Όταν δεν σου αρέσει η εργασία σου...

[Επισκέπτης]

Αν δεν είχες οικογένεια θα είχες φύγει χθες... Αλλά τώρα με την οικογένεια είναι όλα διαφορετικά.

Προσπάθησε να μιλήσεις με την οικογένεια σου πιστεύω ότι και να αποφασίσετε θα σε στηρίξουν.

[Zerg13]

5 λεπτά πριν, DZ-Photographer είπε

Αν δεν είχες οικογένεια θα είχες φύγει χθες... Αλλά τώρα με την οικογένεια είναι όλα διαφορετικά.

Προσπάθησε να μιλήσεις με την οικογένεια σου πιστεύω ότι και να αποφασίσετε θα σε στηρίξουν.

Τι να αποφασισει; Αν θα ψωμολυσαξουν ομαδικως; Ή αν θα τρωνε τα αποθεματα μετρητων οσο θα σπουδαζει; Δεν εχω διαβασει καμια λυση μεχρι στιγμης εκτος απο αυτα που ειπε ο @kage

Επεξ/σία 5 Οκτωβρίου 2018 από Zerg13

[ELTASSOS]

Η δουλεια του κάθε εργαζόμενου είναι να έχει / κανει , τον εργοδοτη του ευτυχισμενο. Αν επιτευχθεί αυτό, τοτε καταξιώνεται και ο εργαζομενος και είναι ευτυχισμένος, ενω όλα τα θεωρεί ιδανικά , άσχετα απο συνθήκες , αμοιβές , προοπτικές , ασφάλεια κλπ. Αυτή είναι η πιο ρεαλιστικη προσεγγιση στην ψυχολογία της εργασίας....κατα την γνώμη μου.

Συμπερασματικά μπορείς να αναρωτηθεί ...είναι το αφεντικό ευτυχισμένο?..αν ναι, τοτε και ο εργαζόμενος είναι ευτυχισμένος και ας μην το αντιλαμβάνεται άμεσα.

Επεξ/σία 5 Οκτωβρίου 2018 από ELTASSOS

[mastoras007]

Μπορεις να βρεις σε παντοφλες, μικρα καραβάκια στο πειραια,στο πέραμα, σαλαμίνα ριο αντιριο σε ρυμουλκά και πολλά αλλα με λευτα πολυ λιγοτερα απο αυτα που παιρνεις τωρα αλλα θα εισαι σπίτι σου...

Εχω πάνω απο 6 χρόνια που τα παράτησα εντελλος.. 3ος μηχανικός, σε καταλαβαινω.. παρατα τα τωρα που εισαι 30 αν περασουν τα χρονια δεν προκειτε να φυγεις μετα ποτε..εκανα μονο ενα μπαρκο σαν 3ος μηχανικος μολις γυρισα Ελλάδα τους εστειλα ολους στον αγυριστο και δεν ξανα μπάρκαρα...τα ειπες μονος σου δεν χρειαζετε να πώ πόσο χάλια περνουσα.

Και αν κρίνω απο την ηλικία σου ημασταν και ιδια σειρα 

με τα λεφτα που βγαζεις σε ενα μπαρκο μπορεις να κανεις ενα μαγαζι κατι σε franchise πχ  οσο μενεις στα καραβια τοσο θα κολλάς..

Και που σε..καποιος σοφός ειπε φτωχος δεν εισαι οταν δεν εχεις να φας αλλά οταν δουλευεις ολη μερα-μια ζωη για να συντιρήσεις μια ακριβή ζωη. Επιλογες κανουμε μπορεις να εισαι ξεμπαρκος και να τρώς 1 χιλιαρικο το μήνα και οχι 4-5 οπος κάνουν οι περισοτεροι..μπορεις να πάρεις ενα μικρό οικονομικό αμάξι οχι ενα που θα σε αναγκάσει να φυγεις μπάρκο στο 3μηνο, και γενικά ετσι πάει σε ολα..

[GothicCrusader]

1 ώρα πριν, vasioula1 είπε

Το σκεφτηκα να παω αλλου ομως τα λεφτα δεν ειναι τοσο καλα σε αλλες εταιριες. Τωρα παιρνω 1200 ευρω

Ισως ακούγεται ως αχαριστια να παίρνω τοσα λεφτα οταν αλλοι παιρνουν αρκετα λιγοτερα ή δεν εχουν καν δουλεια και να σκεφτομαι να φυγω. Ο καθενας ομως ειναι καπως εγωιστης μεσα του και σκεφτεται πως θα βελτιωσει τις συνθηκες ζωης του. Προς το παρον δεν μου εκατσε αυτο το λατι που θελω οποτε κανω υπομονη

Έχει γυρίσει παράλογα και ανάποδα το θέμα.

Δεν είσαι εγωιστής αν σκέφτεσαι πώς θα βελτιώσεις τις συνθήκες της ζωής σου. Λογικότατο είναι. Ίσα ίσα όταν φτάσεις να βγάζεις «πολλά» λεφτά θα έχεις και τη πιθανότητα/δυνατότητα να προβληματίζεσαι αν αξίζει να αφήσεις τη δουλειά ακριβώς επειδή βιώνεις τι προσωπικό κόστος έχει για εσένα ο κόπος που χρειάζεται για να τα βγάλεις.

Πέρα από αυτό, είναι προσωπική επιλογή αν θα επιλέξεις μία δουλειά με χειρότερη αμοιβή αλλά λιγότερα λεφτά. Ακριβώς από αυτό χαρακτηρίζεται ο καθένας ως προς τις προτεραιότητες της ζωής, που φυσικά δεν είναι οι ίδιες για όλους.

 

[militarist]

Ειμου σεν ανακογηβθεση πριν 7 χρονια. Εχοντας 10 χρονια στο ΠΝ αποφασησα να τα παρατησω και να ακολουθησω την μελουσα γυναικα στα ξενα. Βρηκα δουλεια σε πολυεθνικη ( χωρις να εχω σπουδασει κατι), αρχισα σα απλος administrator , αλλα στημ πορεια διαβαζα και μαθαινα προγραμματισμο που μου αρεσει... ε μετα απο λιγο καιρο η εταιρια μου προτεινε θεση προγραμματιστη και απο κει και περα ολα πηγαν τελεια. Ο μισθος ανεβαινει αρκετα καθε χρονο σχεδον, η εταιρια μου πληρωνει certification και education που θελω , συνεδρια προγταμματιστων κτλ.

 

Απλως θελει να βαλεις κατω τι θες να αρχισεις να δουλευεις πανω του και να εχεις υπομονη.

[GothicCrusader]

4 ώρες πριν, Iamthagod είπε

Καλησπέρα, δυσκολεύτηκα πολύ να παρω την αποφαση να δημιουργησω αυτο το θεμα, μηνες τωρα σκεφτομουν να αναρτησω τους προβληματισμούς μου αλλά δεν ηθελα ( ουτε τωρα θελω κατα καποιο τροπο) λόγω κυρίως καποιων μελων του φορουμ. Οπως και να εχει, το εκανα.

...

Εσας σας αρεσει η δουλεια σας; εχετε σκεφτει ποτε να τα παρατησετε; εχει κανεις τους ιδιους προβληματισμους με εμενα; ή παρομοιους; 

Τέτοιοι προβληματισμοί είναι συχνοί για τους περισσότερους «καλοπληρωμένους» της μεσαίας τάξης. Ακριβώς επειδή για να βγάλεις καλά λεφτά (και) στη ξηρά πάλι είναι πολύ πιθανό να μην έχεις καθόλου κοινωνική ζωή, ελεύθερο χρόνο κλπ. Οπότε και που είσαι στη ξηρά, 30-35 φορές θα βγεις στα 5 χρόνια και άμα βλέπεις την οικογένειά σου παίζει να είσαι από τους τυχερούς (οκ υπερβάλλω δεν είναι βέβαια το ίδιο με την περίπτωσή σου αλλά καταλαβαίνεις την αναλογία) ...

Τώρα, στην ερώτησή σου, εγώ πάντως, όταν ήμουν σε αντίστοιχη φάση έφυγα από τη δουλειά και τέλος. Για εμένα δηλαδή είναι άσπρο/μαύρο. Βάζω δηλαδή σε πολύ μεγάλη προτεραιότητα να κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν. Μου βγήκε σε καλό; Ναι. Το ήξερα ότι θα μου βγει σε καλό; όχι. Είναι χρήσιμο αυτό σε εσένα; όχι:

Γιατί είναι τελείως προσωπική απόφαση και εμπεριέχει ρίσκο. Οπότε ουσιαστικά η απάντηση έχει να κάνει με το πόση διαθεση έχεις να ρισκάρεις για να κάνεις κινήσεις προς το άγνωστο. Είναι τελείως υποκειμενικό για πόσο και για ποιούς ακριβώς λόγους δέχεται κάποιος να καταπιέζει τον εαυτό του. Και είναι επίσης γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να παίρνουν ρίσκα άρα θα σου πουν να κάτσεις στα αβγά σου επειδή -δήθεν- βγάζεις πολλά, λες και αν βγάζεις πολλά συνεπάγεται ότι είναι λογικό να τιμωρείς τον εαυτό κάνοντας πράγματα που δεν σου αρέσουν.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, θα έλεγα ότι δεν μου φαίνεται εύκολο να ακολουθήσεις το δρόμο ενός πτυχίου στο ΕΑΠ (που προσπάθησες να ακολουθήσεις) γιατί είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή και θα σου φάει χρόνια. Θα έλεγα για την ακρίβεια, δεν μου φαίνεται εύκολο να ακολουθήσεις το δρόμο ενός υπάλληλου.

Στο μυαλό μου θα μου κόλλαγε πιο πολύ το να δοκιμάσεις να ανοίξεις κάποια δική σου δουλειά που να μην χρειάζεσαι πτυχίο, ίσως με κάποιο δάνειο.  Π.χ. κάποιο δικό σου μαγαζί όπως ένα εστιατόριο ή ένα σουβλατζίδικο (seriously) ή μία καφετέρια. Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις από τη μία μέρα στην άλλη αλλά μπορείς να το κάνεις σαν πλάνο. Να φτιάξεις ένα στόχο να αρχίσεις να το ψάχνεις και να μαζεύεις πληροφορίες και να κάνεις ένα πλάνο μερικά χρόνια μπροστά.

 

[txcellas]

Ευτυχισμένος αυτός που κάνει το χόμπι του δουλειά τελικώς 

[zeniath]

Το ενδεχόμενο να κάνεις κάποιες σπουδές (e-learning όταν ταξιδεύεις ακόμα) ή κανά Master στα ναυτιλιακά και να κυνηγήσεις μετά δουλειά onshore σαν Operator/DPA δεν θα σου έκανε; Δεν θα παίρνεις σίγουρα όσα παίρνεις στα μπάρκα αλλά και πάλι οι μισθοί δεν είναι άσχημοι για τέτοιες θέσεις.

[tornado]

Δυστυχώς οι περισσότεροι μιλάνε με μυαλό διαφορετικό από ότι εσύ για αυτό και δεν καταλαβαίνουν αυτά που λες...

Επί της ουσίας, 

Το εαπ μου φαίνεται άσχετο για να σε βοηθήσει αλλά αφού το άρχισες καλό είναι να το τελειώσεις. Νομίζω ότι πρέπει να κάνεις ένα μεταπτυχιακό στην ναυτιλία και με αυτό έχεις προοπτικές. 

Αν σε ενδιαφέρει έχω μια λίστα με μεταπτυχιακά να διαλέξεις.

Γενικότερα αν βγεις οριστικά έξω θα πρέπει να το συζητήσεις με την οικογένεια ότι αυτο σημαίνει αλλαγή νοοτροπίας και μείωση εξόδων.

Υγ έχω τρία  χρονια υπηρεσία αν αυτό σου λέει κάτι για να μην λέμε και παπατζες

[orck]

Είχα την ατυχία να είμαι παιδί ναυτικού, αυτό που λες είναι πολύ σωστό, ουσιαστικά μεγάλωσα χωρίς πατέρα, ερχόταν πισω μια στο τόσο και τον αισθανομουν σαν ξένο μέσα στο σπίτι.

Από την άλλη όμως οι δουλειές στην Ελλάδα δεν πάνε καλά. Εάν έχουν μάθει η οικογένεια σου σε κάποιες ανέσεις φαντάζεσαι πόσο θα χαλάστουν μόλις πέσουν χαμηλα, γιατί εάν φύγεις σίγουρα θα πέσεις χαμηλά, παρά πολυ χαμηλά.

Εγώ κάνω στεριανή δουλειά και ούτε εμένα μου αρέσει αυτό που κάνω, να πω ότι περνώ τα σούπερ καλά λεφτά; Τρίχες. Κανω υπομονή όπως όλος ο κόσμος.

Επεξ/σία 5 Οκτωβρίου 2018 από orck

[Imola]

12 ώρες πριν, Iamthagod είπε

Καλησπέρα, δυσκολεύτηκα πολύ να παρω την αποφαση να δημιουργησω αυτο το θεμα, μηνες τωρα σκεφτομουν να αναρτησω τους προβληματισμούς μου αλλά δεν ηθελα ( ουτε τωρα θελω κατα καποιο τροπο) λόγω κυρίως καποιων μελων του φορουμ. Οπως και να εχει, το εκανα.

"Σπουδασα" αντικειμενο το οποιο δε μου αρεσε εξ αρχης και ηθελα να παρατησω τη σχολη αλλα δεχθηκα οικογενειακες πιεσεις για να συνεχισω και τελειωσω τη σχολη μου ( τα εξοδα της σχολης πληρωθηκαν αποκλειστικα απο δικη μου εργασια ) με το επιχειρημα τοτε εισαγωγης στο δημοσιο και οικονομικης αποκαταστασης. Φετος εχω κλεισει 10 χρονια στο επαγγελμα μου και ακομα δεν εχω συμφιλιωθει/συμβιβαστει μαζι του. Ολα θα ηταν πολυ απλα, αν ημουν ελευθερος, αλλα εχω οικογενεια. Και εχω ευθυνη απεναντι στην οικογενεια μου να μην τους λειπει τιποτα, τουλαχιστον αυτα που στερηθηκα εγω.

Δεν υπαρχει μερα ομως που να περασει και να μη σκεφτομαι ποσο μισω αυτο που κανω. Προσπαθησα πριν 2 χρονια να σπουδασω στο ανοικτο πανεπιστημιο και ξεκινησα καλα, περασα 1 μαθημα και 1 βδομαδα πριν το δευτερο μαθημα το οποιο περυσι το 2017 θα περνουσα επισης ευκολα, αναγκαστηκα να παω για δουλεια και ετσι εχασα τις εξεταστικες. Φετος ηθελα να το ξαναδωσω  αλλα δεν υπηρχε ΚΑΘΟΛΟΥ χρονος, ουτε και ορεξη για διαβασμα και αφου ειχα ξεχασει ολα τα περυσινα μαθηματικα. Τωρα φυσικα συμβιβαστηκα με την ιδεα πως δεν θα καταφερω ποτε να παρω το πτυχιο μου και ας το θελω πολυ.

Εχω σκεφτει πολλες φορες να παρατησω τη δουλεια μου αλλα παντα μιλαει η φωνη της λογικης που μου λεει πως στην Ελλαδα του 2018 δεν υπαρχει κανενα μελλον, ειδικα για εναν ανθρωπο με οικογενεια και τρεχοντα εξοδα. Σκεφτηκα/σκεφτομαι να παω στη Γερμανια και να εργαστω εκει ως ανειδικευτος αρχικα και ισως προοδευτικα να σπουδασω κατι ή να εξειδικευτώ σε μια τεχνη και ας ειμαι 30 τωρα, αλλα δεν ηθελα και ουτε θελω να παω σε ξενη χωρα ως ανειδικευτος εργατης, γιατι φανταζει στα ματια μου αποτυχημενη εξ αρχης η ιδεα. Οποτε μπενω συνεχως σε ενα loop των παραπανω σκεψεων και αντιφασεων που με κατατρωει και δεν περνω ποτε απαντησεις στον προβληματισμο μου.

Εσας σας αρεσει η δουλεια σας; εχετε σκεφτει ποτε να τα παρατησετε; εχει κανεις τους ιδιους προβληματισμους με εμενα; ή παρομοιους; 

Ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος με αυτό που έχει. Από τα 10 μου ήθελα να γίνω οδηγός αγώνων και τώρα στα 55 μου ακόμα περισσότερο... Σπούδασα μηχανολόγος, πήρα το πτυχίο μου και όταν στα 20 μου ζήτησα απο την μάνα μου να αφήσει να πάω στο Jim Russel Car Racing School, με κοίταξε με ύφος. Φυσικά το όνειρο μου δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Έτυχε να βρώ δουλεια στο ΙΤ στα 25, σπούδαζα ταυτόχρονα στην Πληροφορική, πήρα ένα μάτσο πιστοποιήσεις και πλέον στα 55 μου έλαβα την τελευταία πρόταση για δουλειά στο εξωτερικό πριν από μία ώρα στο Linkedin. Τον τελευταίο μήνα έκανα 3 συνεντεύξεις για δουλειά στο Λουξεμβούργο και στην Ελβετία. Και ναι, ΔΕΝ αγαπώ την δουλειά αυτή. Σε σύγκριση με μένα εσύ είσαι πιτσιρικάς ακόμα. Αν λοιπόν το θες τόσο πολύ και αν έχεις σταθμίσει τις προτεραιότητές σου, τότε η συμβουλή μου είναι να ακούσεις την καρδιά σου και όχι το μυαλό σου, ειδάλλως αργότερα θα μαραζώσεις. Προετοιμάσου και οργανώσου γρήγορα, πέσε με τα μούτρα σε αυτό που αγαπάς και ζήτα την στήριξη των αγαπημένων σου. Αν το αγαπάς θα το κάνεις καλά και αν το κάνεις καλά, με πείσμα και υπομονή θα αποδώσει.

Επεξ/σία 5 Οκτωβρίου 2018 από Imola

[pontez2]

12 ώρες πριν, Iamthagod είπε

Καλησπέρα, δυσκολεύτηκα πολύ να παρω την αποφαση να δημιουργησω αυτο το θεμα, μηνες τωρα σκεφτομουν να αναρτησω τους προβληματισμούς μου αλλά δεν ηθελα ( ουτε τωρα θελω κατα καποιο τροπο) λόγω κυρίως καποιων μελων του φορουμ. Οπως και να εχει, το εκανα.

"Σπουδασα" αντικειμενο το οποιο δε μου αρεσε εξ αρχης και ηθελα να παρατησω τη σχολη αλλα δεχθηκα οικογενειακες πιεσεις για να συνεχισω και τελειωσω τη σχολη μου ( τα εξοδα της σχολης πληρωθηκαν αποκλειστικα απο δικη μου εργασια ) με το επιχειρημα τοτε εισαγωγης στο δημοσιο και οικονομικης αποκαταστασης. Φετος εχω κλεισει 10 χρονια στο επαγγελμα μου και ακομα δεν εχω συμφιλιωθει/συμβιβαστει μαζι του. Ολα θα ηταν πολυ απλα, αν ημουν ελευθερος, αλλα εχω οικογενεια. Και εχω ευθυνη απεναντι στην οικογενεια μου να μην τους λειπει τιποτα, τουλαχιστον αυτα που στερηθηκα εγω.

Δεν υπαρχει μερα ομως που να περασει και να μη σκεφτομαι ποσο μισω αυτο που κανω. Προσπαθησα πριν 2 χρονια να σπουδασω στο ανοικτο πανεπιστημιο και ξεκινησα καλα, περασα 1 μαθημα και 1 βδομαδα πριν το δευτερο μαθημα το οποιο περυσι το 2017 θα περνουσα επισης ευκολα, αναγκαστηκα να παω για δουλεια και ετσι εχασα τις εξεταστικες. Φετος ηθελα να το ξαναδωσω  αλλα δεν υπηρχε ΚΑΘΟΛΟΥ χρονος, ουτε και ορεξη για διαβασμα και αφου ειχα ξεχασει ολα τα περυσινα μαθηματικα. Τωρα φυσικα συμβιβαστηκα με την ιδεα πως δεν θα καταφερω ποτε να παρω το πτυχιο μου και ας το θελω πολυ.

Εχω σκεφτει πολλες φορες να παρατησω τη δουλεια μου αλλα παντα μιλαει η φωνη της λογικης που μου λεει πως στην Ελλαδα του 2018 δεν υπαρχει κανενα μελλον, ειδικα για εναν ανθρωπο με οικογενεια και τρεχοντα εξοδα. Σκεφτηκα/σκεφτομαι να παω στη Γερμανια και να εργαστω εκει ως ανειδικευτος αρχικα και ισως προοδευτικα να σπουδασω κατι ή να εξειδικευτώ σε μια τεχνη και ας ειμαι 30 τωρα, αλλα δεν ηθελα και ουτε θελω να παω σε ξενη χωρα ως ανειδικευτος εργατης, γιατι φανταζει στα ματια μου αποτυχημενη εξ αρχης η ιδεα. Οποτε μπενω συνεχως σε ενα loop των παραπανω σκεψεων και αντιφασεων που με κατατρωει και δεν περνω ποτε απαντησεις στον προβληματισμο μου.

Εσας σας αρεσει η δουλεια σας; εχετε σκεφτει ποτε να τα παρατησετε; εχει κανεις τους ιδιους προβληματισμους με εμενα; ή παρομοιους; 

Φιλτατε, διάβασα με πολυ προσοχή το ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ποστ σου, που αποτελεί και προβληματισμό για αρκετούς, οι οποίοι διάλεξαν ή θα διαλέξουν το δρόμο του εξωτερικού, μακρυά απο φίλους και οικογένειες και γενικά την απόσταση.

Εγω λοιπόν θα σου πω αυτό που με ορίζει σαν άνθρωπο και έχει εκφρστεί στο παρελθόν από την Meg Whitman.

Υπάρχει λέει ένας μύθος, πως η επιτυχία, απαιτεί να παραιτηθείς απο τις αξίες, όπως η οικογένεια, οι φίλοι, η ενσυναίσθηση κτλ και πως όσο προχωράμε τόσο πρεπει να κερδίζουμε την επιτυχία με κάθε κόστος. Ποτέ δεν υιοθέτησα αυτον τον μύθο.

Είσαι λοιπόν ένας άνθρωπος με οικογένεια. Λειπεις 8 μήνες το χρόνο υποθέτω; Σκέψου ποια ειναι η σχέση σου με τα παιδιά σου αυτή τη στιγμή. Θεωρεις τον εαυτό σου δεμένο μαζί τους; Ξέρεις και ξέρω την απάντηση.

Θα πρέπει λοιπόν αρχικά να σκεφτείς, τι είδους πατέρας θέλεις να εισαι. Αυτός που στις δύσκολες στιγμές, έστελνε τα χρήματα, παρείχε τα πάντα και αγαπούσε από απόσταση, ή όταν το παιδί ψηνόταν απ τον πυρετό και έβγαζε τα άντερά του απο γαστραντερίτιδα, ήταν διπλα του και το χάιδευε. 

Το πρώτο σε κάνει έναν ορθολογιστή πατέρα, που θυσίασε τη σχέση του με την οικογένειά του για να τις παρέχει τα πάντα, ενω το δέυτερο σε κάνει έναν πατέρα που θυσίασε τη δουλειά του και τη πιθανή ευκατάσταση ζωή του ίδιου αλλά και των παιδιών του, για να ειναι δίπλα τους και να τα μεγαλώνει.

Ένας άνθρωπος του επιπέδου σου, θα βρει να εργαστεί. Το δεδομένο ειναι οτι τα λεφτά αυτά δε θα τα βρεις πουθενά.

Η συζυγος εργάζεται; Αν ειχες μια δουλειά των 800 ευρω και ησουν σπίτι σου πιστεύεις οτι θα τα βγάζατε πέρα? Μήπως να προχωρήσεις σε μια οικογενειακή συζήτηση εξηγόντας σε όλους τη κατάσταση? Ξέρω απο τωρα τη πρωτη αντιδραση των γονιών σου, αλλά το θέμα είναι τι κάνεις εσυ.

[ooaris]

Μια οικογένεια ζει αξιοπρεπώς με 1500€ τον μήνα στην Ελλάδα. 

Αν υπάρχει διάθεση για αλλαγή τρόπου ζωής... Όλα γίνονται. 

Μπορείς να βρεις, στην ήδη υπάρχουσα δουλειά σου, μια κατώτερη θέση μεν αλλά που θα κάνεις 5 8ωρα την εβδομάδα και θα γυρνάς σπίτι; 

Αν όχι ή αν πάλι δεν το αντέχεις, μαζεύεις κάνα φράγκο και κάνεις κάτι δικό σου, που θα σου αρέσει και θα σου αφήνει μεροκάματο.

Αν πιάσει και η γυναίκα σου καμία δουλίτσα, θα είστε αρχηγοί. 

[palawiaris]

Ούτε αγχώνομαι για την δουλειά,ούτε και για τα λεφτά.

Η Άγκελα θα με ταιζει για ενάμιση χρόνο και όλα είναι ρόδινα χωρίς το άγχος της δουλειάς.

Θα την άφηνα έτσι;