Star Wars : Episode 8

[{TDi}Dj2k..infc]

 

[CheOnWeb]

On 16/09/2018 at 11:50, Snoob said:

@KilliK Εγώ δεν είπα πουθενά πως οι νέες ταινίες είναι αριστουργήματα (παρότι, όπως σωστά επισημαίνει ο @chrisde κινηματογραφικά -όπως είναι απολύτως φυσικό- είναι έτη φωτός μπροστά).

Αυτό που λέω είναι πως δεν μπορεί να μιλάμε για "προδοσία" κτλ. όταν, επί της ουσίας (και αυτή είναι η παταγώδης αποτυχία) έχουμε μία από τα ίδια.

Τα σεναριακά κενά, οι χλιαροί, καρπαζοεισπράκτορες κακοί, ο κλάψας που παραστράτησε προς τη Σκοτεινή Πλευρά, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι πρωτοφανές για να πει κάποιος ότι "προδόθηκε" ένα όραμα. Βασικοί χαρακτήρες που τους βάζει το σενάριο να κάνουν βλακείες (το Γιόντα κωλοτούμπες και να παλιμπαιδίζει, τον Λουκ να πίνει εκείνο το ξερατό σαν λιγούρης κτλ. κτλ.) είναι επίσης κάτι με "παράδοση" στο SW. Και παρότι είναι μέγιστη αστοχία (και το έχω σχολιάσει) να πετάει ο Λουκ το φωτόσπαθο γιατί subversion of expectations (πασπαρτού δικαιολογία κάθε πατάτας), μέγιστη βλακεία είναι να αποκαλύπτει και το φάντασμα στο Λουκ πως έχει αδερφή και αυτός με το βλέμμα του βοδιού να λέει, "Α, η Λέια". Μια στιγμή κορύφωσης, υποτίθεται, μια φοβερή αποκάλυψη, περνάει σε χρόνο μηδέν επί της οθόνης, με "ηθοποιΐα" της πλάκας και εκφραστικότητα που θα ζήλευε ο Αστυνόμος Θεοχάρης.

Στις καινούργιες, μάλιστα, υπάρχουν καλές ιδέες και πράγματα που θα μπορούσαν (και, κατά τη γνώμη μου, έπρεπε) να τα δούμε περισσότερο: η αντίδραση του Φιν, λ.χ., όταν αρνείται να εκτελέσει εν ψυχρώ αμάχους. Ξέρουμε για μια "κακιά Αυτοκρατορία", η οποία όμως καταφέρνει να στρατολογεί εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες, οι οποίοι πολεμούν αναποτελεσματικά, μεν, αλλά φανατικά, μέχρι θανάτου για αυτή: κίνητρο; Σκασιλάρα μας, πίου πίου, οι καλοί νίκησαν.

Αυτό, ας πούμε, είναι μεγάλο φάουλ όλης της σειράς: προφανώς ο Λούκας το '77 ξεκίνησε εμπνευσμένος από τους Ναζί (ρούχα, χρώματα στολών, μέχρι και η ονομασία των στρατιωτών, Storm Troopers, από τους αντίστοιχους επίλεκτους των Γερμανών). Οκ, ναι, αλλά ποια είναι τα κίνητρά τους;

Βέβαια, τον βασανισμένο στρατιώτη οι νέες ταινίες τον βάζουν μετά να καβαλάει εξωγήινα πλάσματα και να διασχίζει καλπάζοντας άγνωστες πόλεις με τέτοια αίσθηση προσανατολισμού σε άγνωστους χώρους που θα ζήλευε ακόμη και ο Τζέιμς Μποντ.

Κι αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα χαμένης ευκαιρίας, να δούμε κάτι ουσιαστικότερο ή, τέλος πάντων, διαφορετικό. Αλλά η Disney πάλι βάζει παπάρες να διοικούν στρατιές γιατί ο κακός πρέπει να είναι ηλίθιος, αλλιώς δεν θα ήταν στην υπηρεσία ενός τυράννου, σωστά; Κι εδώ απλά αναμασά αυτά που μας έμαθε η αρχική τριλογία. Με τα ζαγάρια που ειρωνεύονται κατάμουτρα το δεξί χέρι του αυτοκράτορα και χλευάζουν τη "θρησκεία" του Βέιντερ γιατί τι πιο ασφαλές να κοροϊδεύεις φόρα-παρτίδα τον Γκέμπελς (ή τον Γκέρινγκ, ή τον Χάιντριχ -παρένθεση στην παρένθεση, αυτός μου ήρθε στο νου όταν, με ταχύτητα εφάμιλη του Σταλόνε στο βιασμό του Judge Dredd, ο Κάιλο Ρεν βγάζει το κράνος του και βλέπουμε τη μουτσούνα του Ντράιβερ). 

Αν μου άρεσε το Rogue One είναι γιατί αναγνωρίζει έστω και έμμεσα, έστω και άθελά του, ότι δεν μπορεί μια αυτοκρατορία να έχει παντού γκαζμάδες για διοικητές: όταν ξεσπά η επίθεση των Επαναστατών, ο Κρένικ φωνάζει "κινητοποιείστε τη φρουρά" στα χαϊβάνια που κοιτάζουν σαν ναρκωμένα τις εκρήξεις. Κάποιος έχει εγκέφαλο, τελικά, στην ηγεσία του Πρώτου Τάγματος.

Κι επίσης είχε μια θυσία, οι ήρωες (και όχι κάποιο ανώνυμο αρκούδι) σκοτώνονται και δεν ξέρουν αν κατάφεραν κάτι, το ελπίζουν αλλά δεν το ξέρουν (κάποιοι, μάλιστα, δεν φτάνουν καν στο σημείο να έχουν μια βάση ελπίδας, σκοτώνονται νωρίτερα). Όχι αγκαλίτσες και γελάκια και "πολύ κοντός δεν είσαι για Storm Trooper;" (προ-τιπ, ναι, από τη σεβάσμια αρχική τριλογία και αυτό, αυτή που δεν πέταγε "χιούμορ" σε παντελώς ακατάλληλες στιγμές και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί πως έθεσε τις βάσεις και δημιούργησε το πλαίσιο για να κάνει "χιούμορ" ο Πο με το φωτόσπαθο του Μυξιάρη στους πέντε πόντους).

Με δυο λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η "προδοσία", το πρόβλημα είναι η στείρα μίμηση των παλαιότερων ταινιών.

 

On 16/09/2018 at 17:46, Snoob said:

Mία από τα ίδια είναι, λυπάμαι. Το ξέρω ότι είσαι φαν των καινούργιων, αλλά επί της ουσίας αυτό είναι. Αναμάσημα των παλιών (σε αυτές βάζω πλέον και τα prequel) με γερές δόσεις ρηχής, επιφανειακής "πολιτικής ορθότητας".

Σχόλιο για τον πλουτισμό από τον πόλεμο είχαμε και στα prequel, με τους συμμάχους του Πάλπατιν. Δυο-τρεις καλές ιδέες που έχουν οι καινούργιες (ανέφερα ενδεικτικά κάποιες) τις περνάνε εντελώς ξώφαλτσα και σχηματικά και ξαναπέφτουν στις μανιέρες των καλών και των κακών.

Τους δε καλούς καταφέρνουν και τους κάνουν επίσης σούργελα (γιατί είναι προτιμότερο να οδηγήσεις το πλήρωμα σε ανταρσία από το να τους πεις ποιο στην ευχή είναι το σχέδιό σου, λ.χ.) και, γενικά, το έχουν βράσει με το βρεφονηπιακό "χιούμορ".

Διαστημικά σκάφη παρατημένα εδώ κι εκεί, μπαίνει η πιτσιρίκα scavenger με προφορά λαίδης μέσα και όχι μόνο ξέρει να το πιλοτάρει αριστοτεχνικά, με ακροβατικά κτλ., σε εσωτερικούς χώρους ερειπωμένων διαστημοπλοίων που για κάποιο λόγο χωράει να πετάξει το Φάλκον, αλλά και να το επισκευάζει, την ώρα που ο πεζικάριος αφήνει το άρβυλο κατά μέρος και αποδεικνύεται άσος στα Α/Α γιατί έτσι μωρέ.

Γενικά, φιλική συμβουλή προς φίλους και πολέμιους της σειράς, μην το πολυψάχνετε, όσο το σκαλίζεις, τόσο βρίσκεις σαχλαμάρες. Δεν το είπα για κακό το κόκα κόλα και ποπκόρν, ως εκεί είναι αυτές οι ταινίες, παραπάνω πέφτεις σε διάφορες φλόμπες.

 

On 17/09/2018 at 19:00, Snoob said:

@Manuel Το ότι θεωρείς "της προκοπής" το βρεφονηπιακό σενάριο του TLJ, λ.χ., απλά με ξεπερνά. 

Έβλεπα χτες αυτή την ανεκδιήγητη ταινία, με σενάριο που θα ντρεπόταν να το βγάλει ο Δαλιανίδης, και πραγματικά απορούσα με τους τύπους που χαντακώνουν εκατομμύρια σε αυτές τις γελοιότητες.

Παράδειγμα:

  Reveal hidden contents

H τύπισσα που αντικαθιστά τη Λέια μετά τον διαστημικό περίπατο της τελευταίας και το άνοιγμα μιας πόρτας που οδηγεί σε κατεστραμμένο διαμέρισμα του σκάφους χωρίς να προκληθεί αποσυμπίεση, ας πούμε, γιατί είναι ώριμη ταινία και όχι οι γελοιότητες του Λούκας.

Αυτή η "έμπειρη" αξιωματικός, λοιπόν, για κάποιο μεταφυσικό λόγο, την ώρα που καταδιώκονται χωρίς ορατή ελπίδα διαφυγής από τους κακούς και ήδη τα συνοδευτικά σκάφη έχουν χαιρετήσει (εύγε στο καμάρι που σκέφτηκε πως αυτοί οι κολοσσοί είναι δυνατόν να πιλοτάρονται από ένα άτομο μέχρι τέλους...). Προτιμά να προκαλέσει απόγνωση σε αρκετό μέρος του πληρώματος ώστε να προκληθεί ανταρσία.

Κι αφού προκαλεί την ανταρσία με την επιμονή της να μην τους ανακοινώνει στοιχειώδη πράγματα (αν μη τι άλλο ώστε να μην τρέχουν τελευταία στιγμή να ετοιμάσουν τα μικρά σκάφη και να μοιράσουν τον κόσμο σε αυτά, ας πούμε), χάνοντας τον έλεγχο του σκάφους, μετά αντιδρά κλωτσώντας ένα ματζαφλάρι στο πάτωμα που πετάει... καπνούς ντίσκο της δεκαετίας του '80 (ασφαλής σχεδιασμός φορ δε γουίν) και κατόπιν η νεκραναστημένη Λέια ανακτά τον έλεγχο του σκάφους, πυροβολώντας με ζηλευτή ευστοχία με το ένα χέρι χωρίς να σημαδεύει ενώ στηρίζεται σε μπαστούνι και λίγη ώρα πριν βόλταρε στο κενό, και μετά από όλη αυτή την αχρείαστη όσο και επικίνδυνη μανούρα, τους λένε πως θα το σκάσουν για μια γειτονική παρατημένη βάση. 

Την ύπαρξη της βάσης, βέβαια, είτε την αγνοούν οι γκαζμάδες που τους καταδιώκουν, είτε δεν περνάει από το μυαλό τους αυτό το σούπερ "σχέδιο". Χρειάζεται να μεσολαβήσει η εμφάνιση ενός ξέμπαρκου "χάκερ" (α ρε Μπενίσιο που κατάντησες...) την ύπαρξη του οποίου αγνούσαν τελείως οι Ρέμπελοι και εκείνο το κακέκτυπο θηλυκού Γιόντα, η Κανάτα (όνομα και πράμα) και τον πετυχαίνουν εντελώς στην τύχη. Αυτός ο ξέμπαρκος είναι που το φανερώνει στους "κακούς". Σκανάρουν αυτοί, λοιπόν, και βλέπουν τα μικρά σκάφη να διαφεύγουν. 

Τα οποία σκάφη διαφεύγουν με το πάσο τους, γι' αυτό και όταν τους εντοπίζουν οι Πρωτοταγμίτες και αρχίζει να σκοτώνεται κόσμος εδώ κι εκεί, πρέπει να μιλήσει ο στασιαστής Πο (που στο μεταξύ συγχωρέθηκε γιατί φακ λότζικ) και να τους πει, "Full speed". Δηλαδή, διέφευγαν από έναν στόλο που τους καταδίωκε με κάτι άλλο από full speed. Και δέχονται διαταγές από τον τύπο που τράβηξε όπλο και απείλησε; Από μόνα τους, αυτά τα ανδρείκελα οι πιλότοι, κούκου, ε;

Παρενθετικά, ο τύπος που βοήθησε δύο επαναστάτες να φτάσουν μια ανάσα από το να προξενήσουν σοβαρότατη δολιοφθορά στην Αυτοκρατορική Ναυαρχίδα με επικίνδυνες προεκτάσεις για την ασφάλεια του κράτους δεν εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, δεν φυλακίζεται καν, παρά απελευθερώνεται επειδή έδωσε την "πληροφορία" και ανταμείβεται πλουσιοπάροχα με σκάφος και κάτι ματζαφλάρια που του τα φέρνουν σε μαύρα κουτιά και τα επιθεωρεί με υφάκι ο χλέμπουρας ενώ τα τακούνια του χτυπάνε "τακ τακ". Ο οποίος χλέμπουρας, μάλιστα, μπροστά σε ναύαρχο και παραταγμένους σε άγημα (αλήθεια, γιατί...) στρατιώτες λέει φόρα παρτίδα στους Ρέμπελους πως "την επόμενη φορά θα τους τη φέρετε εσείς". Απειλεί, ο λέτσος, και οι Πρωτοταγμίτες τον ακούνε και δεν τον λιανίζουν επιτόπου. Γιατί once a caricature of a cretin, always a caricature of a cretin, που λέγαμε και στο χωριό μου.

Υ.Γ. Η γελοιότητα με τον έμπορο όπλων που πουλάει όπλα στους καλούς και τους κακούς θέλει δικό της σημείωμα για να περιγραφεί: πρώτα, η πώληση διαφορετικού υλικού σε καλούς και κακούς. Γιατί; Γιατί φακ λότζικ. Γιατί δεν αγοράζουν X-Wing οι κακοί και Tie-Fighters οι καλοί; Γιατί φακ λότζικ. Και πού τα βρήκε ο έμπορος όπλων τα αυτοκρατορικά σχέδια και τα πουλάει; Και τέλος πάντων αυτά πες πως τα βρήκε από τους διεφθαρμένους που τζογάρουν την ώρα που τα χαμίνια σκουπίζουν φορώντας δαχτυλίδα με επαναστατικά σύμβολα, φόρα-παρτίδα πάντοτε. Των καλών τα όπλα, πού τα βρήκε; Από πού τα αγόρασε για να τους τα πουλήσει; Φακ λότζικ από την αρχή μέχρι το τέλος, κι αυτό το πράγμα βαφτίζεται "σχόλιο στα κέρδη που βγάζουν οι λίγοι από τη δυστυχία των πολλών".

Σταματάω εδώ γιατί δεν νομίζω πως αξίζει να επισημάνω κι άλλες σεναριακές και λογικές γελοιότητες. Όλες αυτές οι φλόμπες παρελαύνουν μέσα σε 10-15 λεπτά κινηματογραφικού/τηλεοπτικού χρόνου. Για να περιγράψω τις γελοιότητες που προηγούνται και έπονται αυτής της σκηνής, θα χρειαζόμουν βουνά από σεντόνια.

Καμιά φορά, το φως στο τούνελ είναι το τρένο που έρχεται καταπάνω μας...

[/spoiler]

 

9 hours ago, Snoob said:

Η θεμελιώδης διαφορά μου με τον τύπο του πρώτου βίντεο (το μόνο που άντεξα να δω μέχρι τέλους γιατί, το ομολογώ, οι αντοχές μου στους λογικούς ισορροπισμούς δεν είναι αυτές που ήταν κάποτε) είναι πως εγώ θέλω να δω κάτι να συμβαίνει που να τα δικαιολογεί όλα αυτά που βλέπω στην οθόνη.

Με άλλα λόγια: δεν μου αρκεί να ωριμάσει η Ρέι επειδή τα wants της και τα needs της δεν ταυτίζονται και δεν ξέρω τι άλλες γελοιότητες ξεφουρνίζει ο τύπος για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Θέλω να δω κάτι που να πείθει πως προέκυψαν με στοιχειωδώς πειστικό τρόπο.

Και των τριών (Πο, Ρέι, Φιν) η διαδρομή και η μεταμόρφωση που βλέπουμε (και χωράει τεράστια κουβέντα το αν είναι πράγματι μεταμόρφωση ή απλή μανιέρα και καρικατούρα) συντελλείται χωρίς να συμβεί τίποτε σεναρικά και στην οθόνη που να τα δικαιολογεί όλα αυτά.

Παράδειγμα κραυγαλέο, η "τηλεπαθητική" επαφή μεταξύ Ρέι και Κάιλο (με ρόλο γκεστ προξενήτρας τον Σνόουκ).

Μικρό διάλειμμα εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον τρισμέγιστο Λε Πα και το "Κάνω Έρωτα Μαζί σου με Τηλεπάθεια", την κινηματογραφική εκδοχή του οποίου μας παρουσιάζει το πόνημα TLJ (ήσουν πολύ μπροστά από την εποχή σου, Λευτέρη και κανονικά έπρεπε να τους τρέξεις στα δικαστήρια για πνευματικά δικαιώματα).

Ξεκινώ, λοιπόν, με το γελοίο της υπόθεσης, μια ορφανή ρακοσυλλέκτρια με προφορά μυλαίδης να βρίζει έναν άνθρωπο που υποτίθεται ότι μισεί χαρακτηρίζοντάς τον "δολοφονικό φίδι". Γι' αυτό υπάρχουν οι Χριστοπαναγίες, οι καρκίνοι και, τέλος πάντων, κάποια βρισιά που να συνάδει με τον υποτιθέμενο χαρακτήρα αυτού που την ξεστομίζει. Γενικά (και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το χαρακτήρα της Ρέι, αλλά και του Φιν, και του Πο -στέκομαι μόνο σε αυτούς τους τρεις γιατί αυτούς μνηνομεύει το πρώτο βίντεο) αυτό ισχύει για σχεδόν όλους τους χαρακτήρες: η συμπεριφορά τους είναι ανερμάτιστη και υποτάσσεται με μια βρεφονηπιακή ευκολία στην ανάγκη να "ωριμάσουν". 

Aποκτάς, τέλος πάντων, τηλεπαθητική επαφή με ένα μισητό εχθρό: ξεπερνάς το σοκ σε χρόνο μηδέν (έλα μωρέ τώρα, έχω να ωριμάσω) και αρχίζεις τις εξομολογήσεις. Πιστεύεις (κι ας κλαίς με Μαρθαβουρτσίσιο "δάκρυ") ό,τι σου λέει, γιατί κατά βάθος είσαι σίγουρη πως είναι καλό παιδί ένας σφαγέας αμάχων και φονιάς του πατέρα του. Όλα αυτά ουδόλως σε ταράζουν, καθόλου δεν σε δυσκολεύουν να "δεθείς" μαζί του, καθώς έχεις ένα δίωρο να ολοκληρώσεις το "συναισθηματικό ταξίδι" από άγουρη ρακοσυλλέκτρια (που προτού μιλήσει καν με τον Λουκ ξέρει να πετάει αεροσκάφη που δεν έχει πιάσει ποτέ στα χέρια της, ξέρει να καταρρίπτει επαγγελματίες πιλότους και να νικά στη μάχη εκπαιδευμένους πολεμιστές) σε πολεμίστρια που μετακινεί βουνά (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Κλαίει, της λείπουν οι γονείς της, συγκινείται από τις ψυχολογικές αναλύσεις των οπισθίων που της κάνει ο ψυχοπαθής φονιάς, και αυτό, μας λέει η "ψαγμένη" νομενκλατούρα, είναι "ωρίμανση". Όχι ξεπέτα, όχι καρικατούρα, όχι μανιέρα αλλά "διαφοροποίηση" από τα παλιά.

Στην πραγματικότητα, είναι στείρα αναμάσηση ενός κλασικού όσο και ανεδαφικού (κατά βάση  βαθιά προσβλητικού για τις γυναίκες) κλισέ της κοπελιάς που είναι πεπεισμένη πως αυτή και μόνο αυτή μπορεί να "αλλάξει" τον "αλήτη" που έχει απέναντί της. Το ότι ο γοητευτικός αλήτης είναι ένας πατροκτόνος και εγκληματίας πολέμου είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, τόσο για τους σεναριογράφους όσο και για τους πρόθυμους απολογητές αυτού του μπουγαδόνερου που μας σερβίρεται για ψαγμένη ιστορία.

Ο Βασιλάκης Καΐλας στο Λουστράκο είναι πειστικότερος ως βασανισμένη ψυχή από τον τύπο που θέλει να τα "αλλάξει όλα" δολοφονώντας όποιον στέκεται εμπόδιο στο δρόμο του (ο Αδόλφος θα ήταν περήφανος για σένα, Κάιλο) αλλά η Ρέι όλα αυτά τα προσπερνά με μια ευκολία που φτάνει στα όρια της λοβοτομής.

Κι όλα αυτά, ο απολογητής των μπουγαδόνερων στο πρώτο βίντεο προσπαθεί να μας πείσει πως είναι μετάβαση από "wants" σε "needs". Το ότι οι χαρακτήρες δεν θυμούνται τίποτε, συγχωρούν εγκλήματα, αποκτούν ικανότητες από τη μια στιγμή στην άλλη (όπως ο Φιν, που από άρβυλο γίνεται άσος πιλότος και πετά σε απόσταση εκατοστών από το έδαφος...) δεν μας λέει κάτι. Ψεκάστε ("wants"), σκουπίστε ("needs"), τελειώσατε. Το ότι επιδεικνύουν μνήμη χρυσόψαρου, είναι πταίσμα, "ποιητική αδεία" ή "ανατροπή των προσδοκιών".

Ποιων προσδοκιών; Κατ' ελάχιστο, 40+ χρόνια μετά την πρώτη ταινία, να στηθεί ένα σωστό σενάριο, πραγματικοί χαρακτήρες και όχι καρικατούρες, στην υπηρεσία μιας λογικοφανούς, ώριμης ιστορίας, όχι αναμασήματος των σχέσεων παιδιού με γονείς (που δεν είναι καν πρωτότυπο, τα ίδια θέματα με το μπαμπά του είχε και ο Λουκ, σχεδόν μισό αιώνα πριν τη σούπερ-ουάου ιδέα να έχει θέματα η Ρέι που την παράτησαν οι γονείς της). Να έχει 2-3 ιδέες που να τις παρουσιάσει με σχετική πειστικότητα, χωρίς να χρειάζεται σε κάθε τεκμηριωμένη κριτική να τραβάει το υπερατού της "ποιητικής αδείας".

Να μας δείξει κάτι διαφορετικό. Με τρόπο πειστικό. Να αφήσει τις ρηχές πολιτικορεκτίλες, που από κάτω τους κρύβουν μισογυνιστικές μανιέρες ("θα τον στρώσω/σώσω εγώ, θα δείτε, θα τις κόψει τις μπαρότσαρκες για μένα ο Βαγγέλας, είναι καλό παιδί"), να αφήσει κατά μέρος τα δουλάκια που υπηρετούν τον ερημίτη, να αφήσει τις καρικατούρες των κακών, να δομήσει μια πραγματική σύγκρουση, να πάψει να στηρίζεται στην ηλιθιότητα "καλών" και "κακών" προκειμένου να δικαιολογούνται τα σεναριακά γεώμηλα.

Ζητάω πολλά;

Όπως, δυστυχώς, απέδειξαν τόσο το TFA όσο και το TLJ, μάλλον ναι.

Αυτά μόνο στην τελευταία σελίδα! Για τις ταινίες που σ' αρέσουν πρέπει να 'χεις γράψει βιβλίο! 😄

[tsioulak]

10 ώρες πριν, Snoob είπε

Η θεμελιώδης διαφορά μου με τον τύπο του πρώτου βίντεο (το μόνο που άντεξα να δω μέχρι τέλους γιατί, το ομολογώ, οι αντοχές μου στους λογικούς ισορροπισμούς δεν είναι αυτές που ήταν κάποτε) είναι πως εγώ θέλω να δω κάτι να συμβαίνει που να τα δικαιολογεί όλα αυτά που βλέπω στην οθόνη.

Με άλλα λόγια: δεν μου αρκεί να ωριμάσει η Ρέι επειδή τα wants της και τα needs της δεν ταυτίζονται και δεν ξέρω τι άλλες γελοιότητες ξεφουρνίζει ο τύπος για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Θέλω να δω κάτι που να πείθει πως προέκυψαν με στοιχειωδώς πειστικό τρόπο.

Και των τριών (Πο, Ρέι, Φιν) η διαδρομή και η μεταμόρφωση που βλέπουμε (και χωράει τεράστια κουβέντα το αν είναι πράγματι μεταμόρφωση ή απλή μανιέρα και καρικατούρα) συντελλείται χωρίς να συμβεί τίποτε σεναρικά και στην οθόνη που να τα δικαιολογεί όλα αυτά.

Παράδειγμα κραυγαλέο, η "τηλεπαθητική" επαφή μεταξύ Ρέι και Κάιλο (με ρόλο γκεστ προξενήτρας τον Σνόουκ).

Μικρό διάλειμμα εδώ για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον τρισμέγιστο Λε Πα και το "Κάνω Έρωτα Μαζί σου με Τηλεπάθεια", την κινηματογραφική εκδοχή του οποίου μας παρουσιάζει το πόνημα TLJ (ήσουν πολύ μπροστά από την εποχή σου, Λευτέρη και κανονικά έπρεπε να τους τρέξεις στα δικαστήρια για πνευματικά δικαιώματα).

Ξεκινώ, λοιπόν, με το γελοίο της υπόθεσης, μια ορφανή ρακοσυλλέκτρια με προφορά μυλαίδης να βρίζει έναν άνθρωπο που υποτίθεται ότι μισεί χαρακτηρίζοντάς τον "δολοφονικό φίδι". Γι' αυτό υπάρχουν οι Χριστοπαναγίες, οι καρκίνοι και, τέλος πάντων, κάποια βρισιά που να συνάδει με τον υποτιθέμενο χαρακτήρα αυτού που την ξεστομίζει. Γενικά (και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το χαρακτήρα της Ρέι, αλλά και του Φιν, και του Πο -στέκομαι μόνο σε αυτούς τους τρεις γιατί αυτούς μνηνομεύει το πρώτο βίντεο) αυτό ισχύει για σχεδόν όλους τους χαρακτήρες: η συμπεριφορά τους είναι ανερμάτιστη και υποτάσσεται με μια βρεφονηπιακή ευκολία στην ανάγκη να "ωριμάσουν". 

Aποκτάς, τέλος πάντων, τηλεπαθητική επαφή με ένα μισητό εχθρό: ξεπερνάς το σοκ σε χρόνο μηδέν (έλα μωρέ τώρα, έχω να ωριμάσω) και αρχίζεις τις εξομολογήσεις. Πιστεύεις (κι ας κλαίς με Μαρθαβουρτσίσιο "δάκρυ") ό,τι σου λέει, γιατί κατά βάθος είσαι σίγουρη πως είναι καλό παιδί ένας σφαγέας αμάχων και φονιάς του πατέρα του. Όλα αυτά ουδόλως σε ταράζουν, καθόλου δεν σε δυσκολεύουν να "δεθείς" μαζί του, καθώς έχεις ένα δίωρο να ολοκληρώσεις το "συναισθηματικό ταξίδι" από άγουρη ρακοσυλλέκτρια (που προτού μιλήσει καν με τον Λουκ ξέρει να πετάει αεροσκάφη που δεν έχει πιάσει ποτέ στα χέρια της, ξέρει να καταρρίπτει επαγγελματίες πιλότους και να νικά στη μάχη εκπαιδευμένους πολεμιστές) σε πολεμίστρια που μετακινεί βουνά (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Κλαίει, της λείπουν οι γονείς της, συγκινείται από τις ψυχολογικές αναλύσεις των οπισθίων που της κάνει ο ψυχοπαθής φονιάς, και αυτό, μας λέει η "ψαγμένη" νομενκλατούρα, είναι "ωρίμανση". Όχι ξεπέτα, όχι καρικατούρα, όχι μανιέρα αλλά "διαφοροποίηση" από τα παλιά.

Στην πραγματικότητα, είναι στείρα αναμάσηση ενός κλασικού όσο και ανεδαφικού (κατά βάση  βαθιά προσβλητικού για τις γυναίκες) κλισέ της κοπελιάς που είναι πεπεισμένη πως αυτή και μόνο αυτή μπορεί να "αλλάξει" τον "αλήτη" που έχει απέναντί της. Το ότι ο γοητευτικός αλήτης είναι ένας πατροκτόνος και εγκληματίας πολέμου είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, τόσο για τους σεναριογράφους όσο και για τους πρόθυμους απολογητές αυτού του μπουγαδόνερου που μας σερβίρεται για ψαγμένη ιστορία.

Ο Βασιλάκης Καΐλας στο Λουστράκο είναι πειστικότερος ως βασανισμένη ψυχή από τον τύπο που θέλει να τα "αλλάξει όλα" δολοφονώντας όποιον στέκεται εμπόδιο στο δρόμο του (ο Αδόλφος θα ήταν περήφανος για σένα, Κάιλο) αλλά η Ρέι όλα αυτά τα προσπερνά με μια ευκολία που φτάνει στα όρια της λοβοτομής.

Κι όλα αυτά, ο απολογητής των μπουγαδόνερων στο πρώτο βίντεο προσπαθεί να μας πείσει πως είναι μετάβαση από "wants" σε "needs". Το ότι οι χαρακτήρες δεν θυμούνται τίποτε, συγχωρούν εγκλήματα, αποκτούν ικανότητες από τη μια στιγμή στην άλλη (όπως ο Φιν, που από άρβυλο γίνεται άσος πιλότος και πετά σε απόσταση εκατοστών από το έδαφος...) δεν μας λέει κάτι. Ψεκάστε ("wants"), σκουπίστε ("needs"), τελειώσατε. Το ότι επιδεικνύουν μνήμη χρυσόψαρου, είναι πταίσμα, "ποιητική αδεία" ή "ανατροπή των προσδοκιών".

Ποιων προσδοκιών; Κατ' ελάχιστο, 40+ χρόνια μετά την πρώτη ταινία, να στηθεί ένα σωστό σενάριο, πραγματικοί χαρακτήρες και όχι καρικατούρες, στην υπηρεσία μιας λογικοφανούς, ώριμης ιστορίας, όχι αναμασήματος των σχέσεων παιδιού με γονείς (που δεν είναι καν πρωτότυπο, τα ίδια θέματα με το μπαμπά του είχε και ο Λουκ, σχεδόν μισό αιώνα πριν τη σούπερ-ουάου ιδέα να έχει θέματα η Ρέι που την παράτησαν οι γονείς της). Να έχει 2-3 ιδέες που να τις παρουσιάσει με σχετική πειστικότητα, χωρίς να χρειάζεται σε κάθε τεκμηριωμένη κριτική να τραβάει το υπερατού της "ποιητικής αδείας".

Να μας δείξει κάτι διαφορετικό. Με τρόπο πειστικό. Να αφήσει τις ρηχές πολιτικορεκτίλες, που από κάτω τους κρύβουν μισογυνιστικές μανιέρες ("θα τον στρώσω/σώσω εγώ, θα δείτε, θα τις κόψει τις μπαρότσαρκες για μένα ο Βαγγέλας, είναι καλό παιδί"), να αφήσει κατά μέρος τα δουλάκια που υπηρετούν τον ερημίτη, να αφήσει τις καρικατούρες των κακών, να δομήσει μια πραγματική σύγκρουση, να πάψει να στηρίζεται στην ηλιθιότητα "καλών" και "κακών" προκειμένου να δικαιολογούνται τα σεναριακά γεώμηλα.

Ζητάω πολλά;

Όπως, δυστυχώς, απέδειξαν τόσο το TFA όσο και το TLJ, μάλλον ναι.

Εσκασα στα γελια με τον ΛεΠα.

[Malthador]

On 17/09/2018 at 20:09, Manuel said:

Αντίστοιχα, πάντως, δεν χρειάστηκε κανένας να μου εξηγήσει από πού κι ως πού έχουν φωτόσπαθα μόνο οι Jedi. Τα φτιάχνουν μόνοι τους, λες και οι άλλοι για κάποιον μεταφυσικό λόγο δεν μπορούν, φακ λοτζικ που λες κι εσύ ή δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν, οπότε δεν τα προτιμάνε... Δηλαδή βάλε το ρομπότ να τα χρησιμοποιήσει, που θα κάνει μαθηματικές κινήσεις ακριβείας, αν δεν μπορούν οι άνθρωποι. Σιγά το πρόβλημα. Αν και βέβαια είμαι σίγουρος πως σε διάφορα βιβλία, κόμικς κτλ θα διαβάζει κανείς απίθανες παπαριές για το πως λειτουργεί το πράγμα (που εμένα με αφήνουν παντελώς αδιάφορο).

Αλήθεια τώρα; Αναρρωτιέσαι στα σοβαρά γιατί σε ένα setting με όπλα λέιζερ, διαστημόπλοια και πλανήτες-υπερόπλα δεν πολεμούν όλοι με σπαθιά και πολεμούν μόνο όσοι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις;

Δηλαδή απ' όλα τα παράλογα που θα μπορούσες να βρεις στα SW, αυτό το παράδειγμα βρήκες;

[Επισκέπτης]

11 λεπτά πριν, Malthador είπε

Αλήθεια τώρα; Αναρρωτιέσαι στα σοβαρά γιατί σε ένα setting με όπλα λέιζερ, διαστημόπλοια και πλανήτες-υπερόπλα δεν πολεμούν όλοι με σπαθιά και πολεμούν μόνο όσοι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις;

Δηλαδή απ' όλα τα παράλογα που θα μπορούσες να βρεις στα SW, αυτό το παράδειγμα βρήκες;

Εννοείται ότι δεν αναρωτιόμουν για τέτοιες σάχλες. That was the point.

[Snoob]

Υποτίθεται πως ένα από τα "βαθιά νοήματα" που άρεσαν στον Μanuel και δεν τα είχαν οι προηγούμενες ταινίες είναι το σχόλιο για τον πλουτισμό των εμπόρων όπλων. Το λέει και η Ρόουζ στο λογίδριό της: οι λίγοι περνάνε καλά, και για να περνάνε τόσο καλά δεν μπορεί παρά να είναι έμποροι όπλων (βέβαια, οι ανάλγητοι πλούσιοι αφήνουν δυο λεχρίτες να βολτάρουν ανενόχλητοι στο πριβέ καζίνο, αλλά κι αυτά είναι ποιητική αδεία μωρέ τώρα άσε με έχω να ωριμάσω λαίμαι).

Και του απάντησα ότι αυτό δεν ισχύει: πρώτα και κύρια γιατί σχόλιο για τον πλουτισμό μέσα από τον πόλεμο (και πολύ συνθετότερο, σε συνδυασμό με υπονόμευση του πολιτεύματος, πράγματα που τα μπουγαδόνερα ούτε στην ονείρωξή τους δεν τόλμησαν) είχαμε στα prequel. Άρα, για μία ακόμη φορά, η φαντασίωση πως οι νέες ταινίες προσθέτουν κάτι νέο σε επίπεδο ιδεών καταρρίπτεται.

Έχω μάλιστα αναφέρει πως μία από τις ελάχιστες καλές ιδέες τους, το δισταγμό του Φιν μπροστά σε μια απάνθρωπη διαταγή, τον ξεπετάνε με συνοπτικές διαδικασίες και μάλιστα (όπως ωραιότατα εξηγεί και ο δημιουργός του δεύτερου βίντεο το οποίο παρέθεσε ο ίδιος ο Manuel) η εξέλιξη του Φιν στην ταινία και η μετάβαση από τα "wants" στα "needs" του είναι σεναριακά μετέωρη. Κάντε έναν κόπο να δείτε το δεύτερο βίντεο, παρότι διαφωνώ με αρκετά από τα συμπεράσματα ως προς τον Κάιλο, είναι πολύ πιο δομημένο από τα φληναφήματα του πρώτου με τα "wants" και τα "needs".

Δεύτερο, όταν βάζεις το Μπενίτσιο να κάνει κύρηγμα στον Φιν για τα θολά όρια μεταξύ καλών και κακών, οφείλεις σεναριακά να του δώσεις μια λογική: έμπορος όπλων που να πουλάει αποκλειστικά όπλα στους μεν ή στους δε, δεν υπάρχει. Όπου βρίσκουν, πουλάνε. Γι' αυτό και στους εφιαλτικούς εμφυλίους της Αφρικής, λ.χ., στα τέλη του 20ου αιώνα, οι αντίπαλες παρατάξεις πολεμούσαν με τα ίδια όπλα.

Η διαφοροποίηση στα οπλικά συστήματα που χρησιμοποιεί η Αυτοκρατορία/Πρώτο Τάγμα από τους Επαναστάτες προϋποθέτει διαφορετικές γραμμές παραγωγής. Η σκέψη πως οι κυνηγημένοι Επαναστάτες έχουν λεφτά για να τρέχουν σε εμπόρους όπλων είναι λογικά μετέωρη.

Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω, ματαίως προφανώς, γιατί για να καταλάβει κάποιος πρέπει πρωτίστως να θέλει.

Αλλιώς, διερωτάται για ποιο λόγο δεν πολεμάνε όλοι οι στρατιώτες με sniper riffles αλλά μόνο οι αυστηρά και εξοντωτικά εκπαιδευμένοι.

[Επισκέπτης]

3 ώρες πριν, Snoob είπε

Υποτίθεται πως ένα από τα "βαθιά νοήματα" που άρεσαν στον Μanuel και δεν τα είχαν οι προηγούμενες ταινίες είναι το σχόλιο για τον πλουτισμό των εμπόρων όπλων. Το λέει και η Ρόουζ στο λογίδριό της: οι λίγοι περνάνε καλά, και για να περνάνε τόσο καλά δεν μπορεί παρά να είναι έμποροι όπλων (βέβαια, οι ανάλγητοι πλούσιοι αφήνουν δυο λεχρίτες να βολτάρουν ανενόχλητοι στο πριβέ καζίνο, αλλά κι αυτά είναι ποιητική αδεία μωρέ τώρα άσε με έχω να ωριμάσω λαίμαι).

Και του απάντησα ότι αυτό δεν ισχύει: πρώτα και κύρια γιατί σχόλιο για τον πλουτισμό μέσα από τον πόλεμο (και πολύ συνθετότερο, σε συνδυασμό με υπονόμευση του πολιτεύματος, πράγματα που τα μπουγαδόνερα ούτε στην ονείρωξή τους δεν τόλμησαν) είχαμε στα prequel. Άρα, για μία ακόμη φορά, η φαντασίωση πως οι νέες ταινίες προσθέτουν κάτι νέο σε επίπεδο ιδεών καταρρίπτεται.

Έχω μάλιστα αναφέρει πως μία από τις ελάχιστες καλές ιδέες τους, το δισταγμό του Φιν μπροστά σε μια απάνθρωπη διαταγή, τον ξεπετάνε με συνοπτικές διαδικασίες και μάλιστα (όπως ωραιότατα εξηγεί και ο δημιουργός του δεύτερου βίντεο το οποίο παρέθεσε ο ίδιος ο Manuel) η εξέλιξη του Φιν στην ταινία και η μετάβαση από τα "wants" στα "needs" του είναι σεναριακά μετέωρη. Κάντε έναν κόπο να δείτε το δεύτερο βίντεο, παρότι διαφωνώ με αρκετά από τα συμπεράσματα ως προς τον Κάιλο, είναι πολύ πιο δομημένο από τα φληναφήματα του πρώτου με τα "wants" και τα "needs".

Δεύτερο, όταν βάζεις το Μπενίτσιο να κάνει κύρηγμα στον Φιν για τα θολά όρια μεταξύ καλών και κακών, οφείλεις σεναριακά να του δώσεις μια λογική: έμπορος όπλων που να πουλάει αποκλειστικά όπλα στους μεν ή στους δε, δεν υπάρχει. Όπου βρίσκουν, πουλάνε. Γι' αυτό και στους εφιαλτικούς εμφυλίους της Αφρικής, λ.χ., στα τέλη του 20ου αιώνα, οι αντίπαλες παρατάξεις πολεμούσαν με τα ίδια όπλα.

Η διαφοροποίηση στα οπλικά συστήματα που χρησιμοποιεί η Αυτοκρατορία/Πρώτο Τάγμα από τους Επαναστάτες προϋποθέτει διαφορετικές γραμμές παραγωγής. Η σκέψη πως οι κυνηγημένοι Επαναστάτες έχουν λεφτά για να τρέχουν σε εμπόρους όπλων είναι λογικά μετέωρη.

Αυτό προσπάθησα να εξηγήσω, ματαίως προφανώς, γιατί για να καταλάβει κάποιος πρέπει πρωτίστως να θέλει.

Αλλιώς, διερωτάται για ποιο λόγο δεν πολεμάνε όλοι οι στρατιώτες με sniper riffles αλλά μόνο οι αυστηρά και εξοντωτικά εκπαιδευμένοι.

Ότι εσύ, ας πούμε, τώρα, προσπαθείς να κάνεις σοβαρή συζήτηση, κι εγώ δεν θέλω, έτσι;

Μάλιστα. Για να προσπαθήσω λίγο περισσότερο.

Το σχόλιο δεν είναι ο πλουτισμός όπως τον καταλαβαίνεις εσύ, με την κλασική ρηχή προσέγγιση, γι' αυτό και μου αρέσει. Το σχόλιο δεν είναι "κάποιοι λίγοι πλουτίζουν σε βάρος των πολλών", ούτε ο πλανήτης είναι ένα πριβέ καζίνο. Αυτά είναι του μεσαίωνα. Αντιθέτως ο πλανήτης είναι για να πηγαίνουν όλοι να θαυμάζουν τι καταπληκτικό μέρος είναι (η ταινία σου δείχνει ότι πηγαίνει κόσμος εκεί και θαυμάζει, και εσύ αντί να καταλάβεις τι σου δείχνει, νομίζεις ότι ανακάλυψες plot hole) και τι "ωραία" που θα μπορούσε να είναι η ζωή, επειδή δεν βλέπουν τι είναι από πίσω. Είναι όπως κάνουμε συζητήσεις για το τι σπουδαίος είναι ο δυτικός πολιτισμός, ξεχνώντας ότι τους υπολογιστές και τα ρούχα μας τα φτιάχνουν ουσιαστικά σκλάβοι που δουλεύουν σε εργοστάσια από τα οποία πηδάνε για να αυτοκτονήσουν. Και πιάνεις σήμερα πολιτική συζήτηση και σου λένε ότι θα έπρεπε να γίνουμε σαν την "τάδε" χώρα και θα είμαστε μια χαρά. Επιφάνεια, δηλαδή, χωρίς να βλέπουμε τι υπάρχει από πίσω.

Τα plot holes, λοιπόν, που βρίσκεις, ισχύουν μόνο επειδή δεν έχεις καταλάβει το βαθύτερο νόημα αυτού που σου παρουσιάζεται.

Παρεμπιπτόντως, η Rose λέει ότι μόνο μια μπίζνα μπορεί να σε κάνει τόσο πλούσιο. Δε λέει όποιος περνάει καλά είναι έμπορος όπλων (έλεος). Ούτε αναφέρονται πουθενά οι "λίγοι".

Οι έμποροι όπλων αντίστοιχα, πουλάνε και στους μεν και στους δε, αλλά κάτι τέτοιο δεν γίνεται επίσημα. Είναι λοιπόν απόλυτα λογικό να υπάρχουν διαφορετικές γραμμές παραγωγής, που να βγάζουν διαφορετικά όπλα, που να πουλιούνται σε διαφορετικούς ανθρώπους, από το ίδιο κύκλωμα που στηρίζει πολιτικά τις συγκρούσεις. Δεν είναι τόσο πολύπλοκο. Βέβαια, ακόμη πιο σημαντικός λόγος που σε μια ταινία τα όπλα θα είχαν διαφορετικό design, είναι αφενός για να μην μπερδεύεται ο θεατής και αφετέρου επειδή έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε μια ταινία δράσης να βλέπεις διαφορετικά όπλα να έρχονται αντιμέτωπα. Αλλά κατά τη γνώμη σου, σιγά μην κάτσουμε να κάνουμε ευχάριστη την ταινία. Χάθηκε το σχόλιο, επειδή δεν ήταν ολόιδιο με τους εμφυλίους της Αφρικής. Καταστροφή σου λέω, δεν είναι ταινίες αυτές!

Δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ με τα prequels, αλλά αν θέλεις κάνε μου λίγο πιο σαφές που ακριβώς βρίσκεται το παρόμοιο σχόλιο εκεί, τι πήρες από αυτό κτλ, επειδή εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Βέβαια ήδη κάποιος ανέφερε ότι το κύκλωμα εμπορίου όπλων τελικά υποτάσσεται στο πολίτευμα (στους sith), κάτι που κατά τη γνώμη μου κάνει πολύ πιο ρηχή την προσέγγιση. Εμένα η λογική μου λέει ότι το αντίστροφο συμβαίνει και οι πολιτικοί είναι πιόνια τέτοιων συστημάτων. Την ίδια γνώμη έχω και για τον Χίτλερ και τους Ναζί. Ότι κάποιοι τους χρησιμοποίησαν για να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε.

Με τον τρόπο που παρουσιάζεται στο Last Jedi, είναι απόλυτα λογικό να υποθέσεις ότι ισχύει ακριβώς το ίδιο. Τέτοιο σχόλιο στα prequels, αμφιβάλλω ότι υπάρχει.

[DeadOrganPlayer]

K.O.

Knock Out και ο Snoob. Φέρτε τον επόμενο.

[Sugizo]

Άρα μας αρέσουν τα war games αλα Ναζί του TLJ αλλά τα πολιτικά παιχνίδια αλα Ναζί του Palpatin είναι μάπα γιατί prequels..

Μάλιστα, συνεχίστε κοιτάω τι άλλη παπαρια θα διαβασω

Επεξ/σία 19 Σεπτεμβρίου 2018 από Sugizo

[Snoob]

Δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για την πρωτοτυπία ή όχι μιας ιδέας όταν ο άλλος σου γράφει "δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ". 

Για τους υπόλοιπους, που έχουν ξεπεράσει το επίπεδο του "δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ", μερικές επισημάνσεις: Το λογίδριο της Ρόουζ έξω από το καζίνο είναι παταγωδώς αποτυχημένο για δύο λόγους:

1. Θεωρεί πως για να είσαι τόσο πλούσιος ώστε να βρίσκεσαι εκεί πέρα "μόνο μια εξήγηση υπάρχει", πράγμα από αφελές έως βλακώδες (τσουβάλιασμα, στην καθομιλουμένη): δεν συντηρείται ένας ολόκληρος πλανήτης και μια τέτοια πόλη μόνο από war profiteers. Παράλληλα, βέβαια, δεν δίνει καμία εξήγηση για ποιο λόγο ανέχεται αυτό το σύστημα δύο καταφανώς παράταιρους τύπους (προσοχή: δεν συλλαμβάνονται γιατί είναι ντυμένοι σαν λέτσοι ανάμεσα στα λούσα, αλλά γιατί "πάρκαραν σε λάθος σημείο" -που, ως αφορμή για τη σύλληψή τους, είναι παντελώς φαιδρή ούτως ή άλλως. Μέχρι να εμφανιστεί ο θείος που έχει πρόβλημα με το πάρκινγκ τους, σουλατσάρουν ανενόχλητοι).

2. Aκολουθεί την απλουστευτική λογική όλης της σειράς (αυτό το λέω για τους ευαίσθητους που ανακάλυψαν το SW με τα μπουγαδόνερα του TFA και, κυρίως, του TLJ), που θέλει τη βάση της Αυτοκρατορίας/Πρώτου Τάγματος να είναι μικρή και (πρακτικά αποκλειστικά) αποτελούμενη από εκμεταλλευτές της ανθρώπινης δυστυχίας, εμπόρους όπλων και λοιπά καθάρματα. Και αυτό, βέβαια, δεν το ξεκίνησαν τα μπουγαδόνερα, είναι σοβαρότατο πρόβλημα όλης της σειράς και το έχω επισημάνει.

Όπως έχω γράψει ήδη, αυτό αφενός δεν στέκει σε επίπεδο στρατολόγησης και πίστης με την οποία πολεμούν αμέτρητοι στρατιώτες, τεχνικοί, πιλότοι κτλ. για το Πρώτο Τάγμα/Αυτοκρατορία.

Πέρα από αυτό, η άμεση ή έμμεση ταύτιση της βάσης πάνω στην οποία στηρίζεται το Πρώτο Τάγμα/Αυτοκρατορία με μια μειοψηφία "πλουσίων" πέφτει στην ίδια λογική πλάνη που ήθελε, λ.χ., τους Ναζί να στηρίζονται σε ελάχιστους, ενώ στα ντουζένια του (δηλαδή πριν τις ήττες και τους βομβαρδισμούς, την πείνα και την τελική ήττα) το καθεστώς απολάμβανε ευρύτατης στήριξης. 

Πάμε τώρα στα prequel:

Στα prequel, έχουμε ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής στρατιωτών (και μάλιστα κλώνων). Χώρια ο οπλισμός τους, τα σκάφη κτλ. Πόσο πιο καραμπινάτο σχόλιο χρειάζεται κανείς για το ότι ο πόλεμος είναι μπίζνα; Και κάποιοι (σύμμαχοι του Πάλπατιν) ωφελούνται από αυτή; Υπάρχουν ολόκληροι διάλογοι.

Παράλληλα, υπάρχει ένα ολόκληρο σχέδιο υπονόμευσης της δημοκρατίας εκ των έσω. Όπως ο Χίτλερ, ο Πάλπατιν δημοκρατικά έφτασε στο σημείο να αποκτήσει τόση δύναμη ώστε να καταλύσει τη δημοκρατία.

Το να νομίζει κανείς πως ήρθε το TLJ με το λογίδριο έξω από το καζίνο ή τις ασυναρτησίες του Μπενίσιο να ανακαλύψει αυτή την ιδέα, φανερώνει ή παντελή άγνοια της μυθολογίας του SW ή αδυναμία αντίληψης αυτού που βλέπει (αν υποτεθεί πως το έχει δει, δηλαδή...)

Και μία τελευταία αναφορά στα όπλα: οι Επαναστάτες είναι αδύνατο να αγοράζουν τα όπλα τους έτοιμα: εφόσον το Πρώτο Τάγμα ελέγχει τα πάντα και δεν χρησιμοποιεί τα οπλικά συστήματα των Επαναστατών, το απλούστερο θα ήταν να καταστρέψει τις γραμμές παραγωγής τους. Η μόνη λογική εξήγηση είναι να φτιάχνουν οι Επαναστάτες τα δικά τους όπλα σε άγνωστες, μυστικές τοποθεσίες.

Βέβαια, αυτά για ανθρώπους που δεν μπορούν να αντιληφθούν πως είναι εξωφρενικό σε επίπεδο χαρακτήρων ένας χάκερ να απειλεί ανοιχτά το Πρώτο Τάγμα και όχι μόνο να μην του κάνουν τίποτε, αλλά να τον ανταμείβουν κι όλας, ενδεχομένως να είναι πολύ προχωρημένα.

Κι από ένα σημείο και μετά, δεν αρκεί να θέλεις για να καταλάβεις.

 

[GhostRiderLSOV]

Στις 17/9/2018 στις 7:59 ΜΜ, tsioulak είπε

 δεν ειναι αυτο το δικο μας star wars, ειναι κατι αλλο το οποιο μας το πουλησαν σαν το δικο μας star wars και οταν αντιδρασαμε τοτε αρχισαν να μας προσβαλουν και να μας βριζουν. Ωραια και εμεις λοιπον παραταμε αυτο το καινουριο star wars. Βεβαια νομιζω οτι χωρις εμας το star wars θα πεθανει (γιατι δεν εχουν καταφερει μεχρι στιγμης να προσελκυσουν αρκετους καινουριους οπαδους που να πληρωνουν οπως πληρωναμε εμεις), ας πεθανει αφου ντε και καλα δεν θελουν να μας πουλησουν αυτο που ζηταμε να αγορασουμε και μπορουν να φτιαξουν.

Εμένα βασικά, αυτό το κομμάτι με καλύπτει, αν καi δεν θέλω να "πεθάνει", μιας και το Rebels παρ' όλο που ειναι Disney Wars, ήταν ποιοτικό, παρ' όλα τα fillers / cartoon tropes. Τουλάχιστον εκεί ήξεραν τι ήθελαν στο στόρυ και δεν ήταν "οκ, ώρα για χειρόφρενο σε όλα και στροφή 180 μοιρών για να "subvert expectations" ".

Επεξ/σία 19 Σεπτεμβρίου 2018 από GhostRiderLSOV

[Snoob]

6 λεπτά πριν, GhostRiderLSOV είπε

Εμένα βασικά, αυτό το κομμάτι με καλύπτει, αν καi δεν θέλω να "πεθάνει", μιας και το Rebels παρ' όλο που ειναι Disney Wars, ήταν ποιοτικό, παρ' όλα τα fillers / cartoon tropes. Τουλάχιστον εκεί ήξεραν τι ήθελαν στο στόρυ και δεν ήταν "οκ, ώρα για χειρόφρενο σε όλα και στροφή 180 μοιρών για να "subvert expectations" ".

Το Rebels, συγκριτικά, είναι αριστούργημα. Αλλά και χωρίς να περάσει κανείς σε συγκρίσεις, έχει καλά στοιχεία.

[Επισκέπτης]

Πάντως παιδιά καταπληκτική ταινία ότι και να λέτε.

(χαχαχαχαχα)

[Επισκέπτης]

Ελάτε να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές, τότε που το Star Wars δεν είχε σεναριακές τρύπες και μπορούσες να το ευχαριστηθείς και να περάσουν τα μηνύματα του. :p 

[Aruil]

7 hours ago, Manuel said:

Ελάτε να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές, τότε που το Star Wars δεν είχε σεναριακές τρύπες και μπορούσες να το ευχαριστηθείς και να περάσουν τα μηνύματα του. 😛

Απάραδεκτο post, όταν ο Snoob έλεγε επανηλλημένα ότι και τα παλιά είναι εξιδανικευμένα και εσύ αποφάσισες να βγεις προσβλητικά από τη συζήτηση μαζί του... Δεν εκπλήσσομαι είναι η αλήθεια αλλά ήθελα να το επισημάνω.