Όταν δεν σου αρέσει η εργασία σου...

[lightsout]

3 ώρες πριν, pontez2 είπε

Φιλτατε, διάβασα με πολυ προσοχή το ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ ποστ σου, που αποτελεί και προβληματισμό για αρκετούς, οι οποίοι διάλεξαν ή θα διαλέξουν το δρόμο του εξωτερικού, μακρυά απο φίλους και οικογένειες και γενικά την απόσταση.

Εγω λοιπόν θα σου πω αυτό που με ορίζει σαν άνθρωπο και έχει εκφρστεί στο παρελθόν από την Meg Whitman.

Υπάρχει λέει ένας μύθος, πως η επιτυχία, απαιτεί να παραιτηθείς απο τις αξίες, όπως η οικογένεια, οι φίλοι, η ενσυναίσθηση κτλ και πως όσο προχωράμε τόσο πρεπει να κερδίζουμε την επιτυχία με κάθε κόστος. Ποτέ δεν υιοθέτησα αυτον τον μύθο.

Είσαι λοιπόν ένας άνθρωπος με οικογένεια. Λειπεις 8 μήνες το χρόνο υποθέτω; Σκέψου ποια ειναι η σχέση σου με τα παιδιά σου αυτή τη στιγμή. Θεωρεις τον εαυτό σου δεμένο μαζί τους; Ξέρεις και ξέρω την απάντηση.

Θα πρέπει λοιπόν αρχικά να σκεφτείς, τι είδους πατέρας θέλεις να εισαι. Αυτός που στις δύσκολες στιγμές, έστελνε τα χρήματα, παρείχε τα πάντα και αγαπούσε από απόσταση, ή όταν το παιδί ψηνόταν απ τον πυρετό και έβγαζε τα άντερά του απο γαστραντερίτιδα, ήταν διπλα του και το χάιδευε. 

Το πρώτο σε κάνει έναν ορθολογιστή πατέρα, που θυσίασε τη σχέση του με την οικογένειά του για να τις παρέχει τα πάντα, ενω το δέυτερο σε κάνει έναν πατέρα που θυσίασε τη δουλειά του και τη πιθανή ευκατάσταση ζωή του ίδιου αλλά και των παιδιών του, για να ειναι δίπλα τους και να τα μεγαλώνει.

Ένας άνθρωπος του επιπέδου σου, θα βρει να εργαστεί. Το δεδομένο ειναι οτι τα λεφτά αυτά δε θα τα βρεις πουθενά.

Η συζυγος εργάζεται; Αν ειχες μια δουλειά των 800 ευρω και ησουν σπίτι σου πιστεύεις οτι θα τα βγάζατε πέρα? Μήπως να προχωρήσεις σε μια οικογενειακή συζήτηση εξηγόντας σε όλους τη κατάσταση? Ξέρω απο τωρα τη πρωτη αντιδραση των γονιών σου, αλλά το θέμα είναι τι κάνεις εσυ.

"Θα πρέπει λοιπόν αρχικά να σκεφτείς, τι είδους πατέρας θέλεις να εισαι. Αυτός που στις δύσκολες στιγμές, έστελνε τα χρήματα, παρείχε τα πάντα και αγαπούσε από απόσταση, ή όταν το παιδί ψηνόταν απ τον πυρετό και έβγαζε τα άντερά του απο γαστραντερίτιδα, ήταν διπλα του και το χάιδευε."

Φίλε μου, η παραπάνω σου φράση, ίσως επειδή πρόσφατα έγινα πατέρας και ανέπτυξα κάποιες ευαισθησίες παραπάνω, με έκανε και βούρκωσα.

Πολύ ώριμη προσέγγιση και συμφωνώ απολύτως. Αποφασίζοντας ο καθένας τι είδους γονιός θέλει να είναι, δίνει απαντήσεις σε γενικότερα υπαρξιακά ζητήματα.

[duende]

5 λεπτά πριν, defacer είπε

Φίλος, αν είχες παιδιά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να πεις σε κάποιον ότι το τελευταίο πράγμα που θα έπρεπε να τον απασχολεί είναι το αν θα είναι καλό πρότυπο πατέρα. Είναι τόσο απλό. Τα υπόλοιπα να είχαμε να λέγαμε.

δεν ειπα να μην τον απασχολει αν θα ειναι καλος πατερας, αλλα οτι αυτο που εχει στο μυαλο τωρα (να ειναι παντα διπλα στα παιδια του) με τη τωρινη δουλεια δεν ειναι δυνατο, πως να το κανουμε.

[AristidisZ]

2 λεπτά πριν, lightsout είπε

"Θα πρέπει λοιπόν αρχικά να σκεφτείς, τι είδους πατέρας θέλεις να εισαι. Αυτός που στις δύσκολες στιγμές, έστελνε τα χρήματα, παρείχε τα πάντα και αγαπούσε από απόσταση, ή όταν το παιδί ψηνόταν απ τον πυρετό και έβγαζε τα άντερά του απο γαστραντερίτιδα, ήταν διπλα του και το χάιδευε."

Φίλε μου, η παραπάνω σου φράση, ίσως επειδή πρόσφατα έγινα πατέρας και ανέπτυξα κάποιες ευαισθησίες παραπάνω, με έκανε και βούρκωσα.

Πολύ ώριμη προσέγγιση και συμφωνώ απολύτως. Αποφασίζοντας ο καθένας τι είδους γονιός θέλει να είναι, δίνει απαντήσεις σε γενικότερα υπαρξιακά ζητήματα.

Δεν είναι όλη η ζωή όμως γαστρεντερίτιδα και χάδια 

Είναι και ρούχα, και φαΐ, και φροντιστήρια, και σπουδές αργότερα... 

[Narayan]

7 λεπτά πριν, lightsout είπε

"Θα πρέπει λοιπόν αρχικά να σκεφτείς, τι είδους πατέρας θέλεις να εισαι. Αυτός που στις δύσκολες στιγμές, έστελνε τα χρήματα, παρείχε τα πάντα και αγαπούσε από απόσταση, ή όταν το παιδί ψηνόταν απ τον πυρετό και έβγαζε τα άντερά του απο γαστραντερίτιδα, ήταν διπλα του και το χάιδευε."

Φίλε μου, η παραπάνω σου φράση, ίσως επειδή πρόσφατα έγινα πατέρας και ανέπτυξα κάποιες ευαισθησίες παραπάνω, με έκανε και βούρκωσα.

Πολύ ώριμη προσέγγιση και συμφωνώ απολύτως. Αποφασίζοντας ο καθένας τι είδους γονιός θέλει να είναι, δίνει απαντήσεις σε γενικότερα υπαρξιακά ζητήματα.

Ο πρώτος πατέρας μπορεί να πληρώσει για ιδιωτική κλινική να πάει το παιδί του, ο δεύτερος μόνο δημόσιο νοσοκομείο. 

[defacer]

4 minutes ago, duende said:

 δεν ειπα να μην τον απασχολει αν θα ειναι καλος πατερας

1 hour ago, duende said:

και τελευταιο αν σε "χαλαει" εσενα προσωπικα, η αν θα εισαι καλο προτυπο πατερα. ειδικα το τελευταιο το θυσιασες εν γνωση σου οταν παντρευτηκες ως ναυτικος και με αυτα τα δεδομενα εκανες και οικογενεια.

Είπες όχι μόνο ότι θα έπρεπε να είναι το τελευταίο που τον απασχολεί, αλλά του την είπες κιόλας που δεν καταλαβαίνει ο καημένος ότι το θυσίασε ήδη από καιρό.

Δεν το λέω για να μαλώσω, αλλά απλά δε μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος του πόσο άκυρο, για να το πω ευγενικά, είναι αυτό που είπες.

[lightsout]

Μόλις τώρα, AristidisZ είπε

Δεν είναι όλη η ζωή όμως γαστρεντερίτιδα και χάδια 

Είναι και ρούχα, και φαΐ, και φροντιστήρια, και σπουδές αργότερα... 

Συμφωνώ. Βέβαια, δεν χρειάζεται να είσαι και μαχαραγιάς για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες.

Έχω πιο πολύ κατά νου παραδείγματα ανθρώπων που αφοσιώνονται στην εργασία τους, δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, απομακρύνονται εντελώς από την οικογένεια, και όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα παιδιά ζητούν τα ρέστα για την απουσία τους αυτοί αποκρίνονται, "μα για την οικογένεια μου τα έκανα όλα".

[AristidisZ]

Μόλις τώρα, lightsout είπε

Συμφωνώ. Βέβαια, δεν χρειάζεται να είσαι και μαχαραγιάς για να καλύψεις αυτές τις ανάγκες.

Έχω πιο πολύ κατά νου παραδείγματα ανθρώπων που αφοσιώνονται στην εργασία τους, δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, απομακρύνονται εντελώς από την οικογένεια, και όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και τα παιδιά ζητούν τα ρέστα για την απουσία τους αυτοί αποκρίνονται, "μα για την οικογένεια μου τα έκανα όλα".

Δυστυχώς στην Ελλάδα του σήμερα, δύο επιλογές έχεις 

Ή που θα δουλεύεις έτσι όπως περιγράφεις, ή που δε θα μπορείς να δώσεις στο παιδί σου αυτά που θέλεις 

Εντάξει, αν υπάρχει χρήμα από πίσω ΟΚ, μπορείς να τα βολέψεις και αλλιώς, αλλά αν δεν υπάρχει υπόβαθρο, δουλειά 8-4 που να φεύγεις στην ώρα σου, πενθήμερο, να μη σε ζαλίζουν, κλπ κλπ, ούτως ώστε να μπορείς να αφιερώνεις το χρόνο στην οικογένειά σου, και να παίρνεις και καλά λεφτά, μάλλον ψιλό απίθανο να βρεις

[duende]

25 λεπτά πριν, Aggeluska είπε

@duende δεκτη η απάντηση σου και την καταλαβαίνω έως ένα σημείο αλλά δεν "κανουμε" καλύτερη ζωή που λες αλλά "κανουνε".εσύ απλά κάθεσαι από μακρυά και παρατηρείς και κάθε 5-7 μηνες πας σπίτι σου και νιώθεις ξένος και μέχρι να το ξανά νιώσεις σπίτι σου, φεύγεις. Απλά εγώ θα προτιμούσα να είμαι μαζί με την/τον σύντροφό μου και να παίρνω λιγότερα παρά μακρυά και "αγαπημενοι". 

μαζι σου και ετσι νιωθουν και οι δικοι μου οταν λειπω, μιας και εργαζομαι στον ιδιο κλαδο και λειπω μεχρι και 6 μηνες το χρονο αλλα η αγαπη και μονο, δε θα τους ταισει αν φυγω απο τη "σιγουρια" που εχω θεωρητικα και παω σε κατι αλλο καινουργιο και επισφαλες και με "κρεμασει". με ενδιαφερει αυτοι που μενουν πισω να ειναι ασφαλεις και να μη τους λειπει τιποτα και μετα αν θα κανω  εγω "καλη ζωη". σε μια αλλη ζωη παντως ισως να ειχα διαλεξει και γω αλλο κλαδο, μη νομιζεις οτι δεν εχω μπουχτησει και γω απο τη θαλασσα και τα ταξιδια (15 χρονια τωρα)

Επεξ/σία 5 Οκτωβρίου 2018 από duende

[DrFreeman]

13 hours ago, _Vagg_ said:

Είχα βρεθεί σε ανάλογη θέση/κατάσταση πριν λίγα χρόνια καθώς ήμουν μόνιμος στις ένοπλες δυνάμεις και από την πρώτη μέρα που κατατάχτηκα βρισκόμουν μέσα σε μία μόνιμη καταπίεση ψυχολογική και σωματική, κατατάχτηκα στην ηλικία των 18, νεαρός και αδαής και ο λόγος ήταν φυσικά η επαγγελματική αποκατάσταση, μία μόνιμη και σίγουρη δουλειά όπως όλοι λένε και αυτό ήταν που με κράταγε από το να παραιτηθώ καθώς και η δύσκολη κατάσταση που περνάει η χώρα μας σε όλα τα επίπεδα..

Παράλληλα αποφάσισα να σπουδάσω σε κάτι που μου άρεσε και αρέσει και σου ορκίζομαι ότι μου βγήκε η πίστη για να αποφοιτήσω προσπαθώντας να ξεπεράσω όλες τις δυσκολίες και εμπόδια που προέκυπταν λόγω της φύσεως της δουλειάς του στρατιωτικού με ότι αυτό συνεπάγεται.

Εν τέλει για να μην τα πολυλογώ παραιτήθηκα, έκανα αυτό που μου έλεγε η ψυχή μου, αυτό το οποίο θα με έκανε άνθρωπο και θα μου έδινε δύναμη να συνεχίσω να βιώνω και όχι απλά να επιβιώνω σε μία ζωή την οποία ίσως ζούμε μία φορά και δεν ήθελα να σπαταλήσω σε καταστάσεις οι οποίες με υποβίβαζαν ως ανθρώπινο ον, θέλει θάρρος και κότσια για ένα τέτοιο βήμα, σήμερα θέλω να σου πω πως βρίσκομαι σε ένα εντελώς διαφορετικό εργασιακό περιβάλλον με τη ζωή μου να έχει αποκτήσει επιτέλους νόημα μετά από τόσα χρόνια "αδράνειας" και δεν κοιτάω πίσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο...

Θα ήθελες να αναφέρεις σε ποιον τομέα απασχολείσαι τώρα, καθώς κι αν εργάζεσαι στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; 

[SB_1957]

Όπως ειπώθηκε από πολλούς μακριά από την οικογένεια και τα παιδιά είμαστε και όσοι δεν είμαστε ναυτικοί.

Τα παιδιά μας μεγάλωσαν σε παιδικούς σταθμούς, καθώς δουλεύαμε και οι δύο σε δύο δουλειές.

Ο ένας τα πήγαινε στις 7 το πρωί στον παιδικό σταθμό και ο άλλος τα έπαιρνε στις 8-9 ή και 10 το βράδυ από την γιαγιά που τα είχε πάρει από τον παιδικό σταθμό.

Αλλά τις ελάχιστες ώρες που είμασταν σπίτι και δεν ήταν ώρες ύπνου, ασχολιόμασταν με τα παιδιά. Οι δουλειές του σπιτιού γίνονταν όταν έπεφταν για ύπνο τα παιδιά και ας χρειαζόταν να παλεύουμε μέχρι τα ξημερώματα.

Διακοπές δεν πήγαμε ποτέ χωρίς τα παιδιά, από μωρά μέχρι και φοιτητές. Ακόμα και τώρα όταν έρχονται από το εξωτερικό, όπου δουλεύουν και τα δύο, περνάμε αρκετές μέρες μαζί.

Αυτό που μετράει δεν είναι πόσες ώρες είσαι με τα παιδιά αλλά τι κάνεις όταν είσαι με τα παιδιά.

Γιατί αν αφήνεις το παιδί μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή/κινητό όλη μέρα για να κάνεις τις δουλειές σου ή το καφεδάκι και την μπυρίτσα με τις παρέες και το αφήνεις σε άλλους για να πας διακοπές, δεν νομίζω να είναι καλύτερο από τον λίγο αλλά ουσιαστικό χρόνο που θα περάσεις μαζί του.

[pontez2]

20 λεπτά πριν, AristidisZ είπε

Δεν είναι όλη η ζωή όμως γαστρεντερίτιδα και χάδια 

Είναι και ρούχα, και φαΐ, και φροντιστήρια, και σπουδές αργότερα... 

Δεν λέω οτι κάποιος απ τους 2 πατέρες ειναι κακός ή οτι ο ένας ειναι καλύτερος απ τον άλλο.Λέω πως ο ένας ειναι μακρυά και τους παρέχει τα πάντα, ο άλλος ειναι κοντά αλλά τους παρέχει λιγότερα. Ειναι θέμα του καθένα μας μετά τι θα επιλέξει και περισσότερο του ίδιου. Τιποτε όμως από τα 2 δε σε κάνει καλύτερο ή χειρότερο πατέρα.

[Επισκέπτης]

25 λεπτά πριν, AristidisZ είπε

Δεν είναι όλη η ζωή όμως γαστρεντερίτιδα και χάδια 

Ακριβως.

Για την ακριβεια ο μπαμπας δεν ειναι καν για την γανστρεντεριτιδα και τα χαδια και τις κομπρεσες.

edit, σορρυ, τα νανουρισματα ακυρα

Ειναι για οταν εχει βγει το χερακι και καποιος πρεπει να το κραταει σταθερο ακουγοντας τα ντεσιμπελ φοβου και πονου  του παδιου του μεσα στα αυτια του για να το βαλει ο γιατρος στη θεση του. Και μετα να το βαλει στην αγκαλαι της μανας του που εξισου ειναι χαμενη και κλαμμενη και οτι θες.

Και οι δυο γονεις χρειαζονται εξισου και ειναι απαραιτητοι στην ζωη και την διαπαιδαγωγηση και φροντιδα του παιδιου

αλλα για τελειως διαφορετικα πραγματα.

 

Επεξ/σία 5 Οκτωβρίου 2018 από Επισκέπτης

[pontez2]

3 λεπτά πριν, SB_1957 είπε

Γιατί αν αφήνεις το παιδί μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή/κινητό όλη μέρα για να κάνεις τις δουλειές σου ή το καφεδάκι και την μπυρίτσα με τις παρέες και το αφήνεις σε άλλους για να πας διακοπές, δεν νομίζω να είναι καλύτερο από τον λίγο αλλά ουσιαστικό χρόνο που θα περάσεις μαζί του.

Συγχαρητήρια για την πολυ ωραία προσέγγιση.

Ακομα και 20 λεπτά την ημέρα,ειναι σημαντικότατα για έναν πατέρα να ειναι με τα παιδιά του. Αρκει να ειναι ουσιαστικος και αφιερωμένος μονο σε αυτά.

[SB_1957]

1 λεπτό πριν, videdt είπε

Και οι δυο γονεις χρειαζονται εξισου και ειναι απαραιτητοι στην ζωη και την διαπαιδαγωγηση και φροντιδα του παιδιου

αλλα για τελειως διαφορετικα πραγματα.

Δεν είναι ακριβώς έτσι.

Σε παλαιότερες γενιές ναι.

Αλλά όχι στα σύγχρονα ζευγάρια.

Έλεος, μη γυρίσουμε στον προηγούμενο αιώνα, παιδιά!

Τουλάχιστον για μας, που έχουμε αγόρι και κορίτσι, δεν υπήρχε κανένας διαχωρισμός ευθυνών και φροντίδων ανάλογα με το φύλο!

[AristidisZ]

8 λεπτά πριν, SB_1957 είπε

Όπως ειπώθηκε από πολλούς μακριά από την οικογένεια και τα παιδιά είμαστε και όσοι δεν είμαστε ναυτικοί.

Τα παιδιά μας μεγάλωσαν σε παιδικούς σταθμούς, καθώς δουλεύαμε και οι δύο σε δύο δουλειές.

Ο ένας τα πήγαινε στις 7 το πρωί στον παιδικό σταθμό και ο άλλος τα έπαιρνε στις 8-9 ή και 10 το βράδυ από την γιαγιά που τα είχε πάρει από τον παιδικό σταθμό.

Αλλά τις ελάχιστες ώρες που είμασταν σπίτι και δεν ήταν ώρες ύπνου, ασχολιόμασταν με τα παιδιά. Οι δουλειές του σπιτιού γίνονταν όταν έπεφταν για ύπνο τα παιδιά και ας χρειαζόταν να παλεύουμε μέχρι τα ξημερώματα.

Διακοπές δεν πήγαμε ποτέ χωρίς τα παιδιά, από μωρά μέχρι και φοιτητές. Ακόμα και τώρα όταν έρχονται από το εξωτερικό, όπου δουλεύουν και τα δύο, περνάμε αρκετές μέρες μαζί.

Αυτό που μετράει δεν είναι πόσες ώρες είσαι με τα παιδιά αλλά τι κάνεις όταν είσαι με τα παιδιά.

Γιατί αν αφήνεις το παιδί μπροστά στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή/κινητό όλη μέρα για να κάνεις τις δουλειές σου ή το καφεδάκι και την μπυρίτσα με τις παρέες και το αφήνεις σε άλλους για να πας διακοπές, δεν νομίζω να είναι καλύτερο από τον λίγο αλλά ουσιαστικό χρόνο που θα περάσεις μαζί του.

Δεν έχεις άδικο 

Από την άλλη είναι αρκετά πιθανόν ένας ναυτικός να περνάει ετησίως περισσότερο χρόνο με τα παιδιά του από ότι ένας "στεριανός"...