The Last of Us Part II [PS4]

[Saloufas]

Ρε σεις, στο Seattle δεν νυχτώνει ποτέ? Wtf? Παίζω τόσες ώρες και είναι πάντα μέρα, λες και είμαι σε πολική ζώνη φάση. Μου χαλάει το immersion. 😁

[Επισκέπτης]

Εχοντας αρχισει να διαβαζω καποια reviews ξεκινησα απο αυτο και το βρηκα πολυ καλο. Δεν εχει spoilers αλλα υποννοει πραγματα που εμενα μου εκαναν κλικ, γιατι ειναι σαν ξερω τι θελει να πει(αλλα δεν μπορει). Με βρισκει συμφωνο.

https://www.enternity.gr/Article/Games/Reviews/The-Last-of-Us-Part-II-Review/60139.html

[Ren_of_Heavens]

7 ώρες πριν, chrisgewrgi είπε

Με ολα αυτα που εχω δει και ακουσει δεν μου κεγεται καρφι και μαλλον θα το προσπερασω.δεν εχω καμια ορεξη να παιξω με αυτην την υαινα.που εχει μουτρο απο βοστερα.

Φίλε με πέθανες πρωινιάτικα.

[michael92]

Φαίνεται σε κανέναν άλλο περίεργο που τα άτομα που όλη την ώρα καταδικάζουν δημόσια το «μίσος», φτιάχνουν παιχνίδια που εξυμνούν τα συναισθήματα του μίσους και εκδίκησης;

[gRim]

26 minutes ago, michael92 said:

Φαίνεται σε κανέναν άλλο περίεργο που τα άτομα που όλη την ώρα καταδικάζουν δημόσια το «μίσος», φτιάχνουν παιχνίδια που εξυμνούν τα συναισθήματα του μίσους και εκδίκησης;

Θες να πεις ότι το σενάριο μπορεί να δικαιολογήσει απειλές προς τις ζωές ηθοποιών  ή γενικά τα videogames και οι ταινίες με βίαιο περιεχόμενο μπορεί να δημιουργήσουν τέτοιους ψυχανώμαλους;   

Επεξ/σία 8 Ιουλίου 2020 από gRim

[afragorn]

9 ώρες πριν, PDS13 είπε

Δεν μου φανηκαν ποτε οι αλλαγες 'τσακ μπαμ'' οπως τις περιγραφεις. Ισα ισα τραβηξαν και πολυ και ειχαν πολλαπλα σκαλοπατια(περισσοτερα βηματα απο το part 1). Το εγραψα και πριν. Αν το εξελαβες ετσι σεβαστο, αλλα εχουμε διαφορετικη αποψη.

Spoiler

 

Τράβηξαν πολύ οι σκηνές, αλλά διήρκεσαν 3 ημέρες. Τα σπουδαία γεγονότα, μάλιστα, συνέβησαν τη τελευταία ημέρα, οπότε μιλάμε για μερικές ΩΡΕΣ. Αυτό είναι γεγονός. Δεν αλλάζει. Το πρωί σε μισώ θανάσιμα και το βράδυ σε συγχωρώ; Και αυτό ισχύει και για τις δύο ηρωίδες. Δύο διαφορετικά άτομα είδαν αγαπημένους τους να ΣΦΑΓΙΑΖΟΝΤΑΙ μερικές ώρες πριν, αλλά δεν άντεξαν να σκοτώσουν τον υπεύθυνο. Ωωωωωω so sweet!

Επίσης δεν υπήρχε σε καμία περίπτωση η αντίστοιχη αλληλεπίδραση με τους άλλους χαρακτήρες όπως η αντίστοιχη Joel-Ellie. Το δέσιμο που έδειξαν στη σκηνή στο μουσείο μεταξύ Joel και Ellie, είναι "μεγαλύτερο" από όλο το δέσιμο που παρουσιάστηκε μεταξύ Abby και Lev ή Ellie με Dina και Jesse. Με τη Dina πήγαινε καλά, αλλά μετά τη χάσαμε γιατί κοιμόταν στο θέατρο δύο μέρες...

Άρα δε μπόρεσαν προσωπικά να με πείσουν πως η σχέση της Abby με το παιδί πρόλαβε να εξελιχθεί ώστε να την επηρέασε τόσο πολύ που συγχώρεσε μία φόνισσα που σκότωσε τον αγαπημένο της και όλους τους φίλους της πριν μερικές ώρες. Και μιλάμε για μία πειθαρχημένη δολοφόνο, όχι για ένα έυθραυστο κορίτσι όπως η Έλλη...

 

 

Επεξ/σία 8 Ιουλίου 2020 από afragorn

[ilos]

1 ώρα πριν, michael92 είπε

Φαίνεται σε κανέναν άλλο περίεργο που τα άτομα που όλη την ώρα καταδικάζουν δημόσια το «μίσος», φτιάχνουν παιχνίδια που εξυμνούν τα συναισθήματα του μίσους και εκδίκησης;

Its gewd if its in the game.😁

 

[panther_512]

OK, τέλος και από μένα εχθές αργά το βράδυ.

Προσωπικά με εξέπληξε ο εαυτός μου για το πόσο spot on ήμουν από τις πρώτες κιόλας ώρες gaming για το ύφος και το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο κινείται η ιστορία.

Το The last of Us 2 είναι ένα 40ωρο αντιπολεμικό δράμα, στοχευμένο καθαρά στη δημιουργία έντονων συναισθημάτων, στο οποίο απεικονίζονται με τον πιό αληθοφανή τρόπο οι ολέθριες επιπτώσεις της βίας, υποκινούμενης από αυτοδικία, μίσος, εκδίκηση, φυλετική διάκριση, πόλεμο, σε όλους όσους τυγχάνουν να βρεθούν στο πέρασμά της. Το κόστος που έχουν στη ζωή μας οι εμμονές. Το παιχνίδι είναι ένα roller coaster συναισθημάτων, αλλά τα έντονα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν τόσο για τους κεντρικούς χαρακτήρες, όσο και για τον παίχτη.

Για μιά ταινία των 2 ωρών αυτό είναι κάτι το εύκολα ανεκτό. Για ένα game των 40+ ωρών όμως, θεωρώ ότι μπορεί να γίνει εύκολα ψυχοφθόρο και να κουράσει. Στην περίπτωσή μου, όταν έφτασα στο τέλος, ένιωσα εξαντλημένος και ανακουφισμένος που επιτέλους τέλειωσε αυτός ο γολγοθάς, τόσο για τους κεντρικούς χαρακτήρες της ιστορίας, όσο και για εμένα. Η ειρωνία είναι ότι είμαι βέβαιος ότι ο δημιουργός ακριβώς αυτό ήθελε να νιώσω. Είναι όμως ένα παιχνίδι που δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπαίξω. Δεν θέλω να ξαναμπώ σε αυτή τη ψυχολογική διαδικασία.

Στεναχωριέμαι, γιατί στις διάφορες παρενθέσεις της ιστορίας, οι οποίες ήταν κυριολεκτικά "light in the dark" υπήρχαν όλα αυτά που με έκαναν να αγαπήσω το πρώτο παιχνίδι. Εδώ χάθηκε το connection με τους χαρακτήρες, δεν μπορούσα από πολύ νωρίς να δικαιολογήσω τις πράξεις τους και έχασα το ενδιαφέρον για την πορεία τους. Απλά ήθελα να τελειώσει το μαρτύριό τους. Οι όποιες προσπάθειες για να μιμηθούν το bonding που είδαμε στο πρώτο game, εδώ φάνηκαν ριχές.

Στο τέλος, δεν με ενδιαφέρει τί θα γίνει στο Νο3, αν βγεί ποτέ. Τεράστιο wasted potential...................

 

 

[{TDi}Dj2k..infc]

Spoiler

https://img-9gag-fun.9cache.com/photo/aO70nWD_460svav1.mp4

 

Επεξ/σία 8 Ιουλίου 2020 από {TDi}Dj2k..infc

[afragorn]

13 λεπτά πριν, {TDi}Dj2k..infc είπε

  Απόκρυψη περιεχομένων

https://img-9gag-fun.9cache.com/photo/aO70nWD_460svav1.mp4

Πέθανα με το Red Dead! 😂

[Babis_allos]

3 ώρες πριν, michael92 είπε

Φαίνεται σε κανέναν άλλο περίεργο που τα άτομα που όλη την ώρα καταδικάζουν δημόσια το «μίσος», φτιάχνουν παιχνίδια που εξυμνούν τα συναισθήματα του μίσους και εκδίκησης;

Η προφανής απάντηση είναι ότι και αυτό που λες να γινόταν, άλλο real life άλλο βιντεο game. 

Ξεκινάς όμως και από μια λανθασμένη υπόθεση. Το παιχνίδι δεν εξυμνεί τα συναισθήματα μίσους και εκδίκησης, τα καταδικάζει.

Spoiler

Το ότι είναι μια ιστορία εκδίκησης δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι την εξυμνεί. Το παιχνίδι σου δείχνει πως το να αναζητάς εκδίκηση θα σε κάνει να χάσεις όλο και πιο πολλά, φορά με την φορά.

Τι κέρδισε η Ελλη από το ταξίδι της εκδίκησης της; Ταλαιπωρήθηκαν αυτή και οι φίλοι της, πέθανε ένας καλός της φίλος, κουτσάθηκε/έχασε ένα μάτι ο Τομμυ, τραυματίστηκε η Ντίνα.

Τι κέρδισε η Αμπη απ το ταξίδι εκδίκησης της; Πήρε την εκδίκηση της μαζί με τους άλλους (αλλα ως πρωτοστάτης) και κατέληξε να πεθάνουν όλοι της οι φίλοι και ο αγαπημένος της.

Δεύτερο ταξιδι εκδίκησης της Ελλη; "Μαχαιριά στο στομάχι της (ιδιο σημείο παρεπιπτόντως που ο Τζόελ τραυματίστηκε στο πρώτο, δεν ξέρω αν είναι επίτηδες), έχασε δυο δάχτυλα και δεν μπορεί πλέον ούτε κιθάρα να παίξει. Στο ταξίδι εκδίκησης θα μπορούσε κανείς να πεί ότι έχασε και τον ίδιο της τον εαυτό, όποια παιδικότητα είχε στο πρώτο παιχνίδι κλπ.

Το παιχνίδι είναι ακριβώς το αντίθετο ενός ύμνου στο μίσος και στην εκδίκηση. Είναι μια ιστορία μίσους και εκδίκησης που καταδικάζει πλήρως τις συγκεκριμένες πράξεις και προσπαθεί να σου περάσει το μήνυμα ότι 1) βάσει context και οι δυο πλευρες θα εχουν παντα κάποιο δίκιο, 2) Πρέπει να σπάσεις τον κύκλο της εκδίκησης πριν καταλήξεις να χάσεις τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό σου.

 

[panther_512]

53 λεπτά πριν, Babis_allos είπε

  Απόκρυψη περιεχομένων

έχασε δυο δάχτυλα και δεν μπορεί πλέον ούτε κιθάρα να παίξει.

 

Αυτό ίσως και να είναι η μεγαλύτερη απώλεια διότι

Τον Joel θα τον είχε μέσα της μέσω της μουσικής που θα έπαιζε με την κιθάρα. Ήταν το κληροδότημά του σε εκείνη. Τώρα ο Joel θα μείνει μόνο μία ανάμνηση

 

[Babis_allos]

6 λεπτά πριν, panther_512 είπε

Αυτό ίσως και να είναι η μεγαλύτερη απώλεια διότι

  Απόκρυψη περιεχομένων

Τον Joel θα τον είχε μέσα της μέσω της μουσικής που θα έπαιζε με την κιθάρα. Ήταν το κληροδότημά του σε εκείνη. Τώρα ο Joel θα μείνει μόνο μία ανάμνηση

Spoiler

Ελπίζω ότι (αν υπάρχει συνέχεια που περιλαμβάνει λίγο ή πολύ την Ελλη) θα την δούμε να έχει μάθει να παίζει με τα αντίστροφα χέρια. Τρια δαχτυλα είναι μια χαρα για το picking hand.

 

[panther_512]

Ε, δεν νομίζω να μπεί σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω το όλο point είναι αυτό που είπα πιό πρίν, το κόστος των εμμονών.

[kosmsamo]

Έπειτα από 38 ώρες παιχνιδιού κι αφού πέρασαν λίγες ώρες ώστε να επεξεργαστώ το παιχνίδι στο κεφάλι μου, παραθέτω και την δική μου άποψη για το παιχνίδι.

Οπτικά, το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών. Από τα πιο όμορφα παιχνίδια που έχουν βγει στην τρέχουσα γενιά. Με εξαίρεση, ίσως, το νερό. Επιπλέον, φοβερά set pieces (όπως πχ. με τον sniper, χωρίς να επεκταθώ παραπάνω).

Επίσης, τεχνικά, έχει γίνει φοβερή δουλειά. Πήραμε ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι, όχι μια προχειροδουλειά σαν τα περισσότερα live-service παιχνίδια εκεί έξω (γκουχ γκουχ Anthem) ή αυτά που κόβουν περιεχόμενο για DLC (Final Fantasy XV, ακούς;). Στο πρώτο παιχνίδι, το AI και το gameplay (stealth-shooting κλπ) ήταν τα λιγότερο δυνατά σημεία. Εδώ, έχουν βελτιωθεί αισθητά. ΟΚ, το AI μπορεί να είναι ψιλό-exploitable σε κάποια σημεία, τουλάχιστον στο Moderate που έγινε το πρώτο playthrough. Και το gameplay δεν κάνει κάτι εντελώς καινούριο ή ιδιαίτερο (όπως π.χ. το Outer Wilds και το Death Stranding, που ο μέσος gamer τα αγνόησε ή τα έκραξε επείδη δεν είχαν π.χ. αρκετό πίου πίου). Όμως, το μεν AI διορθώνεται με τις επιλογές στην δυσκολία (έπαιξα λίγα encounters στο Survivor και μου φάνηκε εκνευριστικά έξυπνο), το δε gameplay είναι στιβαρό και με τις ελάχιστες προσθήκες δείχνει και λίγο φρέσκο. Το level design είναι φανταστικό. Παρόλο που παραμένει η κλασσική δομή “πήγαινε από το A στο B”, πλέον υπάρχουν αρκετοί τρόποι προσέγγισης. Και το παιχνίδι σου δίνει όλα τα απαραίτητα εργαλεία για να είναι όλοι αυτοί οι τρόποι viable. Είτε με τα νέα στοιχεία στο gunplay, είτε  με την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Συνοπτικά, είναι κάμποσα σκαλιά πάνω από το πρώτο παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα.

Ένα σημείο που δεν είδα σε αρκετά posts να γίνεται αναφορά (εκτός spoiler tags) είναι ο ήχος. Μουσικά, ο Σανταολάγια ξανακάνει μαγικά με το soundtrack, αυτήν την φορά με λίγο πιo “σκοτεινό” ήχο, δένοντάς τον απόλυτα με την θεματική του παιχνιδιού. Όσον αφορά τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ, κι εκεί το βρήκα εκπληκτικό. Η βροχή, οι σφαίρες, οι Infected, η εναλλαγή των κομματιών σε καταστάσεις combat-stealth κλπ, τουλάχιστον με καλά ακουστικά, σε εγκληματίζουν εντελώς.

Και πάμε στην καυτή πατάτα, την ιστορία. Μιλάμε για καθαρά υποκειμενικό σημείο, ο καθένας μπορεί να δει τα πράγματα όπως θέλει. Εγώ την βρήκα καταπληκτική, στο σύνολο. Οι ερμηνείες ήταν συναρπαστικές, τουλάχιστον από τους πρωταγωνιστές. Υπάρχουν και κάποια περίεργα σημεία βέβαια. Ένα από αυτά είναι το pacing. Μου θύμησε σε κάποια σημεία The Witcher του Netflix με το μπρος-πίσω κλπ. Αλλα δεν ήταν ΤΟΟΟΟΟΣΟ θέμα όσο παρουσιάστηκε από αρκετούς (η π.χ. τον SkillUp), τουλάχιστον στα δικά μου τα μάτια.

Spoilers για τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού:

Spoiler

Ξεκινάω με το προφανές, τον θάνατο του Joel. Έχοντας φάει το spoiler καιρό τώρα (για αυτά τα πρώτα κεφάλαια), περίμενα να δω πώς θα εξηγήσουν αυτήν την μεταστροφή στους χαρακτήρες των Joel και του Tommy. Η αλήθεια είναι ότι δεν πήρα ξεκάθαρη απάντηση από το παιχνίδι. Στο πρώτο παιχνίδι, ο Joel επέζησε 20+ χρόνια μετά τον θάνατο της Sarah, έχοντας τα επίπεδα της εμπιστοσύνης στα τάρταρα. Κι ο Tommy ήταν έτοιμος να τις παίξει με τον Joel για ψύλλου πήδημα, οπότε μας δείχνει ότι κι αυτός δεν εμπιστεύεται εύκολα πλέον (άσχετα που στον πρόλογο ο Tommy ήταν αυτός που ήθελε να βοηθήσουν εκείνη την οικογένεια). Επομένως, μου είναι λιγάκι δύσκολο να πιστέψω ότι μαλάκωσαν ΤΟΣΟ πολύ σε αυτά τα 5 χρόνια μεταξύ Part 1 και Part 2.  Άντε, την Abby την βοήθησαν, ασχέτως αν ήταν γεροδεμένη ή όχι. Θα μπορούσαν να την αφήσουν στην μοίρα της, μιας και ο κόσμος μετά το Outbreak έχει πάει κατά διαόλου; Εννοείται. Αλλά οκ, άμα λειτουργούσαν μόνο με αυτό το σκεπτικό, δεν θα επιζούσε κανείς. Αυτό που χτυπάει λίγο είναι το πόσο εύκολα δέχτηκαν να πάνε σε έναν χώρο που, ναι μεν τον ήξεραν, αλλά δεν ήξεραν τι σόι κόσμος βρίσκεται μέσα, τον αριθμό των ατόμων και το κατά πόσο ήταν οπλισμένοι. Μας παρουσιάζεται ως η μοναδική, ρεαλιστική επιλογή για τους χαρακτήρες, αλλά… Γενικά, φάνηκε forced για να μπορεί να εξελιχθεί το σενάριο που είχαν στο μυαλό τους. Αλλά το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τον θάνατο της Sarah στο πρώτο παιχνίδι. Για παράδειγμα, αν δεν πέθαινε η Sarah, δεν θα είχαμε το ίδιο παιχνίδι.

Sidenote:

Spoiler

Ακούγεται ότι ο Druckmann ήθελε στις τελευταίες στιγμές του Joel να κοιτάζει την Ellie και να λέει το όνομα της Sarah, αλλά διαφωνούσε κάθετα ο Baker. ΕΥΤΥΧΩΣ, γιατί θα μιλούσαμε για επική πατάτα.

Spoiler κυρίως για την μέση του παιχνιδιού:

Spoiler

Όπως είπα παραπάνω, βρήκα τις ερμηνείες των βασικών χαρακτήρων τρομερές. Για μένα η Abby, αν και πολλοί την μισείτε εντελώς, ήταν ο καλύτερος χαρακτήρας, by far. Την μίσησα (κι ακόμα την μισώ), αλλά συγχρόνως την λάτρεψα. Κι ας μην έχω καταλάβει ακόμα πώς στο καλό έβαλε τέτοιο όγκο σε μια εποχή που για να φας θέλεις κουπάνια και οι μερίδες δεν είναι άφθονες (και λογικά το να βρεις το “φαρμακάκι” δεν θα ήταν και το πιο εύκολο πράγμα)! 😃 Αλλά εντάξει, αυτό το προσπερνάω, δεν με πολυενοχλεί στο γενικό πλαίσιο. Κυρίως, έμεινα με την απορία για τον λόγο που επέλεξε να γίνει έτσι. Φαντάζομαι, αισθάνθηκε τόσο αδύναμη μπροστά στον θάνατο του πατέρα της. Έτσι το ερμήνευσα εγώ, τουλάχιστον.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους περισσότερους δευτερεύοντες χαρακτήρες. Με εξαίρεση την Dina, τον Lev και τον Owen (οι οποίοι έχουν μια τυπική ανάπτυξη στον χαρακτήρα τους και προσφέρουν κάτι μέσω των σχέσεών τους με τις Ellie και Abby), οι υπόλοιποι μου φάνηκαν από OK (Jessie) και μέτριοι (Yara, Mel) έως σχεδόν αδιάφοροι, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό (Manny, Nora, Isaac, Maria κλπ).

Spoiler για το τέλος:

Spoiler

Ας μιλήσω λίγο και για το τέλος. Ομολογώ μου κακοφάνηκε αρκετά, αρχικά. Σου δίνει την αίσθηση ότι όλο αυτό το ταξίδι για εκδίκηση και εξιλέωση ήταν άνευ ουσίας. Ενδεχομένως το παιχνίδι να μπορούσε να τελειώσει και νωρίτερα, για παράδειγμα, στην φάρμα. Ωστόσο, η εκδίκηση δεν ήταν η ουσία, ασχέτως αν δώσαν, κυρίως, έμφαση σε αυτήν στο pre-release. Το παιχνίδι έχει να κάνει, περάν αυτού και με την συγχώρεση, το κόστος της εκδίκησης, του μίσους που εν τέλει δεν οφελεί κανέναν, της διάκρισης (σεξουαλικής/φυλετικής κλπ) και πώς όλα αυτά διαμορφώνουν τον κόσμο ή τον μεταμορφώνουν σε κάτι άλλο (εξού και η νυχτοπεταλούδα, ένα "άσχημο" έντομο σε σχέση με το "ξαδερφάκι" του, την πεταλούδα).

Sidenote (spoiler για μια σκηνή στην μέση του παιχνιδιού περίπου):

Spoiler

H λογοκρισία της Sony πήγε περίπατο στο TLOUP2 με την σκηνή sex Abby-Owen με, σχεδόν, full nudity. Στο DMC V ή σε κάποια anime-style φάση παιχνίδια, πέφτει ψαλίδι. Ας αποφασίσουν σε μια universal πολιτική. Έχουμε και τις κλίμακες ηλικιακής ταξινόμησης για αυτές τις δουλειές.

Το TLOUP2 είναι ένα διαφορετικό sequel από τα υπόλοιπα. Έχει έναν σκοπό: να προβληματίσει και να διχάσει τον παίχτη, με κάθε μέσο. Κάνοντάς τον να το αγαπά, να το μισεί και να το ευχαριστιέται ταυτόχρονα. Κι αυτό φαίνεται από τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού. Αυτόν τον σκοπό, καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού, το παιχνίδι τον εξυπηρετεί στο ακέραιο κι εν τέλει, κατά την γνώμη μου, τον πετυχαίνει με εξαιρετικό τρόπο. Θα μπορούσε να κάνει την ζωή του πιο εύκολη, ακολουθώντας την πεπατημένη, εφόσον επέλεξαν να κάνουν ένα sequel κι όχι prequel ή πολύ απλά να αφήσουν το franchise όπως είναι (μιας και το πρώτο παιχνίδι κλείνει άψογα). Με λίγα λόγια, να κάνει fan service και να ξαναδώσει μια ιστορία σαν του πρώτου, που κακά τα ψέματα δεν ήταν κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί είτε σε παιχνίδι είτε σε άλλο μέσο. Αντ' αυτού, επέλεξε να κάνει κάτι διαφορετικό και να πιαστεί με δύσκολα θέματα. Και για μένα, κάλα έκανε. Είναι ένα ταξίδι που αξίζει να το βιώσει κανείς.

Συγχαρητήρια σε όποιον έφτασε ως εδώ, διαβάζοντας όλο αυτό το κατεβατό! 🤣