενώ θα ήθελα κάτι παραπάνω από τη "μάχη" με τη Σφίγγα (την αδίκησαν, πιστεύω, με τους απλοϊκούς γρίφους).

Αρνητικά: 1) για το άθλιο a.i. τα έγραψα και παραπάνω. Ειλικρινά, δεν σκέφτηκαν καλύτερο τρόπο να σκοτώνεις τους εχθρούς σου; Αφήστε που αυτοί οι πολέμαρχοι-καπετάνιοι δεν παίρνουν χαμπάρι, όταν σκοτώνετε τους στρατιώτες τους ούτε αναρωτιούνται "τι έγινε, ρε παιδιά, πού πήγαν όλα τα στραβάδια; Γιατί κόβω βόλτες μόνος μου, σαν την άδικη κατάρα, στο φρούριο; Πού πήγατε, ρε πατόψαρα; Αφήσατε τον πολέμαρχό σας μόνο να βαράει σκοπέτα και φύγατε;".

Εννοείται πως οι μηχανισμοί αποφυγής μιας μάχης και απεμπλοκής από αυτήν είναι για γέλια (κρύβεστε, περιμένετε να περάσει η μπόρα, επιστρέφετε). Οι εχθροί πίνουν το νερό της Λήθης και ξεχνούν ότι, ρε παιδάκι μου, ίσως ένας/μια μικρός/ή misthios να κρύβεται στους θάμνους, περιμένοντας να τους σκοτώσει ή ότι, πριν λίγο, κυνηγούσαν έναν μαντραχαλά με σπαθιά. Reset memory και πάμε από την αρχή.

2) Δεν είστε assassin, είστε warrior-misthios και σκοτώνετε όποιον/α βρείτε στον δρόμο σας. Το stealth στοιχείο του παιχνιδιού έχει πάει περίπατο, καθώς οι πολέμαρχοι δεν σκοτώνονται με τη λεπίδα και εάν έχετε κάνει το λάθος ν' αφήσετε 2-3 κακόμοιρους στρατιώτες ζωντανούς, αυτοί θα έρθουν να βοηθήσουν τον αρχηγό τους (ο οποίος θέλει παραπάνω ξύλο μέχρι να πέσει νεκρός), στέλνοντας στον αγύριστο την προσπάθειά σας να κινηθείτε με μυστικότητα.

3) Εκτός κάθε λογικής το mini game με τις conquest battles, καθώς έχετε τη δυνατότητα, μόλις εμφανιστεί το εικονίδιο της μάχης, να επιλέξετε όποια παράταξη θέλετε (Αθηναίους ή Σπαρτιάτες), ακόμη και εάν προσπαθούσατε να υπομονεύσετε πριν λίγο την ανωτέρω παράταξη. Παράδειγμα: ας πούμε ότι στη Βοιωτία προσπαθείτε να ζημιώσετε τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι ελέγχουν την περιοχή. Ε, μόλις η μάχη "ξεκλειδώσει", μπορείτε να πολεμήσετε στο πλευρό των Σπαρτιατών, των οποίων τη θέση υπονομεύσατε προ ολίγου. Ζονκ.

Εκτός κάθε λογικής η αμνησία των χαρακτήρων/npc's του παιχνιδιού ως προς τα κατορθώματά σας. Ok, αντιλαμβάνομαι πως είστε ο πιο διάσημος misthios της αρχαιότητας, αλλά αυτή την τόσο σημαντική λεπτομέρεια δεν φαίνεται να την αντιλαμβάνονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες του παιχνιδιού, καθώς ναι μεν σας φωνάζουν αμέσως με το όνομά σας, δεν θυμούνται δε ότι είστε ελαφρώς γλοιώδης και βοηθάτε πότε τους Σπαρτιάτες και πότε τους Αθηναίους. Μόλις βοηθήσατε τους Σπαρτιάτες να πάρουν υπό τον έλεγχό τους μια περιοχή που ήταν υπό αθηναϊκή κατοχή και πάτε στην Αττική προετοιμαζόμενοι για την εχθρική αντιμετώπιση των Αθηναίων; Χα, χα. Χάσατε. Οι Αθηναίοι δεν ασχολούνται με τέτοια πεζά πράγματα και ζητούν τη βοήθειά σας σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό.

4)Παρωχημένοι μηχανισμοί μάχης/parkour. Ειλικρινά, αυτή η τιμημένη η κλειδωμένη ακολουθία parkour με στοιχειώνει. Εκεί που ανεβαίνετε με άνεση στα πιο δύσκολα σημεία, μπορεί να κολλήσετε ξαφνικά στα πιο εξωφρενικά spots και να μην μπορείτε να συνεχίσετε (για αδιευκρίνιστους λόγους) την ανάβασή σας. Θέλετε να σταματήσετε τις ασκήσεις ισορροπίας (όταν τρέχετε κατά μήκος των ledges) και να πηδήξετε στο κενό, για ν' αποφύγετε τους εχθρούς σας; Sorry, χάσατε. Ή θα διασχίσετε την προεξοχή μέχρι τέλους (δικού σας) ή θα πρέπει να σταματήσετε την κίνησή σας και να πατήστε το πλήκτρο του άλματος, χάνοντας, έτσι, πολύτιμο χρόνο.

Οι μηχανισμοί των συμπλοκών/μαχών περιγράφονται ως εξής: parry/attack/parry/attack.... Τι να το κάνω το customization και τα skill trees, όταν η μάχη διεξάγεται με τόσο απλοϊκό τρόπο; Αφήστε που οι εχθροί λειτουργούν ως σφουγγάρια. Ακόμα και οι απλοί φρουροί το θέλουν το βρωμόξυλό  τους μέχρι να πέσουν νεκροί. Τι φωτιές, τι δηλητήρια, τι βέλη. Χαμπάρι δεν παίρνουν.

5)Υπόθεση από τα lidl. Πάλι κάποια οργάνωση ελέγχει τον κόσμο, πάλι όλα είναι προαποφασισμένα, πάλι εμφανίζεται ο deus ex machina (εσείς) να χαλάσει τα σχέδια των οχτρών φέρνοντας το χάος, μόνο και μόνο για να διαπιστώσει ότι ο κύκλος ξεκινά από την αρχή. Πάλι. Α, ναι, κάπου εκεί εμπλέκονται και οι Isu, οι οποίοι όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, όλα τα βλέπουν, όλα τα ξέρουν.

6)Αστείες και άνευ ειρμού διαλογικές επιλογές. Οι περισσότεροι διάλογοι θα έκαναν τον Forest Gump να αισθανθεί περήφανο μέλος της Mensa.

-Ρε συ μίσθιε, βρες τον γιο μου.

-Ok, πού είναι;

-Πήγε στη λίμνη.

-Και γιατί δεν πας εσύ να τον βρεις, αφού ανησυχείς κιόλας;

-Δεν μπορώ, πρέπει να καθαρίσω τα ψάρια που έπιασα. Έχω δουλειά σου λέω.

-Ρε συ μίσθιε, τράβα φέρε μου 5 λουλούδια να φτιάξω ένα φίλτρο αγάπης.

-Πού είναι αυτά τα λέλουδα;

-Θα πας εδώ κι εδώ κι εδώ κι εδώ.

-Τα έφερα.

-Α, ωραία, ξέχασα να σου πω πως θέλω και το γουδί μου. Σύρε να μου το φέρεις κι αυτό.

-Πού είναι;

-1 χιλιόμετρο πιο κάτω. Στο σπίτι μου, το οποίο έχουν κάνει λημέρι τους και 5-10 παράνομοι. Ψιλοπράγματα.

Στη συντριπτική πλειοψηφία των αποστολών σας, μπορείτε ν' ακολουθήσετε όλους τους πιθανούς δρόμους, να συμμαχήσετε με όλους και όλες και μόνο όταν φτάσετε στο τέλος θα πρέπει πια να επιλέξετε οριστικά πώς θα ολοκληρώσετε το quest. Έτσι, όμως, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες απλά συμπληρώνουν το σκηνικό (δεν καταλαβαίνουν/ξέρουν/ασχολούνται με τις δικές σας δολοπλοκίες και συμμαχίες με εχθρούς και φίλους), οι δε τελικές αποφάσεις σάς δίδονται με βεβιασμένο και άχαρο τρόπο (ε, τώρα που έφτασες στο τέλος και πρέπει ν' αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις, διάλεξε εκεί πέρα την κουρτίνα 1/2/ζονκ να τελειώνουμε).

7)Το ατελείωτο grinding. Σαν να βλέπω σύσκεψη κορυφής στα γραφεία της ubi:

-Ρε, να βάλω 10 στρατόπεδα με παράνομους, 15 με στρατιώτες, 20 με ιέρειες-κυνηγούς, 25 σπηλιές και 30 ναούς σε κάθε περιοχή;

-Malaka, τι είπες τώρα; Wow ιδέα (ακολουθούν high 5).

😎 Ο ψευδο-open world χαρακτήρας του παιχνιδιού: εάν επιλέξεις να "καθαρίσεις" τα ερωτηματικά, είναι σίγουρο ότι θα επισκεφτείς αρκετές από τις τοποθεσίες που ολοκλήρωσες, στα πλαίσια μιας main mission. Πώς, τότε, το παιχνίδι παρουσιάζεται ως open world; Γιατί πρέπει να πηγαίνω ξανά στα ίδια μέρη, αφού τα έχω ήδη "καθαρίσει" (με κίνδυνο να έχουν γίνει respawn οι στρατιώτες και να πρέπει να τους σκοτώσω εκ νέου); Αν δεν πας, θα επισκεφτείς κάποιες από τις τοποθεσίες και μετά θα μείνεις με ένα σωρό ερωτηματικά που πρέπει να επισκεφτείς. Δεδομένου ότι οι side activities είναι για τα πανηγύρια (στρατόπεδα, σπηλιές, στρατόπεδα, σπηλιές, ναυάγια), άντε να βρεις το κουράγιο να πας σε όλα αυτά τα μέρη.

Τιμιότερο θα ήταν να μπορείς να επισκεφτείς συγκεκριμένα σημεία του χάρτη, να κάνεις upgrade τον χαρακτήρα σου και μετά να μπορείς να δεις και άλλο κομμάτι του map. Ή να υπήρχε διαχωρισμός των εικονιδίων. Να βλέπεις όσα αφορούν τις side activities εξαρχής, αλλά όσα αφορούν τα main quests να εμφανίζονται μόνο με την ενεργοποίηση της αποστολής.

9)Τα dlc's: Το legacy of the first blade έχει ίσως τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα του παιχνιδιού (Δαρείο), αλλά δεν αποφεύγει τα κλισέ και τις σεναριακές ευκολίες, διαδραματίζεται δε σε τρεις περιοχές του χάρτη (Μακεδονία, Μεσσηνία, Αχαΐα), στις οποίες πρέπει να κάνετε ό,τι κάνατε και στις υπόλοιπες regions. Fetch me this and that quests, κακοί-καρικατούρες, τραβηγμένες απ' τα μαλλιά καταστάσεις, που προσπαθούν να βγάλουν συναίσθημα με το στανιό.

Το fate of Atlantis απεικονίζει με επιτυχία τον κάτω κόσμο, αλλά σε ωθεί στην αυτοκτονία λόγω βαρεμάρας στα Ηλύσια Πεδία, ενώ, καίτοι βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία μιας φαινομενικά τέλειας κοινωνίας στο judgment of Atlantis και εξόχως πετυχημένη την αναπαράσταση της πόλης, τα ίδια χάλια θα συναντήσετε και στο τρίτο και τελευταίο μέρος του εν λόγω dlc.

Εν κατακλείδι, το ac odyssey είναι ένα κάκιστο παιχνίδι, με ωραίο περιτύλιγμα και άγευστο, ανέμπνευστο περιεχόμενο.

Η σύγχυση και η "grab the money and run" φιλοσοφία του παιχνιδιού φαίνονται τόσο από την κάκιστη ενσωμάτωση ορισμένων rpg στοιχείων όσο και από την αναποφασιστικότητα των δημιουργών του ως προς τον ακριβή χαρακτήρα του game. Είναι stealth; Είναι "παίρνω τη χατζάρα μου και τραγουδάω"; Είναι λίγο απ' όλα; Τι είναι; Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι δημιουργοί του παιχνιδιού δεν ασχολήθηκαν με τέτοια ερωτήματα, θα μείνουμε με την απορία.

3/10 από εμένα.

Υ.Γ. Don't get me started με το άθλιο voice over, ε; Speak agglikos (me ellinikos profora) and shut up.

Κάποτε όταν είμασταν μικρότεροι αυτή η φόρμουλα με το busy work, παίρναγε στο ντούκου και έλεγες πωπω πόσο μεγάλο παιχνίδι είναι, υπέροχα!!!

Τώρα μαζί με τα χρόνια που πέρασαν ήρθαν και τα witcher που έμαθαν μπαλίτσα πως να κάνεις τα sidequests πιο ενδιαφέροντα ακόμα και από το main quest. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχω βρει άλλο open world game να το κάνει το ίδιο καλά όσο το witcher 3 ειδικά. Επιφυλάσομαι για το ghost of tshushima που ξεκινάω από αύριο, αλλά δεν έχω high hopes.

Στις 10/7/2020 στις 6:42 ΜΜ, Arkin είπε

Bulletstorm Full Clip Edition

https://store.steampowered.com/app/501590/Bulletstorm_Full_Clip_Edition/

Eνα καθαροαιμο FPS του 2011 το οποιο εγινε Remastered το 2016. Πανεμορφο Art Design ο κοσμος του παρολο που ζεχνει βρωμια και αλητεια απο τους εχθρους καταφερνει να εντυπωσιασει με την λεπτομερεια του. Μπολικο αιμα πολλες βρισιες καφροι πρωταγωνιστες εξυπνο συστημα ανταμοιβης του παικτη και σεναριο γραμμενο στο ποδι ολοκληρωνουν το παιχνιδι. Εμεις ειμαστε ο Grayson Hunt αρχηγος μιας ομαδας καταδρομεων με αποστολη μας να εξοντωνουμε οποια απειλη μας πει ο στρατηγος Sarrano. Πολλα χρονια μετα ομως ανακαλυπτουμε ποιοι ηταν αυτοι που πραγματικα σκοτωσαμε. Στην προσπαθεια μας να σκοτωσουμε τον στρατηγο το σκαφος μας πεφτει σε εναν πλανητη γεματο με τερατα και μεταλαγμενους με τον καλυτερο μας φιλο να ειναι πια μισος cyborg μισος ανθρωπος στην προσπαθεια να τον σωσουμε. Το gameplay του ειναι αρκετα πρωτοτυπο και μας ανταμοιβει για οσο πιο ευφανταστα καταφερνουμε να σκοτωσουμε τους εχθρους μας. Συμφωνα με αυτο περνουνς skillpoints που με αυτα αγοραζουμε σφαιρες για τα οπλα μας. Στο παιχνιδι γινεται ο κακος χαμος παρολο της 8 ωρες που κραταει δεν αφηνει λεπτο τον παικτη να ηρεμησει και πιστευω η διαρκεια του ειναι αυτη που πρεπει για ενα τιμιο FPS παιχνιδι. Τα πιο εξυπνα οπλα που θα εχουμε στην κατοχη μας ειναι ενα τρυπανι ενα sniper που κατευθυνουμε εμεις τις σφαιρες και ενα ball grenade. Γρηγορο pace πολυ καλο performance προτεινετε αποκλειστικα με ποντικι και ακουστικα. 7.8/10

Παρακατω οι φωτογραφιες που εβγαλα να παρετε μια ιδεα για τον κοσμο του παιχνιδιου

https://postimg.cc/gallery/vT1n32m

Πολύ underated game, ειδικά το time attack echoes mode του. Ένα δάκρυ κύλισε που μου το θύμισες, γιατί ήταν το πρώτο vid που ανέβασα στο yt.😎

 

Επεξ/σία 16 Ιουλίου 2020 από ilos

[G.TH.]

Spirit of the North
https://store.steampowered.com/app/1213700/Spirit_of_the_North/

 Ένα παιχνίδι εξερεύνησης, ένας εξομοιωτής περπατήματος τρεξίματος, πάνω κάτω σαν το Journey που αναφέρθηκε νωρίτερα, που λαμβάνει χώρα στην Ισλανδία, πιο σωστά σε τοπία εμπνευσμένα από την Ισλανδία. 

 Είσαι μια αλεπού, που καθώς προχωρά, συναντά τον φύλακα του Πολικού Σέλας, να κοιμάται αραχτός στη σκοπιά του. Ο φύλακας αυτός είναι ένα πνεύμα αλεπούς. Το πρόβλημα είναι ότι το Σέλας πλέον δεν βγαίνει στις πράσινες αποχρώσεις τις φυσιολογικές και πρέπει σε συνεργασία με τον φύλακα να το επαναφέρεις. Αυτή είναι η ιστορία, και έχει ενδιαφέρον επειδή δεν υπάρχει ούτε μια λέξη που να γράφεται ή να ακούγεται, ό,τι κατάλαβες κατάλαβες. 

 Κλασικά, στην πορεία υπάρχουν εμπόδια, πύλες και κρύπτες κτλ και πρέπει να λυθούν κάποιοι γρίφοι για να προχωρήσεις. Αυτοί αποτελούντα, από κάποιον(ους) ρούνο(ους) που ενεργοποιούνται με το πνεύμα σου. Το επίπεδο δυσκολίας τους είναι εύκολο και μέτριο. Για να ολοκληρωθεί το παιχνίδι, σου ξεκλειδώνει και ικανότητες. Παράλληλα ελευθερώνεις και τα πνεύματα νεκρών σαμάνων που υπάρχουν διάσπαρτα, βρίσκοντας κρυμμένες τελετουργικές ράβδους και εναποθέτοντας τες στους σαμάνους. 

 Σε ότι αφορά τον κόσμο, ωραία γενικά τα γραφικά, θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, και καλή η ατμόσφαιρα των τοπίων. Είναι σχεδόν μονόδρομος( εκτός του τελευταίου κεφαλαίου που είναι λαβύρινθος σχεδόν), αλλά επειδή είναι απλωμένος στο πλάι πολύ, έχει επίπεδα και έχει μέρη να ψάξεις, δεν το καταλαβαίνεις ότι σε περιορίζει.  Αν κάτι το έχασες και δεν το έκανες, μπορείς να πας πίσω και να παίξεις όποιο κεφάλαιο θες, αλλά χειροκίνητο σώσιμο δεν υπάρχει. Η κίνηση έχει μερικά προβληματάκια πχ βλέπεις την αλεπού να περπατάει στην άκρη κάποιων βράχων, αλλά οπτικά είναι σχεδόν στον αέρα. Ή σε μια επιφάνεια με πάγο μπορείς να την ανέβεις (αφού την κατέβηκες) με ...γλίστρημα!

 Ηχητικά έχουν επιλέξει ένα θέμα που σε κάνει να θες να τρέξεις, άρα ταιριάζει με το παιχνίδι. Ειδήμων δεν είμαι, αλλά το γάβγισμα της αλεπούς που έχουν επιλέξει μοιάζει με πνιχτό γάβγισμα από μικρόσωμο σκύλο,(είναι γάβγισμα κογιότ σύμφωνα τον δημιουργό) οπότε εδώ υπάρχει πρόβλημα. 

 Για το 100% χρειάστηκα σχεδόν 10 ώρες, κύλισαν γρήγορα οι ώρες, και επειδή ένα δυο επιτεύγματα είναι δύσκολα, θα μπορούσε να είναι και περισσότερες. Bug συνάντησα ένα μικρό, που λύθηκε με load. Το πήρα στις εκπτώσεις με -30% και μπορώ να πω ότι θα το ξανά αγόραζα αν γύριζα τον χρόνο. Επίσης ο δημιουργός λέει ότι θέλει να προσθέσει περιεχόμενο στο μέλλον.

Επεξ/σία 17 Ιουλίου 2020 από G.TH.

[LongTom]

Fallout 4 + DLCs

 

 

Το είχα αγοράσει περί τους 15-20+ μήνες πριν σε μεγάλη έκπτωση μαζί με όλα τα DLC. Πριν μάθω για το πόσο μάπα είναι το '76.

Από τότε κυριολεκτικά ξέχασα ότι το είχα στην βιβλιοθήκη. Τις προάλλες το "ανακάλυψα" και το έπιασα. Πέρασα καμία 70+ώρες και τελείωσα τις περισσότερες αποστολές. 

Δεν είχα πολλές ελπίδες, λόγω Tod και Bethesda, αλλά εξεπλάγην ευχάριστα. Φυσικά ως προϊόν bethesda είναι ακόμη γεμάτο με glitches, bugs και περίεργα κολλήματα και CTD. 

Το παιχνίδι έχει πολλά να δώσει και πολλές ώρες παιχνιδιού και εξερεύνησης. Δυστυχώς η κύρια πλοκή είναι ψιλονιανια και τα κύρια "φρούτα" με τους καταυλισμούς περισσότερο ενοχλητικά παρά οτιδήποτε άλλο. Προσωπική γνώμη πάντα, γιατί το fallout ήταν για εμένα εμπειρία επιβίωσης και ανακάλυψης, όχι city building. Γούστα είναι αυτά και ίσως κάποιοι να το βλέπουν αλλιώς. 

Με άρεσε πάρα πολύ οι διάφορες πληροφορίες, κείμενα, και σημειώματα που βρίσκεις διάσπαρτα στην περιοχή. Δείχνει ότι υπήρχαν πολύ ταλαντούχοι και πωρωμένοι στο development, με εξαιρετικές μικρές ιστορίες, τραγικά συμβάντα και φυσικά άφθονο μαύρο χιούμορ. Άλλο "τρελό" που με εντυπωσίασε, είναι τα διάφορα mini-games/κλώνοι πραγματικών arcade που βρίσκεις σε διάφορα μέρη ή σε δίνουν σε αποστολές. Πραγματικά εξαιρετική προσθήκη. Επίσης πιστεύω ότι οι δευτερεύουσες αποστολές είναι καλύτερες από τις κύριες, με κάποιες όπως το treasure of jamaica να είναι από τις μεγαλύτερες τρολιές που έχω δει. Επίσης η αποστολή/ homage στον Λοβκράφτ είναι πολύ καλή και αρκετά τρομακτική λόγω gameplay μηχανισμών που δεν βρίσκεις σε καμία άλλη απόστολή και σε πιάνει στον ύπνο.

Το RPG κομμάτι, πέραν των αποπάνω, είναι λειψό και γενικά πέραν κάποιων λαμπρών παραδειγμάτων, είναι ψιλοαδιάφορο. Είναι προφανές ότι ενώ υπήρχαν πολύ καλά μυαλά στην ομάδα, τους έκοψαν budget ή/και χρόνο development και έτσι οι περισσότερες αποστολές και npc είναι μέτριοι ή αδιάφοροι. Οι διάλογοι επίσης είναι απλουστευμένοι. 

Οι μάχες είναι γενικά οι ίδιες με τα προηγούμενα παιχνίδια, που σημαίνει ότι είναι μέτριες και δεν προσφέρουν ιδιαίτερη πρόκληση. Οι εχθροί είναι λίγο πιο έξυπνοι από τα προηγούμενα και ευχάριστη έκπληξη ότι κάποιες φορές μαζεύουν καλύτερα όπλα από το έδαφος όταν δεν έχουν. Tα ghouls είναι η μοναδική φωτεινή εξαίρεση, με εξαιρετικό animation και κίνηση. Σαν ζόμπι πραγματικά. Μάλλον δεν τους έδωσε ο Tod παραπάνω λεφτά για να κάνουν το ίδιο για τις λοιπές κλάσεις αντιπάλων, δεν εξηγείται αλλιώς η τόσο μεγάλη διαφορά στην ποιότητα.

Τα DLC είναι αρκετά καλά, μιλώντας πάντα για τα nuka cola-far harbour-automaton, με το far harbor να είναι το καλύτερο από άποψη ατμοσφαίρας από όλα. 

Η μουσική και η ηχητική επένδυση είναι πολύ καλή και προσεγμένη. Αλλαγή ανάλογα το περιβάλλον, πολύ καλοί διάλογοι και σχόλια από τους κακούς. Πολύ καλό και ότι κράτησαν το wasteland radio με κάποια μορφή, είναι σουρέαλ να σκοτώνεις ζόμπι/γκουλ υπό τον ήχο του Βάγκνερ...

Τα γραφικά γενικά αποδεκτά και ίσως καλά σε σημεία, σε max+HD pack σε 2080τι. Όχι τίποτα τρομερό, αλλά είναι και αρκετά παλιό παιχνίδι τώρα.

Μεγάλο πρόβλημα το συνεχόμενο και πολλές φορές μακροσκελέστατο loading ανάμεσα σε περιοχές.

|

|

Συμπερασματικά, το fallout 4 προσφέρει πολλά, αλλά όχι ότι διαφημίζει και σίγουρα όχι ότι θα μπορούσε να είναι.

Σε πολλά σημεία βλέπεις πραγματικά το τι διαμάντι θα μπορούσε να είναι εάν το management προσπαθούσε να πάει για την βέλτιστη ποιότητα όχι το μέγιστο κέρδος με το μικρότερο αποδεκτό budget. 

Εάν το βρει κάποιος σε μεγάλη έκπτωση(>50%), αξίζει με το παραπάνω, και λόγω των πολλών mods (των τζάμπα από το nexus, όχι τις βλακείες του creation club).